Τι θα συμβεί εάν οι νέοι άνθρωποι σταματήσουν να αγοράζουν σπίτια, για πάντα;

Εάν γνωρίζεις από τα ζητήματα που αφορούν τη συμπεριφορά των γενεών διαχρονικά στον πολιτισμό και την κοινωνία τότε θα γνωρίζεις ένα γεγονός που χαρακτηρίζει τους Millennials. Δεν αγοράζουν σπίτια. Παρόλα αυτά οι σύγχρονες οικονομίες βασίζονται στο ότι οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν αυτό το βήμα. Παρόλα αυτά φαντάζει απίθανο. Η ιδιοκτησία σπιτιών είναι μία κινητήριος δύναμη των οικονομιών, είναι σχέδιο για οικονομίες σχετικά με τη σύνταξη και ακρογωνιαίος λίθος στο bonding μιας κοινότητας. Τι θα συμβεί λοιπόν αν όλοι μας αποφασίσουμε ότι απλά δεν έχουμε τα λεφτά για να αγοράσουμε;

Εάν ζούμε κάπου προσωρινά, τότε νοιαζόμαστε το ίδιο για τη γειτονιά μας; Τι είναι ακριβώς αυτό που δένει τους ανθρώπους μιας γειτονιάς δημιουργώντας κοινότητες και δεσμούς όταν οι άνθρωποι της ακριβώς «μεταναστεύουν» κάθε τρεις και λίγο; Η ποιότητα των σχέσεων των ανθρώπων τίθεται σε αμφισβήτηση.

Ένα ακόμη πράγμα που σίγουρα θα έπρεπε να αλλάξει θα ήταν η φροντίδα αναφορικά με τους παιδικούς σταθμούς. Ποιος γονέας θα ήθελε να στέλνει το παιδί του κάθε φορά που ξενοικιάζει σε αυτόν ή τον άλλον παιδικό σταθμό, νιώθοντας ότι δεν του δίνει την ευκαιρία να προσαρμοστεί σωστά; Οι παιδικοί σταθμοί θα έπρεπε να προσφέρουν σίγουρα μεγαλύτερη ομοιομορφία στον τρόπο λειτουργίας και ενιαία φροντίδα υψηλής ποιότητας.

Τα προηγούμενα χρόνια η αγορά σπιτιών γίνονταν έχοντας στο μυαλό την περίοδο της συνταξιοδότησης. Το ήρεμο σπιτικό με τα εγγόνια που θα καταφέρει κάποιος να πάρει εάν μαζέψει το κομπόδεμα μιας ζωής. Το σπίτι που θα μείνει μετά στα παιδιά του και θα στεγάσει τα παιδιά τους. Τι γίνεται στην ήρεμη και μακάρια ζωή των συνταξιούχων που δούλεψαν για ένα σπίτι, το δικό τους σπίτι, και τώρα το φυλάνε ως καρπό της ζωής τους; Πως θα είναι άραγε οι συνταξιούχοι του μέλλοντος; Χωμένη σε κάποια δανική τρύπα των νεότερων;

Στις μέρες μας που τα παιδιά γεννιούνται χρεωμένα, το σκεπτικό της εξοικονόμησης για το μέλλον τους είναι κάτι το άγνωστο. Η γειτονιά χάνει τους δεσμούς της, ο «νομαδισμός» για ένα χαμηλότερο νοίκι καλά κρατεί, και τα ακίνητα που απλά δεν αγοράζονται, μοιάζουν ως εγκαταλελειμμένα εργοστάσια. Και «το σπιτικό» μας αλλάζει νόημα. Όπως και η ζωή των γενεών.

Με πληροφορίες από vice.com