Η κοντή μνήμη αυτού του κόσμου,ενδεχομένως και η σκόπιμη εθελοτυφλία,γίνεται όπλο στον εκάστοτε παίχτη της “μαριονέτας”.Μαριονέτα εν προκειμένω μπορεί να είναι η κοινή γνώμη και εν γένει η κοινωνία,ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτήν την περίπτωση η μαριονέτα δεν είναι άψυχη και μαζί με τον παίχτη κινεί τα νήματα που της πνίγουν το λαιμό.
Μετά από τα γεγονότα στις Βρυξέλλες, όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν,να κατανοήσουν και να βρουν λύση απέναντι στη νέα μορφή τρομοκρατίας, όπως την ονομάζουν,ενώ την ίδια στιγμή εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες προσπαθούν να ξεφύγουν από μια καθημερινότητα παρόμοια με αυτή που έζησαν οι κάτοικοι του Παρισιού και των Βρυξελλών κατά τη διάρκεια των τρομοκρατικών επιθέσεων.
Για να ξεκινήσουμε ανάποδα όμως,και προς αποφυγή παρεξηγήσεων,πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι προφανώς και κανένας δεν μπορεί να συμφωνήσει,να επικροτήσει ή ακόμα και να δικαιολογήσει πράξεις βίας που σχετίζονται με τυφλές επιθέσεις που στον πυρήνα τους έχουν τον θρησκευτικό φανατισμό.Παρόλα αυτά οι λύσεις που πρέπει να βρεθούν-πέραν από το κοντόφθαλμο και “εύκολο” τρόπο που είναι ο περιορισμός των όποιων ελευθεριών και δικαιωμάτων στο σύγχρονο αστικό σύστημα-θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που στόχο θα έχουν την ουσιαστική ανάλυση του προβλήματος και τον μακροπρόθεσμο επανασχεδιασμό της κοινωνικής πολιτικής.
Η Ευρώπη και πιθανόν ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και το σταυροδρόμι αυτό έχει δύο κατευθύνσεις:Η μια κατεύθυνση παραπέμπει σε παρελθοντικούς χρόνους,όπου το μίσος, το σκοτάδι και η μισαλλοδοξία κυριαρχούσαν,ενώ ο άλλος δρόμος είναι αυτός που βρίσκει διεξόδους μέσα από την αναδόμηση της αντίληψης απέναντι στον νέο κόσμο που δημιουργείται ή πρέπει να δημιουργηθεί.
Επειδή όμως ξεκινήσαμε το κείμενο αναφερόμενοι στην κοντή μνήμη και στην προσπάθεια που καταβάλουν όλοι να βρουν ποiες είναι οι αιτίες της άνθισης της ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης στα σπλάχνα των δυτικών κοινωνιών,αρκεί να ανατρέξουμε στο παρελθόν.
Βρίσκουμε άσκοπο στο παρόν κείμενο να αναφερθούμε για μια ακόμη φορά στον ήδη γνωστό τρόπο που γιαγαντώθηκαν οι ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις, και αποφεύγοντας,χάριν συντομίας,να μεταφερθούμε στην αποικιοκρατική εποχή,αλλά και στις μεταγενέστερες επεκτατικές πολιτικές της Δύσης,θα εστιάσουμε στον τρόπο που οι δυτικές κοινωνίες ενσωμάτωναν(δεν μιλάμε για αφομοίωση) ή δεν ενσωμάτωναν τα άτομα που βρέθηκαν στο πολιτισμικό περιβάλλον της αυτοαποκαλούμενης πολιτισμένης Δύσης.
Ζακ Σιράκ Ιανουάριος του 1995
«Στα στερημένα προάστια, βασιλεύει ένα είδος ήπιας τρομοκρατίας. Όταν τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι δεν βλέπουν τίποτα μπροστά τους παρά μόνο την ανεργία μετά το σχολείο, καταλήγουν να εξεγείρονται. Για ένα διάστημα, το κράτος μπορεί να επιβάλλει την τάξη […] Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει αυτό;».
Τα λόγια αυτά γράφτηκαν από τον Ζακ Σιράκ τον Ιανουάριο του 1995.
Δέκα χρόνια μετά από τις παραπάνω αναφορές του επί δεκαετία Γάλλου προέδρου δεν είχε αλλάξει τίποτα,παρά μόνον τα ποσοστά της ανεργίας,τα οποία είχαν εκτοξευτεί για τους απομονομένους μετανάστες των προαστίων του Παρισιού.
H εξέγερση των αποκλεισμένων στο Παρίσι το 2005:
Στις 27 Οκτωβρίου,στο γκέτο του Clichy-sous-Bois,στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού τρεις έφηβοι κατευθύνονται προς τα σπίτια τους,όταν ξαφνικά, αστυνομικοί τους πλησιάζουν και ο τρεις νεαροί μετανάστες απομακρύνονται τρέχοντας.
Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού που ακολουθεί ,οι νεαροί κρύβονται σε έναν ηλεκτρικό υποσταθμό της Γαλλικής εταιρίας ηλεκτρισμού, όπου οι δύο από τους τρεις νεαρούς πεθαίνουν από ηλεκτροπληξία,ο τρίτος τραυματίζεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Οι δύο που σκοτώθηκαν, ο 15χρονος Bouna Traore και ο 17χρονος Zyed Benna ήταν από το Μαλί και την Τυνησία, ενώ ο νεαρός που τραυματίστηκε, ο 17χρονος Muhittin Altun, έχει Τουρκο-Κουρδικές ρίζες.
Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα και μέσα σε λίγες ώρες τα προάστια του Παρισιού “καιγόντουσαν”.
Εμπρησμοί αυτοκινήτων, νοσοκομείων, σχολείων και συγκρούσεις με την αστυνομία συνέθεταν το σκηνικό κάθε βράδυ επί δύο εβδομάδες στο Παρίσι και τις περισσότερες γαλλικές μεγαλουπόλεις, όπου επεκτάθηκαν τα επεισόδια. Απολογισμός: περισσότερα από 6.000 καμένα αυτοκίνητα σε 300 πόλεις, 1.500 συλλήψεις και ένας νεκρός.
Ο τότε Γάλλος πρόδερος Σαρκοζί χαρακτήρισε «καθάρματα» τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων.
Το BBC σχολιάζοντας τα γεγονότα της περιόδου,απέδωσε την εξέγερση στην υψηλή ανεργία και στις χαμηλές προοπτικές των νέων μεταναστών στη Γαλλία.Παράλληλα, έθετε τα ζητήματα του κοινωνικού αποκλεισμού και του ρατσισμού που αντιμετώπιζαν οι μουσουλμανικές μειονότητες από την γαλλική κοινωνία.
Όσο κι αν η παραπάνω εξέγερση είχε αμιγώς κοινωνικά χαρακτηριστικά,δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αιτίες που την προκάλεσαν.Όταν αυτή βρέθηκε σε αποδρομή τα προβλήματα όχι μόνο παρέμειναν, αλλά στην μετέπειτα Ευρώπη της κρίσης γιγαντώθηκαν.
Όταν υπάρχει καταπίεση οι τρόποι εκτόνωσης ποικίλουν και,μεταξύ πολλών άλλων παραγόντων, συνδέονται άμεσα με το πολιτισμικό περιβάλλον αλλά και τις πολιτισμικές καταβολές που φέρει το κάθε άτομο.Έτσι,ίσως οι λόγοι που οδηγούν αρκετούς νέους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς στην Ευρώπη να ασπαστούν τον ισλαμικό εξτρεμισμό, να βρίσκονται και κάπου ανάμεσα στα αστεράκια της Δύσης…
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
