Τα καλέσματα για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Ο τριήμερος εορτασμός της 45ης επετείου της εξέγερσης των φοιτητών, φτάνει σήμερα Σάββατο, στο αποκορύφωμά του, με τις πορείες που θα πραγματοποιηθούν προς την αμερικανική πρεσβεία, από τις 3 το μεσημέρι και έπειτα

Το indicator.gr θα καλύψει με συνεχή ενημέρωση τις μαζικές διαδηλώσεις.

Μεταξύ άλλων,πληθώρα αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων καλούν σε μαζική διαδήλωση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Διαβάστε επίσης: Ευέλπιδες και καλόγεροι του Πολυτεχνείου…

Διαβάστε επίσης: Ελικόπτερο της ΕΛΑΣ, Drones και μπαράζ ελέγχων στην επέτειο του Πολυτεχνείου

Τα καλέσματα:

Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι. | Καλέσματα για 17 Νοέμβρη.

Το πολυτεχνείο του 73′ ως ιδεολογική παρακαταθήκη έχει πεθάνει. Και δεν είναι η χούντα που το κατέστειλε με τα τεθωρακισμένα. Είναι η αστική δημοκρατία που το σκότωσε και μάλιστα αργά και επώδυνα. Χρόνο με τον χρόνο από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η σοβαρότερη μετεμφυλιακή εξέγερση στην Ελλάδα μετατρεπόταν από ζωντανή μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας, σε λάδι στα γρανάζια της καθεστωτικής αριστεράς. Το πλήγμα στο πολιτικό κύρος ήταν θανάσιμο όταν “ταμείο” μετά την ιδεολογική ηγεμονία έκανε ένα ΠΑΣΟΚ ή ένας Σύριζα, όταν τράφηκαν από αυτό καθεστωτικοί όπως η Δαμανάκη ή ο Ανδρουλάκης.

Η πραγματική δύναμη του πολυτεχνείου όμως ήταν η γονιμότητα του. Η ικανότητά του να αναπαράγεται. Αν κάποιοι το έκαναν όχημα ανέλιξης στην εξουσία, κάποιοι άλλοι πήραν το μήνυμα της πράξης και το αναμετέδωσαν με τους δικούς τους όρους στη δική τους συγκυρία. Το στοιχείο της μαχητικότητας, το στοιχείο της σύνδεσης με επίκαιρα διακυβεύματα, η αμφισβήτηση των ισορροπιών είτε στο πολιτικό πεδίο είτε στη σύγκρουση. Γεννήθηκαν έτσι πολλά πολυτεχνεία.

Στις 17 Νοέμβρη αναφερόμαστε σε όλα. Και στο 73′ και στο λαϊκό ποτάμι του 1975, στον Κουμή και την Κανελλοπούλου το 80′, τον Καλτεζά το 85′, στο πολυτεχνείο των μαθητικών καταλήψεων το 90-91′, στα πολυτεχνεία των μεγάλων συγκρούσεων. Αναφερόμαστε ακόμα και σε αυτά που πέρασαν ως τελετουργικές παρελάσεις ισχύος πολιτικών δυνάμεων στο πεζοδρόμιο. Γιατί κι αυτές μέρος της ίδιας ιστορίας είναι.

Κι αντανακλούν συχνά το πάγωμα των κοινωνικών αγώνων στην συγκυρία. Τέτοια είναι η συγκυρία των τελευταίων λίγων χρόνων και θα ήταν παράλογο να ελπίσουμε ότι μνήμες ξεσηκωμού και ελευθερίας σε μεμονωμένες πορείες μπορούν να γίνουν εφαλτήριο για την ανατροπή της συλλογικής αμηχανίας της κοινωνικής βάσης. Δεν παύουν όμως και να βροντοφωνάζουν τη θέληση για αγώνα και να αναζητούν την έκφραση των δυνάμεων εκείνων που συνεχίζουν να βλέπουν ότι υπάρχουν διαρκώς και περισσότεροι λόγοι για επίθεση ενάντια στην κορυφή. Δύο είναι τα δεδομένα: από τη μία, κανενός το μερίδιο στην πολιτική κληρονομιά του συνόλου των πολυτεχνείων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Τα πολυτεχνεία “ανήκουν” σε ένα τεράστιο πολιτικό εύρος από τον καθεστωτισμό ως την άμεση εξέγερση. Από την άλλη, αυτές οι κληρονομιές είναι σε διάφορους βαθμούς ανταγωνιστικές μεταξύ τους και σχηματοποιούν εχθρικά μεταξύ τους πολιτικά σχέδια. Από άποψη πολιτικού λόγου και προταγμάτων τα πολυτεχνεία ποτέ δεν ήταν ειρηνικές πορείες.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποια πολυτεχνεία έγιναν εμβληματικά και άφησαν ιστορία, μόνο όταν δυνάμεις κατάφεραν να τα εντάξουν αποτελεσματικά σε μια εξωστρεφή παραγωγή γεγονότων και όχι δίνοντας μάχες για μονοκρατορία στην κληρονομιά. Συμμετέχουμε, λοιπόν, και φέτος στην επετειακή πορεία ως μια έκφραση της θέλησης μας για αγώνα, ως έκφραση τιμής στην εξέγερση εκείνη, οι πράξεις της οποίας προσπέρασαν κατά πολύ τα λόγια της. Συμμετέχουμε για να συντηρήσουμε μια ζώσα μνήμη ξεσηκωμού και ελευθερίας που αναπαράγεται επί δεκαετίες, άλλα και για να κρατήσουμε ανοιχτό αυτόν τον δίαυλο ξεσηκωμού για την κοινωνική βάση. Και δεν είναι τυχαία η πρεμούρα της εξουσίας να τον σφραγίσει. Κάθε φορά που οι καθεστωτικοί κληρονόμοι του πολυτεχνείου του 73′ “εκφράζουν την τιμή τους “, κάτι από τις 17 Νοέμβρη πεθαίνει. Οι δε, από πάντα εχθροί του, συνεχίζουν ακούραστα την υπονόμευση και την αμφισβήτηση αυτής της ιστορίας. Αν όσοι το υπερασπίζονται δεν ξαναβρούν το νήμα προσθέτοντας στα παλιά πολυτεχνεία τα νέα, πρωτότυπα δικά τους, τότε σε λίγα χρόνια ο δίαυλος αυτός θα κλείσει. Τα πολυτεχνεία θα πεθάνουν όπως πέθανε και το πολυτεχνείο του 73′. Κι αυτό θα είναι μια ήττα.

