Βίντεο: «Η πόλη μοιάζει σαν σκηνή μετά την Αποκάλυψη – Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι των ασθενοφόρων»

Ο Ρότζερ Κοέν είναι ένας από τους πιο γνωστούς αρθρογράφους των New York Times. Πριν από λίγες ημέρες είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε το πώς θα αλλάξει ο πλανήτης και εμείς οι ίδιοι από την κρίση του κορωνοϊού, αναφέρει ο Αλέξης Παπαχελάς.

– Πώς πιστεύεις ότι θα αλλάξει ο κόσμος μας έπειτα από αυτή την κρίση;

– Είναι δύσκολο να το πούμε τώρα γιατί δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα κρατήσει ακόμη. Αυτό που είναι σαφές όμως είναι ότι πολλοί άνθρωποι κοιτάζουν με κριτικό μάτι το πώς ήταν οι ζωές τους πριν μπει λουκέτο στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να ισορροπήσουν ξανά στον τρόπο που ζουν. Σκέφτονται, είναι αναγκαίο να ταξιδεύουμε τόσο πολύ, συνυπολογίσαμε ποτέ τον αντίκτυπο που έχει στη φύση ο μανιακός τρόπος ζωής μας, χρειαζόμαστε όλο αυτό το άγχος για το στάτους μας, μπορούμε να μαγειρεύουμε σπίτι λίγο παραπάνω αντί να τρώμε έξω ή να παραγγέλνουμε;

Είναι βέβαια δύσκολο να προβλέψει κανείς πόση διάρκεια θα έχουν όλοι αυτοί οι στοχασμοί και η αυτοκριτική μας. Οπως επίσης και το αν θα αλλάξουν τον τρόπο ζωής μας μέσα στον χρόνο και για πόσο καιρό. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μετά την κρίση θα ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν με έναν απότομο τρόπο. Δεν νομίζω ότι μέχρι το τέλος του έτους η οικονομία θα έχει ανακάμψει. Νομίζω ότι υπάρχει μια ριζική, εκ βάθρων επανεκτίμηση των πάντων. Είναι σαν ο μικρός μας πλανήτης να μας λέει: «Εϊ, για σταθείτε ένα λεπτό! Πρέπει να σταματήσουμε για λίγο την εξέλιξη των πραγμάτων, να πατήσουμε pause ώστε όλοι να σκεφτούμε για λίγο». Στις ΗΠΑ θα έχουμε εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς δουλειά.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μεγάλο θα είναι το οικονομικό κραχ.

– Πιστεύεις ότι η θέση των ΗΠΑ στον κόσμο έχει επηρεαστεί από την κρίση;

– Οπωσδήποτε. Αυτό βέβαια είχε ήδη συμβεί πιο πριν, καθώς όλοι γνώριζαν ότι όταν ο πρόεδρος Τραμπ ανοίγει το στόμα του κανείς δεν ξέρει τι θα πει. Το εγώ του δεν έχει όρια, δεν είναι εταίρος στον οποίο μπορείς να βασιστείς, ακολουθεί το ένστικτό του αγνοώντας τους ειδικούς. Για τριάμισι χρόνια ήταν τυχερός. Αλλά τώρα τον χτύπησε η κρίση όλων των κρίσεων. Πολλοί Αμερικανοί, προφανώς όχι όλοι, βλέπουν πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο συνδυασμός απανθρωπιάς και ανικανότητας. Μόνο ένα τρελό «εγώ» μπορεί να σε κάνει να δίνεις μεγαλύτερη σημασία στην τηλεθέαση που έχουν τα προσωπικά σου μπρίφινγκ που μοιάζουν με σίριαλ (sitcom) παρά στον αριθμό των νεκρών από τον ιό. Κάποιος που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο σίγουρα μοιάζει λίγο «κουνημένος».

