Ποιος θα βάλει «φρένο» στον Ερντογάν; Αθήνα και Λευκωσία προ των ευθυνών τους

Δικαιώνονται απόλυτα όσοι διατυμπάνιζαν με περίσσεια αισιοδοξία, ότι όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτυπώνει με σαφήνεια συγκεκριμένες και ισχυρές κυρώσεις προς την Τουρκία, τόσο αυτή θα εντείνει την προκλητικότητά της απέναντι – στην παρούσα φάση- στην Κύπρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει βγει εκτός κάδρου.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Ας… όψονται οι διερευνητικές επαφές με την Άγκυρα, για χάρη των οποίων η ελληνική κυβέρνηση, δεν διεκδικεί άμεσα και αποφασιστικά εντός της Ε.Ε.την παραδειγματική τιμωρία της Τουρκίας. Ας όψεται η Γερμανία και  δη η Ανγκελα Μέρκελ που εγγυήθηκε στον Κύπριο πρόεδρο Αναστασιάδη αλλά και τον Έλληνα πρωθυπουργό, ότι θα συνέτιζε τον Ταγίπ Ερντογάν και ο τελευταίος θα έδινε εντολή για αποχώρηση των τουρκικών ερευνητικών σκαφών από την κυπριακή ΑΟΖ.

Ο Ερντογάν τους εξέθεσε όλους, μεταξύ άλλων και τη Γερμανίδα Καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, που έβαλε «πλάτη» για να μη επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία και πρωτοστάτησε στην προσπάθεια άμβλυνσης των έντονων διαφωνιών που εξέφραζε η Λευκωσία και σε μικρότερο βαθμό η Ελλάδα. Κυρώσεις κατά της Άγκυρας δεν κατεγράφησαν στο τελικό κείμενο της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, παρά μόνο προειδοποιήσεις-έστω και υπό τη μορφή τελεσιγράφου-προς αυτή.

Και το αποτέλεσμα είναι μέχρι στιγμής η πλήρης αποθράσυνση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο.

Ο Ερντογάν δεν «μαζεύτηκε» αλλά αποθρασύνθηκε

Το «Barbaros» σε αντίθεση μ’ όσα διακήρυττε το Βερολίνο μετά τη διαβούλευση Μέρκελ – Ερντογάν και όσα πίστεψαν Αθήνα- Λευκωσία, δεν εγκατάλειψε την Κυπριακή ΑΟΖ. Βρίσκεται σε περιοχή κοντά στην Πάφο με την Άγκυρα να εκδίδει, μάλιστα, και σχετική NAVTEX για η διεξαγωγή ερευνών.

Το κρεσέντο προκλητικότητας που επιδεικνύει η Τουρκία τις τελευταίες ημέρες, περιλαμβάνει  και την Αμμόχωστο. Ο Ταγίπ Ερντογάν αδιαφόρησε παντελώς για τα δύο ψηφίσματα του Ο.Η.Ε για την περιοχή Βαρώσια και προφανώς θα πράξει το ίδιο με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κοινώς, πράττει ό,τι θέλει, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη… αδιαφορία για τις διεθνείς νουθεσίες και προειδοποιήσεις, ενώ δεν ξεχνά θα φορά και τη «μάσκα» του ειρηνοποιού, προτάσσοντας τη βούλησή του για έναρξη διαλόγου και συζήτησης με την Ελλάδα.

Η πολιτική κατευνασμού δεν πιάνει τόπο

Τι πράττουν Αθήνα και Λευκωσία απέναντι στις αλλεπάλληλες ενέργειες πρόκλησης και όξυνσης που «παράγει» η Τουρκία; Η πολιτική κατευνασμού, ενδεχομένως και συμβιβασμού υπό την πίεση της Γερμανίας κατά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, είναι προφανές ότι δεν έχει αποτέλεσμα.

Ο Ερντογάν «ξεσαλώνει» στην Κύπρο και θέτει προς των ευθυνών τους τον ελληνοκυπριακό άξονα, ο οποίος, πάντως, δεν μοιάζει αρραγής και συμπαγής, όπως στο παρελθόν, με ευθύνη της Αθήνας. Η ελληνική διπλωματία έχει επιλέξει να «προασπίσει» την έναρξη του διαλόγου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστρατηγηθούν όλες οι βασικοί κανόνες του διεθνούς δικαίου και της καλής γειτονίας.

Το κλείσιμο ματιών και αυτιών στις άνομες και πέρα από κάθε λογική ενέργειες της Τουρκίας, στην Κύπρο δεν πρέπει να συνεχιστεί. Εισερχόμενη σε διάλογο με την Άγκυρα, υπό αυτό το «καθεστώς» πρόκλησης και τραμπουκισμού προς την Κυπριακή Δημοκρατία, ισοδυναμεί για την Αθήνα με «νομιμοποίηση» όλων των παραπάνω.

Σίγουρα, πάντως, η μέχρι τώρα στρατηγική Ελλάδας και Κύπρου δεν έχει ξεθυμάνει την τουρκική επιθετικότητα. Αναζητείται άλλος τρόπος, μέθοδος για μπει φραγμός στις επεκτατικές βλέψεις της Αγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο. Προφανώς, αυτός δεν είναι η χρήση όπλων, αλλά η υιοθέτηση μιας πιο σκληρής στάσης από Αθήνα και Λευκωσία, που θα έχει ως απώτερο στόχο την επιβολή σκληρών κυρώσεων στην Τουρκία.

Αναμφίβολα τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία 24ωρα αποτελούν και ένα καλό μάθημα και για την Κυπριακή ηγεσία, που υποχώρησε, εμπιστευόμενη τις μεγάλες δυνάμεις (κυρίως τη Γερμανία), μένοντας ξανά «ξεκρέμαστη» και κυρίως απροστάτευτη στις ορέξεις του Ερντογάν.

Οι επιλογές της Αθήνας και η ευθύνη της απέναντι στην Κύπρο
Η Αθήνα φοβάται και το δείχνει, μην κατηγορηθεί πώς «πυρπολεί» τον διάλογο με την Τουρκία και εκτεθεί απέναντι στη διεθνή κοινότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το Μαξίμου, οφείλει να θέσει προτεραιότητες και να αντιμετωπίσει τη διαμορφωθείσα κατάσταση με τον πρέπον ρεαλισμό.

Αν επιθυμεί να αφήσει την Κυπριακή Δημοκρατία έρμαιο της Τουρκίας, προς χάρη της καλή έξωθεν εικόνας και του περιβόητου διαλόγου, τότε θα υποστεί και τις ανάλογες συνέπειες. Αν θέλει να συνδράμει υπέρ της Μεγαλονήσου, ενισχύοντας εν τοις πράγμασι το ενιαίο αμυντικό δόγμα, τότε πρέπει να ανοίξει ξανά εντός της ευρωπαϊκής κοινότητας, τον φάκελο των κυρώσεων προς την Τουρκία.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν επιτυγχάνονται με δημόσιες τοποθετήσεις κορυφαίων αξιωματούχων, διαποτισμένες με διπλωματική γλώσσα και λογική ίσων αποστάσεων που δεν θα δυσαρεστήσει- στενοχωρήσει κανέναν, όπως για παράδειγμα τη Γερμανία. Διεκδικούνται και τελικώς επιτυγχάνονται στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό, μέσω ρήξεων και ισχυρών διαφωνιών, που θα θέσουν προ των ευθυνών τους όλους τους Ευρωπαίους ανεξαιρέτως…