Η κοσμητεία της Νομικής Σχολής αποφάσισε να προχωρήσει σε κλείσιμο της σχολής, επικαλούμενη τεχνικά προβλήματα. Παράλληλα,συλλογικότητες είχαν προγραμματίσει εκδήλωση με θέμα τους πολιτικούς κρατούμενους, ενώ εκδήλωση είχε προγραμματίσει και η ΚΕΕΡΦΑ-Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή.
Οι Φοιτητές “έσπασαν” το λοκ άουτ και εισήλθαν στο χώρο της σχολής, την οποία είχαν περικυκλώσει αστυνομικές δυνάμεις,ενώ στη συνέχεια αποχώρησαν από το κτίριο της Νομικής Αθηνών και ενώθηκαν με μέλη συλλογικοτήτων που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη Σχολή και πραγματοποίησαν πορεία από την οδό Ακαδημίας μέχρι τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, όπου παρέμειναν συγκεντρωμένοι έξω από την Πρυτανεία.
Η αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας με κείμενο που ανήρτησε στο Athens Indymedia αναφέρει και αναλύει τα χθεσινά γεγονότα για το τι μπορεί να σημαίνουν:
Το Πολυτεχνείο του 73, η εξέγερση που έσωσε την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας που (με μειοψηφικές εξαιρέσεις) είχε έμπρακτα σκύψει το κεφάλι στη χούντα, έγινε επειδή κάποιοι φοιτητές (όπως και εργάτες, νέοι, άνθρωποι με συνείδηση) ΔΕΝ “σεβάστηκαν” το πανεπιστήμιο ως ένα χώρο απλής διδασκαλίας.
Στη συλλογική συνείδηση, στην ιστορική εμπειρία των ανθρώπων της δικής μας κοινωνικής και ταξικής θέσης τα πανεπιστήμια είναι από πάντα χώροι που συμβαίνουν πολύ περισσότερα από μαθήματα σε αμφιθέατρα. Σε ένα δημόσιο τοπίο, που τώρα δεν κυριαρχείται από την στυγνή δικτατορία αλλά από την καλυμμένη δικτατορία της αστικής δημοκρατίας, το πανεπιστήμιο έχει τους ίδιους λόγους να συνεχίσει να είναι “καναρίνι” των εκμεταλλευόμενων στο “ορυχείο” του καθεστώτος. Ένας τόπος που το χέρι του κράτους και της αγοράς, των σημερινών εκλεγμένων “συνταγματαρχών” και των συμφερόντων που προωθούν, δεν φτάνει εύκολα.
Πρέπει να αντιληφθούμε τη φύση του καθεστωτικού ψέματος “δεν έχουμε χούντα, στην δημοκρατία δεν χρειάζονται τέτοιοι ελεύθεροι χώροι”. Η δημοκρατία υποτίθεται πως εξασφάλισε το “δικαίωμα” της έκφρασης. Από το δικαίωμα όμως στην “δυνατότητα” η απόσταση είναι τεράστια. Οι πανεπιστημιακοί χώροι, τα αμφιθέατρα είναι από τα λίγα πράγματα που δίνουν στην “ελευθερία της έκφρασης” μια κάποια υπόσταση είναι ένα αντίβαρο στα χρήματα και την ισχύ της εξουσίας που εκφράζει την δική της άποψη, όλη μέρα, κάθε μέρα, παντού. Το έδαφος του φοιτητικού κινήματος είναι πάντα γόνιμο, το έδαφος της νεολαίας που σκέφτεται, κρίνει και δρα, αυτό το έδαφος γέννησε στην Ελλάδα κι όλο τον κόσμο αγώνες απελευθέρωσης, αντιστάθηκε στην βαρβαρότητα της εξουσίας. Ο φοιτητικός χώρος, τα πανεπιστήμια, είναι ένα όπλο στα χέρια της καταπιεζόμενης κοινωνίας ενάντια στο κράτος. Και το κράτος το ξέρει. Αιώνες προσπαθεί με τα ίδια επιχειρήματα, σε όλες τις γωνιές του πλανήτη να στερήσει από όλους μας αυτό το όπλο.
Εχθές επιχειρήθηκε να ακυρωθεί εκδήλωση στη Νομική σχολή την οποία συνδιοργανώναμε στην οποία θα μιλούσε ανάμεσα σε άλλους, ο Δ. Κουφοντίνας, τηλεφωνικά από τις φυλακές, για το ζήτημα της μη χορήγησης αδειών που δικαιούται εδώ και 7 χρόνια.
Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας, ένα κομμάτι που είτε συνδέεται με την άρχουσα τάξη, είτε ελέγχεται απ την προπαγάνδα της, που θεωρεί ότι ο κάθε Δημήτρης Κουφοντίνας δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα λόγου καν. Υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι που είτε υποστηρίζει τις επιλογές του είτε όχι θεωρεί ότι τέτοιες φωνές πρέπει να ακούγονται. Αυτός ο κόσμος ας αναρωτηθεί ποια η σκοπιμότητα, ποια η στόχευση και τι θα σημάνει για την πολιτική καθημερινότητα όλων η απώλεια της δυνατότητας να ακουστεί μια φωνή της πιο αδιάλλακτης αντίστασης.
Τι σημαίνει όταν παράλληλα καταπατείται το δικαίωμα της άδειας στις φυλακές, την ώρα που εισάγεται από το παράθυρο η διαπραγμάτευση της “μετάνοιας” και την ίδια στιγμή τα πανεπιστήμια κλείνουν για οτιδήποτε άλλο πέρα από την αγορά, τις εταιρείες και το θερμοκήπιο κομματικών στελεχών. Γιατί όλα αυτά έρχονται μαζί, την ίδια στιγμή και κλιμακώνονται.
Η Νομική σχολή, εκεί όπου παράγονται φασόν πολιτικά στελέχη όλων των κυβερνήσεων, αλλά και η δικαστική εξουσία, επέλεξε και πάλι να γίνει η ίδια η αιχμή μιας ευρύτερης επίθεσης που σκοπό έχει την ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου. Επέλεξε να κλείσει τις πόρτες σε “τρομοκράτες”, να γίνει δεδικασμένο για όλο τον πανεπιστημιακό χώρο. Δεν τα κατάφερε, γιατί τα κοινωνικά αντανακλαστικά του κόσμου του αγώνα, τα αντανακλαστικά των αγωνιζόμενων φοιτητών λειτούργησαν και στάθηκαν απέναντί της. Γιατί διακυβεύονται πολλά…
Όπως και στην χούντα, με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία, ένα τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας στέκεται στο πλευρό του καθεστώτος, αναλαμβάνει για αυτό εργολαβίες. Δεν μας εκπλήσσει: οι ίδιοι άνθρωποι με άλλα ονόματα λένε τα ίδια πράγματα, ζητούν να βγάλουν την κοινωνία από το τσιφλίκι τους, ζητούν να κάνουν εκδούλευση στο κράτος. Τους αξίζει η ίδια απαξία και αντιμετώπιση που τους άξιζε και τότε.
Όχι, τα πανεπιστήμια, δεν θα γίνουν τσιφλίκια των παραγόντων και της αγοράς. Όχι, δεν θα εμποδίσουν τις φωνές της αντίστασης να ακουστούν δυνατά. Όχι, δεν θα υποστείλουμε την σημαία της αδιαπραγμάτευτης αλληλεγγύης σε ανθρώπους που αγωνίζονται, που αντιστέκονται και πληρώνουν το βαρύ τίμημα αυτών των επιλογών.
Να χορηγηθούν οι άδειες που δικαιούται ο Δ. Κουφοντίνας, Κώστας Γουρνάς, δεν θα αφήσουμε να καταργηθούν δικαιώματα κερδισμένα με αίμα.
Ξέρουμε ότι η χθεσινή πρόκληση δεν θα είναι η τελευταία. Και η επόμενη, όπως έγινε και με αυτή, θα απαντηθεί κατάλληλα