Σε δημοπρασία των Christie’s, στο Λονδίνο, έργα προσφύγων από τη Μόρια

Πρόσφυγες και μετανάστες που διαμένουν στον καταυλισμό της Μόριας αποτύπωσαν στον καμβά τα βιώματά τους, την οπτική τους για τον κόσμο, τις ανησυχίες και τις ελπίδες τους για το αύριο. Ο πόλεμος και η προσφυγιά, το πέρασμα στο Αιγαίο, η ελπίδα και η απογοήτευση, η μάχη και η παραίτηση πήραν μορφή και χρώμα από τα χέρια αιτούντων άσυλο, στο εργαστήριο τέχνης της φιλανθρωπικής οργάνωσης «The Hope Project» στη Λέσβο.

Αντιπροσωπευτικά έργα ταξιδεύουν στο Λονδίνο και θα παρουσιαστούν σε μια έκθεση και δύο φιλανθρωπικές δημοπρασίες. Οπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του «Guardian», με τίτλο «Ποτέ δεν το επιλέξαμε αυτό», εννέα πίνακες θα εκτεθούν από τις 6 ως τις 17 Ιανουαρίου στην Εκκλησία του St James στο Πικαντίλι, ενώ στις 13 Ιανουαρίου θα τεθούν σε δημοπρασία από τον οίκο Christie’s.

«Υποχρεωτική χιτζάπ» της Nazgol Golmuradi (Ιράν)

Το έργο αναπαριστά μια γυναίκα ντυμένη με χιτζάπ και έναν αριθμό πουλιών που τη σώζουν από ελεύθερη πτώση. «Στη χώρα μου το χιτζάπ είναι υποχρεωτικό και οι γυναίκες που δεν συμμορφώνονται αντιμετωπίζουν αυστηρή τιμωρία. Η γυναίκα είναι μελαγχολική και νιώθει νεκρή εσωτερικά. Τα πουλιά αντιπροσωπεύουν τον Θεό. Είναι πάντα εκεί για να βοηθήσουν» αναφέρει η καλλιτέχνις.

«Ελευθερία», του Mohammadd Jafary (Αφγανιστάν)

«Το έργο είναι κυβιστικό και αφαιρετικό, με θέμα την ελευθερία. Ζω στο καμπ της Μόριας για 10 μήνες και ζωγραφίζω στο εργαστήριο του The Hope Project για επτά μήνες» λέει ο δημιουργός του

«Χωρίς φωνή», της Masumeh Jafari (Αφγανιστάν)

Η καλλιτέχνις απεικόνισε τη Setayesh, ένα μικρό κορίτσι από το Αφγανιστάν που ζούσε στο Ιράν ως πρόσφυγας και, όπως λέει, έπεσε θύμα απαγωγής, βιασμού και δολοφονίας από έναν Ιρανό. «Υπάρχουν πολλά κορίτσια σαν τη Setayesh που είχαν την ίδια εμπειρία και κλαίνε σιωπηλά, γιατί η Δικαιοσύνη δεν τα προστάτευσε. Αποφάσισα να κάνω αυτό τον πίνακα στη μνήμη της» αναφέρει.

«Ελπίδα για επιβίωση», της Razieh Gholami (Αφγανιστάν)

Το έργο απεικονίζει βάρκες με πρόσφυγες να απωθούνται καθώς φτάνουν σε ακτές διάφορων χωρών της Ευρώπης. «Το ταξίδι στην ασφάλεια είναι δύσκολο. Η Ευρώπη δεν θέλει πρόσφυγες. Νομίζαμε πως είχαμε φτάσει στην ασφάλεια, αλλά η Ευρώπη προσπαθεί να μας στείλει πίσω στον κίνδυνο» λέει ο δημιουργός

«Ο καθρέφτης της ανθρωπότητας», του Joseph Kangi (Νότιο Σουδάν)

Το έργο συμβολίζει την ενότητα. «Ανθρωποι από διαφορετικές χώρες, διαφορετικές θρησκείες και διαφορετικές φυλές έχουν ανάγκη την αποδοχή. Εχουμε ανάγκη να πιαστούμε από το χέρι και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχει το χρώμα των διακρίσεων. Πρέπει να δούμε τους άλλους όπως βλέπουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη» αναφέρει.

«Η υπηρεσία μιας μητέρας στην κόρη της», του Jean Paul Waroma (Κονγκό)

«Ζωγράφισα τη σχέση μεταξύ της μητέρας και του παιδιού της. Το έργο περιγράφει την απλή μητρική στοργή με την οποία η μητέρα χτενίζει τα μαλλιά της κόρης της. Δείχνει τον αόρατο δεσμό που θα έχει πάντα ένα παιδί με τη μητέρα του» σημειώνει ο καλλιτέχνης

«Κατεστραμμένα ανθρώπινα δικαιώματα», του Senait Moges (Αιθιοπία)

Πριν από καιρό πίστευα στον νόμο και στη δικαιοσύνη. Στις αντιξοότητες και στην αδικία κοιτούσαμε τον νόμο στα μάτια, γιατί κανένας δεν είναι υπεράνω του νόμου. Σήμερα, όμως, o νόμος είναι διεφθαρμένος. Είναι ένας παράδεισος για τους πλούσιους και ισχυρούς» υποστηρίζει ο δημιουργός και προσθέτει πως «περιμένουμε υπομονετικά την επιστροφή του νόμου από το ταξίδι του στην αδικία».

«Παιδική ελπίδα», του Artif Akari (Αφγανιστάν)

Τρία παιδιά στον καταυλισμό της Μόριας που κρυφοκοιτάζουν την ελπίδα. «Ελπίζουν σε ένα ασφαλές και φωτεινό μέλλον. Δυστυχώς, η ελπίδα τους δεν διαρκεί όσο είναι αναγκασμένοι να ζουν σε έναν επικίνδυνο και ανασφαλή καταυλισμό. Οι πόρτες που οδηγούν στο φωτεινό μέλλον είναι κλειστές για αυτά» υπογραμμίζει ο δημιουργός.

«Χαμένα όνειρα» της Atefeh Fayazie (Αφγανιστάν)

Η πενταμελής οικογένεια βρίσκεται στην Ελλάδα από το φθινόπωρο του 2018. Στο εργαστήριο τέχνης της οργάνωσης δόθηκε η ευκαιρία στην καλλιτέχνιδα να εκφράσει τα συναισθήματά της μέσω της ζωγραφικής. «Αυτό είναι ένα από τα όνειρα που βλέπω: δείχνει μια πρόσφυγα να δίνει μάχη με τον θάνατο και να χάνει τα όνειρά της να φτάσει στην Ευρώπη ώστε να πετύχει τους στόχους της» λέει.

«Ενας άνδρας με σώμα ψαριού», του Abdullah Rahmani (Αφγανιστάν)

«Ο άνδρας της ζωγραφιάς θέλει ένα ειρηνικό κόσμο, με καθαρό ουρανό και θάλασσα γεμάτη ψάρια. Επειδή τα ψάρια είναι σιωπηλά, ακόμη κι όταν πεθαίνουν».

«Μάνα γη» του Hamid Heidari (Αφγανιστάν)

Μια μητέρα που κυοφορεί τον κόσμο. «Εχουμε έναν κόσμο γεμάτο πολέμους. Θα ήταν καλύτερο να έχουμε έναν κόσμο γεμάτο ειρήνη και ασφάλεια» σημειώνει ο δημιουργός του έργου.