Η Ε. Μεράβογλου στο Indicator.gr για τη θεατρική παράσταση Faces στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον

Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Έφη Μεράβογλου στη συνέντευξη που παραχώρησε στο indicator.gr και τον Γιώργο Βαρδάκη, μιλά για την παράσταση Faces, ενός έργου που λαμβάνει χώρα στον πρωτότυπα διακοσμημένο και με  ενέργεια που σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή Τεχνοχώρο Εργοτάξιον, όπου μας παρουσιάζει μια στιγμή της ζωής οχτώ “προσώπων” και πιο συγκεκριμένα, οχτώ γνωστών προσωπικοτήτων του παρελθόντος αλλά και του παρόντος- των Νίκολα Τέσλα, Κατερίνας Γώγου, Σοφίας Βέμπο, Βασίλισσας Ελισάβετ, Μονσεράτ Καμπαγιέ, Βασίλισσας Αμαλίας, Λαγιάλ αλ Αττάρ και Ιωσήφ Στάλιν- η συμβολή των οποίων έχει ανεξίτηλα χαραχθεί στη καλλιτεχνική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας και του Κόσμου.

Στη συνέντευξη, η σκηνοθέτης αναφέρει ότι η παράσταση αποτελεί ένα ταξίδι στο χωροχρόνο, βλέποντας όμως παράλληλα το παρόν και το μέλλον. Αναφορικά με τις προσωπικότητες της παράστασης, τονίζει ότι αυτές επιλέχθηκαν με κύριο κριτήριο όχι την ιδιότητα αλλά τη συμβολή τους στην ιστορία. Τέλος, ερωτώμενη, με αφορμή τα λόγια της Βασίλισσας Αμαλίας στην παράσταση, για την σύγκριση των παθογενειών της μετεπαναστατικής Ελλάδας και της Ελλάδας του σήμερα, σημειώνει ότι εάν η Βασίλισσα, η Κατερίνα Γώγου και η Σοφία Βέμπο έβλεπαν την Ελλάδα του 2019 δεν θα εντόπιζαν μεγάλες διαφορές, ούτε σημαντική βελτίωση.

 Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη :

Καταρχάς, θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση αλλά και για τους ηθοποιούς του 92artschool. Πως γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το έργο; 

Οι απόφοιτοι της σχολής 92artschool έχουν την επιλογή να επιλέξουν το masterclass . Είναι μόνο για εκείνους που έχουν εκπαιδευτεί στην method acting και θέλουν να εισχωρήσουν ακόμα πιο βαθιά σε ασκήσεις και έρευνα. Με τους μαθητές μου δουλεύουμε και την P.A.D ( Perceptual acting and directing ) η οποία γεφυρώνει τις θεωρίες της Κβαντικής φυσικής , του mindfulness και της μεθόδου του περίφημου Actors studio σε μια νέα αρμονία.  Με την P.A.D ανακαλύψαμε αυτό που αναφέρει και η Κ.Τσαρούχα στο βιβλίο της, άπειρες ζωές, άπειροι χαρακτήρες , άπειρα frames. Η ιδέα της παράστασης ξεκίνησε βλέποντας αρκετούς ηθοποιούς του εξωτερικού να προσεγγίζουν με απόλυτη αρμονία,  ήρωες που έχουν υπάρξει μέσα από την βιογραφία τους. Αναφέρω κάποια παραδείγματα όπως: η Μέρυλ Στριπ , ενσαρκώνοντας την Θάτσερ, ο Daniel de lewis με τον Λίνκολν . Είναι μια αρκετά επίπονη δουλειά γιατί δεν χτίζεις από το μηδέν ένα χαρακτήρα αλλά έχεις να δουλέψεις πολύ με τα εκφραστικά σου μέσα, όπως φωνή, τικ, κίνηση αλλά και να τον παρακολουθείς σχεδόν εμμονικά όλη μέρα. Μιμητική το ονομάζουμε . Υπάρχουν χαρακτήρες , που δυσκολεύουν την έρευνα μας , διότι μπορεί να μην έχουμε οπτικοακουστικό υλικό αλλά μόνο φωτογραφίες.

Η παράσταση μας είναι ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που μας τοποθετεί σε μια συγκεκριμένη στιγμή του κάθε ήρωα. Στιγμές που υπήρξαν και παίρνουν μορφή και οστά ξανά για λίγα λεπτά. Είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ ! Ο μόνος χαρακτήρας της παράστασης που είναι ζωντανός είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ.

Πως επελέγησαν οι συγκεκριμένες προσωπικότητες της παράστασης; Ποια ήταν τα κριτήρια και ποια τα χαρακτηριστικά που οδήγησαν στην επιλογή τους;  

Επελέγησαν σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση. Τα κιλά και τα μαλλιά ήταν τα μόνα που θα μπορούσαμε να αλλάξουμε ,αλλά το ύψος δεν θα μπορούσαμε. Έγινε πιστή προσέγγιση στους χαρακτήρες. Μαζί με τους ηθοποιούς επιλέξαμε ήρωες με δυνατό βιογραφικό. Ώστε και εμείς να έχουμε αρκετό υλικό έρευνας.

