Το γεωπολιτικό δίλημμα της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Με αφορμή την συνέντευξη Πούτιν σε ανεξάρτητο αμερικανικό ΜΜΕ, ο πόλεμος στην Ουκρανία επανήλθε στο προσκήνιο για τη κοινή γνώμη της Δύσης, οποία –κακά τα ψέματα- δείχνει σημάδια κόπωσης από την εν λόγω σύγκρουση, όπως και έλλειψης πρωτοβουλίας, ακόμα και διάθεσης για να ενισχύσει το Κίεβο.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος 

Δεν είναι μόνο η ανάγκη για διατήρηση ή και ενίσχυση της στρατιωτικής αρωγής προς την Ουκρανία, που καλούνται να ενστερνιστούν ΗΠΑ και Ευρώπη. Αυτό που μοιάζει πλέον με προτεραιότητα για τους Δυτικούς είναι η αλλαγή στρατηγικής που θα γύρει την πλάστιγγα προς το Κίεβο. Η ελπίδα για ένα γρήγορο τέλος του πολέμου στην Ουκρανία δε ευοδώθηκε, ούτε επιβεβαιώθηκαν όσοι υποστήριζαν ότι η επιβολή οικονομικών και ενεργειακών κυρώσεων προς τη Ρωσία, θα λύγισε το καθεστώς Πούτιν. Ο πόλεμος έχει φτάσει σε αδιέξοδο που ευνοεί τη Ρωσία καθώς η ουκρανική αντεπίθεση, επιβαρυμένη εξαρχής από μη ρεαλιστικές προσδοκίες, δεν κατάφερε να επιτύχει τους δηλωμένους στόχους της.

Ο Ρώσος πρόεδρος, μετά τις αρχικές αποτυχίες στον πόλεμο με την Ουκρανία, διαμόρφωσε τη στρατηγική του ως εξής: «επένδυσε» σε μια σύγκρουση φθοράς, από την οποία αργά αλλά σταθερά ΗΠΑ και Ευρώπη θα απαγκιστρώνονταν, αφήνοντας την Ουκρανία εκτεθειμένη και χωρίς την αναγκαία δύναμη πυρός. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται πως δικαιώνεται αν αναλογιστεί κανείς τη μειωμένη διάθεση που επιδεικνύουν οι ΗΠΑ για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την άβουλη στάση των Ευρωπαίων που αδυνατούν να κάνουν το επόμενο βήμα.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν που έπαιξε σημαίνονται ρόλο στη στήριξη του Κιέβου έχει αρχίσει εδώ και καιρό να ρίχνει τους ρυθμούς της αρωγής. Ενόψει και των επικείμενων εκλογών «κυοφορείται» και το σενάριο που θα ενεργοποιηθεί σε περίπτωση νίκης του Τραμπ, ότι η Ουάσιγκτον θα πιέσει το Κίεβο να διαπραγματευθεί με τη Μόσχα τη λήξη του πολέμου.

Οι προτάσεις για αλλαγή του δόγματος που αφορά στην στήριξη της Ουκρανίας

Σύμφωνα με έμπειρους αναλυτές, η Δύση και ειδικότερα οι Ευρωπαίοι πρέπει να αναθεωρήσουν τους οικονομικούς κανονισμούς τους, προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις δραστικής προώθησης της παραγωγής μη επανδρωμένων αεροσκαφών, πυρομαχικών, τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης και πολλών άλλων οπλικών συστημάτων. Υπάρχει και η άποψη που έχει αρκετούς οπαδούς, που υποστηρίζει ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να βοηθήσουν την Ουκρανία να μεταρρυθμίσει την οικονομία και την αμυντική βιομηχανία της, ώστε η χώρα να εξαρτάται λιγότερο από τους «συμμάχους» και κυρίως να μπορέσει να σταθεί πιο εύκολα στα πόδια της μετά τον πόλεμο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως και παρά την εμφανή κόπωση, η Δύση βρίσκεται απέναντι σ’ ένα μεγάλο δίλλημα. Η άτακτη υποχώρηση στην Ουκρανία απέναντι στον Πούτιν θα αποτελούσε ένα βαρύ, ίσως και ανεπανόρθωτο γεωπολιτικό πλήγμα, ενώ ο εγκλωβισμός και η διαρκής τροφοδότηση ενός αδιέξοδου στρατιωτικού-στρατηγικού εγχειρήματος-που είναι η νίκη απέναντι στη Ρωσία- θα οδηγούσε σε πλήρες αδιέξοδο.