Το «κανάκεμα» του Τραμπ στον Ερντογάν, έθρεψε την τουρκική προκλητικότητα

Πολύς λόγος –και όχι άδικα, έχει γίνει για την περίσσεια προστασία που προσφέρει η Γερμανία στην Τουρκία, αποκρούοντας κάθε ευρωπαϊκή φωνή, όπως αυτή της Ελλάδας και της Κύπρου, που ζητούν επιβολή κυρώσεων στην Άγκυρα. Παράλληλα με το Βερολίνο, άκρως ευνοϊκή προς τα τουρκικά συμφέροντα και τις επιθυμίες που εκφράζει ο Ταγίπ Ερντογάν, είναι η στάση που τηρεί ο Ντόναλντ Τραμπ.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει καταφέρει κάτι «μοναδικό» στα χρονικά της υπερδύναμης, αναφορικά πάντα με την εξωτερική πολιτική της. Η Ουάσιγκτον εμφανίζει μια «τρισδιάστατη» προσέγγιση σ’ ό, τι αφορά την αντιμετώπιση της ερντογανικής Τουρκίας, η οποία συνειδητά εγκαταλείπει το αμερικανικό «άρμα» και το ΝΑΤΟ,  προσεγγίζει κατά τρόπο προκλητικό τη Ρωσία, ενώ κομπάζει ως ένας περιφερειακός γίγαντας που επιβάλλει τα «θέλω» του στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αντιτουρκικές φωνές στις ΗΠΑ, ο Τραμπ δεν τις ακούει…

Οι σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας έχουν ακουμπήσει το ναδίρ και υπό άλλες συνθήκες, αν δηλαδή ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κατοικούσε στον Λευκό Οίκο, θα είχαν ξεπεράσει προ πολλού το «breaking point». Ο Αμερικανός πρόεδρος με μικρές εξαιρέσεις που όμως δεν αλλοιώνουν τη συνολική του προσέγγιση , αποφεύγει, απορρίπτει κάθε λύση για ρήξη και σοβαρές «ποινές» προς την απείθαρχη Τουρκία. Τηρεί, μάλιστα, αυτή τη φιλοτουρκική στάση, παρά το γεγονός ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Πεντάγωνο αλλά και ένα ευρύ φάσμα Γερουσιαστών, βουλευτών και λοιπών από το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό Κόμμα, ξιφουλκούν κατά της Τουρκίας και δη του Ταγίπ Ερντογάν.

Έως τώρα η αμερικανική εξωτερική πολιτική εμφανίζεται διχασμένη για την αντιμετώπιση της απείθαρχης Άγκυρας. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τον τελευταίο λόγο και προς το παρόν, παρά τις συνεχιζόμενες προκλήσεις των Τούρκων, με τελευταίο παράδειγμα τη δοκιμή του ρωσικού συστήματος  S-400 , βάζει πλάτη στον φίλο του – όπως τον έχει αποκαλέσει – Ταγίπ Ερντογάν.

Οι υπόλοιποι, όμως, παίκτες, της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, «βράζουν» με τη συνεχιζόμενη τουρκική προκλητικότητα και πιέζουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν, προκειμένου η Ουάσιγκτον να τιμωρήσει την Άγκυρα, μέσω επιβολής οικονομικών κυρώσεων που θεωρείται βέβαιο ότι θα καταβαραθρώσουν την ήδη υποχωρούσα τουρκική οικονομία.

Ουδείς μπορεί να προδικάσει, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον απρόβλεπτο Τραμπ, αν ο Αμερικανός πρόεδρος σταματήσει να παρέχει κάλυψη στον Ερντογάν και αν υιοθετήσει την ατζέντα σκληρών μέτρων κατά της Τουρκίας.

Συμπερασματικά, πάντως, το «κανάκεμα» του Τραμπ προς τον Ερντογάν, έχει διαδραματίσει αναμφίβολα τον ρόλο του στην αποθράσυνση της Τουρκίας στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στη στρατηγική της εξάπλωση στη Βόρεια Αφρική (Λιβύη) και στον Καύκασο (μέσω του Αζερμπαϊτζάν).  Σε περίπτωση, πάντως, που ο Ντόναλντ Τραμπ αποφασίσει, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, να αλλάξει άρδην τη «θεώρησή» του για την Τουρκία, τότε αυτό θα αποτελέσει γεγονός βαρύνουσας στρατηγικής σημασίας, ικανό να τιθασεύσει εν τοις πράγμασι την Άγκυρα και να αλλάξει τις ισορροπίες στα ελληνοτουρκικά, υπέρ βεβαίως της Αθήνας.

Σε κάθε περίπτωση η ελληνοαμερικανική κοινότητα, που έχει ισχυρό στίγμα στο αμερικανικό εκλογικό γίγνεσθαι και ισχυρές προσβάσεις στα υψηλά κλιμάκια της αμερικανικής ιεραρχίας, δείχνει τη δυσαρέσκειά της για τη φιλοτουρκική στάση του Τραμπ και τη «λατρεία» του προς τον Ερντογάν. Ενδεχομένως, η απειλή έκφρασης της εν λόγω δυσαρέσκειας και στις επικείμενες εκλογές, να αποτελέσει έναν από τους λόγους που ο Αμερικανός πρόεδρος θα μπει στη  διαδικασία να κάνει δεύτερες σκέψεις για την Τουρκία.

Τρέχει να προλάβει…

Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό, αλλά  αντιθέτως κοινή διαπίστωση, ίσως και πεποίθηση, ότι ο Ερντογάν έχοντας τη κάλυψη της Γερμανίας και την προστασία του Τραμπ, «τρέχει» για να δημιουργήσει δεδικασμένα, να πετύχει τους αντικειμενικούς  στρατηγικούς του σκοπούς στην Ανατολική Μεσόγειο, πριν το χρονικό ορόσημο των αμερικανικών εκλογών.  Βεβαίως, στον αγώνα δρόμου που διεξάγει, φροντίζει με ιδιάζουσα επιμέλεια να εμπαίζει, να προκαλεί και να κοροϊδεύει τη Δύση, φροντίζοντας, μάλιστα, να καταδείξει με σαφήνεια τις πράξεις του εντός της Τουρκίας.

Η υποτίμηση απέναντι  στην Ευρώπη και τις απειλές για κυρώσεις, ο «χλευασμός» των Ευρωπαίων ηγετών και η πρόσφατη δοκιμή του ρωσικού S-400, παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις του αμερικανικού ΥΠΕΞ, καταδεικνύουν το μέγεθος της αποθράσυνσης του Ερντογάν. Μεγάλο μερίδιο σ’ αυτό, πέραν της μεγαλομανίας του… ανδρός, έχουν Λευκός Οίκος και Γερμανία.