Για το νέο του «στοίχημα» αυτό από τη θέση του υφυπουργού Εργασίας, μίλησε στο altsantiri.gr, o Κώστας Μπάρκας, τονίζοντας ότι πρωταρχικός στόχος του ίδιου και της κυβέρνησης είναι ο αμείωτος αγώνας για τη διόρθωση των αδικιών όλων των προηγούμενων χρόνων. Για τον βουλευτή Πρέβεζας έχει ιδιαίτερο βάρος στο «να έχει η κυβέρνηση την κοινωνία στο πλάι της, όταν οι πολίτες θα έχουν πλέον νιώσει την ανακούφιση από τις θετικές πρωτοβουλίες της».
Συνέντευξη στον Γιάννη Βασιλακόπουλο
- Κύριε Μπάρκα αναλάβατε ένα κρίσιμο και ευαίσθητο κυβερνητικό πόστο, στο πεδίο του οποίου έχουν γίνει βήματα από την κυβέρνηση, ύστερα από 10 συνεχή χρόνια αμείλικτης κρίσης. Όμως η κοινωνία είναι ακόμη βαριά πληγωμένη. Ποιο μπορεί να είναι το καθοριστικό εκείνο βήμα, ώστε αυτή η κοινωνική ανακούφιση που επιδιώκετε να γίνει καταλυτικά αισθητή;
«Ακόμα και αν η κατάσταση στην κοινωνία δεν είναι για πανηγυρισμούς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν γίνει μεγάλα βήματα όχι μόνο «ανακούφισης», αλλά και πραγματικής αλλαγής στη ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση του κατώτατου μισθού, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας που έχουν δημιουργηθεί στον ιδιωτικό τομέα ή ο εξορθολογισμός του ασφαλιστικού είναι μόνο κάποια από τα θετικά στοιχεία που μπορώ να απορυθμίσω και αφορούν κατά βάση το Υπουργείο Εργασίας. Ας μην ξεχνάμε πως η περίοδος των μνημονίων έχει κλείσει πολύ πρόσφατα και έχουμε ήδη να δείξουμε ένα τόσο σημαντικό έργο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το επόμενο βήμα δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από την συνέχιση του αγώνα για δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, για πιο πολλές, πιο σταθερές και πιο καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας με δικαιώματα για όλους και όλες».
- Κύριε υπουργέ πώς μπορεί να αντιμετωπισθούν τα κρούσματα της αυθαιρεσίας κάποιων εργοδοτών; Κάποιοι εργοδότες φαίνεται να λειτουργούν με βολικές γι’ αυτούς συμβάσεις, καθυστερήσεις καταβολής μισθών και εξευτελιστικούς μισθούς με την επίκληση του εκβιασμού «και που θα βρεις αλλού δουλειά». Τι μπορεί να γίνει για αυτά ;
«Από το 2015 μέχρι σήμερα έχει γίνει μια πολύ σημαντική δουλειά όσον αφορά στην καταπολέμηση της παραβατικότητας. Η αδήλωτη εργασία έχει μειωθεί κατά 10 μονάδες, ενώ πάνω 45 εκατομμύρια ευρώ δεδουλευμένων έχουν επιστραφεί στους εργαζόμενους μέσα από το έργο της επιθεώρησης εργασίας. Το ΣΕΠΕ, του οποίου το ανθρώπινο δυναμικό έχει αυξηθεί κατά 35%, έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει μέσα από έναν ολοκληρωμένο μηχανισμό παρακολούθησης της αγοράς εργασίας που αναπτύσσεται μέσω του ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ. Η συστηματική διεξαγωγή στοχευμένων ελέγχων, βάσει μιας διαδικασίας ανάλυσης κινδύνου, η αποστολή επιστολών προειδοποίησης σε επιχειρήσεις που έχουν επιλεγεί μέσα απ’ αυτήν, αλλά και η συστηματική παρακολούθηση της συμπεριφοράς παραβατικών επιχειρήσεων είναι κάποια από τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας. Την ίδια στιγμή οι καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων, αλλά και ισχυρά και γειωμένα εργατικά σωματεία είναι πολύτιμοι αρωγοί σε αυτή τη προσπάθεια».
