Πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς: Περί αντισημιτισμού, ψευτοουμανισμού και ωρολογιακής βόμβας

Ποιος δεν στεναχωριέται όταν βλέπει παιδιά να κακοποιούνται, να τραυματίζονται, να σκοτώνονται! Δυστυχώς, ο πόλεμος χτυπά κατά κύριο λόγο τους αμάχους. Έτσι γινόταν πάντα!

Γράφει ο *Αναστάσιος Καράμπαμπας

H ιστορία το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές. Έχει αποδείξει επίσης πως το συμφέρον (πολιτικό, θρησκευτικό, οικονομικό) είναι πιο ισχυρό από τη ζωή. Όταν οι Τούρκοι έσφαζαν τους Αρμένιους το 1915, ο κόσμος, κυρίως ο δυτικός, δεν ενδιαφέρθηκε ή έκλεινε τα μάτια γιατί δεν ήταν προτεραιότητά του. Όταν οι 6 εκατομμύρια Εβραίοι εκτοπίζονταν από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους στους θαλάμους αερίων πάλι οι Μεγάλες Δυνάμεις κοίταζαν αλλού. Τα παραδείγματα είναι πολλά!

Ας αναφερθούμε τώρα στην επικαιρότητα. Ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς ταράζει αυτή τη στιγμή όχι μόνο τη Μέση Ανατολή αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Υπάρχει ένα πάθος, ένα μίσος, ένας διχασμός σχετικά με αυτό το θέμα. Ωστόσο, όσο και να μην συμφωνείς με την πολιτική του Ισραήλ, δεν μπορείς να σωπαίνεις όταν ισλαμιστές τρομοκράτες δολοφονούν εν ψυχρώ οικογένειες ολόκληρες, νέους, παιδιά. Κι όμως, στις αραβικές χώρες λίγοι είναι αυτοί που καταδίκασαν την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ο αντισημιτισμός στον αραβό-μουσουλμανικό κόσμο είναι αδιαμφισβήτητος. Η εκτόξευση των πωλήσεων του «Ο Αγών μου » του Αδόλφου Χίτλερ τις τελευταίες δεκαετίες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Παράλληλα, η στάση των αριστερών κινημάτων της Ευρώπης είναι άκρως προβληματική. Σώπασαν μετά επίθεση της Χαμάς! Πού είναι η ουμανιστική Αριστερά, αυτή που μάχεται για τα δικαιώματα, τις αξίες, την ειρήνη και τη δικαιοσύνη; Όταν οι ισλαμιστές εισέβαλαν στο Ισραήλ έψαχναν για «Εβραίους» και σκότωσαν 1.300 άτομα. Άρα, πρόκειται για ένα προγκρόμ, δηλαδή μια μαζική δολοφονία. Αυτό θυμίζει ξεκάθαρα τη ναζιστική περίοδο. Μάλλον δεν ήταν αρκετό για να αντιδράσουν οι ριζοσπάστες και οι μαρξιστές. Πού είναι η ουμανιστική Αριστερά επίσης, όταν το βράδυ της 29ης Οκτωβρίου όχλος δεκάδων άνδρων εισέβαλαν στο αεροδρόμιο της Μαχατσκαλά στο Νταγκεστάν της Ρωσίας και έψαχναν για «Εβραίους» σε μια πτήση από το Τελ Αβίβ;

Όλοι καταδικάσαμε τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους το 2001. Όλοι καταδικάσαμε τις επιθέσεις στο Μπατακλάν στο Παρίσι 2015. Δεν τόλμησε κάνεις να πει «είναι μαχητές» ή «ας ακούσουμε τα αιτήματά τους». Όχι! Δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους ισλαμοναζί. Γιατί όμως μετά την ισλαμιστική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ κάποιοι σώπασαν ή δικαιολόγησαν τη φρικτή αυτή σφαγή; Μήπως ο αντισιωνισμός (μίσος δηλαδή απέναντι στο κράτος του Ισραήλ) σε αυτή τη περίπτωση μοιάζει πολύ περισσότερο με αντισημιτισμό (μίσος κατά των Εβραίων); Ας λογοδοτήσουν οι ίδιοι.

