Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αποτυγχάνουν εντυπωσιακά να βρουν βηματισμούς. Δεν πρόκειται απλώς για μία ακόμη δύσκολη περίοδο. Σύμφωνα με αναλυτές και ειδικούς, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πολιτικό φαινόμενο χωρίς ιστορικό προηγούμενο στη Μεταπολίτευση, μια κυβέρνηση, που εξακολουθεί να διατηρεί καθαρό προβάδισμα, ακριβώς επειδή η αντιπολίτευση εμφανίζεται όχι μόνο ανίκανη να προτείνει εναλλακτική διακυβέρνηση, αλλά και αποκομμένη από τον παλμό της κοινωνίας. Το φαινόμενο αυτό δεν εξηγείται απλώς με όρους κομματικής στρατηγικής. Αντανακλά ένα βαθύτερο έλλειμμα πολιτικού νοήματος και ρεαλιστικής ελπίδας — κυρίως στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, ο οποίος δείχνει να έχει εγκλωβιστεί σε εσωστρέφεια και φθαρμένες ταυτότητες.
Η αντιπολίτευση, με αποσπασματικές παρεμβάσεις και χωρίς συνεκτικό αφήγημα για το μέλλον, αδυνατεί να πείσει. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αξιοποιήσει το αρχικό momentum της επανεκλογής Ανδρουλάκη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει αμήχανος και κατακερματισμένος μετά το σοκ των εκλογών του 2023. Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρά τη ρητορική έντασης που της προσφέρει πρόσκαιρη άνοδο, δεν διαθέτει διακυβερνητικό σχέδιο. Η κριτική των αναλυτών καταλήγει σε ένα κοινό συμπέρασμα… δεν φτάνει πια η αντιπολίτευση να “καταγγέλλει”. Χρειάζεται πρόταση, όραμα και κυρίως, πειστικότητα. Διαφορετικά, παραμένει απλώς θεσμικός θεατής μιας πολιτικής σκηνής που τείνει να απονευρωθεί.
Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η αδυναμία της προοδευτικής αντιπολίτευσης να αντλήσει πολιτικό κεφάλαιο από τις ίδιες τις κοινωνικές αντιδράσεις. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη, αντί να δώσουν ώθηση στα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, κατέδειξαν την απόστασή τους από την κοινωνική πραγματικότητα.
Η κρίση αυτή δεν είναι απλώς οργανωτική ή επικοινωνιακή· είναι δομική. Τα κόμματα μοιάζουν «γερασμένα» όχι ηλικιακά, αλλά ως προς τις αξίες, τις πρακτικές και τις προσδοκίες που καλλιεργούν. Αντί να συγκρουστούν με το κυρίαρχο αφήγημα, φαίνεται να προσπαθούν να ενταχθούν σε αυτό, αναπαράγοντας έναν ρόλο κομπάρσου. Η έλλειψη ρηξικέλευθου, η αδυναμία να προτείνουν μια θετική αφήγηση για το αύριο και η απόσταση από τις πραγματικές αγωνίες των πολιτών δημιουργούν μια πολιτική ερημιά, στην οποία η απογοήτευση δεν μετατρέπεται σε δράση, αλλά σε απάθεια. Για να αλλάξει αυτή η εικόνα, θα χρειαστεί κάτι πιο ριζικό από μια αλλαγή ηγεσίας ή επικοινωνιακής τακτικής: θα χρειαστεί μια νέα πολιτική αφήγηση που να κάνει ξανά την ελπίδα χειροπιαστή.