Δ. Παπαδημούλης: Ο Γλέζος αφήνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές

«Ο Γλέζος αφήνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές: Την αντίσταση, το πάθος για την ελευθερία, τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Τα 97 χρόνια ζωής, ήταν πολύ λίγα για εκείνον»

Οι Έλληνες, ένιωσαν τεράστια θλίψη για την απώλεια του Μανώλη Γλέζου. Πλην εκείνων που, ακόμη και σήμερα, δεν τον συγχώρεσαν ποτέ για το ότι κατέβασε, μαζί με τον Λάκη Σάντα, τη σβάστικα των ναζί από την Ακρόπολη.

Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, τον ευγνωμονούν και θα τον θυμούνται γιατί σε όλη του τη ζωή πορεύτηκε αδούλωτος.

Σύμβολο της Εθνικής μας αντίστασης, της πραγματικής έκφρασης του πατριωτισμού στην Ελλάδα και εμβληματική προσωπικότητα της Αριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη – ο «πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης» όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Σαρλ Ντε Γκολ μετά το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη, έχαιρε αποδοχής πολύ ευρύτερης από τα όρια της πολιτικής του παράταξης.

Νιώθω τυχερός γιατί είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά ως άνθρωπο και όχι μόνο ως πολιτική και ιστορική προσωπικότητα, πολύ πριν συνεργαστούμε στο Ευρωκοινοβούλιο ή τη Βουλή. Τα σπίτια μας απείχαν μερικές εκατοντάδες μέτρα και όσο τα παιδιά ήταν μικρά, ανταλλάσσαμε συχνά επισκέψεις, που κατέληγαν σε συζητήσεις ωρών.

Συνεργαστήκαμε πολιτικά, από το 2012 όταν εκλέχθηκε Βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και στη συνέχεια, από το Μάη του 2014 και ως το καλοκαίρι του 2015, όταν εκλεγήκαμε και οι δυο, με το Μανώλη πρώτο φυσικά με διαφορά σε σταυρούς προτίμησης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ξεχώριζε για τη ζωτικότητά του, για την όρεξη του για δουλειά. Στην Ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, παρακινούσε τους πάντες για δράση, έτρεχε μαζί μας σε όλες τις βραδινές εκδηλώσεις του Pablo και των Podemos ό,τι ώρα και αν ήταν, μια φορά που άκουσε ότι Κούρδοι διαδηλωτές επιχείρησαν να προσεγγίσουν το Ευρωκοινοβούλιο σηκώθηκε από το τραπέζι των συσκέψεων λέγοντας ζωηρά «σύντροφοι, αφήστε τη σύσκεψη, πάμε να βγούμε έξω. Εκεί πέρα, με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να είμαστε».

Ενέπνεε σε όλους, παλιούς και νέους, το αίσθημα ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να αντιστεκόμαστε, ότι πρέπει να είμαστε ακατάβλητοι στον αγώνα μας, ότι η πίστη στα ιδανικά δεν είναι θυσία, αλλά υποχρέωση. Ότι αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο και αντιστεκόμαστε στον φασισμό, όχι επειδή το επιλέξαμε, αλλά επειδή δεν γίνεται, δεν μας επιτρέπουν οι αξίες μας να πράξουμε διαφορετικά.

Ο Μανώλης αφιέρωσε τη ζωή του στη διεκδίκηση. Περισσότερης δημοκρατίας, δικαιοσύνης, ειρηνικής συνύπαρξης.

Τα βιβλία που έγραψε για τις πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία στη χώρα μας, την Ελλάδα, μεταπολεμικά, μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε όλη την Ευρώπη – ο ίδιος ως Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε περιοδεία σε γερμανικές πόλεις, πείθοντας τον σύγχρονο Γερμανό πολίτη για το δίκαιο των ελληνικών αιτημάτων. Συχνά, επέστρεφε στις Βρυξέλλες ενθουσιασμένος από την θετική αποδοχή των ομιλιών του στη Γερμανία. Και ήταν ικανός να εξηγήσει, με στοιχεία και ντοκουμέντα την απαίτηση αυτή, σε όλους.
Από το γραφείο του περνούσαν από δημοσιογράφοι διεθνών μέσων που αποζητούσαν να ρίξουν φως στην υπόθεση των πολεμικών αποζημιώσεων – του Reuters, της Deutche Welle, των New York Times και της Washington Post, του Al Jazeera, του Guardian και της Le Monde… μέχρι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ.

