Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι χαρακτηριστική δημόσια περσόνα·
ουδείς δύναται να αμφισβητήσει τη μαχητικότητά της,
άπαντες οι αμερόληπτοι άνθρωποι τής πιστώνουμε τη συνεισφορά της
ώστε να παραμένει στην κοινωνική επικαιρότητα το «Έγκλημα των Τεμπών»
και να αποδοθούν επί τέλους οι αρμόζουσες ποινικές ευθύνες,
ενώ κι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν εκτόξευση των ποσοστών για την «Πλεύση Ελευθερίας».
Η αριστερόφρων ηγέτιδα είναι «πονοκέφαλος»
για τούς κοινοβουλευτικούς αντιπάλους της,
όμως εδώ ακριβώς ανακύπτει το πρώτο από τα δομικά προβλήματα
που συνοδεύουν τη δεσποτική πολιτική φυσιογνωμία της,
καθώς για τη συγκεντρωτική Ζωή όλοι είναι «αντίπαλοι».
Η χειμαρρώδης Κωνσταντοπούλου συχνά χάνει το Μέτρο
-άλλωστε, «Ουκ αν λάβεις Μέτρον παρά τού Χειμάρρου-
και τότε είναι που ο Δημόσιος Διάλογος γεμίζει από «φερτά υλικά»
που παρασύρονται ακαριαία στο διάβα της
(χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο θλιβερός σεξιστής Κυριαζίδης,
ο μέχρι πρότινος βουλευτής τής κυβερνητικής πτέρυγας
που διεγράφη λόγω τού μισογυνικού παραληρήματός του
και τής αναίσχυντης προτροπής «Κάνε κάνα παιδί…»).
Όμως,
τι γίνεται όταν ο εκάστοτε συνομιλητής
δεν έχει ριζωμένα τα «Αντανακλαστικά τής Φαλλοκρατίας»
και εν γένει όταν δεν πρεσβεύει ακροδεξιές αντιλήψεις που παράγουν θύματα;
Εν κατακλείδι,
ο δείκτης «Σε συμπαθώ και σού συμπαραστέκομαι όταν είσαι θύμα.»,
είναι καλό να μην έχει παρασάγγεια απόσταση από τον δείκτη
«Σε συμπαθώ και σού συμπαραστέκομαι (και) όταν δεν είσαι θύμα.».
Ποιος είναι ο πραγματικός πήχυς αυτής τής ιδιότροπης προσωπικότητας;
Ο «Υπ’ αριθμόν Ένα» ορκισμένος εχθρός τής Ζωής,
δεν βρίσκεται στη Βουλή, δεν βρίσκεται καν στη ζωή,
καθώς έρχεται από το μακρινό παρελθόν, ονοματεπωνυμείται «Ισαάκ Νεύτων»,
και εξανίσταται για το γεγονός ότι η πιο διάσημη επιστημονική ανακάλυψή του
-ήτοι, ο «Νόμος τής Βαρύτητας»-
υπόκειται σε αδιάλειπτη και βάναυση αποδόμηση από την αμείλικτη Κωνσταντοπούλου,
η οποία είναι επίσημη πρέσβειρα τού δόγματος «Δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.».
Ακόμη, λοιπόν, και αν διαχωρίσουμε πλήρως την Καθημερινότητα από την Πολιτική,
ακόμη κι αν δεχθούμε ότι οι συμπεριφορές που μάς είναι ανυπόφορες στην Καθημερινότητα,
είναι οι ίδιες που εξυψώνουν την Πολιτική,
ακόμη κι αν συνυπολογίσουμε τη μείζονος σημασίας αλήθεια
ότι «Οι Λεπτομέρειες ορίζουν τούς Πρωταθλητές.»,
η πρόεδρος τού αλματωδώς ανερχόμενου κόμματος
δεν μάς καταθέτει τα αρμόζοντα εχέγγυα με τη συνολική παρουσία της.
Η Αρχηγός και το «Αρχι-Εγώ» της.
«Εγώ ειμί η “Πλεύση Ελευθερίας”.»,
«Εγώ ειμί το Παν.»,
«Εγώ ειμί τα Πάντα.»,
«Εγώ ειμί η Ζωή Κωνσταντοπούλου.».
Εδώ πρόκειται για αντίφαση πυρηνικών διαστάσεων,
καθώς έχουμε να κάνουμε με μία γυναίκα που ιδεολογικώς αντιμάχεται την Πατριαρχία
και ταυτοχρόνως εφαρμόζει άκρως πατερναλιστικές αντιλήψεις στο κόμμα της.
Για να περιγράψω με χιούμορ την εκκωφαντική ανακολουθία,
οι στοιχηματικές εταιρείες δίνουν μεγαλύτερες πιθανότητες
να αντικρίσεις τουρίστα με βερμούδα και σαγιονάρες στην Ανταρκτική,
παρά στέλεχος από την «Πλεύση Ελευθερίας» σε τηλεοπτική εκπομπή
(επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις επεισοδιακές αποχωρήσεις από το εν λόγω «κίνημα»,
που υποδαυλίζουν την αίσθηση για ύπαρξη τού δίπτυχου «Πρόσωπο-Προσωπείο).
