Επιστρέφει ο πυρηνικός κίνδυνος από τη Βουλγαρία

Επιστρέφει ο πυρηνικός κίνδυνος από τη Βουλγαρία μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού της Βουλγαρίας Μπορίσοφ ότι σκοπεύει να προχωρήσει ξανά σε κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου (το πιθανότερο ρωσικής τεχνολογίας) στο Μπέλενε.
Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τι έχει συμβεί με τα πυρηνικά εργοστάσια στη γειτονιά μας για να δούμε πώς θα μπορούσαμε να δράσουμε αποτελεσματικά και σήμερα.

Μπέλενε

Στις 5 Νοεμβρίου 2008 η Εταιρεία μας, με το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου και 160 άλλες ευρωπαϊκές οργανώσεις έστειλε επιστολή στον τότε επίτροπο Περιβάλλοντος της ΕΕ κ. Στ. Δήμα εκφράζοντας ανησυχίες για την ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών. «Μη διακινδυνεύετε ένα δεύτερο Τσερνόμπιλ στην Ευρώπη, χρηματοδοτώντας τον νέο πυρηνικό σταθμό στη Βουλγαρία» κατέληγε η επιστολή. Ακολούθησε Πανευρωπαϊκό Συνέδριο ΜΚΟ στο Σβιστόφ (2009) και επίσκεψη των ακτιβιστών στο χώρο του εργοστασίου Μπέλενε.

2009 πικετοφορία έξω από το Μπέλενε

Τότε οι Βούλγαροι προωθούσαν την κατασκευή δύο ως το 2013 αντιδραστήρων, συνολικής ισχύος 2 γιγαβάτ στο Μπέλενε, ενώ ο δρ Γκεόργκι Κατσίεφ, πρώην πρόεδρος της Βουλγαρικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και ο άνθρωπος που το 2006 αποκάλυψε το πυρηνικό ατύχημα στο Κοζλοντούι, το οποίο οι βουλγαρικές αρχές είχαν προσπαθήσει να αποσιωπήσουν δήλωνε στις Βρυξέλλες «Αν κάποιος υπολογίσει την υψηλή σεισμικότητα της τοποθεσίας και τη χαμηλού επιπέδου αίσθηση περί πυρηνικής ασφάλειας στη Βουλγαρία μπορεί να οδηγηθεί σε ένα μόνο συμπέρασμα: το πρόγραμμα δεν πρέπει να προχωρήσει»

Τελικά στις 28 Μαρτίου 2012 ανακοινώθηκε από τον τότε υπουργό Γκοράνοφ ότι η Βουλγαρία εγκαταλείπει οριστικά το έργο κατασκευής πυρηνικού σταθμού στο Μπέλενε και αντ’ αυτού θα κατασκευάσει θερμοηλεκτρικό σταθμό με καύσιμο το φυσικό αέριο, ενώ ο αντιδραστήρας που κατασκευάστηκε από τους Ρώσους για το Μπέλενε θα χρησιμοποιηθεί στο με βεβαρυμένο παρελθόν Κοζλοντούι.

Κοζλοντούι

 Δε μπορούμε να λησμονούμε ότι το 2000 μετά από 50 πυρηνικά “επεισόδια” μέσα σε επτά μήνες στο Κοζλοντούι, ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (Λεωνίδας Καμαρινόπουλος) καθησύχαζε την ελληνική κοινή γνώμη υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι “το Κοζλοντούι τροφοδοτεί με ρεύμα και την Ελλάδα”.

Δράμα 1994

Είχαν ήδη περάσει πάνω από 10 χρόνια αγώνων  που η Εταιρεία μας και άλλες οικολογικές οργανώσεις αγωνιζόμαστε για το κλείσιμο του συγκεκριμένου εργοστασίου (από το 1983 στο Διεθνές Συνέδριο της Δράμας) και χρειάστηκαν 6 επιπλέον χρόνια για να κλείσει το εφιαλτικά επικίνδυνο για την Β. Ελλάδα Κοζλοντούι σε μιαν εποχή που η Ευρώπη εγκατέλειπε στην πυρηνική ενέργεια Σουηδία 1980, Ιταλία 1987, Ελβετία 1988, Γερμανία 2000 (έκλεισε όλα της τα πυρηνικά εργοστάσια μετά τη Φουκουσίμα 2011). ενώ η Αυστρία έβαλε βέτο για την ένταξη της Τσεχίας στην ΕΕ τη ματαίωση του πυρηνικού της σχεδιασμού.

Ακούγιου 

Είναι γεγονός ότι την ίδια εποχή μετά από συντονισμένη διεθνή κινητοποίηση με κέντρο τη Ρόδο χάρη στις προσπάθειες των Θανάση Αναπολιτάνου και Πάνου Τριγάζη, του ελληνικού, τουρκικού και κυπριακού κινήματος, τη συνδρομή της καναδικής ΜΚΟ Nuclear Awarness Project  και του ελληνικής καταγωγής βουλευτή David Martin καταφέραμε να σταματήσουμε την κατασκευή στο Ακούγιου.

Tότε (σε αντίθεση με τώρα που -παρά την οικονομική κρίση- 2 ρωσικοί αντιδραστήρες συμφωνήθηκε να τοποθετηθούν σε Ακούγιου και Σινώπη), ήταν καναδικός αντιδραστήρας τύπου CADU και μετά την εμπειρία Ινδίας και Πακιστάν -που από εργοστάσια κατασκεύασαν τα πυρηνικά  όπλα τους, 45 καναδικές ΜΚΟ απαίτησαν από την καναδική κυβέρνηση να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις και το πέτυχαν.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι παλαιότερα (1980) υπήρξε σχέδιο κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στην Εύβοια, το οποίο ματαιώθηκε χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων.

Δημοψήφισμα

Δυστυχώς 28 Ιανουαρίου 2013 σε δημοψήφισμα οι Βούλγαροι ψήφισαν ΥΠΕΡ της κατασκευής νέου πυρηνικού εργοστασίου και ναι μεν το δημοψήφισμα δεν ήταν έγκυρο επειδή δεν είχε ψηφίσει το 50% των ψηφοφόρων, αλλά αυτό ήταν ισχυρό ερέθισμα για την κίνηση του σημερινού πρωθυπουργού και του πυρηνικού λόμπι.

Κάτω από τις τότε οικονομικές συνθήκες κάθε λαός είναι δυνατόν να ψηφίσει όπως οι Βούλγαροι. Ας θυμηθούμε ότι το ίδιο είχε συμβεί και με τους Ιάπωνες, που αν και είχαν βιώσει τη φρίκη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι υπερασπιζόντουσαν την “ειρηνική” χρήση των πυρηνικών μέχρι που έπαθαν τη Φουκούσιμα.

Και ο ελληνικός λαός σήμερα εφησυχάζει και πιστεύει ότι τα πυρηνικά δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να τον απασχολεί. Κατά τις επανειλημμένες επισκέψεις μας στο ΥΠΕΞ για να προωθήσουμε την υπογραφή από την Ελλάδα στον ΟΗΕ της Συμφωνίας Πλήρους απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων, κάποιος υπουργός μου είπε, ίσως αφελώς, «Μα ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα πυρηνικά!»
Προσπάθησα να τον διαψεύσω προωθώντας διαδικτυακά και με τη συνεργασία συναφών ΜΚΟ συγκέντρωση υπογραφών γιαυτό το σοβαρό θέμα, αλλά απογοητεύθηκα πλήρως.
Πραγματικά ο κόσμος σήμερα δεν ενδιαφέρεται για τα πυρηνικά….Θα ενδιαφερθεί ξανά με πανικό και απανθρωπιά, όταν ο κίνδυνος χτυπήσει ξανά τη δική του πόρτα, όπως συνέβη την εποχή του Τσέρνομπιλ ή την εποχή της χρήσης όπλων Απεμπλουτισμένου Ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία και σε ασκήσεις στο πολεμικό μας ναυτικό!!!
Εμείς σαν Αντιπυρηνικό Κίνημα έχουμε καθήκον να επιμείνουμε ενημερώνοντας τους αρμόδιους τόσο στην ελληνική κυβέρνηση (προς το παρόν όλα τα κόμματα εμμένουν σαν αρχή κατά των πυρηνικών όπλων και της πυρηνικής ενέργειας), όσο και την ΕΕ, για τον πραγματικό κίνδυνο που απειλεί όλα τα Βαλκάνια (135 εκατομμύρια άνθρωποι) και για τις προτεινόμενες λύσεις.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου