Όχι, ο πόνος δεν είναι πάντα ίδιος – Η σύγκρουση αξιών

Δεν γράφω για να βάλω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλάθι. Δεν πιστεύω ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι ίδιοι, ούτε όλοι οι Ισραηλινοί. Ξέρω ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις παντού, και σεβαστοί άνθρωποι που θέλουν μόνο ειρήνη.

Γράφει η *Σουζάνα Φράνσες

Αλλά πρέπει να το πω! Όχι, ο πόνος δεν είναι πάντα ίδιος. Και κυρίως, δεν γεννιέται κάτω από τις ίδιες συνθήκες.

Έχω διαβάσει ότι «ο πόνος μιας Παλαιστίνιας μάνας για το παιδί της είναι ίδιος με τον πόνο μιας Ισραηλινής». Η φράση ακούγεται ωραία, σχεδόν ποιητική. Αλλά όταν τη δεις μέσα στα συμφραζόμενα της πραγματικότητας, καταρρέει.

Γιατί δεν μπορεί να είναι ίδιος ο πόνος της μάνας που μαθαίνει στο παιδί της να γίνει “μάρτυρας”, να σκοτώνει αμάχους για να πάει στον παράδεισο — και του Ισραηλινού πατέρα που βλέπει το παιδί του να πηγαίνει στο στρατό για να υπερασπιστεί τη χώρα του, και να πεθαίνει ψάχνοντας σε υπόγειες σήραγγες ομήρους που κρατάει όχι μόνο η Χαμάς, αλλά και πολίτες που τους κρύβουν με συνένοχη σιωπή.

Ο Ισραηλινός πατέρας είναι ο πατέρας που υπηρέτησε κι ο ίδιος φαντάρος. Που έστειλε το παιδί του στον στρατό, όχι για να σκοτώνει αμάχους, αλλά για να προστατεύει. Που βλέπει το γιο του να χάνεται κάτω από τη γη, μέσα σε τούνελ τρόμου, για να φέρει πίσω τον μικρό Κφίρ και τον Άριελ Μπιμπάς. Και τελικά, να τους βλέπει να επιστρέφουν σε φέρετρα…

Κι εκεί, τι βλέπουμε; Παλαιστίνιοι να παίρνουν τα παιδιά τους να πάνε “να δουν” τα φέρετρα, όπως θα τα πήγαιναν σε παιδικό πάρτι!! Με κινητά, με γέλια, με φωνές. Να τους δείξουν τι; Τον θάνατο των Εβραίων παιδιών! Την ήττα του “άλλου”; Την «περηφάνια» για την αιματοχυσία;

Αλήθεια, εσύ ως πατέρας, πολιτισμένος πατέρας, θα το έκανες αυτό; Θα έπαιρνες το παιδί σου να πάει να δει το φέρετρο ενός μωρού για να χειροκροτήσει;

Γιατί εγώ βλέπω τον Ισραηλινό πατέρα να στέκεται με δάκρυα, με σιωπή, με προσευχή. Και τον άλλον να φωνάζει “Αλλάχου Άκμπαρ” πάνω στο αίμα.

Και δίπλα σε αυτόν τον πατέρα, υπάρχει και η μητέρα.
Η Ισραηλινή μητέρα δεν έμαθε ποτέ στο παιδί της να σκοτώνει. Δεν του υποσχέθηκε παράδεισο με αίμα. Του έμαθε να ζει, να νοιάζεται, να υπερασπίζεται την πατρίδα του, αν χρειαστεί — αλλά πάντα με αξίες, με ανθρωπιά. Κι όταν αυτό το παιδί πέφτει, αυτή η μάνα δεν μοιράζει γλυκά. Δεν βγαίνει στους δρόμους να πανηγυρίσει. Δεν λέει “πέθανε για τον Θεό μας”.

Θρηνεί. Κλαίει. Σιωπά. Πονάει όπως μόνο μια μάνα που δεν ήθελε ποτέ το παιδί της νεκρό…
Και ποτέ, μα ποτέ, δεν θα γιορτάσει αν το παιδί της σκοτώσει άλλους ανθρώπους!!

Γιατί πάνω απ’ όλα, είναι άνθρωπος. Και βλέπει τους άλλους ανθρώπους — ακόμη και τους εχθρούς — ως ανθρώπους. Και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά!

Και ξαναλέω! Δεν είναι όλοι έτσι!
Δεν τα λέω για να τσουβαλιάσω λαούς.
Υπάρχουν Παλαιστίνιοι που δεν θέλουν τη Χαμάς. Που τόλμησαν — έστω και λίγοι — να διαδηλώσουν κατά του καθεστώτος της, ακόμα και μέσα στη Γάζα, με κίνδυνο για τη ζωή τους.

Υπάρχουν Παλαιστίνιοι γονείς που δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους να γίνονται εργαλεία μίσους, ή να χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες από τρομοκράτες! Αλλά είναι παγιδευμένοι μέσα σε ένα σύστημα που δοξάζει τον θάνατο και όχι τη ζωή. Που μετατρέπει την απώλεια σε πανηγύρι. Που κρύβει ομήρους και υψώνει τα παιδιά σαν σημαίες μίσους…

Κι όταν ένα τέτοιο σύστημα μεγαλώνει τα παιδιά του με το όνειρο του θανάτου, όταν χειροκροτεί τους δολοφόνους και καμαρώνει για το αίμα, τότε συγγνώμη — δεν μπορώ να συγκρίνω αυτόν τον πόνο με τον δικό μου.

Γιατί ο αληθινός πόνος, αυτός που έχει αξιοπρέπεια, δεν ζητάει εκδίκηση. Δεν γίνεται θέαμα. Δεν στρέφεται στον άλλον. Κραυγάζει μόνο μέσα σου — κι εκεί γεννιέται η ανθρωπιά.

Αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα στον πόνο, ας ξεκινήσουμε με ισότητα στην αξία της ζωής.
Μέχρι τότε, όχι — δεν είναι ο ίδιος πόνος.