Το ισραηλινο-παλαιστινιακό ζήτημα είναι περίπλοκο και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Πρέπει να γνωρίζεις καλά την ιστορία για να μπορείς να εκφέρεις μια άποψη. Ως ιστορικός και ερευνητής πιστεύω πως και οι δυο πλευρές ευθύνονται γι’αυτήν την κατάσταση. Από τη μία, οι Ισραηλινοί με τους εποικισμούς (εβραϊκές δηλαδή μικροκοινότητες) στη Δυτική Όχθη, οι οποίες ναρκοθετούν την ειρηνευτική διαδικασία. Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι, με τους διεφθαρμένους και ζάμπλουτους ηγέτες της Φατάχ (πολιτική και στρατιωτική οργάνωση που ίδρυσε ο Γιάσερ Αραφάτ), οι οποίοι δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Μην ξεχνάμε και την ισλαμιστική και τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς, που τρέφεται από τον πόλεμο και το μίσος. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον στη Γάζα, της έδωσαν τη δυνατότητα να κυριαρχήσει στη Λωρίδα. Χωρίς να επηρεάζονται από το Ιράν, την Τουρκία, το Κατάρ ή τη Χεζμπολάχ, πριν κάτσουν λοιπόν στο ίδιο τραπέζι με τους Ισραηλινούς, πρέπει να αποφασίσουν: θέλουν ηγέτες με όραμα και θέληση για τη δημιουργία ενός κράτους δίπλα στο Ισραήλ (επιβάλλεται να το αναγνωρίσουν όπως το έκαναν και άλλες αραβικές χώρες πρόσφατα); Θέλουν την εξαφάνιση της Χαμάς, επικίνδυνη για την ισορροπία στην περιοχή; Μάλλον δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα τη θέση τους!

Πολλές φορές οι Παλαιστίνιοι είχαν τη δυνατότητα δημιουργίας ενός κράτους υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ ή των Αμερικανών αλλά πάντα αρνήθηκαν: το 1947 λόγου χάρη με την διχοτόμηση της βρετανικής Παλαιστίνης σε 2 κράτη ή αργότερα το 2000 με τις διαπραγματεύσεις στο Καμπ Ντέιβιντ. Το πιο πρόσφατο ειρηνευτικό σχέδιο που αρνήθηκαν είναι εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ το 2020. Γιατί; Ποιος είναι ο σκοπός τους;

Το Ισραήλ υπάρχει και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από το χάρτη όπως το επιθυμεί το Ιράν και η Χεζμπολάχ. Με τα εκατομμύρια που παίρνει η παλαιστινιακή αρχή από τη Διεθνή Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση ας χτίσει υποδομές, σχολεία και εν τέλει ένα κράτος. Οι Ισραηλινοί από τη μεριά τους πρέπει να περιορίσουν πολιτικά τους θρησκόληπτους που έχουν ως στόχο τη δημιουργία του «Έρετζ Ισραέλ» (Γη του Ισραήλ), ενός μεγάλου κράτους δηλαδή βασισμένο στα σύνορα τη Γης της Επαγγελίας, που ορίζει η Βίβλος (η Τορά). Αν δεν θέλουν να βλέπουν τους εικοσάχρονους στρατιώτες να πέφτουν στο πεδίο μάχης, καλό θα ήταν να δώσουν άμεσα, με τη βοήθεια των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, απαντήσεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα και να δεχτούν πως το Έρετζ Ισραέλ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί!

Δύο κράτη, δυο λαοί λοιπόν που συνυπάρχουν. Είναι το ιδανικότερο σενάριο. Ουτοπία; Μπορεί. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Αλλιώς η ωρολογιακή βόμβα θα σκάσει και θα επηρεάσει όλο τον πλανήτη. Ίσως να έχει ήδη σκάσει!

*Εκπαιδευτικός, Ιστορικός, Συγγραφέας  – Βιβλίο: Στα ίχνη των Εβραίων της Ελλάδας (Ψυχογιός, 2022)