1973: Η εξέγερση με τη ματιά ενός ανώνυμου αντιστασιακού φοιτητή

47 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου,τον Νοέμβρη του 1973, ενάντια στο χουντικό καθεστώς των Συνταγματαρχών που είχε επιβληθεί στις 21 Απριλίου του 1967 στη χώρα.

Η χούντα είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα,φυλάκιζε-εξόριζε και βασάνιζε πολίτες που είχαν την τόλμη να αντισταθούν.

Δεν άργησε η μέρα όμως που η λαϊκή οργή ξεχείλισε και ανέτρεψε το χουντικό καθεστώς.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.

Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου.

Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο.

Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του φοιτητές που ήταν σκαρφαλωμένοι . Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα.

Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Παρακάτω γίνεται αναφορά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τη ματιά ενός «ανώνυμου» φοιτητή που έζησε εκείνες τις μέρες .

«Έξι χρόνια είν’αρκετά-Δεν θα γίνουνε εφτά»…Ή ταν η κραυγή που έσκιζε τον αέρα εκείνη τη νύχτα τη μαγική στην Πατησίων,τη νύχτα της κορύφωσης,του ξεσπάσματος,τη νύχτα του άγνωστου αύριο της 17 Νοέμβρη του 73

Σαν να είχε περάσει ένας ολόκληρος αιώνας από εκείνο το πρωινό του Απρίλη του 67,’όταν τα κομμένα τηλέφωνα,τα στρατιωτικά εμβατήρια, οι ουρές στους φούρνους για τα ψωμιά-λάσπη που έφτιαχναν βιαστικά για να χορτάσουν τον σαστισμένο κόσμο προμήνυαν τι θα ακολουθούσε…Έξι χρόνια σκοτάδι,ατέλειωτες γκρίζες μέρες και ατέλειωτες νύχτες…Για μας.

Διότι αυτές τις μέρες και τις νύχτες υπήρχαν και οι «άλλοι»,εκείνοι που συνέχιζαν «business as usual».Κάθε είδους καλλιτέχνες και τραγουδιάρηδες ,άνθρωποι «του πνεύματος»,επιχειρηματίες,δημόσιοι υπάλληλοι,όλοι αυτοί που αργότερα είχαν μια μικρή η μεγάλη προσωπική ιστορία αντίστασης να διηγηθούν στους νεώτερους όταν τους ρωτούσαν «τι έκανες στη χούντα μπαμπά;»

Το καθεστώς των συνταγματαρχών είχε καταφέρει να στήσει την εικόνα ότι δεν θα τέλειωνε ποτέ…Και μετά ήλθε ο χειμώνας του ΄73,οι δυνατές φωνές μας μέσα και έξω από τη Νομική το Φλεβάρη,πάνω στην ταράτσα,εκεί κάτω στην Ακαδημίας, μέσα στο αέναο κυνηγητό από τους κάθε είδους χαφιέδες της χούντας,την επίθεση και το φονικό ποδοπάτημα του Ποιητή,τη μεταφορά στην Πολυκλινική,το χάσιμο του ματιού του….

Και μετά τα μαζώματα στο Γουδί,στην Ιατρική,μπροστά στη βιβλιοθήκη, οι υψωμένες γροθιές της δύναμης, του αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό της χούντας που μας ήθελε τιμωρημένους στο…στρατό αφού σηκώσαμε κεφάλι ενάντια της.Και τις μέρες και τις ώρες εκείνες,εκεί στο περίπτερο,στη γωνιά,δίπλα στο Φυσιολογείο πέντε-έξι  «έλληνες»,οι Χρηστάκηδες και οι Καραπαναγιώτηδες,έχοντας στην παρέα τους δυο- τρείς συμφοιτητές που μετέπειτα προέκυψαν μεγαλοσχήμονες διευθυντάδες και καθηγητάδες, να φωνάζουν λυσσασμένα ενάντια στους χιλιάδες συγκεντρωμένους φοιτητές,«τα κουμούνια στο στρατό και όλοι οι έλληνες εδώ».

Έτσι πέρασε ο καιρός, ήλθε το Φθινόπωρο,ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ στη Μέση Ανατολή, ο Νοέμβρης του αγώνα…Στο Γουδί ήλθε το άγγελμα ότι συμφοιτητές του Πολυτεχνείου κλείστηκαν στην Πατησίων μαζί με άλλους από άλλες σχολές.Τότε χωρίς χρονοτριβή κατηφορίσαμε προς τα εκεί.Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.Οι κρεμασμένοι στα παράθυρα της Πατησίων και Στουρνάρη φοιτητές,ο κόσμος να φέρνει τρόφιμα,κάτι περίεργες κυράδες και παπούδες να μας φωνάζουν «αλήτες» και να φασκελώνουν μέσα από τα τρόλευ που περνούσαν.

Ο κόσμος πύκνωνε έξω από το πολυτεχνείο κάθε μέρα που περνούσε.Το σύνθημα «συμπαράσταση Λαέ» που δονούσε με τις ώρες τον αέρα, έπιανε τόπο.Το μούδιασμα έφευγε, ο όποιος αρχικός δισταγμός και φόβος εξαφανιζόταν.Εκείνη τη νύχτα χιλιάδες Λαού ήταν μπροστά στο Πολυτεχνείο.Απο την Ομόνοια ως κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όσο μπορούσε να δεί κανείς μέσα στη νύχτα.Ο προβολέας από το απέναντι ξενοδοχείο σκάναρε το πλήθος.Είπαν μετά ότι ανήκε σε ξένη τηλεόραση που τραβούσε εικόνες…Μόνο;

Και έπειτα η επίθεση στους συγκεντρωμένους…Οι σφαίρες που σφύριζαν στον αέρα. Ο παρακρατικός «καλόγερος» με τις φονικές αλυσίδες Στουρνάρη και Πατησίων.Το ποδοβολητό από γυναίκες και άνδρες που δέρνονταν αδίστακτα από μπάτσους με πολιτικά η στολές.Οι τραυματισμένοι σε κάθε σημείο του σώματος,η φροντίδα τους,τα δακρυγόνα…και βέβαια οι δεκάδες νεκροί στους γύρω δρόμους και σε κάθε σημείο της Αθήνας.

Και μετά η σιωπή…

Πολλοί αμφισβήτησαν πολλά από αυτά που ζήσαμε εκείνο τον καιρό. Άλλοι εκείνες τις μέρες φρόντιζαν να εκδοθούν επιταγές προς εξαργύρωση γι’αυτούς…Εμείς οι υπόλοιποι, οι χιλιάδες φοιτητές και πολίτες ήμασταν εκεί απλά υπακούοντας στη φωνή της συνείδησης  μας. Χωρίς να διανοηθούμε να χτίσουμε για τους εαυτούς μας  πάνω στον κοινό αγώνα…

Πέρασαν από τότε, σαν σήμερα, σαράντα επτά ολάκερα χρόνια. Κάποτε η σιωπή έπρεπε να σπάσει…Και θα σπάσει…

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα