«Και θα σφάξουμε το κουνέλι.Η ζωή είναι ωραία.Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.». Πρωτότυπος τίτλος για θεατρική παράσταση που σου κινεί από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή του το ενδιαφέρον.Διαβάζοντας λοιπόν,τις πρώτες πληροφορίες για το έργο αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να παρακολουθήσω μια παράσταση, η οποία μπορεί να περιέχει δυσνόητες εκφράσεις και συμβολισμούς, αλλά ενδεχομένως να με οδηγήσει σε άκρως ενδιαφέροντα θεατρικά μονοπάτια που ίσως να μην είχα γνωρίσει στο παρελθόν.Φτάνω λοιπόν στον πολυχώρο BIOS, γεμάτος ανυπομονησία αλλά και περιέργεια για να παρακολουθήσω την παράσταση.Η σκηνή απλή και λιτή ως αντιστάθισμα του γεμάτου και πλούσιου σε νοήματα έργου. Δύο ηθοποιοί,η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη ενσαρκώνουν από κοινού, με τρόπο μοναδικό,με αφετηρία την αναρώτηση «Περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια» του Φ. Νίτσε μια σύγχρονη Αλίκη και συνδυάζουν με θεατρική μαεστρία τα παραμύθια ενηλικίωσης του συγγραφέα Λιούις Κάρολ «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και η «Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη» με το ποιητικό μυθιστόρημα της Β.Γουλφ «Κύματα».Μια παράσταση, ένα γοητευτικό ταξίδι προς τη ”Χώρα των Θαυμάτων” ,ένα ταξίδι, που είναι αδύνατο να μην ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή από δύο ηθοποιούς που αξίζουν τον σεβασμό αλλά και τον θαυμασμό των θεατρόφιλων και όχι μόνο.
H συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Νίκο Κοσμόπουλο και Γιώργο Βαρδάκη
Aκολουθεί η συνέντευξη των πρωταγωνιστριών της παράστασης
Σοφίας Κορώνη και Αγγελικής Παπαθεμελή
Πρώτα απ’όλα, να κάνουμε μια μικρή αναφορά για τη θεατρική σας συνύπαρξη στο πολυχώρο BIOS. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και η συμπόρευση δυο ηθοποιών με πολύχρονη θεατρική εμπειρία όπως εσείς;
Σοφία Κορώνη : Συναντηθήκαμε τυχαία γιατί νομίζω ότι οι άνθρωποι συναντιούνται πάντα τυχαία και ανακαλύπτουν ότι ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον.Ξέραμε,λίγο,η μια τη δουλειά της άλλης,από ένστικτο νομίζω και από αίσθηση ,από μεριά μου τουλάχιστον, έγινε πολύ αβίαστα, πολύ φυσικά.Απλά είπαμε κάνουμε κάτι; Και είπαμε κατευθείαν ότι θέλαμε πολύ να το κάνουμε, κύλησε σαν να είμαστε από παλιά συνεργάτες, χωρίς να μας δυσκολέψει τίποτα, χωρίς καν να το σκεφτούμε.’Ετσι,πολύ γρήγορα,κατευθείαν με το που ξεκίνησε δηλαδή η ιδέα,γιατί υπήρχε καταρχήν η ιδέα, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε από την ίδια ημέρα.
Αγγελική Παπαθεμελή: Η ιδέα ήταν της Σοφίας και αυτό έχει σημασία γιατί δεν επιθυμούσαμε γενικά να κάνουμε κάτι. Η αρχική ιδέα ήταν η αλήθεια και το ψέμα και μάλλον ήμασταν σε περίοδο που μας ενδιέφερε και τις δυο ιδιαίτερα και δουλέψαμε πολύ ανοιχτά πάνω σε αυτό.