Στον Λευκό Οίκο έχει επιβληθεί καθεστώς τρομοκρατίας. Σε μία κανονική κυβέρνηση κάποιος επιτελής θα έλεγε «Κύριε πρόεδρε, συγγνώμη αλλά την ημέρα που έχουν πεθάνει 700 και κάτι άνθρωποι στη Νέα Υόρκη δεν είναι σωστό να μιλάτε για την τηλεθέαση που κάνετε». Αλλά τώρα δεν υπάρχει κανείς γύρω του που τολμά να το πει αυτό, είναι μόνος του. Είναι τρελό ότι δεν έχει συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πού είναι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών; Πού είναι ο Πομπέο; Πού; Δεν έχει ξανασυμβεί τέτοια παγκόσμια κρίση με παντελώς απόντα τον υπουργό Εξωτερικών. Είναι ένας κόσμος χωρίς ηγεσία σήμερα. Εχουμε μία πανδημία. Πανδημία που θέλει μια καθολική αντιμετώπιση από όλους. Η ανάγκη είναι σαφής. Η κρίση όμως συμβαίνει σε μια στιγμή που πολλοί ισχυροί ηγέτες σε όλο τον πλανήτη, και ο Τραμπ, ακολουθούν τον δρόμο του εθνικισμού. Ενώ λοιπόν η πανδημία εκπέμπει ένα SOS σε όλους να συνεργαστούν και να υπάρξει κοινή αντιμετώπιση από όλο τον πλανήτη οι ηγέτες αυτοί το αγνοούν, είναι σαν να μην έμαθαν τίποτα από αυτή τη συμφορά.

– Υπήρχε από πριν μία μάχη σε εξέλιξη ανάμεσα σε αυταρχικούς ηγέτες και ηγέτες τυπικών δυτικών δημοκρατιών. Πώς θα την επηρεάσει η σημερινή κρίση;

– Ανησυχώ πολύ. Βλέπετε τι κάνει ο Ορμπαν που αποφασίζει και διατάζει. Ο κορωνοϊός είναι ένας χρήσιμος σύμμαχος για τέτοιους ηγέτες γιατί επιτρέπει τη λήψη εξαιρετικών, ειδικών μέτρων. Τείχη υψώνονται παντού πια, δεν μιλάμε μόνο για το τείχος του Τραμπ. Αυτή είναι η μόδα. Η απόσταση ανάμεσα στις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, που τις βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη, και αυτού που κάνει ο Ορμπαν δεν είναι μεγάλη. Και βέβαια ξέρουμε ότι ο Τραμπ νιώθει πολύ πιο κοντά στον Ορμπαν από ό,τι στον Μακρόν. Ξέρουμε ότι έχουμε εκλογές εδώ στις ΗΠΑ σε μερικούς μήνες, και ο Τραμπ αρχίζει να εναντιώνεται στην επιστολική ψήφο. Ή επίσης ξέρουμε ότι το «λουκέτο» (lockdown) σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι από αγροτικές και επαρχιακές περιοχές –οι οποίοι κατά κανόνα προτιμούν τον Τραμπ– μπορεί να είναι περισσότεροι αναλογικά από αυτούς των πόλεων που ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν βάσιμα ότι αυτές οι εκλογές μπορεί να μην είναι καθαρές ή ακόμη και να μη γίνουν.

«Στον Λευκό Οίκο έχει επιβληθεί καθεστώς τρομοκρατίας» λέει ο Ρότζερ Κοέν.