- Φαίνεται πως σχηματοποιείται, πια, σε Ελλάδα και Ευρώπη ένα ξεκάθαρα ιδεολογικό δίπολο, ένα προοδευτικό μέτωπο απέναντι σε έναν συντηρητικό πόλο. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ώριμο να μπει σ’ αυτό το πλαίσιο ή μήπως υπάρχει ένα ενδεχόμενο πλήρους διαίρεσης, δεδομένου ότι τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, σύμφωνα με κάποιες απόψεις και ερμηνείες,δεν έχουν επιτύχει την πλήρη αυτοκάθαρση τους;
«Το «δίπολο» που περιγράφετε δεν ορίζεται μόνο από την σύγκρουση μεταξύ μιας προοδευτικής και μιας συντηρητικής αφήγησης. Αντίθετα, συγκροτείται γύρω από δυο συνολικά αντιπαραθετικά πολιτικά σχέδια με αιχμή την εκπροσώπηση διαφορετικών συμφερόντων. Από τη μία πλευρά η Ευρωπαϊκή Δεξιά, αλλά και κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό προσκολλημένες στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Από την άλλη, οι δυνάμεις της «προόδου» στις οποίες αναφέρεστε, με προμετωπίδα την Αριστερά, αναζητώντας μια εναλλακτική στην κοινωνική καταστροφή που υπέστησαν τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ορθώνουν το δικό τους ανάστημα και πετυχαίνουν νίκες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Η βασική διαχωριστική, λοιπόν, αυτών των πλευρών είναι τα ίδια τα κοινωνικά συμφέροντα και σε αυτήν τη βάση καλούνται όλα τα κόμματα να τοποθετηθούν. Από εκεί και πέρα, το παρελθόν κάθε πολιτικής δύναμης έχει διαφορετικό βάρος και σίγουρα συνυπολογίζεται στην πολιτική της κατεύθυνση, ειδικά όταν δεν διαφαίνεται καμία διάθεση για «αυτοκάθαρση», για να χρησιμοποιήσω και τον δικό σας όρο».
- Κάποια από τα πράγματι ιστορικά βήματα που έκανε η ελληνική κυβέρνηση, όπως η συμφωνία των Πρεσπών, η παρέμβαση στο Σύνταγμα, η κοινωνική εξισορρόπηση μετά από μια δεκαετία μνημονίων, κουβαλούν κι ένα πολιτικό κόστος. Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα εργαλεία με τα οποία μπορεί να απορροφηθεί, ή να αναχαιτισθεί αυτό το πολιτικό κόστος;
«Απαριθμήσατε κάποιες από τις πιο καίριες και κομβικές παρεμβάσεις αυτής της κυβέρνησης. Θέλω να πω πως όπως έχει φανεί από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση αυτή και ο πρωθυπουργός δεν είχαν, και ούτε έχουν, οδηγό το πολιτικό κόστος και την εξισορρόπησή του. Αντίθετα, οι πολιτικές μας υπαγορεύονται από την λογική του συμφέροντος των πολλών, της επέκτασης των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η την πραγματικά εθνική γραμμή, για ν’ αναφερθώ και στη Συμφωνία των Πρεσπών. Μπουσουλάς μας είναι το τι είναι σωστό και δίκαιο, όχι τι θα φέρει ψήφους στην επόμενη κάλπη, έτσι δεν νοιώθουμε πως χρειάζεται να αναχαιτίσουμε κάποιο κόστος. Μόνο να επικοινωνήσουμε τις πολιτικές μας αποτελεσματικά, αλλά και να συνεχίσουμε αμείωτα τον αγώνα για διόρθωση όλων των αδικιών των προηγούμενων χρόνων».
- Ποια είναι η άποψη σας για τη διεύρυνση που επιχειρείται στην Κεντροαριστερά. Ακούω απόψεις που λένε ότι ενισχύει το προοδευτικό μέτωπο , αλλά και άλλες που λένε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει με παλαιού τύπου ΠΑΣΟΚποίηση…
«Αυτή τη στιγμή τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ευρώπη βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή. Το στοίχημα του επόμενου διαστήματος, όπως και η διακύβευση των Ευρωεκλογών είναι κατά πόσο θα δημιουργήσουμε, σε στέρεα θεμέλια επιτυχίας, ένα δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο απέναντι τόσο στον νεοφιλελευθερισμό και τις ανισότητες που αυτός δημιουργεί, όσο και στην ακροδεξιά, το μίσος και τη μισαλλοδοξία. Από εκεί και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ένα οργανικό κομμάτι των κοινωνικών ομάδων και συμφερόντων που εκπροσωπεί. Οι δεσμοί μας με τον κόσμο της εργασίας, τους νέους και τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και οι πολιτικές μας όλα αυτά τα χρόνια με γνώμονα την υπεράσπιση όλων αυτών είναι η ασπίδα απέναντι σε κάθε κίνδυνο ενσωμάτωσης σε ένα παλαιό και γερασμένο πολιτικό σύστημα εξουσίας».