Τόσο στην αρχή όσο κατα την διάρκεια της παράστασης βλέπουμε το χρόνο ως ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του έργου.Κατά τη γνώμη σας, ο χρόνος είναι αμείλικτος και οδηγεί στη φθορά,παρασύρωντας τους ανθρώπους όλο και πιο κοντά στο «τέλος”;
Σ.Κ.: Νομίζω ότι ερχόμαστε στο κόσμο με πολύ δεδομένο χρόνο και αυτό που δεν έχουμε πάντοτε είναι δεδομένη την αίσθηση ότι ο χρόνος μας είναι δεδομένος.Μεγαλώνοντας, αυτό γίνεται σταδιακά όλο και πιο σαφές, περισσότερο για μένα τουλάχιστον. Έχει να κάνει με την συναίσθηση του πώς να διαχειριστείς όσο καλύτερα μπορείς αυτό το χρόνο όντας εν ζωή και πως μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιός είσαι μέσα σε αυτό το απέραντο σύμπαν της ύπαρξης ανάμεσα σε άπειρα άλλα πλάσματα και όντα.Υπάρχει και το απέραντο υπαρξιακό θέμα στον άνθρωπο,να ψυχανεμισθούμε τι είμαστε πέρα από το ποιοι είμαστε ακριβώς, επειδή ξέρουμε ότι δεν κράταμε για πολύ.Από εκεί και πέρα έχει άπειρα πράγματα μέσα στην καθημερινότητα μας,στη σύγχρονη ζωή, στην προσπάθεια να προλάβεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς,τον φόβο ότι η στιγμή κρατάει μονάχα ένα δευτερόλεπτο οπότε μας διαφεύγουν συνέχεια τα πράγματα,ότι ένα τεράστιο μέρος των πραγμάτων κατοικεί στη μνήμη μας και ένα άλλο τεράστιο κομμάτι κατοικεί στην φαντασία και στον πόθο μας γι΄αυτά που θέλουμε να συναντήσουμε. Στην ουσία είμαστε ο χρόνος,είμαστε φτιαγμένοι από την έννοια και την υφή του χρόνου.
Χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου αποτελεί και η αμεσότητα με το κοινό.Κατά τη γνώμη σας, τι είναι αυτό που προσδίδει στην παράσταση αυτή η οικειότητα με τους θεατές;
Σ.Κ.: Προέκυψε από την βαθύτατη ανάγκη για συνύπαρξη. Κάποια στιγμή λέμε στην παράσταση μια φράση από το έργο του Λιούις Κάρολ η «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» «ω η αγάπη, ω η αγάπη αυτή είναι που κάνει τη γη να γυρίζει” και είναι στο συν-υπάρχω, ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου προσπαθούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας,να συνυπάρξουμε, να παρηγορηθούμε.Οπότε προέκυψε από την αρχή η ανάγκη της επάφης με το κοινό γιατί συνυπάρχουμε ο ένας με τον άλλον και σαν άνθρωποι πέρα από τους ρόλους που είναι πολύ συγκεκριμένοι,ότι δηλαδή είμαστε ηθοποιοί και παρουσιάζουμε μια παράσταση .Εσείς είστε διαχωρισμένοι, είστε απέναντι μας αλλά θέλαμε να είμαστε μαζί να υπάρχει ένα προς στιγμήν μαζί γιατί και η παράσταση είναι κάτι πολύ ζωντανό και έχει αρχή και τέλος. Δηλαδή είμαστε τοποθετημένοι μέσα σε ένα χρόνο κάθε φορά, που θα τελειώσει και αυτό θα μπόρουσε να κάνει την παράσταση πιο εμπειρικά ζωντανή, δηλαδή να έχουμε τη συναίσθηση ότι τώρα είμαστε αληθινά μαζί για αυτόν τον περιορισμένο χρόνο και κάτι μπορεί να ανταλλάξουμε.
Α.Π.: Υπάρχει η αίσθηση ότι επειδή δεν υπάρχουν ρόλοι σε αυτή την παράσταση,εννοώ δεν υπάρχει ένα πρόσωπο ή κάποια πρόσωπα στα οποία συμβαίνουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα, υπάρχει μια αίσθηση ομοιότητας, μια αίσθηση ότι δεν μας διαχωρίζει κάτι επί της ουσίας. Δηλαδή ότι είμαστε όλοι άνθρωποι οι οποίοι είναι βέβαιο οτι αναρωτιόμαστε για τα ίδια πράγματα,βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις ,όχι με τον ίδιο τρόπο απαραιτήτως, αλλά τις ίδιες κατά κύριο λόγο καταστάσεις οπότε η αίσθηση ήταν εξαρχής οτι είμαστε ένα πράγμα με τους θεατές
Ο συγγράφέας και φιλόσοφος Φ.Νίτσε και το έργο του περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια αποτέλεσε την αφετηρία και τη γενεσιουργό αιτία για τη δημιουργία αυτής της παράστασης;
Α.Π.: Σε αυτή την αρχικά θόλη, αόριστη και τεράστια ιδέα έδωσε κατ’αρχάς μια υπόσταση,μια δομή και μέσω του Νίτσε ανοίχτηκε μέσα και από τη δική μας ανάγκη βέβαια. Είναι τεράστια ανακούφιση και συγκίνηση αυτό, που εσύ θολά έχεις στο μυαλό και προσπαθείς με κάποιο τρόπο να το διαμορφώσεις, να το βρίσκεις από έναν άνθρωπο διαμορφωμένο.Ανοίχτηκε, λοιπόν, αυτό στη έννοια της πραγματικότητας που από κοινού αποδεχόμαστε ως ένα κατ’ανάγκη ψεύδος κοινό και σε αντίστιξη η προσωπική πραγματικότητα του καθενός. Αυτό βρήκαμε κυρίως στο Νίτσε.
