Ο Ερντογάν σε ρόλο προστάτη των μουσουλμάνων – Ποια η σχέση με τη Χαμάς

Για τον Ταγίπ Ερντογάν, η εκτόπιση του Μουσταφά Κεμάλ από τον τίτλο του πατέρα των Τούρκων (Ατατούρκ), δεν είναι αρκετή. Ο Τούρκος πρόεδρος, εμποτισμένος από την κορφή ως τα νύχια με τις νέο-οθωμανικές ιδεοληψίες, ενίοτε και φαντασιώσεις, επιθυμεί να μετατραπεί σε ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου.

Η απίστευτη λεκτική επίθεση προς το Ισραήλ και η χείρα βοηθείας που τείνει προς την Παλαιστίνη και τη Χαμάς, ενόσω η πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής αναφλέγεται και πάλι, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, τουναντίον αποτελεί μεθοδευμένη στρατηγική ενός επίδοξου και ακραιφνώς φιλόδοξου γεωπολιτικού παίκτη.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Είχαν προηγηθεί, βεβαίως, κατά τους περασμένους μήνες, οι επιθέσεις φιλίας της Άγκυρας προς το Ισραήλ και η προσπάθεια για επαναπροσέγγιση, διπλωματική και γεωπολιτική. Η Τουρκία, διαβλέποντας ότι κυρίως η Αθήνα αλλά και η Λευκωσία, δημιουργούν μια αρραγή συμμαχία με το Τελ Αβίβ, ικανή να ανατρέψει πλήρως τους γεωενεργειακούς και όχι μόνο συσχετισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, «πλεύρισε» το Ισραήλ. Κυρίαρχος στόχος ήταν, μέσω της νέας επιχειρούμενης σύνδεσης με το Ισραήλ, να ανακόψει τη στρατηγική συμμαχία που επεδίωκε να δημιουργήσει η Αθήνα.

Επρόκειτο, λοιπόν, για ένα διπλωματικό ελιγμό-τακτικισμό της Άγκυρας, που για τους καλά γνωρίζοντες καμούφλαρε επιμελώς ή τουλάχιστον δεν αποκάλυπτε την μεγάλη εικόνα. Ποια είναι αυτή; Ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θέλει να διαδραματίσει τον ρόλο του «Σουλτάνου» της Ανατολής, του ηγέτη των ισλαμικών κινημάτων και ως εκ τούτου με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία θα βάλλει κατά του Ισραήλ.

Αργά και σταθερά τα τελευταία χρόνια, ο Ταγίπ Ερντογάν «φιλοτέχνησε» το αφήγημα του ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος δεν διστάζει να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Δύση και δη με τις μεγάλες δυνάμεις, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής και δη το Παλαιστινιακό, δίνει τη δυνατότητα στον Τούρκο πρόεδρο να επιδείξει την ταυτότητα του προστάτη των μουσουλμάνων και των ισλαμικών κινημάτων, όπως είναι η Χαμάς.

Η Τουρκία παίρνει υπό τη σκέπη της, την Παλαιστίνη αλλά και τη Χαμάς, υποσχόμενη μεταξύ άλλων και στρατιωτική βοήθεια προς την τελευταία. «Πουλάει» αντισημιτισμό, γνωρίζοντας καλά ότι η συγκεκριμένη μέθοδος, έχει αποτελεσματικότητα, πιάνει τόπο, τόσο στο εσωτερικό της χώρας του (ισλαμικό κοινό), όσο βεβαίως και στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο.

Σύμφωνα με τους Financial Times, που επικαλούνται το Αραβικό Βαρόμετρο (δίκτυο ερευνών), ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός στην πλειοψηφία του αραβικού κόσμου. Έχει καταφέρει, δηλαδή, να πείσει ότι αποτελεί την κυρίαρχη προμετωπίδα απέναντι στα δυτικά συμφέροντα, που επιβουλεύονται διαρκώς-σύμφωνα πάντα με το καλοστημένο αφήγημά του- τους μουσουλμάνους. Παράλληλα επεμβαίνει και δη στρατιωτικά, όπου ο ίδιος το κρίνει απαραίτητο, βοηθώντας τους «ομόριζους» Αζέρους στον πρόσφατο πόλεμο με την Αρμενία, αλλά και διαδραματίζοντας κομβικό ρόλο στη Λιβύη.

Με την τουρκική οικονομία σε «μαύρα χάλια», τις ΗΠΑ του Τζο Μπάιντεν να ραπίζουν διπλωματικά σε κάθε ευκαιρία την Άγκυρα και χώρες ομόθρησκες όπως η Αίγυπτος, να απορρίπτουν τις γεωπολιτικές προτάσεις-προσεγγίσεις της Τουρκίας, η τελευταία μοιάζει στριμωγμένη και απομονωμένη. Αυτό, όμως που για άλλους φαντάζει ως μείζον πρόβλημα, για τον Ταγίπ Ερντογάν, ίσως είναι ευκαιρία να ξεδιπλώσει πλήρως το νεοθωμανικό του δόγμα, χωρίς υπεκφυγές, καθωσπρεπισμούς και οποιοδήποτε μακιγιάρισμα.

Άλλο οι περιστασιακοί τακτικισμοί, προς τέρψιν και τακτοποίηση προσωρινών διπλωματικών αναγκών και άλλο η στρατηγική θεώρηση. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι πολιτικοί θεατρινισμοί και οι βραχύβιοι εναγκαλισμοί με την Ευρώπη, με απώτερο στόχο την αποφυγή επιβολής κυρώσεων και αναλόγων ποινών. Εκεί ανήκουν και οι πρόσκαιρες προσεγγίσεις με Δυτικούς, Ισραήλ, ακόμη και με την Αίγυπτο, που γίνονται εν ίδει αντιπερισπασμού αλλά δημιουργίας προσκομμάτων στις ελληνικές επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η στρατηγική θεώρηση του Ερντογάν κινείται προς Ανατολάς, και έχει κυρίαρχο στοιχείο την εδραίωσή του ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης μουσουλμάνων και του αραβικού κόσμου. Και φροντίζει σε κάθε περίπτωση να τον υπενθυμίζει, σ’ όσους τρέφουν ακόμα και τώρα αυταπάτες ότι η Τουρκία επιθυμεί εν τοις πράγμασι ουσιαστική προσέγγιση με την Ευρώπη και γενικότερα με τη Δύση…