Οι βουλευτές είναι απλώς κομπάρσοι, είναι παρακολουθήματα,
κάθονται σε μία γωνίτσα με ταπεινό ύφος «Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ.»
που έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην αξέχαστη κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής»,
η αρχηγός-ηγέτιδα ενσαρκώνει την ευγλώττως ημιτελή προειδοποίηση «Όταν μιλάω εγώ…»,
η αρχηγός-ηγέτιδα αρέσκεται να μονοπωλεί την Ομιλία
και εν τέλει δείχνει να κόπτεται μόνον για την προσωπική της ανέλιξη,
παραπέμποντας στην επίσης κλασική κινηματογραφική ατάκα
«Εγώ ήταν να μην τρουπώσω… Τώρα που τρούπωσα, τρούπωσα.»
που έλεγε ο Κώστας Βουτσάς στην ταινία «Ένα έξυπνο-έξυπνο μούτρο».
Μονοπρόσωπο κόμμα.
Μονοπρόσωπη κυβέρνηση.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει «ρεύμα»,
αλλά -όπως αποδεικνύει ποικιλοτρόπως- έχει ορκισμένη εχθρότητα (και) με τον Τόμας Έντισον.
Πού είναι οι φωτεινές ιδέες της;
Πού είναι οι καινοτόμες προτάσεις της;
Πού είναι η αξιοποίηση των στελεχών της;
Πού είναι οι δρόμοι που οφείλει να ανοίγει ένας μέντορας στους μαθητές του;
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω (και μπράβο της),
η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσέχει άπασες τις λεπτομέρειες (και μπράβο της),
όμως αρκεί μία απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα τού κόμματος «Πλεύση Ελευθερίας»
προκειμένου να αντιληφθούμε την «Τσαπατσουλιά τής Μονοκρατορίας».
Τι βλέπουμε εκεί (πέρα από τη δεσπόζουσα πόζα τής οικοδέσποινας);
Αμέσως κάτω από τη φωτογραφία τής αρχηγού,
πάλι η αρχηγός, με ένα βίντεο για τις Ευρω-Εκλογές τού 2024,
όπου δεσπόζει η γλυκανάλατη χειρονομία με την «καρδούλα».
Αμέσως μετά,
μία καταχώριση-προτροπή να γνωρίσουμε τούς υποψήφιους ευρωβουλευτές,
άρα μιλάμε πάλι για το 2024.
Κατόπιν, έρχονται τα «Τελευταία Νέα»,
όπου η πιο πρόσφατη ενημέρωση-ανάρτηση έρχεται από τις 21 Οκτωβρίου 2024.
Εάν, μάλιστα, έχεις το κουράγιο να κάνεις «κλικ» στο πεδίο «Νέα»,
θα υποστείς καταιγισμό αυτο-αναφορικότητας,
αφού με μία σύντομη -πλην όμως, περιεκτική και απολύτως εύγλωττη- δειγματοληψία
θα διαπιστώσεις ότι από τις 30 πιο πρόσφατες αναρτήσεις,
η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρωταγωνιστεί στις 29
και -ούσα γενναιόδωρη- έχει αφήσει μία για τον βουλευτή-σύντροφό της
(για τούς έτερους έξι βουλευτές έχει κηρυχθεί «Silver Alert»).
Όσο για το τηλεφωνικό κέντρο,
σάς προτείνω να επιλέξετε τα «Σήματα Καπνού» για να αυξήσετε τις πιθανότητες επικοινωνίας.
Και πάει λέγοντας…
…
Κατόπιν τούτων, προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα:
Πώς να εμπιστευθείς ένα κόμμα που «εν τη Εποχή τού Διαδικτύου»
έχει ανενημέρωτη -και επί τής ουσίας, «νεκρή»- την ιστοσελίδα του από πέρυσι;
Πώς να εμπιστευθείς ένα κόμμα που αρέσκεται να ψάχνει τα ψεγάδια των άλλων
και επιδεικνύει παγερή αδιαφορία για τα δικά του ψεγάδια;
Πώς να εμπιστευθείς ένα κόμμα τού ενός προσώπου;
Όπως αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν,
εδώ υπάρχει παντελής απουσία των κομβικών στοιχείων
που θα μάς παρήγαγαν θετική εντύπωση και θα μάς συνέδεαν με τις ζωτικές έννοιες
«Πρόγραμμα», «Οργάνωση», «Έμπνευση», «Δημιουργικότητα», «Ζέση», «Φροντίδα».
Συνελόντι ειπείν,
όταν η αντίληψη «Δεν αφήνω να πέσει τίποτα κάτω…»
κι η νοοτροπία «Προσοχή στις Λεπτομέρειες»
έχουν παντελώς αποσπασματικό χαρακτήρα
και δεν επεκτείνονται σε κάθε πτυχή τής διατυμπανιζόμενης τελειομανίας,
τότε μετατρέπονται σε σπασμωδικές επικαλύψεις κρυπτόμενων ανεπαρκειών.
Τι είπατε;
Τι είπατε;
«Πλεύση Ελευθερίας» είπατε;
Από ’μένα είναι «ΟΧΙ».
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος