Νοσηλεύτρια: «Νοίκιασα σπίτι και με έδιωξαν την επόμενη μέρα γιατί εργάζομαι στη ΜΕΘ του “Σωτηρία”»

Δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις δυσκολίες της καθημερινότητας με τις ατέλειωτες ώρες εργασίας υπό πολύ αντίξοες συνθήκες, τη στεναχώρια του να χάνουν ασθενείς, την αγωνία να σώσουν ασθενείς, την πίεση να τα καταφέρουν, το άγχος να μην κολλήσουν, την κούραση και χίλια δύο άλλα που οι «έξω από τον χορό» δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, έχουν να διαχειριστούν και την έλλειψη κατανόησης για να μην πούμε ανθρωπιάς.

Η Βάλια είναι νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο «Σωτηρία» και η ιστορία της, την οποία μοιράστηκε στο facebook, αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Πώς να την παρηγορήσεις και τι να της πεις για να αισθανθεί καλύτερα; Βρήκε σπίτι, το νοίκιασε κι όταν έμαθαν στην πολυκατοικία τι δουλειά κάνει, της ζήτησαν να φύγει…

«Μετράω 9 μήνες που εργάζομαι σε νοσοκομείο αναφοράς. Αρχικά ήταν όλα άγνωστα για όλους μας και ο φόβος επικρατούσε. Γνωστοί και φίλοι, μου έλεγαν πώς μπορώ και δουλεύω σε αυτές τις συνθήκες και με ρωτούσαν αν φοβάμαι. Φοβάμαι, έλεγα, αλλά προσέχω. Καθώς οι μέρες περνούσαν, έβλεπα τα βλέμματά τους πάνω μου με αγωνία, καχυποψία και φόβο. Όσοι ήξεραν πού δουλεύω έκαναν ένα βήμα πίσω. Δεν τους κατηγόρησα ποτέ, τους κατανοούσα.

Πριν λίγο καιρό έψαχνα να βρω σπίτι, βρήκα, το έκλεισα, έδωσα εγγύηση και μία μέρα μετά με πήρε ο ιδιοκτήτης να μου το ακυρώσει, γιατί έμαθε η πολυκατοικία ότι δουλεύω σε ΜΕΘ και φοβήθηκαν ότι θα τους κολλήσω. Ξαφνιάστηκα. Στενοχωρήθηκα. Έκλαψα. Έκλεισα το τηλέφωνο και με δάκρυα στα μάτια έφυγα για τη δουλειά. Ένιωθα οργή και θυμό.

Οι συνάδελφοί μου και εγώ έχουμε υποστεί αρκετές φορές κοινωνικό ρατσισμό αυτούς τους μήνες και ας προσέχουμε και ας έχει γεμίσει η μούρη μας σπυριά και σημάδια από τις μάσκες. Είμαι η Βάλια, λοιπόν, και είμαι πάλι αρνητική».