Τον λόγο που τα δύο κακοποιημένα αδελφάκια στη Λάρισα μπορεί να βγάζουν από το κάδρο της υπόθεσης τη μητέρα τους εξηγεί η παιδοψυχολόγος Χριστίνα Μπογιατζή, μιλώντας για «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» στο οποίο οδηγεί ο χρόνιος βασανισμός.
Το 5χρονο αγοράκι και 6χρονο κοριτσάκι στη Λάρισα φαίνεται να ζούσαν την απόλυτη φρίκη δίπλα στην 32χρονη μητέρα τους και τον 50χρονο σύντροφό της. «Τα παιδάκια ήταν γενικά πάντα απεριποίητα. Τα σημάδια δεν φαινόταν ότι ήταν από καύτρες αλλά σαν πληγές, έλκη στο πρόσωπο, σαν γρατζουνισμένα στην ουσία, άσχημα. Ήταν στα ποδαράκια, στα χεράκια, ήταν πάντα έτσι σαν χτυπημένα» λέει φίλη της προφυλακισμένης μητέρας.
«Το συμπέρασμα εδώ είναι πολυπαραγοντικό» εξηγεί η κ. Μπογιατζή στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» του Mega και προσθέτει: «Μπορούμε να μιλήσουμε για μία μητέρα που δεν ήταν κατάλληλη να ασκήσει τη γονεϊκότητα. Μπορούμε να μιλήσουμε για το στερεότυπο της οικογένειας που τελικά καταρρίπτεται περίτρανα από κάθε άποψη, γιατί ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας ούτε ο πατριός ούτε κανένας δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν αυτά τα παιδιά, παρά έπρεπε αυτά τα παιδιά να βρεθούν σε τριτογενείς παράγοντες όπως είναι ένας γιατρός για να προστατευτούν».
Όπως λέει, «ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το νομικό πλαίσιο επιτέλους, γιατί προστατευόμαστε κι εμείς που προσπαθούμε να βοηθήσουμε» τονίζοντας ότι αυτό για το οποίο πρέπει να αναρωτηθούμε είναι πώς ξέφυγε από το δικαστικό σύστημα αυτή η μητέρα, πώς δεν φάνηκε η διαταραγμένη της συμπεριφορά, η παραμέληση, όλο αυτό το κακό που έκανε.
«Έπρεπε τελικά αυτά τα παιδιά να βρεθούν σε τριτογενείς παράγοντες όπως είναι ένας γιατρός για να προστατευτούν»
«Το δίλημμα του παιδιού είναι τραύμα ή ορφάνια»
Η κ. Μπογιατζή εξηγεί στη συνέχεια πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί που βιώνει συστηματική κακοποίηση από την ίδια του την οικογένεια να αντιδράσει. «Θα το πω κι ας φανώ γραφική. Η μητέρα έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί τα παιδιά πρέπει να τα προστατεύει όποιος κι αν είναι ο πατέρας. Πρέπει να βγαίνει μπροστά. Δεν μπορούμε ποτέ να βγάλουμε τη μητέρα από το κάδρο», τονίζει.
Τον λόγο που τα παιδιά ενδεχομένως να βγάζουν από το κάδρο τη μητέρα τον εντοπίζει στο τραύμα, το σύνθετο μετατραυματικό στρες που ζουν αυτά τα παιδιά, δηλαδή το χρόνιο τραύμα που έχουν ζήσει, ο βασανισμός.
«Αυτό στον ψυχισμό ενός παιδιού το τοποθετεί στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου δεν μπορεί ένα παιδί εύκολα να αποποιηθεί τον γονέα και να τον αποδομήσει, γιατί αυτός ο γονέας, η φιγούρα του μέσα στο παιδί είναι σύμφυτη με το τραύμα. Οπότε αποδομώντας το τραύμα αποδομούν και τον γονέα και μετά νιώθουν ότι είναι μετέωρα και ότι δεν έχουν γονέα καθόλου. Οπότε καλούνται να αποφασίσουν ανάμεσα στο τραύμα και την ορφάνια. Καταλαβαίνετε για τι δίλημμα μιλάμε;».
Λάρισα: Για τα σχέδια στα απόκρυφα σημεία
Ερωτηθείσα για τα σχέδια που έγιναν με μαρκαδόρο στα απόκρυφα σημεία των παιδιών, η ίδια εξηγεί: «Υπάρχει μια διαστροφή, δεν είναι μόνο η κακοποίηση που από μόνη της είναι τρομερή παρέκκλιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Εδώ εκλείπει η ενσυναίσθηση και δεν μιλάμε καν για γονεϊκότητα. Μιλάμε για εκτροπή-διαστροφή σεξουαλικότητας, είναι όμως παιχνίδι εξουσίας του δράστη, η προσωπικότητά του θέλει να επιβληθεί στην παιδική ψυχή».
Ακολούθως, η ίδια συμπληρώνει ότι οι άνθρωποι που κακοποιούν ανήλικα δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό που είναι τα παιδιά, τα οποία συμβολίζουν την αγάπη, τη φροντίδα, την αθωότητα αλλά και την αναστάτωση. «Ένα παιδί ευλόγως μας βγάζει από τον εαυτό μας και μας αναγκάζει να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δαίμονες. Αυτές οι διαταραγμένες προσωπικότητες δεν το αντέχουν όλο αυτό – και βέβαια σε ακραία μορφή εδώ καθώς πρόκειται για κακοποίηση» λέει.
Τέλος, η κ. Μπογιατζή αναφέρεται στα δίπολα που δημιουργούν άνθρωποι με παρόμοια προβλήματα χαρακτηρίζοντάς τα δεσμούς τραύματος. «Οι άνθρωποι που δεν έχουν επουλώσει τις πληγές τους από νωρίς – κανείς δεν μεγάλωσε τέλεια, όλοι μπορούμε να έχουμε πληγές μεγαλώνοντας – αναπαράγουν το τραύμα. Έτσι επιλέγουν αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους ενσαρκώνουν, αναπαράγουν το παλαιό, το ψυχοτραυματισμένο παιδικό μέρος μέσα τους».