Σ.Κ.: Μας οδήγησε σταδιακά και στην Β.Γουλφ στα «Κύματα», ότι υπάρχει αυτή η «συμβατική πραγματική αλήθεια” την οποία όλοι αποδεχόμαστε για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου κόσμου και μέσα απ’αυτό να δομήσουμε σταδιακά μια επικοινωνία και ένα πολιτισμό.Ποτέ δεν ξέρουμε εάν έχουμε αντίληψη και κατανόηση της πραγματικής ουσίας και αλήθειας των πραγμάτων επειδή δεν έχουμε καν πρόσβαση προς τα εκεί.Ένα σημαντικό όμως κομμάτι πρόσβασης είναι ο τρόπος που βιώνουμε τα πράγματα,η ίδια η εμπειρία η προσωπική κάθε φορά του καθενός μας η οποία είναι και ανείπωτη,δηλαδη δύσκολα βγαίνει σε λέξεις.Η τέχνη το προσεγγίζει πολλές φορές όπως και η ποίηση .Το κείμενο της Βιρτζίνια Γουλφ έκανε ακριβώς αυτό, δηλαδή πλησιάζει τα πρόσωπα από την στιγμή που γεννήθηκαν έως την στιγμή που τελειώνει η ζωή τους.Παρακολουθεί την εσωτερική τους αντίληψη και αυτό μας ανακούφισε πάρα πολύ.
«‘Ολα είναι ένα όνειρο αλλά δεν θέλω να αποκαλυφθεί πριν το τέλος”. Με αφορμή αυτή τη φράση του Λιούις Κάρολ θα ήθελα να μου πείτε ποιά πιστεύετε οτι είναι όρια μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου;
Α.Π.: Υπάρχει αυτή η σκηνή η οποία αν θυμάμαι καλά είναι από το έργο η «Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη» στην οποία σκηνή λένε στην Αλίκη ότι δεν υπάρχει στ΄αλήθεια και υπάρχει μόνο μέσα στο όνειρο του βασιλιά. Αυτή τη σκηνή, την έχουμε εντάξει στην παράσταση και την έχουμε μεταφέρει με την έννοια οτι εμείς υπάρχουμε μέσα στο όνειρο των θεατών και αυτοί παράλληλα μέσα στο δικό μας .Πολλές θρήσκειες έχουν αντιληφθεί την έννοια της ύπαρξης ως όνειρο, είναι μια εξήγηση για το πέρας της ζωής γιατί η εμπειρία που έχουμε από το όνειρο είναι ότι είναι πολύ ζωντανό,πολύ πραγματικό μέχρι που τελειώνει.Επίσης αυτό το άφημα στον ύπνο και στο όνειρο, το κλείσιμο των ματιών,αυτή η προσωρινή παύση της συνείδησης όσο μπορεί κανείς να καταλάβει έχει μια αναφορά στην έννοια του όχι συνειδητού.
Σ.Κ.: Είναι,ίσως,ένα παιχνίδι μέσα στην παράσταση,ονειρευόμαστε μέσα στην παράσταση τον ίδιο μας τον εαυτό που ονειρεύεται τη ζωή του.Αυτή είναι μια βουδιστική προσέγγιση του Λιούις Κάρολ για τη ζωή.
« Ό έρωτας γίνεται η γλώσσα που πλάθει την αλήθεια των πραγμάτων”. Ο Έρωτας,ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή ενός ανθρώπου και τη μόνη αλήθεια πάνω στην οποία μπορούμε να βασιζόμαστε;
Σ.Κ.: Στον έρωτα νιώθουμε ότι διαλύονται όλα τα όρια ακόμα και όταν δεν το θέλουμε και βρισκόμαστε τελείως ανοιχτοί και ανυπεράσπιστοι.Έχει μια βία αλλά δένεσαι πλήρως ,απροκάλυπτα.Γίνεται ένας τεράστιος καθρέφτης μέσα από τον οποιόν αντιλαμβάνεσαι ένα υλικό το οποίο πολλές φορές δεν ήξερες ,όχι ότι υπάρχει, αλλά δεν είχες μεγάλη πρόσβαση σε αυτό. Γι’αυτό κάθε φορά μετά από κάποιο σπουδαίο έρωτα, μια σπουδαία συνύπαρξη δεν είσαι πια ο ίδιος, είσαι εσύ μαζί και κάποιος άλλος σαν ένα τεράστιο άλλο υλικό που έχει να κάνει και τον άλλον. Ένα μεγάλο άνοιγμα στον εαυτό σου έχοντας πάει πάρα πολύ παραπέρα.Έτσι, μπορείς να σπάσεις σε χίλια κομματάκια και να δημιουργήσεις ξανά ένα ίδιο αλλά πολύ πιο εξελιγμένο πλάσμα από αυτό που ήσουν.
Α.Π.: Ο έρωτας ανοίγει μια άλλη σχέση με το χρόνο, σε φέρνει πιο πολύ στο παρόν, αλλάζει τη σχέση με το χρόνο ,όσο διαρκεί.
Ποιά πιστεύτε ότι είναι τα συναισθήματα των θεατών της παράστασης.Κατά τη γνώμη σας, κατανοούν το βαθύτερο νόημα των φράσεων,τους συμβολισμούς αλλά και τις σκέψεις των πρωταγωνιστριών;
Α.Π.: Πιστεύω πως ναι.Δεν είναι εύκολο γιατί είναι μια παράσταση με αρκετό λόγο και μάλιστα ποιητικό λόγο.Έχουμε ξεμάθει, δηλαδή να βάζουμε τον εαυτό μας σε μια συγκέντρωση για να παρακολουθήσει. Παρ’όλα αυτά νομίζω ότι συμβαίνει ότι το κάνουν, είναι καλοί οι θεατές μας!! Είναι καλοί για μας εννοώ.Τις περισσότερες φορές είναι ανοιχτοί και δοτικοί ,δεν είναι θεατές με την έννοια ενός συνόλου ανθρωπών αποκομμμένων που παρατηρούν κάτι ,μετέχουν αρκετά. Το θέμα είναι να αντιληφθείς τη διαδικάσια γιατί είναι λογικό να σου διαφύγουν κάποιες εκφράσεις ή συμβολισμοί.Αυτή η παράσταση θέλει μια ανοιχτή καρδιά όπως θέλουν και όλα τα πράγματα δηλαδή. Εμείς, αυτή προσπαθούμε να έχουμε και ειδικά όταν συναντιέται με κάποιου άλλου είναι μια επικοινωνία αβίαστη και ωραία.
Σ.Κ.: Έχει να κάνει και σε ένα βαθμό βέβαια ότι το μυαλό μας είναι γεμάτο άπειρους συνειρμούς που έχουν πολύ ιδιαίτερη δύναμη και ο ένας οδηγεί στον άλλον αλλά τον ίδιο τον συνειρμό μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να τον παρακολουθήσεις, εννοώ από τη λειτουργία του μυαλού.Ένα τέτοιο στοιχείο νομίζω το δημιουργεί και η παράσταση.Βλέπεις ένα μυαλό σε φοβερή δράση, ανησυχία και κίνηση ή ,καλύτερα, εγρήγορση μέσα στον ύπνο.Εγώ πάντως δεν είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να καταλαβαίνουμε πάντα αυτά που νομίζουμε οτι καταλαβαίνουμε.Πρέπει να κατανοήσεις ένα υλικό που φέρεις μέσα σου και ακόμα δεν έχει μπει απαραίτητα σε λέξεις και που ακόμη και σ’εμάς το εγχείρημα ήταν η προσπάθεια να το βάλουμε σε λέξεις, χωρίς να σημαίνει ότι οι λέξεις θα ήταν όλες στη σειρά τους ,γιατί δεν είναι απ’ αυτές που μπαίνουν σε μια απόλυτη σειρά, σε ένα νόημα.Δεν μπορείς να δώσεις μια απάντηση, για να στο πω πιο απλά, στο νόημα της ζωής δεν το μελετήσαμε και το ψάξαμε,το ψυχανεμισθήκαμε όσο καλύτερα μπορέσαμε.
Στην παράσταση συνδυάζονται τα παραμύθια ενηλικίωσης του συγγραφέα Λιούις Κάρολ «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και η «Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη» με το ποιητικό μυθιστόρημα της Β.Γουλφ « Κύματα» .Με ποιούς τρόπους κατέστη δυνατός αυτός ο συγκερασμός, αυτή η συνένωση αυτών των τριών έργων κατά τη διάρκεια σύνθεσης των κειμένων της παράστασης;
A.Π. : Δεν ήταν στ’αλήθεια δύσκολος.Άπαξ και βρέθηκαν εννοώ.Πρώτα οδηγηθήκαμε στην Αλίκη και μετά στα « Κύματα».Οδηγηθήκαμε από μόνες μας προς τα εκεί.Βρήκαμε πολλά κοινά πράγματα ,δηλαδη κάποια στιγμή στην αρχή για να διαχειριστούμε αυτό το υλικό χωρίζαμε σε ενότητες τα κείμενα.Συναντούσαμε ως προς τα « Κύματα» πάρα πολλά πράγματα που λέγαμε οτι αυτό είναι Νίτσε ή ότι αυτό είναι Αλίκη.Καμιά φορά ακόμη και σαν λόγος παρόλο που είναι πολύ διαφορετικός μας παρέπεμπε και λέγαμε, για παράδειγμα, ότι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει στο στόμα της Αλίκης ή αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παρμένο από αυτό το δοκίμιο του Νίτσε.Αυτό συμβαίνει,ειδικά στα παιδικά τους χρόνια, κυρίως, επειδή στα «Κύματα» παρακολουθείς σε ένα μεγάλο βάθος χρόνου αυτούς τους ανθρωπους από την παιδική τους ηλικία μέχρι την ωριμότητά τους.
Σ.Κ.: Είχαμε και πολλά αναγνώσματα,διαβάσαμε και πολλά κείμενα και κάποια στιγμή καταλήξαμε σ’αυτά ξεκάθαρα. Δεν ήταν προαποφασισμένο, για να προσπαθήσουμε να τα συνδυάσουμε. Νοηματικές σημαντικές ενότητες που μας απασχολούσαν υπήρχαν και στα δυο κείμενα
Ο παραβολικός τρόπος σκέψης και έκφρασης του Φ. Νίτσε αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγγραφέα και φιλοσόφου.Πως θεωρείται,μέσα και από την ενσάρκωση μιας σύγχρονης Αλίκης στην παράσταση, ότι ορίζει ο φιλόσοφος την αλήθεια και το ψεύδος;
Σ.Κ. : Νομίζω εκεί που καταλήγει στο διαισθητικό άνθρωπο πως μοιάζει να είναι πολύ κοντύτερα στην τέχνη ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την αλήθεια μέσα ,για να το πω απλά με αυτο το τρόπο τελειώνει το δοκίμιο αυτό ,στη διαίσθηση.Ο άνθρωπος που οδηγείται πολύ συχνά στην τέχνη είναι πιο κοντά στην αλήθεια γιατί είναι πολύ πιο διευρυμένη η αντίληψή του, η αποδοχή και η συναίσθησή του.Εγώ θα επιμείνω πάλι στη λέξη, ότι περισσότερο μπορεί να την ψυχανεμίζεται προς στιγμήν,να είναι ανοιχτός σ’αυτήν .Όσον αφορά την Αλίκη, η Αλίκη είναι ένα πάρα πολύ λογικό παιδί ,το οποίο όμως επιτρέπει στον εαυτό του να συναντηθεί και να συνομιλήσει με το άλογο, ούτε καν το παράλογο, το άλογο και να αφεθεί στην απέραντη εξερεύνηση και περιπέτεια προκειμένου να δηλώσει, ότι θέλω να κατανοήσω, αλλά ξέρω ότι μπορεί να μην κατανοήσω, όμως θέλω να περπατήσω όλη τη διαδρομή και να δεχτώ και τη λογική μου και τη μη λογική.
Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία.
Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.
