Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βιώνει την πιο βαθιά του κρίση. Μετά την ήττα του 2019 έχασε μια μοναδική ευκαιρία, ν’ αλλάξει ριζικά την εικόνα του, συνδεδεμένη με τις αναγκαστικές μνημονιακές πολιτικές, κάνοντας πρώτα μία γενναία κριτική για τα λάθη, αδυναμίες και παραλείψεις του και μετά να ξανασυστηθεί στην ελληνική κοινωνία με νέο σύγχρονο αριστερό σχεδιασμό και με νέα πρόσωπα που θα ανανέωναν την στελεχιακή παρουσία του κόμματος. Αντί αυτού ανακύκλωσε τον προβληματικό εαυτό του, με την εσωκομματική αντιπολίτευση να εμποδίζει με κάθε τρόπο τον μετασχηματισμό του κόμματος, με διεύρυνση από την αριστερά μέχρι το πατριωτικό κέντρο.
Γράφει η *Ελένη Αυλωνίτου
Έτσι, εάν η ήττα του 2019 ήταν μία ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να ξαναγεννηθεί, η ήττα του 2023 ήταν μία στρατηγικού χαρακτήρα ήττα, με μηδενική εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο κόμμα, αφού οι παθογένειες, οι δογματισμοί και οι αγκυλώσεις είχαν ριζώσει βαθιά, με τους πολίτες πλέον να απομακρύνονται από το κόμμα, που επέλεγε να αυτοκαταστρέφεται και να μην ανταποκρίνεται επαρκώς στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όταν λοιπόν δεν γίνεται καμία ανάλυση της ήττας, όταν η εσωκομματική αντιπολίτευση την αποδίδει στην εισροή κεντροαριστερών μελών στο κόμμα, άρα το κόμμα πρέπει να στρέψει αριστερά, όταν πιστεύει ότι η κυβερνησιμότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αρκεί να έχουμε ένα κόμμα καθαρά αριστερό, όταν τορπιλίζει κάθε κυβερνητική προοπτική του, χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση, γιατί είναι λαϊκισμός, όταν όλα αυτά διαχέονται στο κόμμα φραξιονιστικά, δημιουργώντας δηλαδή κόμμα μέσα στο κόμμα, όταν ο δικός της αυτοσκοπός είναι να πάρει την ηγεσία του κόμματος, μοιράζοντας οφίτσια και καρέκλες, και κάνοντας το κόμμα ακίνδυνο για την εξουσία, χωρίς να ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τη στήριξη της κοινωνίας, τότε το κόμμα μπαίνει αναπόφευκτα σε τροχιά συρρίκνωσης.
Όσο και ταλαντούχος να ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, παγιδεύτηκε σ’ ένα σκηνικό εσωστρέφειας και τοξικότητας και δεν θα μπορούσε πλέον ο ίδιος, μετά την δρομολογημένη εκ των έσω ήττα του 2023, να σταματήσει την φθορά του, που γινόταν μη αναστρέψιμη.
Το κόμμα χρειαζόταν ένα γερό ταρακούνημα για να επανακάμψει σε κυβερνητικούς στόχους και αυτό που δεν κατάλαβε η εσωκομματική αντιπολίτευση, ευτυχώς το κατάλαβε ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που ανάδειξε έναν άγνωστο μέχρι τότε στο κόμμα Πρόεδρο, τον Στέφανο Κασσελάκη, άφθαρτο και χωρίς εξαρτήσεις με την εντολή να αλλάξει τα πάντα στη νοσούσα λειτουργία του κόμματος.
Πως να μην νοσεί ένα κόμμα όταν έχει στελέχη που αρνούνται τις δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής Προέδρου και όταν δεν κερδίζουν φεύγουν για να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα, ανταγωνιστικό εκείνου, με το οποίον εκλέχθηκαν και με θέσεις ίδιες οι οποίες δεν έχουν αλλάξει, διατηρώντας ταυτόχρονα και τις έδρες τους, που ηθικά δεσμεύονται να επιστρέψουν!
Δεν έδωσαν χρόνο να φέρουν τις διαφωνίες τους στα όργανα, να παλέψουν τις θέσεις τους στις Συνελεύσεις και στο Συνέδριο, να πείσουν κι άλλους συντρόφους, ώστε οι ιδέες τους να πλειοψηφήσουν, γιατί απλούστατα όλα αυτά τα χρόνια έδειξαν ότι δεν πιστεύουν στη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας. Όλα αυτά καταλήγουν ότι δεν υπάρχει πολιτικό επίδικο της αποχώρησης, αλλά μόνο προσωπικό!
Η εποχή που ζούμε είναι απρόβλεπτη, δύσκολη και σκληρή. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι μάγος ν’ αλλάξει τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά σε μία κοινωνία όπου επικρατεί η αδικία, η αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία, υπάρχει πρόσφορο έδαφος να προβάλλει την κοινωνική ευαισθησία απέναντι στην κυβερνητική αναλγησία και την οικονομική ανάπτυξη προς όφελος των πολλών, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο κόσμο τις αρχές και τις αξίες του προοδευτικού κεντροαριστερού χώρου.
Ο κόσμος που παραμένει κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τώρα στα δύσκολα, είναι αυτός που μας δίνει δύναμη, παρά το κατακερματισμό του χώρου που επεδίωξαν πολλοί, να καταφέρουμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα και να κάνουμε τις ελπίδες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας για ένα καλύτερο, δίκαιο και διαφανές μέλλον, πραγματικότητα.
*πρ. Βουλευτής, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