Οι λόγοι του ξεσηκωμού είναι εδώ και κάθε μέρα αυξάνονται. Κράτος και κεφάλαιο αλωνίζουν. Καταστολή, φτώχεια ακόμα και η απειλή πολεμικής ανάφλεξης είναι δίπλα μας. Η κοινωνική βάση θα αποφασίσει για πόσο ακόμα θα επιλέγει να είναι με την μπότα της εξουσίας στον λαιμό. Αυτή στο τέλος θα αποφασίσει και τι θα κάνει με τα πολυτεχνεία. Και οι πολιτικές δυνάμεις της αντίστασης και της επίθεσης στο εσωτερικό της είτε θα καταφέρουν να μετουσιώσουν αυτήν τη θέληση σε πράξη είτε θα είναι ανάξιες του ρόλου τους.

Τα πολυτεχνεία είναι ό,τι τα κάνουμε να είναι.

ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ:

• Αθήνα: Πλατεία Κλαυθμώνος, 15:00. Μπλοκ της Αναρχικής Ομοσπονδίας.
• Θεσσαλονίκη: Πολυτεχνείο, 18:00. Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ.
• Ηράκλειο Κρήτης: Λιοντάρια, 19:00. Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό κάλεσμα.
• Λαμία: Πλατεία Ελευθερίας, 18:30. Συμμετοχή στο κάλεσμα συγκέντρωσης του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Λαμίας.

Αναρχική Ομοσπονδία

anarchist-federation.gr

[email protected]

twitter: twitter.com/anarchistfedGr

fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015

Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία

17 Νοέμβρη – Από τη μνήμη της εξέγερσης

Πέρασαν 45 χρόνια από την ημέρα που τα χουντικά τανκς έριξαν τις πύλες του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, σκορπώντας τον θάνατο και καταστέλλοντας την φοιτητική εξέγερση που βρισκόταν σε εξέλιξη. Η επιχειρούμενη «δημοκρατική μετάβαση» μέσω του ξεπλύματος της δεξιάς απέτυχε μπροστά στον κίνδυνο που ενσάρκωναν για το καθεστώς οι εξεγερμένες μάζες των φοιτητών,-τριών, οι οποίες και έδειχναν τον γενικότερο αναβρασμό που υπήρχε στην κοινωνία εναντίον του χουντικού καθεστώτος και όσων αυτό εκπροσωπούσε (αντικομμουνισμό, ξένα συμφέροντα, μεγάλο κεφάλαιο). Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να αναφέρουμε και να αναλύσουμε τα ιστορικά γεγονότα της εξέγερσης, αλλά και αυτά που ακολούθησαν ως την πτώση της δικτατορίας, καθώς είναι λίγο πολύ γνωστά και χιλιοειπωμένα. Για εμάς, σημαντικά είναι να αναφερθούν ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία και το μετέπειτα αστικοδημοκρατικό καθεστώς εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός της εξέγερσης,η μετεξέλιξη της ουσίας του πανεπιστημίου, καθώςκαι η οπτική μέσα από την οποία αντιμετωπίζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου στο σήμερα. Αρχικά, λοιπόν, το καθεστώς της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» έχει προσπαθήσει να καπηλευτεί τον χαρακτήρα της εξέγερσης, μετατρέποντάς την σε μια στείρα επέτειο προς τιμήν της «δημοκρατίας», ξεχνώντας ίσως ότι η σχέση του επίσημου κράτους με τους ακροδεξιούς-φασιστικούς παρακρατικούς μηχανισμούς τόσο πριν όσο και μετά τη δικτατορία παρέμεινε στενή και οργανική για τη λειτουργία τους εκατέρωθεν. Αλλά ακόμη και σήμερα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αντλήσει πολιτική υπεραξία από το γεγονός αυτό, πρακτική που εντάσσεται στην προσπάθεια προώθησης μέτρων και πολιτικών που πλήττουν το προλεταριάτο (ντόπιο και ξένο), αλλά και τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, μέσα από ένα «αριστερό» προσωπείο. Εξάλλου, όπου δεν μπορεί να προχωρήσει η πολιτική του «καρότου», θα υπάρχει πάντα και το «μαστίγιο» της καταστολής και των διαφόρων φασιστικών μορφωμάτων για να χτυπήσει τους από τα κάτω και τα ριζοσπαστικά κινήματα

.…στο πανεπιστήμιο του σήμερα…

Δεν πρέπει, εξάλλου, να ξεχνάμε ότι και το φοιτητικό κίνημα μετράει θύματα από την κρατική καταστολή και μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου(πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιάκωβος Κουμής). Το πανεπιστήμιο, αν και αποτελεί έναν από τους βασικούς θεσμούς της σύγχρονης καπιταλιστικής παραγωγής, είναι ένας χώρος διακίνησης γνώσης και, ευτυχώς, η γνώση μπορεί να οδηγήσει στην αμφισβήτηση. Εκεί έχουν σπάσει πολλές προστατευτικές ‘’γυάλες’’, έχουν βρει έκφραση και μορφή εφηβικές ανταρσίες και έχουν δομηθεί επαναστατικές συνειδήσεις. Οι φοιτητές/τριες έχουν εγγραφεί στην κοινωνική μνήμη ως ένα αγωνιζόμενο, ανήσυχο και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας. Και όχι αδίκως. Αλλά αυτό πλέον αλλάζει.Όλες οι μεγάλες μεταπολιτευτικές προσπάθειες κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων στην παιδεία ακολουθούν μία κοινή γραμμή: την εφαρμογή της ευρωπαϊκής συνθήκης της Μπολόνια. Βασικοί πυλώνες είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η εντατικοποίησή της και η εστίαση των φοιτητών/τριών μόνο στο αντικείμενο των σπουδών τους. Στο παρελθόν, εκτενείς φοιτητικές κινητοποιήσεις κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση του κράτους (π.χ. νόμος Γιαννάκου που σκόπευε να αναθεωρήσει το άρθρο 16 για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία). Η γενικότερη πολιτική ένδεια, όμως, επηρέασε και το πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα ο νόμος 4009 της Διαμαντοπούλου, και τώρα ο νέος νόμος Γαβρόγλου, να βρίσκουν σημαντικά λιγότερες αντιστάσεις απ’ ό,τι τους αξίζουν. Με το νέο αυτό νομοσχέδιο προβλέπονται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά, απόλυτο άνοιγμα της έρευνας στις ορέξεις (και τις επιταγές) της αγοράς, η δημιουργία πτυχίων πολλαπλών ταχυτήτων, η υποβάθμιση των ΤΕΙ. Ένα πανεπιστήμιο, δηλαδή, ιερέας του νεοφιλελευθερισμού.Σε ένα παράλληλο επίπεδο, η μεταφορά του εμπορίου ναρκωτικών μέσα στο campus μόνο τυχαία δεν φαίνεται να είναι. Ας δούμε το παράδειγμα της Ροτόντας. ‘’Μα γιατί δεν τους συλλαμβάνουν;’’, λένε φωνές αγανακτισμένες. Δεδομένου ότι η στενή σχέση αστυνομίας-ναρκεμπόρων χρειάζεται μια ελάχιστη διανοητική επεξεργασία για να γίνει κατανοητή, γίνεται έτσι εμφανής και η εργαλειακή μετακίνηση της κάθε πιάτσας. Η μόνιμη παρουσία των ναρκεμπόρων και η νεοδημιουργηθείσα αυξημένη επικινδυνότητα παρέχει στο κράτος την απαραίτητη δικαιολογία για να επέμβει ανά πάσα στιγμή και να κάνει ο,τιδήποτε θέλει, εκτός βέβαια από το να διαλύσει την πιάτσα. Η επέκτασή της στο πανεπιστήμιο έχει μια ελαφρώς διαφορετική στόχευση. Τα ΜΜΕ ασχολούνται υπέρ του δέοντος με το ζήτημα και συνεχώς κατηγορείται το άσυλο ως φταίχτης. Στην πραγματικότητα, οι ναρκέμποροι αποτελούν δώρο για τη διοίκηση του πανεπιστημίου. Ευελπιστεί να γίνουν ο δούρειος ίππος για την ολοκληρωτική κατάργηση του ασύλου.Τελικό σημείο σύγκλισης όλων των παραπάνωείναι η στείρωση του πανεπιστημίου, έτσι ώστε να επιτελεί αποδοτικότερα τον καπιταλιστικό του ρόλο ως μηχανή παραγωγής ειδικευμένου εργατικού δυναμικού και από άσυλο ιδεών να μετατραπεί σε άσυλο εταιριών. Η αμφισβήτηση, οι προοδευτικές ιδέες, τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο αποτελούν ζημία για την πανεπιστημιακή επιχείρηση. Από εκεί πηγάζει και η ολοένα αυξανόμενη στοχοποίηση κάθε πολιτικής και πολιτιστικής δράσης μέσα στο χώρο της (βλ. κεραίες του 1431, κλείσιμο στεκιών, εκδίωξη θεατρικών ομάδων, κλείδωμα πολυτεχνείου [ τι ειρωνεία ] ).Παρά τη νομοθετική κάλυψη που πέτυχε,όμως, το κράτος είναι ακόμα προσεκτικό στην εφαρμογή των νέων πρακτικών. Οι συνεχείς απειλές διαγραφών ‘’αιώνιων‘’ φοιτητών που μένουν στα λόγια δεν είναι τυχαίες. Αλλά μέσα στους/στις φοιτητές/τριες, ο φόβος για την επισφάλεια και η μειωμένη οικονομική στήριξη οδηγούν πολλούς/ές να συμμορφώνονται με τη νέα μορφή του θεσμού.

