Το συντριπτικό όχι στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ανήκει στις κορυφαίες στιγμές αντίστασης του Ελληνικού Λαού.
Απέναντι στο ΟΧΙ αντιπαρατάχθηκε ένα μαύρο μέτωπο που το αποτελούσαν, το εγχώριο ευρώδουλο πολιτικό σύστημα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και τα απομεινάρια της ΔΗΜΑΡ, οι εκπρόσωποι των «εταίρων» Σούλτς, Γιουνκέρ, Ντάισελμπλουμ, οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια της προδημοψηφισματικής περιόδου παρενέβαιναν κατά τρόπο προκλητικό και χυδαίο στα εσωτερικά της χώρας πότε συμβουλεύοντας και πότε απειλώντας τους Έλληνες να μην ψηφίσουν όχι γιατί αυτό θα σήμαινε την άμεση έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και τη βιβλική της καταστροφή. Ακόμη στο μαύρο μέτωπο συμμετείχαν δήμαρχοι, οι οποίοι όλο το προηγούμενο διάστημα, χωρίς ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, είχαν συνεργασθεί με τους τοποτηρητές της Μέρκελ Φούχτελ και Ράϊχεμπαχ, ο Δικηγορικός Σύλλογος, το Τεχνικό Επιμελητήριο, ο ΣΕΒ και δυστυχώς οι θλιβεροί γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ. Η ήττα αυτού του μετώπου, που στήριξε όλα τα προηγούμενα χρόνια τις μνημονιακές πολιτικές σε βάρος του λαού, υπήρξε καταλυτική και τα αποτελέσματά της θα φανούν πολύ γρήγορα.
Συντριπτική ήττα έως διασυρμό υπέστη και η ιδιωτική τηλεόραση των εργολάβων και των άλλων ολιγαρχών που λυμαίνονται την οικονομία της χώρας και ευτελίζουν το πολιτικό σύστημα. Το 62% του εκλογικού σώματος με την ψήφο του άνοιξε ένα πελώριο αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει πλέον τις θεσμικές εκφράσεις της κοινωνίας από την ίδια την κοινωνία και έφερε στην επιφάνεια την αναγνωρισμένη από τους πάντες κρίση εκπροσώπησης, βασική αιτία της οποίας υπήρξε η ταύτιση των θεσμικών εκπροσωπήσεων, ακόμη και των εργατικών, με τα συμφέροντα των πλέων συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων οικονομικών κύκλων στο εσωτερικό της χώρας αλλά και της Ευρώπης.
Η άρνηση του Ελληνικού Λαού να δεχθεί ένα νέο μνημόνιο αποτελεί μια επιλογή με έντονο ταξικό χαρακτήρα και αντιστασιακό πνεύμα γεγονός που αναδεικνύει τις δομικού χαρακτήρα μεταβολές που συντελούνται στη βάση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Το συντεχνιακό πνεύμα, ο άκρατος κομματικός πατριωτισμός, η ψήφος για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών ατομικών συμφερόντων, έδωσαν τη θέση τους σε αναδιαρθρώσεις κοινωνικές και ταξικές και συμμαχίες με έντονο το πνεύμα της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της κοινής προσπάθειας των πολιτών και των κοινωνικών ομάδων για να ξεπερασθούν τα αδιέξοδα και να καταπολεμηθεί η κρίση που τα γεννά. Εξ ου και η λυσσαλέα αντίδραση εναντίον της προκήρυξης του δημοψηφίσματος αρχικά και η εν συνεχεία προσπάθεια αλλοίωσης του πραγματικού νοήματος της ψήφου του Ελληνικού Λαού από το ευρωπαϊκό ιερατείο και τους εγχώριους υπηρέτες του.
Στις 5 Ιουλίου ο κυρίαρχος Λαός μίλησε και είπε στην Κυβέρνησή του να προχωρήσει χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις στη σύναψη μιας έντιμης και δίκαιης συμφωνίας με τους «εταίρους», χωρίς λιτότητα και με αναπτυξιακή διάσταση. Δυστυχώς οι εκβιασμοί των δανειστών και η ηττοπαθής διαχείριση του ΟΧΙ από την Κυβέρνηση είχαν σαν αποτέλεσμα την αποδοχή ενός τρίτου μνημονίου πολύ χειρότερου από τα δύο προηγούμενα. Η απρόσμενη αυτή εξέλιξη δημιούργησε όπως ήταν φυσικό απογοήτευση σε εκείνους που δεν δέχτηκαν να αυτοκτονήσουν κοινωνικά και έστειλαν μήνυμα σε όλο τον κόσμο ότι η λιτότητα δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας.
Η περίοδος που διανοίγεται μπροστά μας δεν θα είναι καθόλου εύκολη, οι θυσίες που θα απαιτηθούν από το λαό, για μία ακόμη φορά, για την πληρωμή ενός κατά γενική ομολογία μη βιώσιμου χρέους θα είναι πολύ μεγάλες. Η λεηλασία των εισοδημάτων και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων τα επόμενα τρία χρόνια προβλέπεται να πάρει διαστάσεις ολικής και ανεπίστρεπτης καταστροφής. Αλλά και οι δημοκρατικοί μας θεσμοί τα ατομικά δικαιώματα, οι εναπομείνασες εργατικές κατακτήσεις θα δεχθούν σοβαρές επιθέσεις και θα τεθούν υπό δοκιμασία. Ο μόνος που μπορεί να σταματήσει τον αρμαγεδώνα που έρχεται είναι ο ίδιος ο λαός.
Με αφετηρία το δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου αποτελεί μιασύγχρονη ολοκληρωμένη οραματική πρόταση με αναφορά στο μέλλον, οφείλουμε όλοι να δυναμώσουμε την πάλη μας για να μην περάσουν τα σχέδια των τοκογλύφων δανειστών, που θέλουν τη μετατροπή της πατρίδας μας σε ειδική οικονομική ζώνη, και παράλληλα να εργασθούμε πάνω σε ένα νέο μοντέλο παραγωγικής ανάπτυξης με κύρια χαρακτηριστικά:
Την παραγωγική ανασυγκρότηση, τον επανακαθορισμό των παραγωγικών και εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων.
Τη σταδιακή ανάπτυξη και επέκταση της παραγωγικής αυτάρκειας, την εκ βάθρων αναδόμηση της κοινωνικής οικονομίας και της διευρυνόμενης δημόσιας παροχής αγαθών και υπηρεσιών.
Τη ριζοσπαστική εξυγίανση του τραπεζικού κλάδου και του χρηματοπιστωτικού τομέα, ως τη σοβαρή προετοιμασία της ρεαλιστικής αντιμετώπισης όλων των ενδεχόμενων νομισματικών αλλαγών, αποφεύγοντας την αυτοπαγίδευση σε υποτιθέμενους μονόδρομους και ψευτοδιλήμματα.
Τέλος την ανάκτηση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος και την εκρίζωση του φαύλου πλαισίου μιντιακής, οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής, ως την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