– Αν είχες να στοιχηματίσεις τώρα ποιες είναι οι πιθανότητες επανεκλογής του Τραμπ;

– Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν μπροστά τον Μπάιντεν. Το πρόβλημα είναι ότι οι εμφανίσεις του το τελευταίο διάστημα από το σπίτι του είναι κακές. Αλλοτε δεν βγάζει νόημα και άλλοτε μοιάζει κουρασμένος. Δεν υπάρχει ενθουσιασμός συνεπώς στους Δημοκρατικούς για την υποψηφιότητά του. Κέρδισε το χρίσμα γιατί υπήρχε μια βίαιη και μεγάλη ανάγκη για κάποιον που συμβολίζει την ασφάλεια και την επιστροφή σε μία λογική κανονικότητα όταν ξέσπασε ο ιός. Ολοι οι άλλοι εξαφανίστηκαν και οι ψηφοφόροι πήγαν στον Μπάιντεν. Δεν μπορώ τώρα να σας πω αν οι Αμερικανοί θα συμβιβαστούν με αυτό ή αν ονειρεύονται κάποια υποψηφιότητα τύπου Κένεντι σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Κατά τη γνώμη μου, οι πιθανότητες επανεκλογής του Τραμπ είναι 50% αυτή τη στιγμή.

– Εχουν αναδειχθεί κάποια νέα αστέρια ή κάποιοι ήρωες από την κρίση;

– Ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Κουόμο σίγουρα είναι ένα νέο αστέρι. Είναι ανθρώπινος, αποτελεσματικός, ωμά ειλικρινής. Από τον Τραμπ δεν έχουμε ακούσει μία κουβέντα για το πώς νιώθει τον πόνο των άλλων.

Ούτε των Ιταλών, ούτε ακόμη και των Αμερικανών. Δεν μπορεί να νιώσει ίσως τέτοια συναισθήματα. Αν και βλέπω πως ο Κουόμο θα κάλυπτε αυτό το μεγάλο κενό, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να φτάσει να είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών. Εκτός αν ο Μπάιντεν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας ή συνέβαινε κάτι τρομακτικό. Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Νούσον είχε έναν καλό πόλεμο, όπως θα έλεγαν οι Βρετανοί, με τον ιό.

Και μετά έχουμε όλους τους ανώνυμους ήρωες, τους τραυματιοφορείς, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, αυτούς που κάνουν delivery. Είναι όλοι αυτοί που ρισκάρουν τη ζωή τους για να ταυτίζεται η Αμερική, να στέκεται όρθια και όπου γίνεται, υγιής.

Η Γουχάν των ΗΠΑ

– Πώς είναι να βιώνει κανείς αυτή την κρίση ζώντας στη Νέα Υόρκη;

– Κοίτα, είμαι τώρα στο διαμέρισμά μου στο Μπρούκλιν και βλέπω το ποτάμι και τον αυτοκινητόδρομο FDR Drive στο Μανχάταν. Κανονικά είναι ένας δρόμος όπου η κυκλοφορία δεν σταματάει ποτέ, αυτοκίνητα κινούνται συνεχώς με μεγάλη ταχύτητα. Κοιτάω τώρα από το παράθυρό μου και βλέπω ένα αυτοκίνητο (ακολουθεί παύση), άλλο ένα τώρα (και άλλη παύση) και άλλο ένα… Είναι πολύ παράξενο. Η πόλη μοιάζει σαν σκηνή μετά την Αποκάλυψη. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι αυτοί των ασθενοφόρων και των πουλιών που τραγουδάνε ακόμη. Πήγα δύο φορές στο Μανχάταν με το ποδήλατό μου. Υπάρχει μία ομορφιά σε σχέση με την ερημιά που αντιμετώπισα, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα θέαμα ανατριχιαστικό, εφιαλτικό. Βλέπεις στον δρόμο σημεία συγκέντρωσης ασθενών, πρόχειρα νεκροτομεία. Θα το ξεπεράσουμε όμως. Οι Nεοϋορκέζοι φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Πέρα από την υπέρμετρη φιλοδοξία και την εγωπάθεια που μας χαρακτηρίζει, το μεγάλο μας μυστικό είναι η αλληλεγγύη στα δύσκολα. Εχουμε την αίσθηση ότι θα το ξεπεράσουμε και αυτό. Είμαστε η Γουχάν της Αμερικής, αλλά θα τα καταφέρουμε, θα περάσουμε απέναντι.

Δείτε το βίντεο: