Την οπαδική βία τη θυμόμαστε κάθε φορά που ένα θλιβερό περιστατικό έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι έχουν γίνει λίγα έως τώρα και απαιτούνται πολλά περισσότερα για να αντιμετωπιστεί επαρκώς. Θυμόμαστε, βεβαίως, με μάλλον εμμονικό τρόπο τη… Θάτσερ που περιόρισε αισθητά τον χουλιγκανισμό στο βρετανικό ποδόσφαιρο, αλλά ξεχνάμε ή δεν γνωρίζουμε σε βάθος τα εξής:
Γράφει ο Νώντας Βλάχος
πρώτον ο… μύθος για τα επιτεύγματα της Θάτσερ ξεπερνάει κατά πολύ την πραγματική της συνεισφορά κατά της οπαδικής βίας και δεύτερον και πιο σημαντικό, το αθλητικό περιβάλλον και τα στοιχεία που το συνθέτουν στη χώρα μας είναι διαφορετικά από τα βρετανικά. Κατ’ αρχάς είναι σαφώς πιο τοξικά, με καίρια ευθύνη των μεγαλοιδιοκτητών-κυρίως των ΠΑΕ- που έχουν μετατρέψει το ποδόσφαιρο σε πεδίο αντιπαράθεσης, όπου εμπλέκονται-συνδέονται επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα. Αν σ’ αυτό το ούτως ή άλλως εκρηκτικό μείγμα που δημιουργείται στην κορυφή της πυραμίδας του επαγγελματικού αθλητισμού προστεθεί και το γεγονός ότι το τοξικό κλίμα καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ που ελέγχουν οι ιδιοκτήτες ομάδων, τότε γίνεται αντιληπτό το στρεβλό μήνυμα που περνάει στην αθλητική κοινωνία.
Διαχρονικά, το επίσημο κράτος αποφεύγει να χτυπήσει στη ρίζα του το πρόβλημα του χουλιγκανισμού. Αυτή η συνθήκη αφορά όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και την τωρινή, η οποία μετά το θλιβερό περιστατικό στο Ρέντη και τον σοβαρό τραυματισμό του αστυνομικού, ασχολήθηκε ξανά με το θέμα της οπαδικής βίας. Το κάνει όμως με τρόπο μάλλον επιδερμικό, χωρίς να εισέρχεται στον πυρήνα του προβλήματος, επιδιώκοντας κυρίως να διαχειριστεί το ζήτημα με όρους επικοινωνίας. Τα μέτρα που ανακοίνωσε ήταν πολύ κατώτερα του αναμενομένου, με μοναδική εξαίρεση-για να είμαστε δίκαιοι- την πρωτοβουλία για κατάθεση φακέλου στον Άρειο Πάγο με τα ονόματα 200 χουλιγκάνων. Επιτέλους κατονομάζονται οι ηγετικές ομάδες, οι καθοδηγητές, οι… γνωστοί-άγνωστοι στον χώρο του χουλιγκανισμού και των οπαδικών συνδέσμων, που λίγο έως πολύ όλοι οι εμπλεκόμενοι (ομάδες- αστυνομία κτλ) τους ξέρουν, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο παρέμεναν στο απυρόβλητο.
Πολιτική βούληση
Στην περίπτωση της οπαδικής βίας, αυτής της κακοφορμισμένης πληγής στον «κορμό» της κοινωνίας μας, ταιριάζει γάντι το μέγιστο κλισέ «πρέπει να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο». Τι σημαίνει αυτό επί του πρακτέου; Απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση, ενδεχομένως και σύγκρουση ή ρήξη με το «μπλοκ» των μεγαλοιδιοκτητών και προφανώς ενδελεχής έρευνα από την πλευρά της αστυνομίας, έτσι ώστε να κοπεί από τη ρίζα του το χουλιγκανικό φαινόμενο. Προφανώς αυτό απαιτεί χρόνο και τους ανάλογους πόρους, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες «εκπτώσεις».
Θα ήταν ευχής έργο αν οι ιδιοκτήτες των ομάδων (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, κτλ), συνέδραμαν στη διαδικασία εξυγίανσης και βοηθούσαν εμπράκτως τις κρατικές αρχές.