Η ψήφος των αποδήμων

Από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του Τ. Θεοδωρικάκου για «το δικαίωμα της ψήφου των Ελλήνων σε όλη τη Γη» και τους πύρινους λόγους του Μητσοτάκη στην Αστόρια («το 2023 θα ψηφίσετε από τον τόπο διαμονής σας») μέχρι τις συνεχείς αναδιπλώσεις.

Από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του Τ. Θεοδωρικάκου για «το δικαίωμα της ψήφου των Ελλήνων σε όλη τη Γη» και τους πύρινους λόγους του Μητσοτάκη στην Αστόρια («το 2023 θα ψηφίσετε από τον τόπο διαμονής σας») μέχρι τις συνεχείς αναδιπλώσεις, προκειμένου να βρεθούν οι 200 ψήφοι, η Ν.Δ. έχει κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να πείσει πως το σχέδιό της για την ψήφο των αποδήμων, είναι κάθε άλλο παρά ανιδιοτελές.

Ξεκίνησε με υπερπατριωτική ρητορική και κατέληξε να συζητάει δικαίωμα ψήφου με βάση τον ΑΦΜ, γιατί θεωρεί ότι ακόμα και έτσι θα εξασφαλίσει για πάντα το μπόνους σε έδρες του εκλογικού νόμου. Επιχείρησε να συντονίσει τις εκλογικές της στοχεύσεις με αυτές των μικρότερων κομμάτων. Τελικά κατέβασε τον πήχη στους 350.000 Έλληνες του εξωτερικού, ενώ οι πραγματικές προσδοκίες -τις οποίες δεν κρύβει- είναι για 3,5 εκατομμύρια.

Αντί να προσπαθήσει να διαμορφώσει μια κοινή βάση συνεννόησης, όπως επιβάλλεται σε τέτοιου είδους ζητήματα, έπαιξε το μικροπολιτικό διχαστικό παιχνίδι «ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεύτερης κατηγορίας τους απόδημους Έλληνες, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι όχι», ελπίζοντας κάτι να βγάλει και από εκεί.

Υπάρχει μόνο μια έντιμη βάση συζήτησης γύρω από το ζήτημα και αφορά το πώς θα διασφαλιστεί το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού χωρίς να αλλοιώνεται η λαϊκή ετυμηγορία. Και αυτό γίνεται είτε με τη διακριτή εκπροσώπηση των αποδήμων στο Κοινοβούλιο είτε με τη θέσπιση καθαρών κριτηρίων για το ποιος έχει δικαίωμα ψήφου.

Αυτή είναι λοιπόν η συζήτηση. Και όχι η σύνδεση της ψήφου των αποδήμων με την ναυμαχία της Σαλαμίνας, όπως έκανε προχθές ο Κ. Μητσοτάκης.