Στις εξεγέρσεις του μέλλοντος. Με δεδομένη την γενικότερη ύφεση των κινημάτων το τελευταίο διάστημα έχει δημιουργηθεί μια τάση μαζικοποίησης μόνο σε παρόμοιες επετείους, οι οποίες συνήθως συνοδεύονται από «επετειακού» (και γραφικού θα λέγαμε) συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Για εμάς σημαντικό δεν είναι να μένουμε στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος μέσα από κανονισμένα ραντεβού, αλλά να δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις εκείνες για τις εξεγέρσεις του μέλλοντος. Με την οριζόντια, ριζοσπαστική και ταξική οργάνωση των εκμεταλλευόμενων με πολιτικά χαρακτηριστικά μπορούμε να φτιάξουμε τις δομές εκείνες που θα προεικονίσουν μια κοινωνία ισότητας και θα δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος που θα οδηγήσει σ’ αυτή. Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις στον τομέα της εκπαίδευσηςεντάσσονται ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο. Είναι σημαντική η –με τους συγκεριμένους όρους- οργανωτική προσπάθεια αντίστοιχα σε σχολεία, πανεπιστημία και εκπαιδευτικά ιδρύματα και η σύνδεσή τους με ευρύτερους αγώνες και πεδία αντίστασης στο υπάρχον. Ως γνωστόν, η σύγκρουση ανοίγει περάσματα και η οργάνωση δημιουργεί προϋποθέσεις.Σε ένα περιβάλλον σήψης και παρακμής εμείς επιλέγουμε το δρόμο της ανατροπής. Με χαρακτηριστικό μας γνώρισμα και αρχή, ότι ως πολιτικές οντότητες συμμετέχουμε ενεργά στη κοινωνική διάδραση που παίρνει σάρκα και οστά στις καθημερινές μας λειτουργίες επιλέξαμε τα λόγια να γίνονται πράξη. Οραματιζόμαστε και δουλεύουμε για ένα κοινωνικό σύστημα που τα πάντα θα οργανώνονται, θα μοιράζονται και θα χρησιμεύουν με σκοπό την ισότητα και το καταμερισμό ευθυνών και εργασιών. Με γενική αφετηρία τα παραπάνω δεν μας αντιπροσωπεύει ο μηδενισμός, η τυχαιότητα και ο ατομισμός. Γνωρίζουμε,επίσης, πολύ καλά ότι τα ιδανικά μας δεν θα πραγματοποιηθούν με ειρηνικό τρόπο και ότι κανένας δεν θα μας τα χαρίσει χωρίς μάχη-πάλη. Με την άρνηση για εμάς να παραμένει το πρώτο και μοναδικό στοιχείο της ρήξης με το κατεστημένο διαποτιστήκαμε από το τρίπτυχο αντίσταση-συλλογικοποίηση-επίθεση με κυρίαρχα χαρακτηριστικά τα δύο τελευταία.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Ταξική Αντεπίθεση: Κάλεσμα για συγκρότηση μπλοκ στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου 2018: Σάββατο 17 Νοέμβρη πλ. Κλαυθμώνος, 15.00

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε να διατηρήσουμε την μνήμη ζωντανή και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε εκείνους που αντιστάθηκαν στον φασισμό. Να μελετήσουμε και να διδαχθούμε από τους αγώνες τους, να εμπνευστούμε από το μαχητικό τους πνεύμα. Κοιτώντας το Πολυτεχνείο του 1973, βλέπουμε την αστείρευτη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, βλέπουμε την αντίσταση και την εξέγερση ως μοναδικά όπλα απέναντι στην τυραννία και τον αυταρχισμό, απέναντι στην αστική νομιμότητα και τον ρεφορμισμό.

Αυτές οι αδιαπραγμάτευτες διδαχές του παρελθόντος, αποτελούν και το εφόδιο για την ερμηνεία του παρόντος. Αποτελούν σύμμαχο και οδηγό για να ορθώσουμε τις αντιστάσεις του σήμερα, για να οργανώσουμε τα δικά μας Πολυτεχνεία.

45 χρόνια μετά, και αφού ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε με τον πάταγο της κοινοβουλευτικής και οικονομικής χρεοκοπίας που επέφερε η κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη εκδοχή τυραννίας από αυτήν που επέβαλε ο στρατοκρατούμενος σκοταδισμός της χούντας. Βρισκόμαστε μπροστά στην τυραννία της αποσταθεροποιημένης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, της κρίσης της και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που αυτή παράγει. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση των εργαζομένων, στην μετατροπή τους σε πληβειακή μάζα και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση της κερδοφορίας του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, στην ‘’προσέλκυση επενδύσεων’’ και στην ‘’ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας’’. Βρισκόμαστε μπροστά στην στρατιωτικοποίηση και την υποδαύλιση εθνικιστικών αντανακλαστικών, στην επιχειρούμενη μετατροπή των προλετάριων σε αναλώσιμο στρατιωτικό δυναμικό, ως προϋπόθεση για την ‘’αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου του ελληνικού κράτους’’ και την μετατροπή της χώρας σε αχανή ΝΑΤΟική βάση και πολεμικό πεδίο εφόρμησης. Η ανεργία, η επισφαλής εργασία, η στέρηση βασικών κοινωνικών αναγκών, ταυτόχρονα με την εμβάθυνση του Αμερικανοκίνητου συμπλέγματος για την εκμετάλλευση και την επιτήρηση της Μεσογείου, του Αιγαίου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αποκρυσταλλώνουν τον αντεργατικούς και πολεμοχαρείς σχεδιασμούς του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.

Αποκρυσταλλώνουν όμως, και την άμεση αναγκαιότητα συγκρότησης ενός εργατικού-αντιπολεμικού-επαναστατικού κινήματος, ως μοναδική απάντηση στο εργασιακό και πολεμικό σφαγείο που ετοιμάζουν να μας οδηγήσουν. Τα αιτήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, αν και μακρινά, είναι επίκαιρα και ζωντανά. Τα συνθήματα Κάτω ο Φασισμός και Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία δεν μπορούν παρά να αποτυπώνουν την διαχρονική και αδιάλειπτη ανάγκη για υπεράσπιση των κατακτήσεων μας, δεν μπορούν παρά να αποτελούν τη θρυαλλίδα για τις εξεγέρσεις που έρχονται.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών

Αναρχικό κάλεσμα για την πορεία της 17ης Νοέμβρη | ΣΑΚΤΧ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ… Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Συγκέντρωση 15.00 Πλατεία Κλαυθμώνος, διαδηλώνουμε με το μπλοκ της ΑΦΣ ΑΡΟΔΑΜΟΣ

https://athens.indymedia.org/event/77299/

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση

Αναρχικό Φοιτητικό Κάλεσμα 17Ν

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν πολλά περισσότερα από μια φοιτητική αναταραχή και άγγιξε πολλά περισσότερα ζητήματα από την αντίθεση στο δικτατορικό καθεστώς. Ήταν ένα εξεγερσιακό γεγονός που ξεπέρασε τα όρια του αιτηματικού αγώνα, θέτοντας ζητήματα που θα είναι πάντοτε επίκαιρα όπως αυτό της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Τα επόμενα χρόνια η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τον κόσμο του αγώνα, καθώς οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούνταν την ημέρα της επετείου χαρακτηρίστηκαν από έντονο μαχητικό, συγκρουσιακό και ανατρεπτικό χαρακτήρα. Φυσικά απέναντι τους βρέθηκε η βίαιη κρατική καταστολή, με αποκορύφωμα τις δολοφονίες της Ιωάννας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή το ’80 και μετέπειτα του Μιχάλη Καλτεζά το ’85. Μέσα στα 45 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε, το κράτος αντιλαμβανόμενο την ιστορική σημαντικότητα της εξέγερσης εκείνης και την δυναμική που αντλούν ακόμα από αυτή τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα δεν περιορίζεται στην άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων που τιμούν την μνήμη της, αλλά επιπλέον επιχειρεί διαχρονικά την αφομοίωση της στην κρατική κανονικότητα. Η κρατική αφήγηση που αναπαράγεται από το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλει το Πολυτεχνείο σαν μια νίκη της δημοκρατίας, τους εξεγερμένους εκείνων των ημερών σαν ειρηνικούς διαδηλωτές, και την 17η Νοεμβρίου ως μια εθνική εορτή, θέλοντας να απονευρώσει την ημέρα αυτή από τα ιστορικά ανατρεπτικά προτάγματα της.

Γεγονός που αποκρύπτει η κυρίαρχη αφήγηση είναι πως η κατάληψη του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από μια ομολογουμένως μικρή ομάδα, η οποία απαρτιζόταν από αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες των οποίων η πάλη ενάντια στην δικτατορία έφερε συνολικότερα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αρκετές φορές ακόμη και αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά. Μην μπορώντας να δεχτούν την ύπαρξη μιας κίνησης την οποία δεν καθόριζαν οι ίδιοι, οι επίδοξοι καθοδηγητές των κινημάτων έσπευσαν να περιορίσουν την προοπτική της μέσα στα αυστηρά πλαίσια της δικιάς τους πολιτικής αντίληψης για το πώς πρέπει να διεξάγονται οι αγώνες ενάντια στην δικτατορία. Έτσι εν προκειμένω, οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρέθηκαν από μιας αρχής απέναντι από την κατάληψη και επιχείρησαν να την ελέγξουν δια της βίας καταστέλλοντας τις διαθέσεις του αρχικού σώματος της κατάληψης, το οποίο απαρτιζόταν κυρίως από νεαρούς αριστερούς και αναρχικούς. Μάλιστα οι ίδιες ήταν που είχαν χαρακτηρίσει αργότερα τους καταληψίες ως προβοκάτορες και αποπροσανατολιστικούς για το φοιτητικό κίνημα. Αντίστοιχα, κάποιες υποτιθέμενες ηγετικές φυσιογνωμίες της εξέγερσης χρησιμοποίησαν το φοιτητικό κίνημα σαν μέσο για να προωθήσουν την πολιτική ατζέντα τους και να αναρριχηθούν μέσα στα μετέπειτα χρόνια σε θέσεις εξουσίας με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Στο διάστημα που ακολούθησε τα αριστερά δεκανίκια της εξουσίας θέλοντας να φέρουν την κληρονομιά της εξέγερσης στα μέτρα τους και να μπορέσουν να την εκμεταλλευτούν για ίδιον πολιτικό όφελος, υιοθέτησαν και αυτά το κρατικό αφήγημα που παρουσιάζει το Πολυτεχνείο σαν έναν δημοκρατικό φοιτητικό ξεσηκωμό, που κατεστάλη από τη δικτατορία.

Μέσα σε εκείνο τον χρόνο είχε σημειωθεί μια σειρά μαχητικών και μαζικών καταλήψεων πανεπιστημιακών κτηρίων από φοιτητές/τριες, η οποία κορυφώθηκε τις ημέρες της εξέγερσης. Ακόμα και μετά τη πτώση της χούντας και την εγκαθίδρυση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι φοιτητικοί (και όχι μόνο) αγώνες συνέχισαν να συσπειρώνονται γύρω από μαζικές καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, που συνάντησαν την άγρια καταστολή με συνεχείς καταπατήσεις του ασύλου. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το πανεπιστημιακό άσυλο κατοχυρώνεται νομικά και αναγνωρίζονται θεσμικά οι φοιτητικοί σύλλογοι, σύμφωνα με την πάγια τακτική της ρεφορμιστικής αριστεράς να ικανοποιεί μερικά από τα αιτήματα των κινημάτων με απώτερο σκοπό την αφομοίωση τους. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ το νομικά κατοχυρωμένο πλέον άσυλο καταπατήθηκε επανειλημμένως με σκοπό την καταστολή των φοιτητικών αγώνων. Έτσι ο κόσμος του αγώνα έμαθε πολύ γρήγορα ότι, άσχετα με την όποια νομική ή εθιμική κατοχύρωση του, το άσυλο δεν έχει κάποια πραγματική υπόσταση όταν τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα δεν έχουν την δυναμική να το απαιτήσουν, όταν δεν μπορούν να σταματήσουν την κρατική καταστολή κάθε φορά που αυτή επιχειρεί να το καταπατήσει.

Η Χούντα των Συνταγματαρχών ως δικτατορικό καθεστώς επιχείρησε να επιβάλλει τον ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, να εδραιώσει στις συνειδήσεις τον φόβο και την υποταγή, να καταστείλει και να εξαφανίσει κάθε υπάρχουσα μορφή αντίστασης. Η αντεπίθεση των καταπιεσμένων απέναντι σε αυτό το κλίμα δολοφονικής καταστολής, που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έδωσε μια τρανή απόδειξη ότι ο αγώνας παρέμενε ζωντανός και ασυμβίβαστος. Οι εξεγερμένοι στεκόμενοι απέναντι στην θανατοπολιτική της χούντας στάθηκαν επίσης εκ των πραγμάτων απέναντι στις βασικές αξίες του κόσμου της κυριαρχίας, δηλαδή την καταπίεση, την επιβολή και την ανελευθερία. Έτσι, αμέσως τα περιεχόμενα της εξέγερσης ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια των αιτημάτων που μπορεί να ικανοποιήσει το κράτος στην όποια του μορφή, αμφισβητώντας τα θεμέλια του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης.

Για τον κόσμο του αγώνα η 17η Νοεμβρίου δεν αποτελεί απλά μια επέτειο μνήμης και τιμής. Δεν κατεβαίνουμε στο δρόμο την ημέρα της επετείου «νοσταλγώντας» κάποια περασμένα μεγαλεία. Ο αγώνας των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου παραμένει ουσιαστικά επίκαιρος αφού τα απελευθερωτικά περιεχόμενα του παραμένουν αδικαίωτα. Ακόμα βρίσκουμε απέναντι μας την κρατική βία και καταστολή, ακόμα καταπατώνται δικαιώματα και ελευθερίες, ακόμα το καθεστώς κινείται προς τον απολυταρχικό έλεγχο και τον ολοκληρωτισμό. Για όλους αυτούς τους λόγους η μνήμη της εξέγερσης συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης για όλα τα κινήματα των από τα κάτω. Ειδικά για το φοιτητικό κίνημα, το όποιο έχει τόσο βαθιά επηρεαστεί και διαμορφωθεί από την πολιτική της κληρονομία. Η φοιτητική κοινότητα πρέπει να δίνει μαζικά το παρών στις κινητοποιήσεις του Νοέμβρη, να συνδέει τους αγώνες που δίνει για τις βασικές της ανάγκες με τα υπόλοιπα κοινωνικά και ταξικά κινήματα, με το συνολικότερο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Να οργανωθούμε στη βάση, μέσα στα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές μας, κρατώντας ζωντανό το όραμα των εξεγέρσεων του χθες, οργανώνοντας τις εξεγέρσεις του αύριο. Να χτίσουμε εκείνες τις δομές, εκείνες τις σχέσεις με τους ανθρώπους της τάξης μας που θα μας επιτρέψουν να στήσουμε αναχώματα στην επίθεση που εξαπολύουν κράτος και κεφαλαίο στις ζωές μας. Η ιστορία των καταπιεσμένων που εξεγέρθηκαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους επίδοξους καθοδηγητές του αγώνα, τους θεσμούς και τα κοινοβούλια. Ότι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή της κυριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού και η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση για ένα νέο κόσμο κοινοκτημοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις ανάγκες των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων.

17/11 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 15:00

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΑΡΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Αροδαμός

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1974 – 2017. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Μετά την εξέγερση του΄73 στην εποχή της χούντας, η νεολαία αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έπαψε να βρίσκεται στους δρόμους και να αγωνίζεται παρόλο που το πολίτευμα μετατράπηκε σε αστικοδημοκρατικό. Τα επόμενα χρόνια ο Νοέμβρης γέννησε και άλλες εξεγέρσεις γι΄αυτο και εμείς κάνουμε μια αναδρομή στα πολυτεχνεία της μεταπολίτευσης.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ

[email protected]

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ | Πάντα αδικαίωτα τα αιτήματα

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ | Πάντα αδικαίωτα τα αιτήματα

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2018 ΠΡΟ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 4μμ

Σήμερα συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. «Ο αγώνας συνεχίζεται» είναι ένα από τα συνθήματα που επικρατούν τέτοια μέρα κάθε χρόνο, από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα. Το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», που προσπάθησε να περάσει το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε έγινε κυρίαρχο και κάποια στιγμή έγινε θρύψαλα, μαζί με το άλλοτε κραταιό κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που προσπάθησε να ενσωματώσει την αγωνιστική ιστορική μνήμη στην κυρίαρχη ιδεολογία. Μια νέα σοσιαλδημοκρατία, φορώντας τη μάσκα της «αριστεράς» και των «κινημάτων», ήρθε ν’ αντικαταστήσει την παλιά, κάνοντας ακόμα πιο επίκαιρα τα αδικαίωτα αιτήματα του Νοέμβρη του 2017. Ιδιαίτερα την αντιιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη διάσταση εκείνης της εξέγερσης. Mε την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, η εγγενής αμερικανοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού πέταξε τη μάσκα που φορούσαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και εμφανίστηκε με το πρόσωπο που εμφανιζόταν την εποχή του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Το «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας», έγινε «στρατηγέ ιδού η επικράτειά σας, διαλέξτε πού θα τοποθετήσετε τις στρατιωτικές σας δυνάμεις». Η περιδεής εμφάνιση του Τσίπρα μπροστά στον «διαβολικά καλό» Τραμπ και οι όρκοι πίστης στις «κοινές αξίες» με τον ματοβαμμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μας έδωσε ένα μέτρο της αμερικανοδουλείας. Η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ και η «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό μόρφωμα του Ισραήλ αποτελούν την κορωνίδα της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού αστικού κράτους, για την οποία επαίρονται ο Τσίπρας και ο ακροδεξιός κυβερνητικός του εταίρος. Δε χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό λαό, σε τι κινδύνους βάζει τη χώρα μας, σε τι βαθμό στρέφεται ενάντια στον αδελφό παλαιστινιακό λαό, αυτό το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία.«Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω του ΝΑΤΟ» έγραψαν οι εξεγερμένοι του 1973 στις κολόνες που στηρίζουν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Αυτής που έριξε το τανκ της χούντας. Σχεδόν μισό αιώνα από τότε, αυτά τα συνθήματα παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και πρέπει να τα φωνάζουμε, σε πείσμα των αμερικανόδουλων αστών πολιτικών και των οπαδών του σύγχρονου ραγιαδισμού. Δε θ’ ανοίξουμε συζήτηση μ’ εκείνους που παρελαύνουν από τα ραδιοτηλεοπτικά μικρόφωνα τούτες τις μέρες, κουνώντας τα τενεκεδένια παράσημα μιας νιότης που ‘δειχνε πως θα γινόταν άλλοι. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα, η αυστηρά ελεγχόμενη από πανίσχυρα μιντιακά κέντρα, ενδιαφερόταν να αναδείξει το πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και να το συνδέσει με το «διά ταύτα» της εποχής μας. Αυτή είναι δουλειά των εκμεταλλευόμενων, όχι των εκμεταλλευτών, των καταπιεζόμενων, όχι των καταπιεστών. Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί: Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ’ αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά. Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν’ αναζητούμε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες. Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της. Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Υπήρχε χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό. Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ’ αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο.Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις. Σήμερα, 45 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο. Καιρός να καταπιαστούμε με το καθήκον της συγκρότησης μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Πορεία 17 Νοέμβρη από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ

Για μια εξέγερση που θα ξανασυμβεί όσο υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές..

… 45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το διαχρονικό του νόημα είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Η ανάγκη να επαναδιαπραγματευθούμε τις διεκδικήσεις μας και να δώσουμε νέα νοήματα στις λέξεις Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. 7 χρόνια μνημονίων παλιοί και νέοι μνημονιακοί έχουν μετατρέψει τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Με την ανεργία στα ύψη και τ’ απανωτά λουκέτα σ’ επιχειρήσεις, με μισθούς πείνας, με την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας έχουν επιφέρει έναν εργασιακό μεσαίωνα.

Οι εργαζόμενοι της Σ.Ε. ΒΙΟ.ΜΕ μπροστά σ’ όλη αυτή την κατάσταση απαντούν με αυτοδιαχείριση του εργοστασίου με μαχητικούς εργατικούς αγώνες ως τη μοναδική πραγματική λύση απέναντι στην κρίση του συστήματός τους. Μαζί με τους εργαζόμενους εμείς ως Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Αθήνας συνεχίζουμε ν’ αγωνιζόμαστε ενάντια στην παραχώρηση του οικοπέδου που βρίσκεται το εργοστάσιο. Θα μας βρουν απέναντί τους κάνοντας αυτό που ξέρουμε καλά να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Με εργατικούς ταξικούς αγώνες αντιφασιστικούς και αντιεθνικιστικούς, απέναντι στη καταστολή και την αυταρχική θωράκιση του κράτους, ενάντια στις φασιστικές συμμορίες, ενάντια στην όξυνση των εθνικισμών και του ρατσισμού.

Θα μας βρουν μαζί με κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί τα δεδουλευμένα του, σε κάθε απόπειρα κατάληψης και αυτοδιαχείρισης εργασιακού χώρου, σε κάθε γειτονιά για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας.

Θ’ αντισταθούμε και θα διεκδικήσουμε τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων της Σ.Ε. ΒΙΟΜΕ. Ραντεβού στους δρόμους!

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Αθήνας στη Σ.Ε ΒΙΟΜΕ καλεί σε συγκέντρωση για την πορεία της 17 Νοέμβρη στις 17.00 στην πλατεία Κλαυθμώνος.

https://www.facebook.com/vio.me.Athens/

Πολυτεχνείο 1973 – 45 χρόνια μετά

45η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Και εξαρχής ξεκαθαρίζουμε το εξής: στις 17 Νοέμβρη τιμούμε και θυμόμαστε την εξέγερση του 1973. Προφανώς κάθε εξέγερση αφήνει παρακαταθήκες και εκκρεμότητες, προσδοκίες αλλά και ματαιότητες. Πολλοί πάνω της χτίζουν το πολιτικό τους κεφάλαιο διεκδικώντας το ρόλο του γνήσιου συνεχιστή της. Κάποιοι ακόμα και τώρα συνεχίζουν να καίνε τα καύσιμα του Πολυτεχνείου που όμως έχουν προ πολλού εξαντληθεί. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πάρα τις φαντασιώσεις ορισμένων τελείωσε την ώρα που οι ερπύστριες του τανκ πέρασαν πάνω από την κεντρική του πύλη. Η αριστερά -παραδοσιακή και μη- «συνέχιζε τον αγώνα από το 73 μέχρι σήμερα», προσπαθώντας να χρυσώσει το χάπι της μεταπολιτευτικής ματαίωσης των επαναστατικών προσδοκιών της γενιάς του πολυτεχνείου, ενώ το μόνο που συνέβη ήταν η κρατικοποίησή της και η ενσωμάτωσή της στο αφήγημα της αποκατάστασης της «δημοκρατίας» και της «αλλαγής» του 1981. Συνεχίζοντας κανείς στο φαντασιακό του, έναν αγώνα που τελείωσε με την έλευση του Καραμανλή και την ομαλή διαδοχή της χούντας από τον αστικό κοινοβουλευτισμό, δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τον απολογισμό, ούτε να βγάλει τα ουσιαστικά μαθήματα από τον ηρωικό αγώνα των φοιτητών στα τελευταία χρόνια της χούντας. Πολύ περισσότερο μένει κολλημένος στις εκκρεμότητες μιας μάχης που τελικά τη λύση την έδωσε η αστική τάξη επικαιροποιώντας την ηγεμονία της στις υποτελείς τάξεις.

