Δίκαιο και Ιστορία συνηγορούν υπέρ του Ισραήλ

Μετά την τρομοκρατική επίθεση που δέχτηκε το Ισραήλ από την Χαμάς, και τις θηριωδίες που ακολούθησαν, τελεί σε καθεστώς νόμιμης άμυνας. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρο 51) ασκεί το φυσικό δικαίωμα στην αυτοάμυνα απέναντι στη διεθνή τρομοκρατία και στα κράτη που την υποθάλπουν (state sponsored terrorism), προκειμένου ο Λαός του Ισραήλ να ζήσει ελεύθερος, ειρηνικά και με ασφάλεια στα πάτρια εδάφη του.

Γράφει ο Χρήστος Μπαξεβάνης*

Περαιτέρω, όλες οι επιχειρήσεις που διεξάγονται από την αρχή και μέχρι σήμερα τελούν σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου (αναγκαιότητα/αναλογικότητα, last resort, προστασία αμάχων). Αρκεί και μόνο να αναφέρει κανείς όλα τα περιθώρια για την ασφαλή μετακίνηση των παλαιστινίων που δόθηκαν από το Ισραήλ, τη συμφωνία για τη δημιουργία εισόδου ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας, τις μικρές παύσεις που πραγματοποιούνται καθημερινά από το Ισραήλ προκειμένου να μπορέσουν να εγκαταλείψουν με ασφάλεια τις εμπόλεμες ζώνες οι άμαχοι της περιοχής και να παραδοθεί η ανθρωπιστική βοήθεια. Στα παραπάνω θα πρέπει να ειπωθεί πως πρώτο το Ισραήλ, σε ανύποπτο χρόνο και από την πρώτη στιγμή, είχε καταθέσει πρόταση για την κατάπαυση του πυρός με ταυτόχρονη ανταλλαγή των ομήρων και επιστροφή των σωμάτων των νεκρών Ισραηλινών, την οποία αρνήθηκε η Χαμάς. Συνεχίζοντας η τελευταία να χρησιμοποιεί τους αμάχους ως ασπίδα και ως στρατιωτικές βάσεις νοσοκομεία, σχολεία και παιδικούς σταθμούς.

Εκτός, όμως, από το (διεθνές) Δίκαιο είναι και η Ιστορία που συνηγορεί υπέρ του Ισραήλ, το οποίο διαθέτει θεμελιωμένα νομικά και ιστορικά δικαιώματα στην περιοχή. Γιατί ο δεσμός των Εβραίων με τη Γη του Ισραήλ είναι αδιαμφισβήτητος και συνεχής, καθώς διαρκεί περίπου 4000 χρόνια.

Όταν έχεις ως Λαός εγκατασταθεί σε αυτή τη γη περίπου το 1500 π.χ. πριν 3500 χρόνια, δεν είσαι κατακτητής. Είναι γη σου. Είναι η γη του Ισραήλ. Υπάρχουν αμέτρητα στοιχεία ιστορικά και αρχαιολογικά που συνδέουν τους Ιουδαίους, την Εβραϊκή γλώσσα και το όνομα Ισραήλ σε αυτή την γη, και διαρκώς ανευρίσκονται καινούργια. Η Βιβλική Γη της Επαγγελίας είναι η γη που σήμερα γνωρίζουμε ως Ισραήλ.

Ο εβραϊκός λαός είναι γηγενής στη Γη του Ισραήλ και έχει συνεχή παρουσία εκεί για χιλιετίες. Οι Εβραίοι έχουν διεξαγάγει αγώνα για την επανίδρυση της εθνικής εστίας τους από την καταστροφή του Βασιλείου της Ιουδαίας το 70 π.Χ. Την εστία την οραματίστηκε ο Theodor Herzl στο βιβλίο του «Το Εβραϊκό Κράτος» το 1896 και το πολιτικό κίνημα για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη των Εβραίων άρχισε να δημιουργεί εθνικούς θεσμούς, στο Σιωνιστικό Συνέδριο του 1897.

Η σημασία της Διακήρυξης Balfour και της απόφασης της Κοινωνίας των Εθνών που ακολούθησαν έγκειται στη διεθνή αναγνώριση προηγούμενων ιστορικών και νομικών δικαιωμάτων των Εβραίων στην ιστορική πατρίδα τους, όπου υπήρχε συνεχής εβραϊκή παρουσία για εκατοντάδες χρόνια. Η Εντολή της Παλαιστίνης/Γης του Ισραήλ έκανε ρητή έκκληση για την «επανίδρυση» της εθνικής εστίας του εβραϊκού λαού, όχι στην ίδρυση κάτι καινούργιου.

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ο όρος «Παλαιστίνη» εκείνη την εποχή αναφερόταν σε γεωγραφική περιοχή, όχι σε κάποια πολιτική οντότητα, καθώς δεν υπήρχε εκεί καμία τέτοια ανεξάρτητη ή κυρίαρχη οντότητα. Η Διακήρυξη Balfour ενσωματώθηκε στην Απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ) το 1922 για την δημιουργία της Εντολής με σκοπό την ίδρυση εθνικής εστίας για τους Εβραίους στη Γη του Ισραήλ. Η απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών μετέτρεψε την Διακήρυξη Balfour από ένα έγγραφο πολιτικών θέσεων σε μία διεθνώς αναγνωρισμένη νομική δέσμευση αποδεκτή από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Αλλά και το μετέπειτα Σχέδιο Διαχωρισμού του ΟΗΕ το 1947 αναγνώρισε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού σε ένα κυρίαρχο κράτος στην εθνική πατρίδα του.

Ο ίδιος ισχυρός δεσμός ισχύει για τη σχέση μεταξύ των Εβραίων και της Ιερουσαλήμ. Ιστορικά η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του Εβραϊκού Λαού, όχι από το 1948 ή το 1967, αλλά εδώ και 3,000 χρόνια από την εποχή των Βασιλέων Δαυίδ και Σολομώντα. Κατά την διάρκεια της εξορίας τους για 2,000 χρόνια και μέχρι την ίδρυση του Ισραήλ, οι Εβραίοι προσεύχονταν για την επιστροφή στην πρωτεύουσα τους, την Ιερουσαλήμ. Οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης του αιώνιου δεσμού του εβραϊκού λαού με την Ιερουσαλήμ είναι ανιστόρητη και εκτός πραγματικότητας. Κατά την ίδρυσή του, το Ισραήλ ανακήρυξε ως πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ. Κάθε κράτος στον κόσμο έχει το δικαίωμα να ορίζει την πρωτεύουσά του. Το Ισραήλ δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση.

Ο ισχυρισμός μάλιστα ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν «αραβική» πριν το 1967, αποτελεί άλλη μια μεγάλη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας. Το διεθνές καθεστώς που ο ΟΗΕ προσπάθησε να καθιερώσει στην Ιερουσαλήμ με το Σχέδιο Διχοτόμησης το 1948 για την δημιουργία εβραϊκού και αραβικού κράτους, απορρίφθηκε από τις αραβικές χώρες όταν εξαπέλυσαν πόλεμο επιδιώκοντας την καταστροφή του Ισραήλ. Η Ιορδανία ουσιαστικά κατέλαβε την Ανατολική Ιερουσαλήμ και η πόλη διχοτομήθηκε. Μια ακμάζουσα εβραϊκή Κοινότητα η οποία ζούσε στην Ανατολική Ιερουσαλήμ πριν το 1948, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, ενώ ο εβραϊκός τομέας της Παλιάς Πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι Εβραίοι δεν είχαν πρόσβαση στον ιερότερο χώρο τους, το Δυτικό Τείχος. Περιορισμοί επιβλήθηκαν και στους Χριστιανούς. Η πλήρης ελευθερία θρησκευτικής έκφρασης και η ανεμπόδιστη πρόσβαση στους ιερούς τόπους για όλους τους πιστούς, Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους, έχουν εξασφαλιστεί από το 1967 μόνο από το Ισραήλ. Αυτό είναι κάτι που ακόμα και οι επικριτές του Ισραήλ δεν μπορούν να αγνοήσουν.

Για αυτό και ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουν κάποια στιγμή οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είναι η αποδοχή της αυτονόητης αλήθειας που δεν είναι άλλη από το δικαίωμα του Ισραήλ να ζήσει με ελευθερία και ασφάλεια στα πάτρια εδάφη του, με την ιστορική Πρωτεύουσά του, την Ιερουσαλήμ.

*Διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ – Διεθνολόγος
πρ. Ειδικός Εμπειρογνώμων στην ΕΕ