Κούγιας για τραγωδία στην Πάτρα: Θα τους είχα κλείσει όλους φυλακή

Ραγδαίες οι εξελίξεις στην υπόθεση των θανάτων των τριών παιδιών στην Πάτρα.

Ο γνωστός ποινικολόγος, Αλέξης Κούγιας, κλήθηκε να σχολιάσει την καυτή υπόθεση στην Πάτρα, με τα τρία νεκρά παιδιά, που πέθαναν σε κάτι λιγότερο από τρία χρόνια.

«Δεν γνωρίζω φυσικά δικογραφίες, εκθέσεις και καταθέσεις, αλλά με αυτά που διαβάζω και ακούω, αν εκπροσωπούσα την οικογένεια, θα τους είχα κλείσει όλους στη φυλακή» τονίζει χαρακτηριστικά ο κύριος Κούγιας.

Επιπρόσθετα με δηλώσεις του, στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» ο Αλέξης Κούγιας καταλήγει: «Πολλοί, όχι όλοι βέβαια, έχουν βρει δύο ψυχικά ναυάγια και κάνουν τηλεθέαση.» Οι γονείς από την πλευρά τους, περιμένουν την ολοκλήρωση της έρευνας, για να μάθουν όπως λένε τι έφταιξε και χάθηκαν τα αγγελούδια τους. Από την πρώτη στιγμή επαναλαμβάνουν πως δεν φοβούνται το παραμικρό, αφού όπως τονίζουν, στάθηκαν στο πλευρό τους και τα βοήθησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Ο δικηγόρος που τους εκπροσωπεί στέλνει νέα μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση. Σε όσους έχουν σχολιάσει αρνητικά τη στάση και τα ταξίδια μετά τον θάνατο των παιδιών και σε εκείνους που σχολίασαν τη στάση της 33χρονης μητέρας, στη συνέντευξη που έδωσε στο Star. «Επί τρία χρόνια οι γονείς έχουν πλαντάξει στο κλάμα. Στέρεψαν τα δάκρυά τους. Κι όμως βρίσκονται κάποιοι επιπόλαια και αναίσθητα να επικαλούνται τη «γλώσσα του σώματος» και να λένε ότι η χαροκαμένη μητέρα των τριών κοριτσιών ήταν ψυχρή στην τηλεόραση. Δεν έχουν άλλο κλάμα οι γονείς, αλλά και αν είχαν, δεν θα το είχαν για τις κάμερες».

O συνήγορος της οικογένειας Γιάννης Κόττας, προχωρώντας σε έναν ακόμη συλλογισμό: «Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στο τέλειο έγκλημα. Δεν θα φρόντιζε η Ρούλα να δείχνει θλιμμένη και να κλαίει με αναφιλητά μπροστά στις κάμερες; Λίγο νιονιό χρειάζεται για να μην ρίχνουν με ευκολία το ανάθεμα…».about:blank

Ο Γιάννης Κόττας μίλησε στο pelop.gr και για το ταξίδι του ζευγαριού στην Καστοριά που προκάλεσε σχόλια; «Είναι αληθές ότι πήγαν στην Καστοριά. Πήγαν δύο μήνες μετά τον θάνατο της Ιριδας σε ποδοσφαιρικό αγώνα που ήταν υποχρέωση του Μάνου. Αλλά, γιατί τόση υποκρισία;

Οταν εμείς οι ίδιοι ή φίλοι μας έχουμε χάσει οικεία πρόσωπα, δεν δεχόμαστε ή δεν προτείνουμε αντίστοιχα μια έξοδο για ν’ αποτινάξουμε το βαρύ πέπλο του πένθους; Είχαν στη ζωή ένα παιδί ακόμη, και λογικό ήταν που ήθελαν να σταθούν στα πόδια τους. Τι πιο ανθρώπινο από την αναζήτηση διεξόδων για να ξεχνιούνται; Μιλάμε, μην το ξεχνάμε, για δύο νέα παιδιά που τα έχει ’σκοτώσει’ η μοίρα. Κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει τι λέω».