Ελλάδα , Αιγαίο και πολιτική πράξη

Το πρόσφατο συνέδριο των BRICS+ στο Καζάν της Ρωσίας, μίας ομάδας  αρχικά αποτελούμενης  από την Βραζιλία, την Ρωσία , την Ινδία, την Κίνα και την Νότια Αφρική, που πρόσθεσε επίσης στην πορεία την Αίγυπτο, την Αιθιοπία , το Ιράν και τα  Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποτελεί φαινομενικά μια πρόκληση απέναντι στην κυριαρχία της Δύσης όπως αυτή εκδηλώνεται με οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα .

Γράφει ο *Ιωσήφ Δεμερτζής

Μια κυριαρχία οικονομική και πολιτική, που απλώνεται ανά την υφήλιο και κυριαρχεί σε υποδομές κρίσιμες και απαραίτητες στην παρουσία μιας χώρας στο διεθνές στερέωμα.

Χρήση συγκεκριμένων νομισμάτων, συστήματα διατραπεζικών συναλλαγών, επιφέρουν πολιτικές και οικονομικές πιέσεις που πλέον δεν γίνονται αποδεκτές από τις ανερχόμενες περιφερειακές δυνάμεις, από αντίπαλους της Δύσης καθώς και  από μικρότερες χώρες που θέλουν να έχουν τις επιλογές τους ανοικτές όσον αφορά την  προσάρτηση σε μεγαλύτερους οργανισμούς πολιτικοοικονομικής επιρροής.

Οι χώρες των BRICS+ αντιπροσωπεύουν περίπου το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, σε μια εποχή που η Δύση, επηρεασμένη από ανούσιες ιδέες, αυτοκτονεί κυριολεκτικά με το να μην προωθεί την ανάπτυξη του γηγενούς αριθμού του πληθυσμού της, ενός πληθυσμού που γερνάει και που θα έχει μεγάλα προβλήματα στο μέλλον όσον αφορά το παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι.

 

 

Μικρότερος πληθυσμός σημαίνει λιγότερη παραγωγή εκεί που χρειάζεται, καθώς και λιγότερες επενδύσεις σε κρίσιμες υποδομές της λογιστικής αλυσίδας στο μεταφορικό  κομμάτι (λιμάνια, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια, οδικά δίκτυα).

Αυτό επιφέρει μικρότερη επάρκεια  ανταγωνισμού και μειωμένη γεωπολιτική επιρροή εφόσον δεν γίνει προτεραιότητα η ύπαρξη αυτόχθονου ανθρωπίνου δυναμικού, με κοινή παιδεία, κοινά ιδανικά και συνέχεια.

Σε κάθε περίπτωση οι BRICS+ και οι πολλές άλλες χώρες που συμμετείχαν στο 16ο συνέδριο της ομάδας αυτής όπως η Τουρκία, η μόνη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ που συμμετείχε, δεν έχουν απαραίτητα κοινούς σκοπούς και  κοινά γεωπολιτικά συμφέροντα σε πολλά θέματα αλλά αποτελούν μια έκφανση της παγκόσμιας ρευστότητας.

Υπάρχουν διάφορα θέματα που πρέπει να συνυπολογιστούν στην εκτίμηση μας.

Οι συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή, με το Ισραήλ να έχει εισβάλλει παράλληλα και στην Γάζα αλλά και στο Λίβανο, ενεργώντας σε ένα υψηλότερο επίπεδο ως θεματοφύλακας των Δυτικών συμφερόντων στην περιοχή έναντι της Ιρανικής και Ρωσικής επιρροής.

Επίσης, οι επιθέσεις των Χούθι εναντίον πλοίων στην ευρύτερη περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας, που ανάγκασε και την Ευρωπαϊκή Ένωση να δημιουργήσει την αποστολή  “ΑΣΠΙΔΕΣ ” (με την ενεργή συμμετοχή του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, παράγωγο του ανταγωνισμού της Δύσης με την Ρωσία και το Ιράν,  ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία και τα οικονομικά και ενεργειακά προβλήματα που έχει δημιουργήσει στην ΕΕ, οι εξαιρετικά πολωμένες εκλογές στις ΗΠΑ, αποτελούν μερικά μόνο χαρακτηριστικά της ρευστότητας του διεθνούς πολιτικού τοπίου που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα και την Ελλάδα.

Μια Ελλάδα που συνεχίζει να λειτουργεί υπό την φενάκη μιας ακόμα προσέγγισης με   τον μόνιμο ταραχοποιό της περιοχής, με τα μεγαλεπήβολα επεκτατικά σχέδια που θέλουν να στραγγαλίσουν τον Ελληνισμό και που θέλουν να αποκόψουν την ρίζα και διάρκεια του Ελληνικού έθνους, το Αιγαίο Πέλαγος, καθώς και την σχέση της μητρόπολης με τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Μια Ελλάδα που σπρώχνεται συνέχεια προς τον στείρο μιμητισμό εισαγόμενων  ακραίων στοιχείων εξαιρετικά λανθασμένης προοπτικής.

Μια χώρα δεν μπορεί να είναι μόνο η οικονομία της αλλά οφείλει να δίνει μέγιστο βάρος στην κοινωνία της και στην σωστή εθνική παίδευση της και εύρυθμη λειτουργία της, κάτι που φαίνεται δυσλειτουργικό πλέον στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες αυτού που θεωρούμε ως “Δύση”.

Όταν η κοινωνία λειτουργεί σωστά, θα κοινωνήσει ευεργετικά και προς όλα τα άλλα στελέχη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και θα παράγει έτσι σωστή πολιτική παιδεία και πράξη.

Η έπαρση δεν είναι κάτι άγνωστο στην γηγενή αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Όπως και η έννοια των χρήσιμων και πεπλανημένων συνάμα, που ηγούνται προς την καταστροφή που υπαγορεύει ο διαθλαστικός φακός της απουσίας σωστών  ανθρωποκεντρικών ιδεών προς όφελος της κοινωνίας και του έθνους που έχουν τεθεί επικεφαλής.

Το σίγουρο είναι η σοφή και αιώνια διδαχή των αρχαίων τραγωδών μας, η έπαρση ακολουθείται  πάντα από την τιμωρία.

*Δρ Ιωσήφ Δεμερτζή BA MA MSc MRes PhD – Διδάσκων στο τμήμα  Ιστορίας, Πολιτικής  και Διεθνών Σπουδών Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφος – Ειδικός μαζικής διπλωματίας  και πληροφοριακών επιχειρήσεων – Διευθυντής Έρευνας  και  Ανάλυσης   Strategy International

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα