Ζόρικη Πρωτομαγιά για τους εργαζόμενους της Ford

Το μέλλον του ιστορικού εργοστασίου της αμερικανικής εταιρείας στην Κολωνία είναι στον αέρα και μαζί και οι ζωές χιλιάδων εργαζομένων, που ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις διαρκείας. H DW συνάντησε κάποιους από αυτούς. Συνέντευξη στη DW

Για τους περίπου 12.000 εργαζομένους του εργοστασίου της Ford στην Κολωνία αυτή η Πρωτομαγιά αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Τα σχέδια της εταιρείας για περικοπές 2.900 θέσεων εργασίας έχουν προκαλέσει αναστάτωση σε ένα από τα πιο ιστορικά εργοστάσια της και κέντρο των δραστηριοτήτων της στην Ευρώπη. Η Λίζα εργάζεται εδώ πάνω από είκοσι χρόνια, ξεκινώντας ως μαθητευόμενη το 2004. Θεωρεί ότι πρόκειται για ένα ακόμα κομμάτι ενός μακροχρόνιου σχεδίου, που δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ:

«H Ford έχει ξεκινήσει ουσιαστικά εδώ και 15 χρόνια να κλείνει εργοστάσια στην Ευρώπη. Το 2012 ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα, όταν έκλεισε ένα εργοστάσιο στο Βέλγιο με 5.400, ακολούθησε η Αγγλία, το Μπορντό στη Γαλλία. Πριν μερικά χρόνια έκλεισε εργοστάσιο στο Ζαρλουί (στο Ζάαρλαντ της Γερμανίας) με 5.600 εργαζόμενους και τώρα το κύμα έφτασε στην Κολωνία, όπου κατ’ αρχάς θα καταργηθούν 2.900 θέσεις εργασίας, επιπρόσθετα στις 2.300 θέσεις που καταργήθηκαν πριν από δύο χρόνια στον τομέα ανάπτυξης προϊόντων».

Η ηελκτροκίνηση ως δικαιολογία;
Κάποτε απασχολούνταν εδώ πάνω από 20.000 εργαζόμενοι. Η εταιρεία επικαλείται πτώση τζίρου ως αποτέλεσμα των καθυστερήσεων, που παρουσιάζουν τα σχέδια για την μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση. Για τον Χαρούν, τουρκικής καταγωγής, που κοντεύει και αυτός να κλείσει δύο δεκαετίες εδώ, αυτό δεν είναι παρά μια δικαιολογία.

«Τα προγράμματα περικοπών ξεκίνησαν ήδη πριν από την ηλεκτροκίνηση. Αυτή είναι μια από τις δικαιολογίες. Είναι κάτι που κάνουν αρκετά πονηρά. Το έκαναν και αλλού στην Ευρώπη. Έστρεψαν τους εργαζόμενους του Ζαρλουί εναντίον εκείνων στη Βαλένθια, βάζοντάς τους σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αλλά στο τέλος έκλεισαν και τα δύο εργοστάσια. Το έκαναν πάντα. Αυτή είναι η τακτική τους εδώ και χρόνια για αυτό και δεν έχουμε άλλη λύση από το να αντισταθούμε».

Εργάτες από παππού στον εγγονό
Για πολλούς εργαζόμενους αυτό που απειλείται τώρα είναι κάτι παραπάνω από μια θέση εργασίας. Ο Χαρούν μας εξηγεί ότι στη Ford ήρθε πρώτος ο παππούς του τη δεκαετία του 1950 και αργότερα ο πατέρας του. Ο ίδιος είναι λοιπόν ο τρίτος κατά σειρά, αλλά αμφιβάλλει αν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν κάποτε και τα δικά του παιδιά.

«Πρόκειται για το μέλλον μας. Σήμερα αφορά τη δουλειά μου, αύριο τη δουλειά των παιδιών μου ή και των εγγονών μου. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα που αφορά το μέλλον μας».

Προς απεργία διαρκείας
Στην ίδια γραμμή και η Λίζα, που μας εξηγεί την τακτική που σκέφτεται να ακολουθήσει από εδώ και πέρα το σωματείο: «Δε μπορούμε να παραιτηθούμε γιατί πρόκειται για το εισόδημα των οικογενειών μας για τα επόμενα χρόνια. Επισήμως το σωματείο μας μπορεί να διαπραγματευτεί μόνο για μισθολογικά θέματα. Για αυτόν το λόγο το επίσημο αίτημα αφορά ρυθμίσεις για αποζημιώσεις και μέτρα εξομάλυνσης σε περίπτωση κατάργησης των θέσεων εργασίας. Την ερχόμενη εβδομάδα θα έχουμε σχετικό δημοψήφισμα για προκήρυξη απεργίας διαρκείας. Οι συνάδελφοι επιμένουν ότι πρέπει να αγωνιστούμε για τις δουλειές μας, για την κάθε θέση εργασίας».

Και οι δύο συνομιλητές μας παραδέχονται ότι ο Μάιος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Θα απαιτήσει επιμονή και ανθεκτικότητα, καθώς η εταιρεία δεν δείχνει διάθεση υποχώρησης. Κάποιοι νεότεροι εργαζόμενοι φλερτάρουν με την ιδέα μιας αποζημίωσης, που θα μπορούσε να τους καλύψει για κάποιο διάστημα μέχρι να μπορέσουν να βρουν κάποια άλλη δουλειά.

Για τους μεγαλύτερους που έχουν συνδέσει ολόκληρη τη ζωή τους με το εργοστάσιο αυτό μοιάζει με την κατάρρευση ενός ολόκληρου κόσμου, που έμοιαζε μέχρι πριν από μερικά χρόνια ως ασφαλής. Τραγική ειρωνεία ότι οι αρνητικές εξελίξεις συμπίπτουν με την επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυση του πρώτου εργοστασίου της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας τον Αύγουστο του 1925 στο Βερολίνο. Το εργοστάσιο της Κολωνίας θεμελιώθηκε από τον ίδιο τον Χένρι Φορντ τον Οκτώβριο του 1930 και η παραγωγή ξεκίνησε τον Μάιο του επόμενου χρόνου. Δήμαρχος της Κολωνίας τότε ήταν ο μεταπολεμικός καγκελάριος Κόνραντ Άντεναουερ.

Το συνδικάτο πάντως έχει προτείνει ένα πρόγραμμα αποζημιώσεων εξαιρετικά «γενναίο», για να δείξει στην εταιρεία ότι το κλείσιμο της μονάδας παραγωγής μπορεί τελικά να της κοστίσει περισσότερο από τη σωτηρία της. Το ερώτημα είναι ποιος θα αντέξει περισσότερο.

Πηγή: Deutsche Welle