Ν. Βούτσης: Εξοφλούν γραμμάτια στους ολιγάρχες του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου

Eπτά μήνες μετά την εκλογική ήττα, στην τελική ευθεία προς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, και τρεις μέρες πριν από την κομβική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, ο Νίκος Βούτσης μιλά ανοιχτά στο Τvxs.gr για όλο το πλέγμα της έντονης, εσωτερικής συζήτησης που έχει προκαλέσει το εγχείρημα του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ – του «νέου ΣΥΡΙΖΑ», όπως ο ίδιος τον αποκαλεί.

Δηλώνει υπέρ μιας προσθήκης στον τίτλο του κόμματος ώστε να λέγεται «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» ή «ΣΥΡΙΖΑ-Πράσινη Συμμαχία», αλλά είναι αρνητικός στην προοπτική να τεθεί το όνομα σε δημοψήφισμα μεταξύ των μελών. Λέει πως η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκτείνεται «από το προοδευτικό κέντρο ως την ριζοσπαστική αριστερά» και δηλώνει ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με «αμυντισμό» τα νέα μέλη, απορρίπτει όμως τις προτροπές για μετεξέλιξη του κόμματος σε «δημοκρατική παράταξη» όπως και την εκλογή του προέδρου από την βάση.

Θεωρεί «ιστορική υποχρέωση», χωρίς πρόθεση για «ανθρωποθυσίες» την αυτοκριτική και τον απολογισμό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υποδεικνύει ως κρίσιμο λάθος τον μη τερματισμό της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ αμέσως μετά την συμφωνία των Πρεσπών, και λέει πως πρέπει να αναζητηθούν προγραμματικά πεδία σύγκλισης με το ΚΙΝΑΛ – και όχι μόνον – στην προοπτική μιας νέας προοδευτικής διακυβέρνησης με βάση την απλή αναλογική.

Αποτιμώντας τους 7 μήνες της διακυβέρνησης ΝΔ δηλώνει ανήσυχος για τα εθνικά θέματα και λέει πως « η κυβέρνηση εξοφλεί πολιτικά γραμμάτια προς τους ολιγάρχες και μιντιάρχες του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου».

Ολόκληρη η συνέντευξη του Νίκου Βούτση στο tvxs.gr:

Επτά μήνες έχουν περάσει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου – επτά μήνες διακυβέρνησης από την ΝΔ. Πώς αποτιμάτε αυτή την πρώτη περίοδο της νέας κυβέρνησης;

Μπορεί να είναι πολύ αυστηρό αυτό που θα πω. Δυστυχώς όμως είναι πάρα πολύ αληθές: η κυβέρνηση εξοφλεί πολιτικά γραμμάτια προς την κοινωνική πλευρά του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Εάν το πολιτικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έδωσε το αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου, το οποίο και εισπράξαμε, το κοινωνικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο – που εγώ το ονομάζω και λέω ολιγάρχες, μιντιάρχες, σχολάρχες, πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες που περίμεναν να κλείσει η παρένθεση της αριστερής διακυβέρνησης, – εξοφλήθηκε συστηματικά, νόμο με τον νόμο, επί επτά μήνες. Αυτό γίνεται τώρα. Πόσο υγιές είναι αυτό για την χώρα, και πόσο αναπαράγει την κατάσταση που μας έφερε στην χρεοκοπία, ας μην αφήσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος να το αποδώσει, αλλά να σκεφτούμε από τώρα εάν είναι κάτι καλό.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις είδαμε κάποια πρώτα αποτυπώματα δυσαρέσκειας και απογοήτευσης προς την κυβέρνηση. Αυτή την απογοήτευση όμως δεν την εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ…

Μας απασχολεί το ζήτημα, αλλά χρειάζεται κάποιος χρόνος για να διαμορφωθεί μια νέα συνείδηση μέσα στην κοινωνία και στο εκλογικό σώμα και να γίνει αυτή η μετακίνηση προς την πλευρά της εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης την οποία εμείς έχουμε ως στόχο. Θεωρούμε ότι ο χρόνος – καθώς η κυβερνητική πολιτική αφήνει αρνητικό αποτύπωμα – λειτουργεί υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καλόν είναι να λειτουργεί και υπέρ της κοινωνίας με την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων και κινημάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς ένα συνέδριο – «σταθμό». Ποιο είναι το ζητούμενο ιδεολογικά, πολιτικά και ταυτοτικά, σ’ αυτό το συνέδριο;

