Ευ. Βενιζέλος: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός

«Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ήταν μια σύγχρονη εκδοχή της παραβολής του βασιλιά που ήταν γυμνός, αλλά είχε πείσει τον εαυτό του και αρκετούς άλλους να αποδεχθούν τη μεγαλοπρέπεια των ανύπαρκτων ενδυμάτων του, έως ότου κάποιο παιδί φώναξε το προφανές. Μόνο που στη δική μας εκδοχή το παιδί είναι το ίδιο το εκλογικό σώμα» τονίζει ο Ευ. Βενιζέλος σε άρθρο του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο.

«Η κυβέρνηση κατάφερε να εκπλαγεί επειδή προσπαθώντας να παραπλανήσει επικοινωνιακά τους άλλους απέκρυψε από τον εαυτό της την αλήθεια των εκλογικών συσχετισμών. Μια μεγάλη εκλογική ήττα μετατράπηκε αυτομάτως σε κρίση νομιμοποίησης γιατί δεν καταγράφηκε μόνο η προφανής δυσαρμονία της κοινοβουλευτικής με την εκλογική πλειοψηφία, αλλά φάνηκε πόσο εύκολος είναι στη δημοκρατία ο αφοπλισμός όλων των μηχανισμών εξουσίας. Αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε κανένα κρυμμένο επικοινωνιακό τρικ, ούτε κανένα σχέδιο πολιτικής αντίδρασης» επισημαίνει ο κ. Βενιζέλος, υπογραμμίζοντας

«Μέσα σε δυο μόλις ώρες ( 7-9 ) το βράδυ της περασμένης Κυριακής η ήττα λειτούργησε ως απομάγευση. Οι μάγοι της επικοινωνίας μαράθηκαν. Οι ταχυδακτυλουργοί της διπλής γλώσσας άρχισαν να τραυλίζουν. Το μεγάλο θέατρο της Ιστορίας έγινε θέατρο σκιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία το 2015 έχοντας επιβιβαστεί στο αντιμνημονιακό κύμα και πίστεψε ότι διαθέτει απεριόριστη ασυλία απέναντι στην πολιτική φθορά. Εξέλαβε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που οδήγησε στην κυβερνητική συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ ως αλλαγή καθεστώτος, δηλαδή ως αλλαγή οριστική. Προσήλθε στην εξουσία χωρίς την αίσθηση της προσωρινότητας, της περιοδικότητας και της διαρκούς λογοδοσίας στην οποία οικοδομείται η δημοκρατία.

Υπήρξε όμως κάτι ακόμη χειρότερο. Θεώρησε ότι δικαιούται, επικαλούμενος το «ηθικό» πλεονέκτημα της Αριστεράς – κατά βάθος μια «μυστικιστικά» προνομιακή και άρα απολύτως αυθαίρετη σχέση με τους νόμους της Ιστορίας – να κινείται χωρίς αξιακούς, ηθικούς και θεσμικούς φραγμούς. Πίστεψε ότι μπορεί να διαχειρίζεται στο διηνεκές την εξουσία καλλιεργώντας τον διχασμό ανάμεσα στους «παλιούς και τους νέους», τις «ελίτ και τον απλό λαό», τους «πολλούς και τους λίγους».

Η ριζοσπαστική προέλευση και η αριστερή ρητορεία έγιναν πολύ σύντομα το άλλοθι για κάθε είδους διαπλοκή. Η άνεση στη διαχείριση των δικτύων του βαθέως κράτους ήταν εντυπωσιακή. Τόσο εντυπωσιακή όσο η άνεση της όσμωσης με οργανωμένους κύκλους της συντηρητικής παράταξης.

Η νομή της ωμής εξουσίας αποτέλεσε εύκολα τον συνδετικό ιστό των τυχοδιωκτικών στοιχείων που αποφάσισαν να διέλθουν τη γέφυρα του πολιτικού ευτελισμού και να καταταχθούν στην ομάδα των ηλικιωμένων γενίτσαρων του καταρρέοντος καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ.

Το «νέο» και το «αριστερό» στην πολιτική ταυτίστηκαν εντέλει με τις πιο απλοϊκές και αρχαϊκές μορφές πελατειακής συναλλαγής. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η απροκάλυπτη πρόσκληση μετατροπής των επιδοματικών παροχών σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ έτοιμα να πέσουν στην κάλπη.

Το προνομιακό πεδίο του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ ήταν όμως ευθύς εξαρχής η Δικαιοσύνη. Η ποδηγέτησή της μέσω λίγων αλλά κομβικών επιλογών. Δεν υπήρχε για τους κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ και τους συνεταίρους τους ούτε διάκριση των εξουσιών, ούτε τεκμήριο αθωότητας, ούτε μυστικότητα της ποινικής προδικασίας. Ένιωθαν ότι δικαιούνται να μιλούν εκ μέρους της Δικαιοσύνης, να απειλούν, να προαναγγέλλουν, να μεθοδεύουν και εντέλει να σκευωρούν προσβάλλοντας τους δικονομικά εμπλεκόμενους δικαστικούς και ιδίως εισαγγελικούς λειτουργούς. Η υπόθεση Novartis είναι η επιτομή αυτής της θεσμικά ανεπίγνωστης στάσης που συνιστά οργανωμένη προσπάθεια αλλοίωσης θεμελιωδών θεσμών του πολιτεύματος.

Μια κυβέρνηση που επαίρεται να δείχνει ότι έχει υπό τον έλεγχό της τη Δικαιοσύνη είναι μια κυβέρνηση καταδικασμένη να εκπλήσσεται δυσάρεστα. Γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη λειτουργία και τη δυναμική των θεσμών και προσβάλλει τη συντριπτική πλειοψηφία των έντιμων και ανεξάρτητων δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών.

Η αποκόλληση από την εξουσία στις περιπτώσεις αυτές είναι δύσκολη. Έχει τις ψυχολογικές συνέπειες της απώλειας: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή.

Η απόπειρα της κυβέρνησης να προβεί, μετά τη διάλυση της Βουλής, ενώ διαχειρίζεται απλώς τις τρέχουσες υποθέσεις, στην πλήρωση των κορυφαίων θέσεων της Δικαιοσύνης έξι μόλις ημέρες πριν τις εκλογές συνιστά ομολογία ότι για αυτή ο πιο κρίσιμος μοχλός εξουσίας είναι η Δικαιοσύνη. Αρνείται να αποδεχθεί την απώλεια της εξουσίας της στον τομέα αυτόν. Την άρνηση ακολούθησε ο θυμός απέναντι στην αντίδραση της αντιπολίτευσης και της επιστημονικής κοινότητας. Τον θυμό διαδέχθηκε η απόπειρα διαπραγμάτευσης με την αξιωματική αντιπολίτευση για την αναζήτηση συναινετικής λύσης. Η επιβεβλημένη θεσμικά απόρριψη της πρότασης διαπραγμάτευσης οδήγησε σε καταθλιπτικό αδιέξοδο. Τώρα το βάρος πέφτει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η αλλαγή που έχει ήδη επέλθει στους πολιτικούς συσχετισμούς και στη στάση της κοινωνίας πρέπει προφανώς να πιστοποιηθεί στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης ή πρόωρου εφησυχασμού. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αλαζονικής βεβαιότητας ή ασάφειας ως προς τα εκπεμπόμενη μηνύματα.

Για να φθάσουμε στο πολιτικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου δόθηκαν τα προηγούμενα τεσσεράμιση χρόνια μάχες κοινοβουλευτικές, θεσμικές, πολιτικές. Μάχες στο όνομα της ιστορικής αλήθειας και του μέλλοντος του έθνους. Μάχες πολύ συχνά σε άκρως αντίξοες συνθήκες. Μάχες εκ του συστάδην, με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να είναι το 2015 και το 2016 τελείως διαφορετική από τη σημερινή. Αποκρούστηκαν επίμονες απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων και συκοφάντησης της εθνικής προσπάθειας της περιόδου 2010-2015.

Σε αυτές τις μάχες ο ρόλος της Δημοκρατικής Παράταξης που τώρα την εκφράζει το Κίνημα Αλλαγής και των στελεχών της υπήρξε συστηματικός, επίμονος, πρωταγωνιστικός. Αλλά και ολοκληρωμένος καθώς έχουν παραλλήλως διατυπωθεί συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον.

Η χώρα τελεί ήδη εν αναμονή μιας άλλης κατάστασης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα πράγματα είναι εύκολα, οι εξελίξεις αυτόματες και τα αποτελέσματα βέβαια. Η εθνική ανασυγκρότηση, η ανασύσταση της μεσαίας τάξης, η οριστική υπέρβαση της κρίσης, η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής, η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας, δικαιοσύνης και προοπτικής για όλους, είναι σύνθετο και άκρως απαιτητικό εγχείρημα ιστορικών διαστάσεων. Εγχείρημα εθνικό και βαθιά προοδευτικό» .