Ο άνθρωπος αυτός που πέρασε 16 χρόνια της ζωής του στη φυλακή και την εξορία, που καταδικάστηκε τρείς φορές σε θάνατο και ξημέρωσε περιμένοντας την εκτέλεσή του που δεν ήρθε ποτέ, μπορεί να έφερε βαρέως το ότι επέζησε, έστω «κατά λάθος και από τύχη», όπως έλεγε, μνημονεύοντας έναν προς έναν τους νεκρούς συντρόφους του, αλλά δεν έπαψε στιγμή να αγωνίζεται για τα ιδανικά του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του: «Να παλεύεις γι’ αυτά που πιστεύεις με σταθερότητα, με σεμνότητα, με ανιδιοτέλεια. Να μην κάνεις πίσω αλλά την ίδια στιγμή να σέβεσαι τους αντιπάλους σου και να ακούς τα επιχειρήματα των άλλων».
Ήταν την ίδια στιγμή ένας αδάμαστος μαχητής, αλλά και ένας πολύ καλός συζητητής – κι έτσι έμεινε μέχρι το τέλος. Μου έλεγε το εξής: «Στη φυλακή, όταν δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, έγραφα. Ακόμη και πίσω από ένα κουτί τσιγάρα. Ακόμη και πίσω από ένα κουτί σπίρτα. Κι όταν δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό, προσπαθούσα να πιάσω κουβέντα με τους δεσμοφύλακες μου».

Πρότυπο ηρωισμού, ανιδιοτέλειας, ήθους και δύναμης ψυχής, ο Μανώλης Γλέζος αφήνει σπουδαία παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές: Την αντίσταση. Το πάθος για την ελευθερία. Τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και το μίσος του για τον συνάνθρωπο.

Ως μαθητής ακόμη πρωτοστατεί στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς.
Στην κατοχή δίνει το «παρών» στην αντίσταση του λαού μας μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ. Την περίοδο της κατοχής συνελήφθη 3 φορές – από τους Γερμανούς μετά την υφαρπαγή της σβάστικας, από τους Ιταλούς και από τους Έλληνες συνεργάτες τους.
Αντίστοιχη αντιμετώπιση του επιφύλαξαν και οι ελληνικές κυβερνήσεις. Το 1948, καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της εθνικής προδοσίας.
Το 1949 καταδικάζεται για 3η φορά σε θάνατο περιμένοντας την εκτέλεσή του στις φυλακές της Κέρκυρας. «Το καταλαβαίναμε από τον τρόπο που μας κοιτούσαν οι φύλακες και από το πώς μας έκλειναν στα κελιά. Μια σκηνοθεσία φρίκης για να σε τρομοκρατήσουν» λέει κάποια στιγμή.
Το 1959 καταδικάζεται πάλι, ως κατάσκοπος. Τελευταία φορά την περίοδο της χούντας, στα Χανιά.

Αγωνιστής από την ώρα που άνοιγε τα μάτια του, έως και την τελευταία του στιγμή, που τα έκλεισε για πάντα, θα τον θυμόμαστε εκείνο τον Μάρτη στο Σύνταγμα, όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο επειδή κάποιοι χωρίς να ντραπούν, ψέκασαν καταπάνω του χημικά, πνίγοντας τον στα δακρυγόνα.
Και από τη θαμπή φωτογραφία, που τον απαθανάτισε μόνο μέσα στη βροχή, με τη γροθιά υψωμένη μπροστά στο μνημείο των πεσόντων στο Πολυτεχνείο.

Το 2015, σε ένα δείπνο που κάναμε με την Ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες για να τον αποχαιρετίσουμε επειδή, όπως είχε δηλώσει, θα παραιτούνταν από Ευρωβουλευτής, μας είχε αποκαλύψει το πλάνο του για τα επόμενα χρόνια: «έχω 36 βιβλία να γράψω», είπε και άρχισε να τα απαριθμεί σα να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Σήμερα, κάποιοι θα πουν ότι ο Μανώλης έφυγε πλήρης ημερών, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα 97 χρόνια ζωής, ήταν πολύ λίγα γι’ αυτόν.

Σημείωση: Την Παρασκευή 3 Απριλίου, με επιστολή τους προς τον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Νταβίντ Σασόλι, οι Συμπρόεδροι της Ευρωομάδας της Αριστεράς Μανόν Ομπρί και Μάρτιν Σίρντεβαν, κατόπιν πρότασης του Δημήτρη Παπαδημούλη και της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ζήτησαν ως ελάχιστο φόρο τιμής να δοθεί το όνομα «Μανώλης Γλέζος» σε μια αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ως αναγνώριση της σημαντικής προσφοράς του.

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα