Μ. Γλέζος: «Και αν πεθάνω θα σας κυνηγά η ύπαρξη μου…»

«Και αν πεθάνω θα σας κυνηγά η ύπαρξη μου για να κάνετε αυτά που πρέπει να κάνετε. Μη νομίζετε ότι θα γλυτώσετε από μένα…».

Αυτό που ένιωθε όποιος τον άκουγε εκείνη τη στιγμή, ήταν συγκίνηση και δέος, συνειδητοποιούσε πως  στα αυτιά του έφταναν ήχοι οι οποίοι είχαν μια ιστορική διάσταση. Μπροστά του διπλωνόταν ο χρόνος: το πριν, το τώρα και το μετά γίνονταν ένα μπροστά στον μεγάλο σκοπό, στον σκοπό του αγώνα για ελευθερία, χωρίς φόβο.

Εκείνο το απόγευμα, στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ακρωνύμια», ο πολυπράγμων αγωνιστής της Αριστεράς, η υψωμένη γροθιά της ανθρώπινης ύπαρξης, Μανώλης Γλέζος,  απευθύνθηκε σε όλους εμάς, προειδοποιώντας μας για την επαύριον του κόσμου μας. Δεν ήταν απειλή, ήταν υπενθύμιση, ένα λεκτικό τελετουργικό για τα μελλούμενα, για αυτά που θα έρθουν και  θα υποχρεώσουν τον Μανώλη Γλέζο να γίνει παράδειγμα για τον καθένα μας ξεχωριστά.

Η ζωή του αποτελεί παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές και κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να ψελλίσει τη λέξη «έφυγε». Πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο όταν το πέρασμά του πάνω από αυτόν τον πλανήτη έχει αφήσει χαρακιές συνείδησης, όταν οι πράξεις του άφησαν ένα ανεξίτηλο ιστορικό  αποτύπωμα και οι όλο φωτιά κουβέντες του άναψαν τις δάδες του αγώνα και της διεκδίκησης.

Ο Μανώλης Γλέζος σε μια πορεία ζωής γεμάτη από ένταση, πάθος και αγώνα για ελευθερία έδειξε πως η μάχη μπορεί και πρέπει να δίνεται παντού και συνεχώς. Την  νύχτα της 30^ης Μάιου του 1941, επιβεβαίωσε πως οι πράξεις μας και οι συμβολισμοί των πράξεων μας είναι εμβρυουλκός για έναν καινούργιο κόσμο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Μπορούν να παράγουν νοήματα, να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν τους ανθρώπους στο να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό μας έδειξε η παράτολμη πράξη του μαζί με τον Απ. Σάντα όταν κατέβασαν το σύμβολο του φασισμού που κυμάτιζε πάνω από την πόλη της Αθήνας.

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας άνθρωπος της πράξης με αγώνες και κυνηγητά, χωρίς φόβο στάθηκε μπροστά στους κινδύνους, μπροστά στο θάνατο. Δεν σκιάχτηκε, μέχρι το τέλος της ζωής του μόχθησε για αυτό που ένιωθε σαν χρέος προς τον ίδιο του τον εαυτό και σαν χρέος προς τον συνάνθρωπό του. Ένα χρέος που εάν κάποιος ήθελε να περιγράψει, σίγουρα θα χρησιμοποιούσε τις λέξεις ελευθερία και δικαιοσύνη.

Η ύπαρξη του θα μας κυνηγάει, θα μας κυνηγάει συντροφικά υπενθυμίζοντάς μας πως το καθάριο νερό της ελευθερίας είναι συνυφασμένο με τη δίψα για ζωή.

Είναι χαρά μας που η ύπαρξη σου θα μας κυνηγά…

Κ. Μ.