Η αντιμεταρρυθμιστική προδιάθεση είναι η νέα διαφθορά

Ήρθε αναμφισβήτητα η ώρα να μιλήσουμε στην Ευρώπη για το αύριό μας. Το τοπίο αλλάζει και είναι γενική η εντύπωση πως η Γηραιά Ήπειρος δεν είναι έτοιμη να ανταπεξέλθει στις συνεχείς ανατροπές. Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία δραστικών αλλαγών. Αν στις Βρυξέλες τη δουν ως ευκαιρία, ίσως αυτή να μην πάει χαμένη. Η συρρίκνωση των γραφειοκρατικών μηχανισμών, η διεύρυνση της βιομηχανικής βάσης και παραγωγής και η – με κάθε μέσο – ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αποτελούν πλέον προτεραιότητες. Δεν υπάρχουν εδώ που φτάσαμε περιθώρια για κωλυσιεργίες, τις οποίες συνήθως προκαλούν όσοι υπηρετούν τον εαυτό τους και φοβούνται πως θα χάσουν τα προνόμιά τους. Κοινώς, οι γραφειοκράτες.

Γράφει ο *Κωνσταντίνος Δέδες

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναμετρηθεί με τις μετριότητές της. Αλλιώς, κινδυνεύει να συνθλιβεί, εγκλωβισμένη στις μυλόπετρες του νέου αμερικανικού προστατευτισμού και της Κίνας, οι εξαγωγές της οποίας «πολιορκούν» τις ευρωπαϊκές αγορές. Φυσικά, στις Βρυξέλες πρέπει να δουν τι πραγματικά θέλουν. Φωνάζουν κατά της πιθανής επιβολής δασμών για τα ευρωπαϊκά προϊόντα και την ίδια ώρα επιβάλλουν δασμούς στα κινεζικά προϊόντα. Αυτό στα μάτια των BRICS συνιστά ύβρι και θα εγείρει αντιδράσεις. Και οφείλουν να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι πως το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο για τις ΗΠΑ στις συναλλαγές τους με την Ευρώπη, ενοχλεί τον – επιχειρηματία – νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως τον ενοχλούσε και την περίοδο 2016-2020, όταν βρισκόταν στο Λευκό Οίκο.

Οι εξελίξεις στη Γερμανία, η αυτοκινητοβιομηχανία και η χαλυβουργίες της οποίας δείχνουν σημάδια κατάρρευσης, θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει συναγερμό. Η κυβέρνηση συνασπισμού της χώρας κατέρρευσε και επίκειται προσφυγή στην κάλπη. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση του Μισέλ Μπαρνιέ εξαναγκάστηκε στη λήψη σκληρών δημοσιονομικών μέτρων ώστε να αποτρέψει τα χειρότερα. Η ύφεση αρχίζει και πάλι να δείχνει το άσχημο πρόσωπό της. Οι Ευρωπαίοι πολίτες δυσφορούν και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Όμως, η αυτάρεσκη γραφειοκρατία των Βρυξελών που εξακολουθεί να ζει το όνειρό της, στέκει εμπόδιο στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών που θα βάλουν τέλος στη στασιμότητα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που καλείται πλέον να διορθώσει περίπου τα πάντα, κινείται απρόθυμα και απελπιστικά αργά. Αντιμέτωπη με ένα disruption no2, τη νέα δηλαδή εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, δείχνει να μην έχει πάρει τα μαθήματά της από το disruption no1 της περιόδου 2016-2020. Η ανακοίνωση της νέας υποψηφιότητας του Ρεπουμπλικάνου πολιτικού και πλέον εκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, θα έπρεπε να είχε βρει την – ανεξήγητα καθησυχασμένη – Ευρώπη έτοιμη για παν ενδεχόμενο. Δεν τη βρήκε. Η πικρή αλήθεια είναι ότι στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης δεν υπάρχει κανείς μεταρρυθμιστής να σύρει το κάρο. Δεν υπάρχει Ντε Γκολ, Θάτσερ, Μιτεράν, Σμιτ, Κολ, ένας άνθρωπος που θα φώτιζε με το φως του το τούνελ μέχρι να εξέλθουμε απ’ αυτό.

Η αντιμεταρρυθμιστική προδιάθεση συνιστά ένα νέο είδος διαφθοράς. Πολιτικοί στην Ευρώπη που διστάζουν ή διαρκώς αναβάλλουν, φοβούμενοι να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα, απλά πρέπει να περιθωριοποιηθούν. Άνθρωποι που αμείβονται από το υστέρημα των Ευρωπαίων και αρνούνται να τους υπηρετήσουν, λειτουργώντας μάλιστα υπονομευτικά, δεν έχουν θέση στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς. Ο χρόνος τρέχει, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ήδη εδώ, όπως και οι BRICS. Αρκετά με την αβελτηρία στις Βρυξέλες.

Η Ελλάδα οφείλει να τρέξει αναζητώντας νέες επενδύσεις, και νέες αγορές για τα προϊόντα της ώστε να τονωθούν οι εξαγωγές της. Επίσης, οφείλει να επιμείνει στην καινοτομία. Η αειφορία, πρέπει να είναι ο οδηγός της στη νέα εποχή που ανατέλλει. Μια εποχή που ανήκει στον εθνοφιλελευθερισμό, ο οποίος πλέον καθίσταται μονόδρομος.

*Ο Κωνσταντίνος Δέδες είναι δικηγόρος