Οι ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή αναποτελεσματικότητα

Για μια «χρυσή κάρτα» που δίνει μεγάλα προνόμια σε όσους επενδυτές ρίξουν τα χρήματά τους στην αμερικανική οικονομία, έκανε λόγο ο Αμερικανός Πρόεδρος. Προφανής στόχος του Ντόναλντ Τραμπ, είναι να ελκύσει εύπορους επιχειρηματίες απ’ όλο τον κόσμο.

Γράφει ο *Κωνσταντίνος Δέδες

Η δήλωσή του σύμφωνα με την οποία «θα βάλουμε μια τιμή σε αυτήν την κάρτα περίπου πέντε εκατομμυρίων δολαρίων και αυτό θα σας δώσει προνόμια πράσινης κάρτας, συν ότι θα είναι μια διαδρομή προς την υπηκοότητα», άρεσε πολύ στη διεθνή αγορά. Και ήρθε να «δέσει» άριστα με την ανακοίνωση μιας τεράστιας επένδυσης 100 δις δολαρίων εκ μέρους της μεγάλης εταιρείας TSMC από την Ταϊβάν που κατασκευάζει μικροκυκλώματα, αλλά και την ανακοίνωση της Honda ότι το νέο της υβριδικό μοντέλο θα κατασκευάζεται στις ΗΠΑ, ώστε να μην καταβάλλει εκεί δασμούς. Οι αναρίθμητες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν από τις προαναφερόμενες επενδύσεις, είναι ανεκτίμητης αξίας. Φυσικά, ο Αμερικανός Πρόεδρος προνοεί και για την αγορά των ακινήτων στη χώρα του.

Η τακτική του Ντόναλντ Τραμπ αποδίδει προφανέστατα και δη με το παραπάνω. Το μήνυμα είναι σαφές: όποιος θέλει πρόσβαση στην αμερικανική αγορά, θα κατασκευάζει στις ΗΠΑ ή θα πληρώνει δασμούς. Η δε «χρυσή κάρτα», το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ελκύσει πολλούς, σε συνδυασμό με τη συνεχή απορρύθμιση που βρίσκεται σε εξέλιξη με πρωτοβουλία του Λευκού Οίκου και δίνει ανάσες στο επιχειρείν και στην αμερικανική οικονομία γενικότερα. Η έμφασή του στη βιομηχανική ανάπτυξη, είναι προτεραιότητά του. «Καμία χώρα δεν είναι ποτέ επιτυχημένη μακροπρόθεσμα… χωρίς μια πραγματικά ισχυρή και ζωντανή κατασκευαστική βάση», είχε πει o Άλαν Ρότζερ Μουλάλι, διευθύνων σύμβουλος της Boeing και της Ford. Και αυτή είναι μια βασική αρχή πάνω στην οποία χτίστηκε το αμερικανικό θαύμα.

Υπάρχουν στιγμές που πολλοί μένουν με την εντύπωση, εν μέρει δικαίως, ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση – που σήμερα ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ – πολλές αποφάσεις δεν εδράζονται στη λογική. Ένα σοσιαλιστικό πνεύμα, μεταμφιεσμένο σε δήθεν «άτεγκτη» – όσο και υποκριτική – αντιμετώπιση των πραγμάτων με διάφορες προφάσεις, πλήττει κατάκαρδα το επιχειρείν, «χτίζοντας» πάνω στη λογική της ρυθμιστικής λογικής της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ. Αυτή εμφορείται από μια σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, ένα ιστορικό κατάλοιπο, που ζει και βασιλεύει και διαιωνίζεται και από την αυτοτροφοδοτούμενη γραφειοκρατία των Βρυξελών, η οποία έχει συσσωρεύσει μύρια δεινά στη Γηραιά Ήπειρο. «Η οικονομία της Ευρώπης ασφυκτιά κάτω από ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία και φορολογική επιβάρυνση που καταπνίγει την ανάπτυξη. Είναι καιρός για μια ριζική επανεξέταση – όχι περισσότερους κανόνες, αλλά λιγότερους. Όχι περισσότερες δαπάνες, αλλά πιο έξυπνη διακυβέρνηση», έγραψε τον περασμένο Νοέμβριο ο Γερμανός οικονομολόγος Ματίας Μπάουερ. Και πρόσθεσε ότι «οι πολίτες και οι επιχειρήσεις σε ολόκληρη την ΕΕ αντιμετωπίζουν ένα λαβύρινθο αναποτελεσματικότητας που καταπνίγει την παραγωγικότητα και την καινοτομία».

Οι περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες καθηλώνονται σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, είτε στροβιλίζονται στη δίνη της ύφεσης. Η Ευρώπη αντί να κάνει βήματα μπροστά, συνεχώς πισωγυρίζει. Το Brexit τη «μίκρυνε». Και αντί οι Βρυξέλες να δίνουν περισσότερα κίνητρα για τη χορήγηση άδειών παραμονής αλλά και διαβατηρίου, είναι το πεδίο ενός ανελέητου πολέμου κατά προγραμμάτων προσέλκυσης επιχειρηματιών που θα ήθελαν να καταστήσουν μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδρα των δραστηριοτήτων τους.