Η ακροδεξιά ενισχύεται στην Ευρώπη, «αλώνει» και την Ολλανδία

Η Ευρώπη έχει δώσει… δικαιώματα, κυρίως με την αναιμική και προφανώς αναποτελεσματική πολιτική της στο μεταναστευτικό, να ορθώσουν ανάστημα οι ακροδεξιές φωνές στη Γηραιά Ήπειρο. Η πρωτιά του Γκεερτ Βίλτερς στην Ολλανδία αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση για την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και κυρίως για την αποδοχή των απόψεων τους από ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας. Και αυτό, δίχως αμφιβολία είναι το πιο ανησυχητικό.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Οι αναλύσεις περί σοκ στην Ευρώπη από την επικράτηση του ακροδεξιού Βίλτερς, ο οποίος κατέχει πλέον τις περισσότερες έδρες και διεκδικεί την πρωθυπουργία σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας, είναι τουλάχιστον ανεδαφικές. Κανένα… σοκ δεν υφίσταται από τη στιγμή που υπάρχουν ήδη πρόδηλα παραδείγματα ανόδου των ακροδεξιών τάσεων στην Ευρώπη. Ο Βίκτορ Ορμπάν είναι κυρίαρχος στην Ουγγαρία, η Μελόνι «κατέκτησε» την Ιταλία, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν είναι δεύτερη πολιτική δύναμη στη Γαλλία, ενώ στη Γερμανία η ακροδεξιά Εναλλακτική έχει ήδη δείξει τα δόντια της.

Πόλος σύγκρουσης το μεταναστευτικό

Δυναμική ανόδου καταγράφουν τα ακροδεξιά σχήματα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, γεγονός που επίσης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, αλλά τουναντίον να ενισχύσει τον γενικότερο προβληματισμό για το εν λόγω φαινόμενο. Η κοινή συνισταμένη αυτών των ακροδεξιών σχημάτων που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο τη λαϊκή αποδοχή είναι η προώθηση των ξενοφοβικών ενστίκτων και η ευθεία σύγκρουση με τις Βρυξέλλες για το μεταναστατευτικό. Αυτό που ζητούν μετ’ επιτάσεως είναι το κλείσιμο των συνόρων ή εναλλακτικά τον αισθητό περιορισμό των μεταναστευτικών ροών από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη.

Η αμφισβήτηση του «ιερατείου» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της συνολικής δομής και λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικογένειας, εδράζεται επίσης στον «πυρήνα» των πολιτικών θέσεων των ακροδεξιών σχημάτων, που βρίσκουν ανταπόκριση. Η Ευρώπη με την ατολμία της, την αναποφασιστικότητα, τις μεγάλες αντιφάσεις και τις ανισόρροπες τάσεις, καθώς και τις λανθασμένες επιλογές, έχει απογοητεύσει πολλούς ευρωπαίους πολίτες.

Τα σημάδια από τη δύσκολη οικονομική περίοδο

Οι αιτίες για την απογοήτευση σχετίζονται δίχως αμφιβολία και με το οικονομικό status των χωρών και των κοινωνιών της Ευρώπης. Από το 2010 έως και 2018 ο ευρωπαϊκός νότος πιέστηκε ασφυκτικά, έφτασε στα όρια της κατάρρευσης, με την Ελλάδα να βρίσκεται στον «πυρήνα» της καταστροφής που τελικώς αποφεύχθηκε. Τα σημάδια, όμως, έμειναν αναλλοίωτα στο Νότο ο οποίος ζητάει μια πιο δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών, εν αντιθέσει με τη Γερμανία και τους συμμάχους της που επιθυμούν τη συνέχιση του ίδιου αυστηρού δημοσιονομικού-οικονομικού πρωτοκόλλου.

Κακά τα ψέματα, στα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα η Ευρώπη ήταν και παραμένει διαιρεμένη. Όσο εκείνη θα αναζητά μια κοινή ταυτότητα, μια ενιαία συνισταμένη, ένα αυτονόητο πεδίο σύγκλισης, οι ακροδεξιές τάσεις θα ενισχύουν την αντισυστημική τους επιχειρηματολογία, εμφανιζόμενες ως αυτές που μπορούν να αλλάξουν το ευρωπαϊκό status προς το καλύτερο.