Νομίζω πως έχουμε συνομολογήσει – μέσα από την σύνθεση και διαφορετικών προσεγγίσεων – ότι από αυτό το συνέδριο θα βγει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά μάλιστα, πιστεύω ότι αυτό μπορεί να συνομολογηθεί και σε επίπεδο τίτλου μέσα από το συνέδριο: να συνομολογηθεί η έννοια ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, ή Πράσινη Συμμαχία…

Θα αλλάξει δηλαδή το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη: ότι δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνον να κερδίσουμε εάν προστεθεί το πρόσφυμα Προοδευτική Συμμαχία ή κάτι άλλο που να προσδίδει το εύρος της ατζέντας των θεμάτων, αλλά κυρίως της προέλευσης και της προσέλευσης του κόσμου στον οποίο θέλουμε να απευθυνόμαστε. Κι αυτό θα κριθεί όμως μέσα στο συνέδριο.

Έχει εκφραστεί η άποψη ότι δεν είναι το μείζον το όνομα – το λέει, για παράδειγμα, ο Πάνος Σκουρλέτης…

Ούτε εγώ λέω ότι είναι το μείζον. Η διαφορά όμως που, για την ώρα, έχει καταγραφεί είναι εάν αυτό το θέμα θα μπει και σε μια προσυνεδριακή δημοψηφισματική διαδικασία στα μέλη, ή όχι…

Θεωρείτε ότι πρέπει να μπει;

Πιστεύω ότι θα πρέπει να πάμε για κάποια κομβικά, προγραμματικά ζητήματα στο δημοψήφισμα που έχει ήδη αποφασιστεί, για να προκληθεί ίσως ένα ευρύτερο ενδιαφέρον μέσα στην κοινωνία και να διευκολυνθεί η προσέγγιση με χιλιάδες ανθρώπους που έρχονται στην συγκεντρώσεις μας αλλά ακόμη δεν έχουν εγγραφεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι σωστό ένα θέμα, όπως αυτό του ονόματος, στο οποίο απ’ ό,τι φαίνεται προσώρας δεν υπάρχει μια ευρύτερη συναίνεση, θα πρέπει να μπει σε ένα δημοψήφισμα όπου θα υπάρξουν περιχαρακώσεις και στρατόπεδα. Γι’ αυτό έχω πει και στα όργανα ότι, κατά την γνώμη μου, πρέπει ηγετικά να υπάρξει μια πρωτοβουλία. Δηλαδή να υπάρξει πρόταση στο συνέδριο ώστε να βγούμε από το συνέδριο ως ο «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» ή «Πράσινη Συμμαχία». Δεν είναι ανάγκη επί ενός θέματος που δεν διαφαίνεται αυτή την στιγμή να υπάρχει μια ευρύτερη συναίνεση, που δεν είναι ώριμο δηλαδή, να δημιουργήσουμε στρατόπεδα. Αυτό μπορεί να βλάψει, και γι αυτό κρατάω μεγάλη επιφύλαξη ως προς το αν θα πρέπει να είναι ένα από τα ερωτήματα αυτού του δημοψηφίσματος που σωστά αποφασίσαμε.

Μιλήσατε για στρατόπεδα και περιχαρακώσεις. Είναι εμφανές ένα κλίμα υψηλής εσωστρέφειας στον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα…

Εγώ τα έχω ονομάσει αυτά οδύνες της μετάβασης. Όταν συνομολογούμε έναν οδικό χάρτη όπου εν κινήσει διαμορφώνεται αυτή η νέα ποιότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές ότι θα υπάρχουν κάποιες οδύνες. Είμαι αισιόδοξος όμως και το έχω πει επανειλημμένα. Διότι μιλάμε για το συνέδριο που θα έχει ως μέριμνα να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ η καρδιά της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης. Δεν λέω να κάνουμε την παράταξη κόμμα. Κατά την γνώμη μου θα πρέπει να υπάρχει μια ιδιαίτερα τολμηρή, και επεξεργασμένη πολιτική συμμαχιών.

Υπάρχουν τρεις επάλληλοι κύκλοι – κόμμα, παράταξη, συμμαχίες. Και μέσα από αυτούς μπορεί να γίνει ρεαλιστική η ρητορική μας ότι σε συνθήκες απλής αναλογικής μπορεί να υπάρξει ξανά προοδευτική διακυβέρνηση.

