Θλίψη και οδύνη στην πολιτική κηδεία της Μυρσίνης Ζορμπά στο Πάρκο Ελευθερίας

Το τελευταίο αντίο είπαν στην πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος του κόμματος, Μυρσίνη Ζορμπά συγγενείς, φίλοι και συνοδοιπόροι στην πολιτική κηδεία της εκλιπούσας που έγινε σήμερα (24.4.2023) στο Πάρκο Ελευθερίας υπό κλίμα θλίψης και οδύνης.

Η πολιτική κηδεία της Μυρσίνης Ζορμπά, τελέστηκε στον χώρο του πρώην στρατοπέδου ΕΑΤ – ΕΣΑ και νυν Μουσείο Αντιδικτατορικής Αντίστασης ΣΦΕΑ. Το παρών έδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας και στελέχη του κόμματος, αλλά και άλλα μέλη του πολιτικού φάσματος.

Επικήδειους εκφώνησαν ο σύζυγός της, Αντώνης Λιάκος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας και άλλοι φίλοι και πολιτικοί συνοδοιπόροι της, ενώ το τελευταίο αντίο της το είπαν και μουσική που έπαιξαν ένα πένθιμο κομμάτι με βιολιά.

Η Μυρσίνη Ζορμπά έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής 21 Απριλίου σε ηλικία 74 ετών μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο.

Η Μυρσίνη Ζορμπά, ήταν πρώην υπουργός Πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑ, ευρωβουλευτής, πρώτη διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και εκδότρια.

Το συγκλονιστικό τελευταίο της μήνυμα

Τον θάνατό της είχε ανακοινώσει ο σύζυγός της μέσα από τη σελίδα της στο facebook, όπου είχε αναρτήσει το τελευταίο μήνυμα της Μυρσίνης Ζορμπάς, η οποία είχε μιλήσει για τον θάνατό της με συγκλονιστικά λόγια.

Το μήνυμα ανέφερε:

«Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης»

«Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία. Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Επομένως η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έρχεται. Βέβαια όλο το διάστημα, εδώ και έναν χρόνο, μέσα από τη συμπίεση, που διαρκώς μεγαλώνει, τον χρόνο που η κλεψύδρα του αδειάζει, διογκώνεται ο φόβος, που στην αρχή είχε μερικές χαραμάδες, κάποιες ελπίδες, μερικά ίσως πιθανόν, και σιγά σιγά ο φόβος καταλαμβάνει όλον τον υπάρχοντα χρόνο και είναι τόσο απόλυτος που πια δεν φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει μέσα σε αυτό κάτι που να κινείται, να έχει μία ροή.

«Άκουσα ένα μπαμ και έχασα τον έλεγχο» – Τι λέει ο ιερέας που τραυμάτισε οκτώ πεζούς

Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα, που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από χρόνο.

Επομένως υπάρχουν οι δύο πλευρές και η ζωή είναι αυτή που κερδίζει την καθημερινότητα, οπότε αυτός ο συμπαγής όγκος του φόβου μένει εκεί, παγωμένος και παγιωμένος και σου επιτρέπει να ζήσεις αυτό που ζεις. Πιο πέρα, σηκώνοντας το βλέμμα, η ανυπαρξία είναι το πιο ρεαλιστικό… Είναι λίγο αστείο βέβαια, καμία ανυπαρξία δεν είναι ρεαλιστική, παρά μόνο άμα τη βλέπεις απ’ έξω και εγώ τη βλέπω από πολύ κοντά πια.»

Πέρασε στην ανυπαρξία πριν από λίγο.»