Δυο Βασίλισσες, τέσσερις καλλιτέχνες, ένας πολιτικός και ένας μηχανικός- εφευρέτης. Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ αυτών των προσώπων;

Η επιλογή έγινε όχι τόσο με την ιδιότητα που έχουν όσο με το στίγμα που έχουν αφήσει. Βέβαια είμαι σίγουρη ότι αν το συζητήσουμε πιο βαθιά η επιλογή μας δεν ήταν τυχαία και τους ήρωες δεν τους επιλέξαμε αλλά μας επέλεξαν τότε σίγουρα θα απορούσατε πώς έγινε αυτό; Είναι μέρος της P.A.D !  Κατά την διάρκεια έρευνας μας, οι ήρωες ήρθαν να μας συναντήσουν και ο συγχρονισμός που κάναμε ήταν απίστευτος. Ένα παράδειγμα θα σας αναφέρω από μια πρόβα μας. Ο Λευτέρης Καλανδράνης ψάχνοντας το υλικό του Στάλιν και κάνοντας την δική του έρευνα παρακολουθώντας όλες τiς εμφανίσεις που είχε κάνει o Stalin και όχι μόνο ,  ήρθε ταραγμένος σε μια πρόβα μας  , κρατώντας στα χέρια του ένα καπέλο. Αυτό το καπέλο του το αγόρασε μια φίλη του από την Μόσχα η οποία γνώριζε για την έρευνα του Λευτέρη και του είπε ότι αγόρασε αυτό το καπέλο , από ένα μικρό μαγαζάκι με πολλά συλλεκτικά αντικείμενα. Εκεί υπήρχε και ένα από τα καπέλα του Stalin καθώς συνήθιζε σε κάθε του εμφάνιση να φοράει μόνο ένα κάθε φορά. Το καπέλο που φοράει ο Λευτέρης στην παράσταση μας είναι του Stalin .

Στο έργο βλέπουμε τη Βασίλισσα Αμαλία να εξυμνεί την Ελλάδα αλλά και να επισημαίνει κάποια από τα αρνητικά χαρακτηριστικά της. Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η άποψη της Βασίλισσας -όπως και της Σοφίας Βέμπο και Κατερίνας Γώγου- για την Ελλάδα του 2019;

Το κείμενο που λέει η Αμαλία στην παράσταση μας είναι γραμμένο από την ίδια την ηθοποιό που την ενσαρκώνει , την Ανδριάνα Σταυριδοπούλου. Δυστυχώς η ιστορία κάνει κύκλους και νομίζω ότι δεν θα βλέπανε και πολλές διαφορές, όμως σίγουρα θα θυμώνανε με την αναισθησία που μας κατέχει ως χώρα. Πολλοί θα το λέγαμε και υπερβολική ανοχή. Η κάθε περίοδος χαρακτηρίζεται από μια αλλαγή , που τελικά καταλήγει σε μια διαρκή επανάληψη της ιστορίας αλλάζοντας τα πρόσωπα που μας απασχολούν.  

Η παράσταση αποτελεί ένα ταξίδι στο παρελθόν. Πιστεύετε ότι είναι απαραίτητο για το παρόν και το μέλλον μας να ανατρέχουμε κάποιες φορές στο παρελθόν, και ιδιαίτερα στα λόγια και έργα σπουδαίων προσωπικοτήτων και τι θεωρείτε ότι αποκομίζουν οι θεατές της παράστασης μέσα από αυτό το ταξίδι;

Οι πράξεις και τα λόγια είναι τα φαντάσματα που μας κυνηγούν στο τώρα. Επομένως τι έχεις να φοβηθείς σκαλίζοντας στιγμές και ανασύροντας κουβέντες και καταστάσεις μιας άλλης εποχής που στο σήμερα έχεις την ανάγκη να επιβεβαιώσεις πόσο μικρό είναι το ταξίδι σε αυτή την ζωή , πόσο περαστικοί είμαστε και πόσο δυνατό αποτύπωμα αφήνουμε όλοι μας με τις πράξεις μας. Το αποτύπωμα μένει , όλα τα άλλα εξατμίζονται. Ούτως ή άλλως όπως λέει και ο Alan Watts το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα. Κάθε τώρα δημιουργεί το παρελθόν και το μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει παρελθόν – μέλλον χωρίς το τώρα ! Στην παράσταση μας βλέπεις το παρελθόν το τώρα και το μέλλον. Οι θεατές φεύγουν γεμάτοι και με περιέργεια να ψάξουν, να διαβάσουν για προσωπικότητες που δεν ήξεραν καθόλου. Είναι μια εκπαιδευτική παράσταση.