Ο Τραμπ «φύτεψε» τον σπόρο του διχασμού – Η επόμενη ημέρα για τις ΗΠΑ

Η «άλωση» του Καπιτωλίου από τους θερμόαιμους υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ θύμιζε απόπειρα πραξικοπήματος. Σχήμα με έντονο το στοιχείο της τραγικής ειρωνείας για μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, που τις περασμένες δεκαετίες ενορχήστρωνε πραξικοπήματα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, θέλοντας να προωθήσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα. Η χώρα της ελευθερίας, που κάποτε εξαΰλωνε  χωρίς δισταγμό τη δημοκρατία και τις ελευθερίες άλλων λαών, ενσάρκωσε για πρώτη φορά τον ρόλο του θύματος.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Σοκαρισμένη, πληγωμένη, μουδιασμένη, η Ουάσιγκτον αναγνώρισε στο πρόσωπο του απερχόμενου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, τον εσωτερικό εχθρό. Άργησε, βεβαίως, να δει κατάματα την αλήθεια, να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής προσωπικότητας του Τραμπ, που τον καθιστούσαν επικίνδυνο, όχι μόνο για την παγκόσμια κοινότητα αλλά και για τις ίδιες τις ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν εξ’ αρχής «ανοιχτό βιβλίο», σ’ ό,τι αφορά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές του πεποιθήσεις. Αντισυμβατικός, χωρίς να ακολουθεί τις γνωστές νόρμες του «political correct», ο μεγιστάνας «πούλησε» με έξοχο τρόπο σε μεγάλη μερίδα του αμερικανικού κοινού, ότι δεν είναι προϊόν του εγχώριου πολιτικού συστήματος και, αυτό τον καθιστούσε  ικανό να αλλάξει άρδην τα πράγματα στη χώρα.

Και η αλήθεια είναι ότι το έπραξε. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, η Αμερική βρέθηκε δις στα πρόθυρα του εκτροχιασμού. Η λέξη «εμφύλιος» είναι εξόχως βαριά για να χρησιμοποιηθεί, ωστόσο δημιουργήθηκαν «εστίες» έντασης, διχασμού και ταραχών, που συντάραξαν συθέμελα τις ΗΠΑ αλλά και την παγκόσμια κοινότητα που παρακολουθούσε αμήχανη. Χρησιμοποιώντας ρητορική μίσους και μισαλλοδοξίας, ο Ντόναλντ Τραμπ δίχασε την Αμερική. Ενεργοποίησε τα ρατσιστικά ένστικτα της αμερικανικής κοινωνίας, που έμοιαζαν να έχουν  κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ιδίως μετά την οκταετή προεδρική θητεία του Μπαράκ Ομπάμα. Είναι αποτυπωμένος, όμως καθώς φαίνεται, στο «αρχέτυπο» DNA του αμερικανικού έθνους, ο ρατσισμός, η διαφυλετική συγκρουσιακή κουλτούρα και, ο Ντόναλντ Τραμπ, χωρίς δισταγμό, έπαιξε πριν μήνες και αυτό το χαρτί.

Δημιούργησε τον δικό του κομματικό στρατό, τους φανατικούς υποστηρικτές του, ένα αμάγαλμα θρησκόληπτων, εθνικιστών και συνωμοσιολόγων, που για χάρη του Τραμπ και της… ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, εισέβαλαν στο Καπιτώλιο. Προς αποφυγή παρεξήγησης, όλοι όσοι ψήφισαν Τραμπ, δεν ανήκουν στην παραπάνω συνομοταξία, ωστόσο, πρέπει κάποιος να εθελοτυφλεί για να μην δει ότι στον πυρήνα των γεγονότων που αμαύρωσαν τις ΗΠΑ, βρίσκονται οι συγκεκριμένοι «χαρακτήρες» ψηφοφόρων και υποστηρικτών.

Ο Τραμπ δεν έγινε εν μια νυκτί ακραίος, πολωτικός, και έτοιμος να οδηγήσει τη χώρα του στην άβυσσο, προκειμένου να προασπίσει την πολιτική του καριέρα. Δεν αποτελούν έκπληξη οι πράξεις του, καθότι αποτελούν σημαίνων κομμάτι της πολιτικής του περσόνας, που βρήκε-και αυτό είναι το ανησυχητικό- μεγάλη απήχηση και ανταπόκριση σε μερίδα του αμερικανικού λαού.

Ποια είναι η επόμενη ημέρα για τις ΗΠΑ

Και τώρα τις για τις ΗΠΑ; Τι ξημερώνει για την υπερδύναμη που προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ και να σχεδιάσει την επόμενη ημέρα; Η καθαίρεση του Τραμπ από την προεδρία των ΗΠΑ, λίγες ημέρες πριν την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Τζο Μπάιντεν, είναι ένα ενδεχόμενο που συζητείται εντόνως στο Καπιτώλιο και συγκεντρώνει πιθανότητες να λάβει σάρκα και οστά. Δεν δύναται, ωστόσο, να απαγκιστρώσει τις ΗΠΑ από το σπιράλ αμφισβήτησης των Θεσμών και της πολιτικής εξουσίας, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η αμερικανική κοινωνία.

O σπόρος του διχασμού «εμφυτεύθηκε» καλά και η Αμερική θα πρέπει να μάθει να ζει μ’ αυτόν για τα επόμενα χρόνια. Το «ρεύμα» υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, που μάλιστα δικαιώνει-ταυτίζεται μ’ όσους εισέβαλαν στο Καπιτώλιο, δεν αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Τουναντίον πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, διότι εκφράζει μέρος της αμερικανικής κοινωνίας, που έχει πειστεί απολύτως από τη ρητορική του Ντοναλντ Τραμπ.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η αμερικανική δημοκρατία διαθέτει τις δικλείδες ασφαλείας για να προφυλάξει εαυτόν από την τωρινή κρίση και να «βγει» από αυτή πιο δυνατή στο άμεσο μέλλον. H αλήθεια είναι, όμως, ότι ο Τζο Μπάιντεν έχει μπροστά του ένα εξόχως δύσκολο έργο. Να επανενώσει τις ΗΠΑ, να κατευνάσει τα πάθη και να περιορίσει τη ρητορική μίσους που δηλητηρίασε την ψυχή των Αμερικανών.