Στο παρά πέντε της συνάντησης κορυφής με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο Ταγίπ Ερντογάν φρόντισε να ξεφύγει από την πεπατημένη των τελευταίων μηνών και να ανασύρει από τη διπλωματική του φαρέτρα, τις διεκδικήσεις του στο Κυπριακό.
Γράφει ο Νώντας Βλάχος
Το κάλεσμα προς τη διεθνή κοινότητα-και μάλιστα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ- να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος στην Κύπρο, αναμφίβολα δεν πέρασε απαρατήρητο από την ελληνική αποστολή στη Νέα Υόρκη, η οποία ούτως ή άλλως κρατούσε χαμηλούς τόνους για τη σημερινή συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν. Καλώς το πράττει, διότι από το τετ α τετ των δύο ηγετών δεν αναμένεται να προκύψει κάτι απτό-χειροπιαστό, μια κάποιου είδους συμφωνία κυρίων που θα προχωρήσει ακόμη ένα βήμα παραπέρα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Περισσότερο λειτουργεί ως επιβεβαίωση ότι οι δύο χώρες έχουν αποκαταστήσει τον δίαυλο επικοινωνίας και μπορούν να συζητούν στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό των δύο ηγετών των χωρών.
Αυτή η συνθήκη, που λαμβάνει σφραγίδα με τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, συνδυάζεται με τη συναπόφαση των δύο χωρών για «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο και την αποφυγή αναταράξεων και προκλήσεων που θα διαταράξουν το καλό κλίμα. Βεβαίως, υπάρχει, πάντα ο αστάθμητος παράγοντας Ερντογάν, που έχει τα ξεσπάσματά του όπως το χθεσινό, όπου μεταξύ άλλων «ξεσπάθωσε» δημοσίως κατά του Γερουσιαστή Μενέντεζ, τον οποίο κατηγόρησε ότι πάει κόντρα στα τουρκικά συμφέροντα. Η ελληνική πλευρά δεν αιφνιδιάζεται από αυτές τις εξάρσεις, εκτιμώντας ότι προς ώρας δεν αποτελούν στοιχείο «δολιοφθοράς» του εν εξελίξει διαλόγου με την Άγκυρα. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν μπορεί εσαεί να ξεσπά και να εγείρει ζητήματα – διεκδικήσεις και η Αθήνα να κάνει… υπομονή για χάρη του ελληνοτουρκικού διαλόγου.
Διάλογος με αστερίσκους
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, και με βάση τα σημερινά δεδομένα, απαιτείται πολύς χρόνος, κόπος και έμπρακτη εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο πλευρές, προκειμένου να εδραιωθεί ουσιαστικός διάλογος που υπό προϋποθέσεις και αστερίσκους θα αποτελέσει το όχημα για την επίλυση διαφορών. Όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, οι διαφορές που χωρίζουν τις δύο χώρες είναι σημαντικές και πολλαπλώς επιβεβαιωμένες.
Από την μια πλευρά η Ελλάδα θέτει στο τραπέζι της συζήτησης-διαβούλευσης με την Τουρκία, μόνο το ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά η Άγκυρα παρουσιάζει μια πολύπλευρη ατζέντα, όπου εγείρει και προσθέτει συνεχώς νέες διεκδικήσεις και απαιτούμενα προς την Αθήνα. Γκριζάρισμα νησιών και βραχονησίδων, αποστρατικοποίηση των νησιών, τουρκική μειονότητα στη Θράκη, είναι μερικά από τα θέματα που ανεβάζει συνεχώς η Άγκυρα και τα οποία βρίσκουν τοίχο από την Ελλάδα.