Εργασιακό: Crash test για την κυβέρνηση , πολιτικό «στοίχημα» για την αντιπολίτευση

Το εργασιακό νομοσχέδιο αποτελεί crash test για τις αντοχές και τη συνοχή της κυβέρνησης. Με σύσσωμη την αντιπολίτευση να βάλλει εναντίον της, δημιουργώντας ένα αρραγές μέτωπο, τα συνδικάτα και τις εργατικές, συνταξιουχικές οργανώσεις  να επιδεικνύουν πρωτοφανή ενεργοποίηση και τις ενδοκυβερνητικές ρωγμές (μικρής δυναμικής προς το παρόν), να αχνοφαίνονται, το Μαξίμου καλείται να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση.

Γράφει ο Νώντας Βλάχος

Η κυβέρνηση αποπνέει, πάντως, αυτοπεποίθηση, είναι σίγουρη για αυτό που επιχειρεί να πράξει. Και πρέπει να της «αναγνωρίσουμε» το εξής: πως δεν ψεύδεται, ούτε επιχειρεί να μακιγιάρει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο, για όσους δεν ενθυμούνται, αποτελούσε προμετωπίδα των προεκλογικών εξαγγελιών της. Ως κόμμα που πρεσβεύει, σύμφωνα με φίλους και… εχθρούς, τη νεοφιλελεύθερη οπτική, πιστεύει «ψυχή τε και σώματι» στο νέο project που αλλάζει άρδην τα δεδομένα στα εργασιακά και μεταβάλλει την ισχύουσα κατάσταση στο εγχώριο «συνδικαλίζειν».

Στο αμιγώς πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση αποτολμά να επιδείξει τις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις της σ’ έναν τόσο νευραλγικό τομέα, όπως ο εργασιακός, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ανοίγει τον δρόμο στα κόμματα της αντιπολίτευσης και δη στον ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαρατεθούν μαζί της σε ιδεολογικό επίπεδο, αποτυπώνοντας τις ουσιαστικές πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν. Μετά τη λαίλαπα των Μνημονίων, κατά τη διάρκεια των οποίων ανακατεύτηκαν και μιξαρίστηκαν, ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές κατευθύνσεις, οι πολιτικοί φορείς πασχίζουν να αναδείξουν την «ταυτότητά» τους και τις εμφανείς (;) διαφορές με τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Η αλήθεια είναι  ότι με εξαίρεση το ΚΚΕ, που έχει πάγιες και σταθερές θέσεις, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΙΝΑΛ δυσκολεύονται να πείσουν ότι σε ζητήματα αιχμής, όπως για παράδειγμα στην οικονομία, θα διαφοροποιούνταν αισθητά από την κυβερνητική ρότα. Το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, ούσα στον κυβερνητικό θώκο, υπηρέτησε μνημονιακές πολιτικές κατά τη θητεία της, επιβαρύνει τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει, για να κατοχυρώσει τη διαφορετικότητά της, έναντι της κυβέρνησης.

Τα εργασιακά, όμως, αποτελούσαν και αποτελούν πεδίο ανάδειξης ουσιαστικών πολιτικών διαφορών και εναλλακτικών προσεγγίσεων και μένει να φανεί κατά πόσον η ρητορική και η επιχειρηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχει τη δυναμική αλλά και την ουσία, για να αποτυπώσει τις διαχωριστικές γραμμές εντός του Κοινοβουλίου. Η συζήτηση, πάντως, άνοιξε, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, η οποία υπερασπίζεται εις το ακέραιο τη στρατηγική της επιλογή στα εργασιακά. Και από μόνο του το εν λόγω γεγονός, πρέπει να αποτελέσει «case study» για την αντιπολίτευση, ενόψει της συνέχειας και των άλλων στρατηγικών επιλογών που θα καταθέσει προς εφαρμογή η κυβέρνηση και οι οποίες έχουν δεξιόστροφη κλίση και νεοφιλελεύθερη χροιά. Όπως, για παράδειγμα, η είσοδος των ιδιωτών στην επικουρική ασφάλιση και η αλλαγή του μοντέλου που διέπει το ασφαλιστικό σύστημα, για το οποίο η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί από καιρό και επενδύει πολιτικά.

Ποια διαπραγμάτευση;

Στην ουσία του, το νέο εργατικό νομοσχέδιο δημιουργεί νέες συνθήκες και καινούριους κανόνες για όλους τους εμπλεκόμενους. Δεν καταργεί το οκτάωρο, ισχυρίζεται μετά παρρησίας ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης, αλλά δίνει τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να διαπραγματεύεται με τον εργοδότη του, επί των «συνθηκών εργασίας (ωράριο, μισθολόγιο κτλ). Μετά λόγου γνώσεως, θα ισχυριστούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, που έχουν καταγράψει χιλιόμετρα εργατοωρών, ότι η… διαπραγμάτευση που ευαγγελίζεται το νέο ν/σ με τους εργοδότες, είναι μια καινοφανής αποτυπωμένη φράση, που βρίθει εντυπώσεων αλλά υπολείπεται παρασάγγας ουσίας.

Στ’ αλήθεια, ιδίως στις δύσκολες ημέρες που διάγουμε ελέω και της πανδημίας, όπου οι δείκτες της ανεργίας έχουν πάρει για τα καλά την ανιούσα, πιστεύει κάποιος ότι δύναται να δημιουργηθούν «σχήματα» διαπραγμάτευσης εργαζόμενων και εργοδοτών; ‘Η μήπως η νέα συνθήκη που δημιουργείται, δίνει το έναυσμα σε κάποιους εργοδότες να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε έρμαιά τους, τα οποία θα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν;

Περί του συνδικαλισμού

Και μια κουβέντα για τις αλλαγές επί των συνδικαλιστικών. Ασφαλώς, όπως τόσοι και τόσοι θεσμοί στην Ελλάδα, έτσι και ο συνδικαλισμός, αφού ανεδείχθη και πρωτοστάτησε σε κοινωνικούς αγώνες, εκμαυλίστηκε και συνδέθηκε με καταστάσεις διαφθοράς και κομματικής εκμετάλλευσης.  Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία αναγνωρίζουν και οι ενεργοί συνδικαλιστές, οι «εργατοπατέρες» όπως συνηθίζουν να τους αποκαλούν κυβερνητικά στελέχη.

Η παραπάνω κατάσταση, ωστόσο, δεν νομιμοποιεί την εμφανή πρόθεση του υπουργείου Εργασίας να «συντρίψει» τα εργατικά συνδικάτα και να ποινικοποιήσει την απεργία, δημιουργώντας ασφυκτικό πλαίσιο τέλεσης για τους διοργανωτές της.

Η κατάσταση στον συνδικαλιστικό χώρο δεν βελτιώνεται με τη διάλυσή του!