Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει ρότα

Η Ευρώπη, υπό αμερικανική πίεση, δείχνει μέχρι στιγμής απρόθυμη να αποδεχθεί τα νέα δεδομένα που δημιούργησε η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Και συνεχίζει να δέχεται πολλαπλά σοκ, καθώς οι Αμερικανοί αλλάζουν πλέον το «πρωτόκολλο» των διεθνών συναντήσεων, καθιστάμενοι ιδιαίτερα επικριτικοί προς πάσα κατεύθυνση. Και το κάνουν με τρόπο που δεν επιτρέπει αντιδράσεις· ουδείς άλλωστε αναλαμβάνει μέχρι στιγμής στη Γηραιά Ήπειρο την ευθύνη να ανοίξει το χορό μιας ανοικτής αντιπαράθεσης με την Ουάσιγκτον. Και ο χρόνος περνά, με τις ΗΠΑ να έχουν καταφέρει να εκφοβίσουν την ευρωπαϊκή ηγεσία, σε εποχές μάλιστα που ελέω της συντηρητικής στροφής, οι υποστηρικτές του Αμερικανού Προέδρου στην Ευρώπη πληθαίνουν.

Γράφει ο *Κωνσταντίνος Δέδες

Η Ευρώπη, αν δεν βρει και δη σύντομα τα πατήματά της, θα βρεθεί οριστικά εκτός νυμφώνος. Ο ευρωτλαντισμός πνέει τα λοίσθια και η συνολική αναδιάταξη αποτελεί πλέον απαραίτητη συνθήκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών πρέπει να παρακαμφθεί – όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων – και να συρρικνωθεί. Το μοντέλο διοίκησης πρέπει να καταστεί πιο αμεσοδημοκρατικό, ώστε να νομιμοποιηθεί στα μάτια των Ευρωπαίων. Η απορρύθμιση πρέπει να αποτελέσει την πρώτη προτεραιότητα, ώστε το επιχειρείν να «αναπνεύσει». Η αποδοχή των αρνητικών για τις Βρυξέλλες δεδομένων, επιβάλλουν αναπροσαρμογή εκ μέρους τους των στόχων της ΕΕ και αυτό πρέπει να γίνει ταχέως, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν με φρενήρη ρυθμό. Αυτή η διαδικασία θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Οι Ευρωπαίοι ήλπιζαν στην επικράτηση της Κάμαλα Χάρις, αλλά με ευσεβείς πόθους και πείσματα δεν γίνεται δουλειά. Δεν είχαν καν προετοιμαστεί για μια νίκη των Ρεπουμπλικάνων, η οποία όμως φαινόταν πως ερχόταν. Και ποτέ οι Ευρωπαίοι δεν είναι έτοιμοι, όπως αποδεικνύεται στις κατά καιρούς κρίσεις.

Η ΕΕ βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε μια περίεργη κατάσταση. Η ενοποίηση δεν προχωρά, καθώς τα εθνικά συμφέροντα παραμένουν κυρίαρχα και απρόθυμα να παραχωρήσουν την ισχύ τους. Επιδεικνύεται αδράνεια στη λήψη κοινών αποφάσεων, που όσο περνά ο χρόνος καθίστανται όλο και πιο δύσκολες και έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος. Οι γερμανικές εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου πιθανότατα θα προσθέσουν και άλλους πονοκεφάλους στην «ελίτ» των Βρυξελλών, πιστοποιώντας και τη ριζοσπαστικοποίηση προς τα δεξιά. Τι περιμένουν λοιπόν στις Βρυξέλλες; Φαίνεται πως σε αυτή τη φάση δεν μπορούν να κάνουν πολλά. Η Γαλλία έχει έναν αποδυναμωμένο Πρόεδρο και ασταθείς μειοψηφικές κυβερνήσεις, η δε Γερμανία είναι σε τροχιά εκλογών με αδύναμη και ιδεοληπτική ηγεσία τα τελευταία χρόνια και η οικονομία της στροβιλίζεται στη δίνη της ύφεσης. Η δε πρωτοβουλία του Εμανουέλ Μακρόν, ήρθε με πολλή καθυστέρηση και αφού οι ρωσο-αμερικανικές επαφές είχαν τροχοδρομήσει εξελίξεις. Αυτό λέει πολλά για το που βρίσκονται τα πράγματα.

Επί μακρόν, ένα «βαθύ κράτος» στηνόταν στα έγκατα της διοίκησης της ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γραφειοκράτες, καθοδηγούμενοι αρχικά από νυν και πρώην πολιτικούς, συνεργαζόμενοι μαζί τους αργότερα και απόλυτα αυτονομημένοι σήμερα, λειτουργούν ως τροχοπέδη σε ο,τιδήποτε. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στερούμενη δημοκρατικής νομιμοποίησης, δεν τρομάζει κανέναν σε διεθνές επίπεδο. Μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου «μαλθακότητα» κι ένας αχρείαστος καθωσπρεπισμός χαρακτηρίζουν ένα σύστημα στις Βρυξέλλες, το οποίο στερείται αποφασιστικότητας και δυναμισμού. Πως θα ξεφύγει έτσι όμως η Ευρώπη από τη μέγγενη; Βλέποντας τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάρκο Ρούμπιο και την Εσθονή Ύπατη Εκπρόσωπο της ΕΕ Κάγια Κάλας, τι σκέφτεστε; Γιατί ένας Αμερικανός πολιτικός με αυτή την εμπειρία να πάρει στα σοβαρά μια Ευρωπαία γραφειοκράτη, προερχόμενη από μια τόσο μικρή χώρα που είναι πλέον εχθρική στα σχέδια του Λευκού Οίκου;

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει ρότα. Η εμμονή των Βρυξελλών σε πολιτικές που αποδεικνύονται αδιέξοδες, θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και σε απανωτές πολιτικές ήττες, με ανυπολόγιστες συνέπειες.