“Bachelors and Bachelorettes” του Hanoch Levin από το αγγλόφωνο θέατρο THEATRE OF THE NO σε σκηνοθεσία Βάσιας Βασιλείου

To THEATRE OF THE NO, το πρώτο αγγλόφωνο θέατρο της Αθήνας, παρουσιάζει την μαύρη κωμωδία “Bachelors and Bachelorettes” του δραματουργού, σκηνοθέτη και συγγραφέα Hanoch Levin, σε σκηνοθεσία της Βάσιας Βασιλείου. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου και και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Οκτωβρίου.

Μια μαύρη, σπιρτόζικη, διασκεδαστικά διεστραμμένη κωμωδία έρχεται στην πόλη, εκθέτοντας με θράσος, τη γελοιότητα της φύσης μας, μέσα από την ανάγκη μας να αποφύγουμε την μοναξιά, θέτοντας ουσιώδη και καίρια ερωτήματα: Είναι η συντροφικότητα πραγματική ανάγκη ή απλώς φόβος της μοναξιάς; Έχει τελικά σημασία η αγάπη σε μια σχέση; Είναι η οικειότητα μια εσωτερική ανάγκη ή απλώς ένας τρόπος για να ξεπεράσουμε τις ανασφάλειές μας;

Σημείωμα της Σκηνοθέτριας:

Η γνωριμία μου με τον Hanoch Levin είναι σχετικά πρόσφατη, όμως καθόλα ευοίωνη και αποκαλυπτική. Ένας ευφυής συγγραφέας δε χρειάζεται να καταπιαστεί με κάτι διαφορετικό ή σύνθετο για να μας παρασύρει στους κόσμους του. Ο Levin στο έργο γράφει απλά για τη μοναξιά. Οι χαρακτήρες του είναι παρορμητικοί, ανασφαλείς, ενστικτώδεις με την έμφυτη τάση να παραδίδονται άνευ όρων στους στιγμιαίους πόθους τους, που βαφτίζουν αγάπη. Στην πραγματικότητα η έννοια της αγάπης, της σύνδεσης, της οικειότητας και της επικοινωνίας, δεν υφίσταται ούτε μια στιγμή στο έργο. Οι τολμηρές ενώσεις της σαρκός ακολουθούνται από την απόλυτη βαρεμάρα και απογοήτευση και αυτό φαίνεται να μην έχει τέλος…

Θεμελιακής σημασίας στο έργο, είναι ο βαθμός γελοιότητας στην οποία η φύση μας είναι ικανή να υποπέσει, στην προσπάθειά της να αποκτήσει αυτό που θεωρεί ότι έχει απόλυτη ανάγκη. Η άγνοια αυτής της γελοιότητας δε, είναι η απόδειξή ότι ο κόσμος κατοικείται από μικρά παιδιά σε σώματα ενήλικων. Είμαστε πλάσματα της συνήθειας, της επιθυμίας, των παθών, της ανάγκης, των φόβων, της ανασφάλειας. Οι συνεχείς εξωτερικές και εσωτερικές μας συγκρούσεις που προκαλεί η καθημερινή εμπειρία, φέρουν συνεχώς στο προσκήνιο την πολυπλοκότητα του ανθρώπου που πασχίζει να χωρέσει μέσα στα στενά κοινωνικά όρια και τους δαιδαλώδεις κανόνες της εποχής του. Τι θέλει πραγματικά ο Ζ, η Φ, ο Χ, η Μ, ο Ο; Να είναι ευτυχισμένοι. Με λίγα λόγια το πιο δύσκολο πράγμα. Άραγε η ευτυχία μας εξαρτάται απλά από τις επιλογές μας; Είναι πιθανόν η ευρύτερη έννοια της ευτυχίας να μην πληροί τις προϋποθέσεις της προσωπικής μας ευτυχίας;