19.01.2016- 08.03.2016
Θα έδινα όλα τα πλούτη που τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει
Το αργό αποτέλεσμα της φθοράς της Ζωής
Για να είμαι μια φορά ακόμη μικρό παιδί
Μια λαμπρή καλοκαιρινή ημέρα
(Lewis Carroll)
Να ζήσουμε με ζαβολιές. Δεν βρίσκω άλλη λέξη. Ζαβολιές.
(Ρ. Μπαρτ)
Μια κρίσιμη νύχτα ή μια νύχτα σαν όλες τις άλλες, ένα όνειρο ή ένα ξύπνημα.
Η Πτώση σ’ έναν άναρχο, επικίνδυνο και συναρπαστικό κόσμο, όπου η συνοχή του ατόμου διαλύεται σε κάθε παφλασμό των κυμάτων κι ο Χρόνος κινείται καταπώς του αρέσει, όπου βασιλεύουν η επανάσταση στη λογική και η αναζήτηση της ανέφικτης ελευθερίας, όπου η ύπαρξη αναγνωρίζεται μόνο μέσα στον καθρέφτη του βλέμματος των Άλλων και ο έρωτας γίνεται η γλώσσα που πλάθει την αλήθεια των πραγμάτων.
Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη, με αφετηρία την αναρώτηση «Περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια» του Φ. Νίτσε, ταξιδεύουν μέσα απ’ τ’ αφρισμένα «Κύματα» της Β. Γουλφ και ακολουθούν την Αλίκη του Λ. Κάρολ «Μέσα από τον Καθρέφτη», προς μια «Χώρα των Θαυμάτων» όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί.
Οι δυο τους ενσαρκώνουν από κοινού μια σύγχρονη Αλίκη και στήνουν ένα ενήλικο παιχνίδι ψηλαφώντας τα όρια της πολλαπλής πραγματικότητας και του ονείρου.
Σε μια πορεία αναζήτησης της Αλίκης για την Αλίκη, με μοναδικό σύντροφο και συνομιλητή τον κατακερματισμένο εαυτό, εισχωρούν στο σύμπαν της Βιρτζίνια Γουλφ όπου η βιωμένη εμπειρία αναπαράγεται στη μόνη έγκυρη πραγματικότητά της: στη συνειδησιακή ροή της, και γίνεται πλέον ποίηση της ζωής.
Η Σοφία Κορώνη και η Αγγελική Παπαθεμελή ενώνουν την πολύχρονη θεατρική εμπειρία τους με την πρωτότυπη μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου από τα Διάφανα Κρίνα και υπό την κινησιολογική κατεύθυνση της Αγγελικής Στελλάτου, συνθέτουν μια παράσταση που με ένα κλικ εκτός κανονικότητας -ή αλλιώς με ένα κλικ εντός μας- μας συνοδεύει στο λαβύρινθο του Εγώ, σε μια γοητευτική περιπλάνηση.
Ένα κυνήγι θησαυρού για έναν κόσμο που αποκτά νόημα χάνοντάς το, για μια ταυτότητα που αποκαλύπτεται μόνον αφού την εκδυθείς, για μια νικητήρια θέση μαζί με τους άλλους, μέσα στο παζλ του αχανούς σύμπαντος, μέσα στα όρια του χρόνου που μας αναλογεί, κάτω απ’ το ανελέητο τικ τακ του ρολογιού.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου 2016 έως Τρίτη, 08 Μαρτίου 2016
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30
Διάρκεια: 100’
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Χώρος: ΒΙΟS
Διεύθυνση: Πειραιώς 84. Αθήνα
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3425335
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ομάδα: Horses in my Dreams
Κείμενα: Lewis Carroll, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Μέσα απ’ τον Καθρέφτη Virginia Woοlf,Τα Κύματα (στη μετάφραση του Άρη Μπερλή)
Σύνθεση κειμένου /Σκηνοθεσία /Ερμηνεία: Σοφία Κορώνη, Αγγελική Παπαθεμελή
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου
Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα)
Σκηνογραφία / Eνδυματολογία: Γιώργος Λυντζέρης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Νικολίτσα Ντρίζη, Ζωή Λιανοστάθη
Ηχητικό περιβάλλον: Άννα Παπαϊωάννου
Φωτογραφίες: Βασίλης Γεροντάκος
Επικοινωνία: Κατερίνα Αποστολοπούλου, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Η σελίδα μας στο facebook: facebook.com/willkilltherabbit
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