Αυτά είναι συνομολογημένα. Όπως και για το θέμα του επικεφαλής. Είναι γνωστό σε όλους ότι είναι αδιαμφισβήτητος ο Αλέξης Τσίπρας και πετυχημένος, και ως πρωθυπουργός και ως πρόεδρος. Αρα, οι απόψεις που υπήρχαν ότι για να προσελκυστούν περισσότερα μέλη να βάζαμε και κάλπες ανά την Ελλάδα να τον ψηφίσει ο κόσμος αυτονοήτως, σωστά δεν προχώρησαν. Διότι μάλλον σύγχυση ως προς τον χαρακτήρα του κόμματος θα δημιουργούσαν, παρά θα έλυναν θέματα.

Αρα, αυτό είναι ένα πακέτο ζητημάτων στο οποίο υπάρχει μια ευρύτατη συνεννόηση κι από εκεί και πέρα αναπτύσσονται οι όποιες, μερικές αντιπαραθέσεις ή διαφωνίες, ή και φόβοι ή και κίνδυνοι. Αυτά εγώ σας λέω, τα ονομάζω οδύνες μιας μετάβασης – έτσι γίνεται όταν θέλεις να κάνεις κάτι πρωτότυπο και σημαντικό. Αυτό που θα γίνει θα είναι σημαντικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα βγει πολύ πιο μαζικός με αρκετές δεκάδες μέλη…

Υπάρχει πήχης εδώ; Με πόσα μέλη θα είσαστε ικανοποιημένοι;

Για εμένα το να φθάσουμε στο συνέδριο με 70.000 ενεργά μέλη είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Μετά το συνέδριο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ πιο μαζικός, πολύ πιο γειωμένος κοινωνικά, και θα είναι και πολύ πιο ευρύχωρος, δηλαδή πιο ανοιχτός. Όταν λέμε ανοιχτός, εννοούμε σχηματικά από το προοδευτικό κέντρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Αυτά είναι ποιοτικά και ταυτοτικά στοιχεία.

Αρα, στο συνέδριο θα πρέπει να μετέχουν ισότιμα και τα νέα μέλη και στελέχη; Διότι έχουν εκφραστεί αντιρρήσεις και επ΄’ αυτού.

Βεβαίως. Όχι μόνον ισότιμα, αλλά βρισκόμαστε στην διαδικασία εκπόνησης ενός οργανογράμματος – το οποίο προφανώς θα συζητηθεί και θα εγκριθεί από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ – για μία θετική ποσόστωση σε σχέση με τα μέλη που μπήκαν μετά τον Ιούλιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, θα τεθεί ένα πλαφόν, ένας πήχης που θα ορίζει ότι από κάθε οργάνωση μελών θα υπάρχει ένα ποσοστό συνέδρων που θα προέρχεται από τα νέα μέλη. Σίγουρα θα είναι απολύτως ισότιμοι, όπως έχει γίνει και στην συγκρότηση του Πολιτικού Συμβουλίου και της ΚΕΑ. Την μάχη άλλωστε στις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές δεν την δώσαμε μόνοι μας, ως ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την δώσαμε με ένα σύνολο ανθρώπων και στελεχών. Αυτό θα πρέπει να το έχουμε ως επίγνωση, να μην το ξεχνάμε ποτέ. Να μην έχουμε αμυντισμό εμείς οι παλαιοί του ΣΥΡΙΖΑ έναντι όποιων έρχονται. Έρχονται κάνοντας το βήμα προς την αριστερά.

Ο Αλεξης Τσίπρας έχει πει ότι δεν μπορεί ο κόσμος αυτός, στον οποίο αναφέρεστε, να έρχεται απλώς «στην Εκκλησία να ανάβει κερί, και οι αποφάσεις να λαμβάνονται μέσα από το ιερό» εξ ονόματός του. Υπάρχει λογική «πεφωτισμένων» στον ΣΥΡΙΖΑ? Υπάρχει επίσης φόβος «πασοκοποίησης» και απώλειας της αριστερής ταυτότητας;

Προσωπικά θεωρώ ότι κάθε τέτοια διαδικασία που ανοίγεται σε πάρα πολύ κόσμο εκ των πραγμάτων δημιουργεί και υπαρκτά ζητήματα προς επίλυση και κάποιες ενστάσεις. Θεωρώ όμως ότι αφού έχουμε συνομολογήσει τα θεμελιώδη και πάμε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να σπουδαιολογούμε ζητήματα τα οποία υπάρχουν. Προσωπικά βεβαίως, νομίζω ότι κάνει κακό, π.χ., στην διεύρυνση να λένε κάποιοι από ορισμένες πλευρές ότι «φτιάχνουμε την δημοκρατική παράταξη». Είναι διπλό κακό. Διότι πρώτον αφαιρείς το στοιχείο της αριστερής ταυτότητας σαν πρωτεύων, δεύτερον εξομοιώνεις το κόμμα με την παράταξη που είναι λάθος. Και άρα, το να γίνεται αυτό στο όνομα μιας πολύ ανοιχτής αντίληψης, δημιουργεί τα ίδια προσκόμματα με άλλες αντιλήψεις που είναι επίσης υπαρκτές και οι οποίες λένε «μας συγχωρείτε, εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όποιος θέλει να έρθει ας έρθει, έχουμε διεύθυνση και τηλέφωνο». Επιτρέψτε μου να σας πω ότι αν ήταν να γίνει αυτό το δεύτερο θα είχε γίνει και τα πέντε χρόνια που είμαστε στην κυβέρνηση και είχε και ο κόσμος περισσότερα κίνητρα – αντιλαμβάνεστε τι εννοώ – να μπει σε ένα κυβερνητικό κόμμα. Το ότι δεν το καταφέραμε πρέπει όλους να μας βάλει σε μία λογική προσέγγισης ως προς το ζήτημα της διεύρυνσης, της ανασυγκρότησης, της αναδιαμόρφωσης του νέου ΣΥΡΙΖΑ.

Στην διαδικασία αυτή μπαίνει και το θέμα του απολογισμού. Έχει γίνει επαρκής αυτοκριτική για την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

Εξ αρχής είχαμε πει κάποιοι ότι χρειάζεται μία συντεταγμένη διαδικασία απολογισμού, για την οποία έχουμε υποχρέωση προς την ίδια την ιστορία, και προς την διεθνή κοινότητα ακόμη της αριστεράς. Χρειάζεται οπωσδήποτε μια συντεταγμένη συζήτηση κι ένας απολογισμός για όλη αυτή την περίοδο, τον οποίο ήδη έχουν χρεωθεί τρεις σύντροφοί μας (σσ. Γιάννης Δραγασάκης, Αλέκος Μπαλτάς, Θοδωρής Δρίτσας) και ενδεχομένως να το εξετάσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο. Δηλαδή, αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Επιτροπή για πρώτη φορά θα συζητήσουμε, ενδεχομένως και με καθυστέρηση, συντεταγμένα για τον απολογισμό μας και με όλες τις γωνίες αυτής της πολυκύμαντης πορείας. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και στο διεθνές συνέδριο που θα γίνει. Εκεί θα μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά και ως προς τα μεγάλα διεθνή επίδικα, αλλά και ως προς το ζήτημα της συγκρότησης της Προοδευτικής Συμμαχίας σε κλίμακα Ευρώπης. Το αισθάνομαι ως υποχρέωσή μας – δεν έχει καμία σχέση ούτε με ανθρωποθυσίες, ούτε με προσωποποιήσεις, ούτε με επιρρίψεις ευθυνών αναιτιολόγητα.

Από την πολιτική απόσταση στην οποία είμαστε σήμερα, εσείς ποιο θεωρείται ότι ήταν το κομβικό λάθος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – το λάθος που δεν έπρεπε να γίνει;

Προσωπικά πιστεύω ότι θα μας είχε βοηθήσει πολύ – στην τακτική μας και στην προώθηση του ανοίγματός μας στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο πιο έγκαιρα – εάν αρκετά πιο γρήγορα είχαμε διευκρινίσει τις σχέσεις μας με τους ΑΝΕΛ σε επίπεδο διακυβέρνησης. Ήταν μια συνεργασία η οποία στα στοιχεία των κοινών δεσμεύσεων, δηλαδή, ως προς το οικονομικο-κοινωνικά θέματα, πήγε καλά κατά την γνώμη μου. Έφθασε η χώρα να βγει τον Αύγουστο του 2018 τυπικά από τα Μνημόνια κι αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό – ήταν κι η βασική δέσμευση άλλωστε με βάση την οποία έγινε αυτή η ετερογενής συνεργασία. Όμως, είχε προκύψει ήδη, μήνες πριν από τον Αύγουστο του 2018, το πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών που όπως φαίνεται τώρα – και ευτυχώς – σταθεροποιεί την χώρα από βορρά. Το ότι συνέχισε επί πέντε μήνες μετά να υπάρχει η συγκυβέρνηση με τον κ. Καμμένο ο οποίος απολύτως συνειδητά και απολύτως σε αναλογία με αυτά που είχε πει – δεν επιρρίπτω ευθύνη – υπονόμευε ανοιχτά την συμφωνία των Πρεσπών, αυτό μας ανέστειλε μία δυναμική. Μια δυναμική, με βάση την οποία θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να ενημερώσουμε έγκαιρα όλον τον κόσμο για την ουσία της συμφωνίας. Να φύγουμε από εκείνον τον κλοιό τον οποίο έστησε τακτικίστικα – και γι’ αυτό τώρα βρίσκεται ενώπιον τεράτων – ο κ. Μητσοτάκης. Και ακόμη χειρότερο, συμμετείχε σ’ αυτόν τον κλοιό και η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Αρα, ήμασταν σε μία δυσχερή κατάσταση επί μήνες, όπου το αντιΣΥΡΙΖΑ κοινωνικοοικονομικό μέτωπο της προηγούμενης περιόδου πήρε χαρακτηριστικά εθνικής εκστρατείας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο ήταν για εμάς να δρέψουμε σ’ αυτό το διάστημα τους πραγματικούς καρπούς της πολύ καλής δουλειάς που έγινε για την έξοδο από τα Μνημόνια. Άρα, πιστεύω ότι αυτό το ζήτημα, που είναι θέμα τακτικής περισσότερο, αλλά είχε σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα σε επίπεδο πολιτικής – σε επίπεδο συμμαχιών και εκλογικού αποτελέσματος – εγώ θα το εντόπιζα σαν ένα βασικό ζήτημα στο οποίο δεν έγινε σωστή πολιτική.

Σήμερα μιλάτε στον ΣΥΡΙΖΑ για προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από την απλή αναλογική: Πώς θα γίνει αυτό; Θα υπάρξει προσκλητήριο προς το Κίνημα Αλλαγής; Θα κατατεθεί προγραμματική πρόταση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν στις αρχές του 2016 προτείναμε την απλή αναλογική, από τότε θέλαμε αυτό το εκλογικό σύστημα να γίνει εμβρυουλκός προοδευτικών εξελίξεων. Από τότε ξέραμε ότι η συνεργασία με τον κ. Καμμένο θα είχε ημερομηνία λήξης – την έξοδο της χώρας από Μνημόνιο. Πόσο μάλλον τώρα, θεωρώ ότι θα πρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο Κοινοβουλίου για να υπάρχουν συγκλίσεις και συμπτώσεις, χωρίς καθόλου άγχος χρόνου και χωρίς τακτικίστικες καντρίλιες. Και για να εξηγηθώ: Έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Δηλαδή: Πρέπει να απευθυνθούμε σε όλες τις δημιουργικές εστίες μέσα στην κοινωνία και μέσα στο Κοινοβούλιο σε συγκεκριμένα θέματα. Κυρίως στα εργασιακά δικαιώματα, στις εγγυήσεις, στα θέματα ελευθεριών, στο δίπολο ασφάλεια και ελευθερία έναντι του «νόμος και τάξη» και της αυταρχικής εφαρμογής του, στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Υπάρχει μια ατζέντα, όπου χωρίς να βιάζουμε καταστάσεις και χωρίς να αποκρύπτουμε διαφορές θα πρέπει να υπάρχει μία μέριμνα από όλους μας, όχι μόνον προς το ΚΙΝΑΛ, για συγκλίσεις και συμπράξεις. Για την διαμόρφωση όχι ενός «αντιΝΔ» μετώπου αλλά ενός αντινεοφιλελεύθερου και αντιαυταρχικού ευρύτερου μετώπου.

Απευθύνεστε σε όλους, δηλαδή; Και στο Μερα25 του Γιάννη Βαρουφάκη;

Η απεύθυνση από την πλευρά μας πρέπει να είναι προς όλους. Και στο ΚΚΕ που από την πλευρά του αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία, και προς το ΜΕΡΑ25, και σε εκτός Βουλής εστίες που έχουν δημιουργηθεί μέσα στην κρίση – εστίες κοινωνικές που ασφυκτιούν. Και που πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ – αυτό είναι το βασικό καθήκον του – να ξεκλειδώσει, με μια νέα πολιτικοποίηση. Ένα εκατομμύριο 300 χιλιάδες ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν από τις εκλογές του 2009 μέχρι τις εκλογές του 2019. Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι πάντα, αλλά αν δείτε τα εκλογικά αποτελέσματα έχουν μείνει εκτός κάλπης με την έννοια της αφερεγγυότητας της πολιτικής, με την έννοια πως «όλοι είναι ίδιοι», με την έννοια πως δεν έχει καμιά συνέπεια η ψήφος τους,. Άρα, εάν κάτι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να μεταγγίσει αμέσως κάποιους ψηφοφόρους της ΝΔ στην δικιά του προοπτική κάλπη, αλλά κοινωνικά να λειτουργήσει ώστε να διαμορφωθεί ένα καινούρια όραμα, μια καινούρια ελπίδα που θα οδηγήσει και σε μια νέα πολιτικοποίηση, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπου. Πρέπει να βοηθηθεί και το ΚΙΝΑΛ να αποκοπεί και από νεοφιλελεύθερες πολιτικές, και από το παρελθόν της συγκυβέρνησης με την ΝΔ.

Λέτε ότι υπάρχει χρόνος. Δεν βλέπετε δηλαδή εκλογικό αιφνιδιασμό, πρόωρες «διπλές κάλπες» από την κυβέρνηση;

Προσωπικά δεν το βλέπω, πλην όμως είμαστε υποχρεωμένοι όσο το δυνατό πιο γρήγορα να είμαστε ετοιμοπόλεμοι προγραμματικά και κοινωνικά. Και όσο το δυνατό πιο πειστικοί και τεκμηριωμένοι μέσα στην Βουλή. Με μια παρέμβαση ηθικοπολιτική και προγραμματική για την κουλτούρα της πολιτικής συμμετοχής του κόσμου. Με την αναδιαμόρφωση ενός οράματος για μια χώρα, την Ελλάδα, μετά την κρίση.

Αρκετοί είναι εκείνοι που φοβούνται νέα κρίση, αυτή την φορά στα εθνικά θέματα. Ποια είναι η εκτίμησή σας; Ανησυχείτε;

Βεβαίως, είμαστε υποχρεωμένοι να ανησυχούμε διότι η ηγεσία της Τουρκίας μετά το πραξικόπημα διαμορφώνει και εξελίσσει μια αναθεωρητική πολιτική σε σχέση με τη Λωζάνη και με το διεθνές δίκαιο στην ευρύτερη περιοχή. Δεν έλκεται πια και δεν έχει στην προτεραιότητά της την πρόσδεση στην ΕΕ. Αυτή ακριβώς η μετάβαση στην οποία βρίσκεται η τουρκική ηγεσία δημιουργεί μια νευρικότητα και μια επικινδυνότητα. Πόσο μάλλον που το σύμφωνο με την Λιβύη αποτελεί μια εξέλιξη που εάν δεν αμβλυνθεί και δεν ακυρωθεί είναι μια θρυαλλίδα για όλη την περιοχή. Η κυβέρνηση εξαρχής, όπως και στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, επέδειξε έναν εφησυχασμό στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ δεν έβγαλε ούτε το ελάχιστο – μια δημόσια ρητή δέσμευση για υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου και των θέσεών μας. Η μη συμμετοχή μας στο Βερολίνο ήταν μια μελανή σελίδα.

Τώρα, είμαστε πάρα πολύ ευθείς, δεν θα έπρεπε να έχει κυρωθεί η ελληνοαμερικανική συμφωνία, αλλά να «παγώσει» για μια άλλη συγκυρία, έτσι ώστε να είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό ατού. Δεύτερον θα πρέπει στην κλίμακα των ευρωπαϊκών μέτρων, να υπάρχει μια μεγαλύτερη επιμονή της κυβέρνησης. Τρίτον, ως προς το προσφυγικό – μεταναστευτικό, θα πρέπει το βάρος να δοθεί στην εσωτερική πτυχή του, στην άμεση εφαρμογή του προγράμματος φιλοξενίας στον ηπειρωτικό κορμό για να αρθεί ο φόρτος από τα νησιά. Στο δε εξωτερικό σκέλος θα πρέπει το μαχαίρι να μπει στο κόκαλο για την ανάληψη του μεριδίου ευθύνης όλων των ευρωπαϊκών χωρών.