Για την αριστερά όμως είναι ένα συνήθειο ο αγώνας να συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Αυτός είναι και ένας τρόπος να συνεχίζει κανείς να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη αφού ποτέ δεν συζήτησε πάνω σε αυτά υπό το πρόσχημα της αέναης συνέχειας του αγώνα.

Για μας κανένας αγώνας δεν συνεχίζεται από το 1973, με τον ίδιο τρόπο που δεν συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση της εποχής εκείνης. Έτσι μπορεί να σκέφτεται όποιος επιμένει να μένει προσκολλημένος στην εποχή της νεότητάς του ή σε μια μάχη που έχασε και αρνείται να το αποδεχτεί. Όμως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την καταστροφή του καπιταλισμού, παρά μόνο αν παραδεχτούμε ότι οι μερικοί αγώνες έχουν ημερομηνία λήξης. Και τότε πρέπει να θάψουμε τους νεκρούς μας για να πάμε παρακάτω.

Κάθε ξεχωριστός αγώνας τελειώνει άμα τη λήξη του. Μπορεί να είναι ένα παζλ μέσα στην ιστορία της ταξικής πάλης, αλλά κανένας αγώνας δεν συνεχίζεται εις τον αιώνα τον άπαντα. Και όταν τελειώνει κάνουμε την αποτίμησή του και θα συνεχίσουμε να την κάνουμε όταν τον ξαναθυμόμαστε, γιατί κάθε φορά η αποτίμηση συμπεριλαμβάνει και ό,τι σχετίστηκε με τον αγώνα αυτόν, είτε προσπαθώντας να τον κεφαλαιοποιήσει, είτε να τον γιορτάσει, είτε να τον τιμήσει με «γνήσιο τρόπο», είτε να χτίσει τη καριέρα του πάνω σε αυτόν, είτε να τον χρησιμοποιήσει για να ξεπλύνει την ντροπή του κοκ. Και όσο ένα γεγονός κοινωνικοποιείται και γίνεται σύμβολο της μισής Ελλάδας, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαχείρισή του, τόσο το νόημά του γίνεται λάστιχο, κι άλλο τόσο τα πραγματικά γεγονότα χάνονται στους μετέπειτα μύθους που το συνοδεύουν.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σηματοδότησε την αρχή του τέλους για μια προηγούμενη εποχή, αυτήν του μετεμφυλιακού κράτους που κορυφώθηκε με τη στρατιωτική Χούντα, την εποχή των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, του ανοιχτού αντικομμουνισμού, του κοινωνικού και πολιτικού ρεβανσισμού της αστικής τάξης και του εθνικού κορμού απέναντι στις κόκκινες σημαίες, τους “συνοδοιπόρους” και κυρίως τους ίδιους τους ηττημένους ΕΛΑΣίτες και μαχητές του ΔΣΕ που σήκωσαν κεφάλι και διεκδίκησαν την εξουσία -παρ’ όλες τις Καζέρτες και τις Βάρκιζες- από τον Δεκέμβρη του ΄44 μέχρι το καλοκαίρι του ’49.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου εγκαινίασε στην Ελλάδα την εποχή της Μεταπολίτευσης. Μια εποχή έντονων κοινωνικών αγώνων, πολιτικών διεργασιών, ιδεολογικών αναζητήσεων και διαμόρφωσης των νέων επαναστατικών πρωτοποριών εκείνης της εποχής, μιας εποχής που οι ταξικοί αγώνες διεξήχθησαν σε νέο πλαίσιο, με νέες γενιές στο προσκήνιο, με διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογικά εργαλεία σε σχέση με την εποχή των Παγκοσμίων Πολέμων και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στο φόντο του Μάη του ’68, του πολέμου του Βιετνάμ και πολλών άλλων αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων της ιστορικής περιόδου του Ψυχρού Πολέμου. Μια εποχή κατά την οποία -μέσα από αγώνες και συγκρούσεις, ήττες και συμβιβασμούς- διαμορφώθηκε, έστω με χρονοκαθυστέρηση, η ελληνική εκδοχή του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίουκαι μορφοποιήθηκε πολιτικά και ιδεολογικά η Αριστερά της Μεταπολίτευσης στις διάφορες εκδοχές της.

45 χρόνια μετά, και η πραγματικότητα γύρω μας μαρτυρά -για όποιον έχει μάτια να δει και καθαρό μυαλό για να σκεφτεί- ότι η εποχή που -συμβολικά- άνοιξε με τον Νοέμβρη του ΄73 έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο που κανοναρχούσε τον ταξικό ανταγωνισμό και οριοθετούσε την ταξική πάλη στις μεταπολεμικές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες-επαρχίες τής υπό αμερικάνικη ηγεμονία ιμπεριαλιστικής Αυτοκρατορίας, κατεδαφίζεται παντού στην Ευρώπη, με πρωτοβουλία του ταξικού αντιπάλου. Οικονομικές κατακτήσεις πετσοκόβονται αγρίως και χωρίς αναισθητικό, κοινωνικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες περιστέλλονται και καταργούνται, οι μέθοδοι και τα εργαλεία διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης των εκμεταλλευόμενων χάνουν την αξία χρήσης τους.

Η αυγή της νέας αυτής εποχής στην πραγματικότητα είχε φανεί διεθνώς ήδη από την περίοδο που ο Ψυχρός Πόλεμος έβαινε προς το τέλος του. Η οριστική ήττα του Κόκκινου Οκτώβρη του 1917 με την πτώση της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού Μπλοκ στα 1989-1991, έδωσε νέο αέρα στα πανιά της αστικής και ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης. Η οικονομική κρίση που εγκαινιάστηκε με την κατάρρευση της Lehman Brothers έδωσε το έναυσμα για μια περαιτέρω σαρωτική ανατροπή του προηγούμενου μοντέλου διαχείρισης και συναίνεσης, που στην Ελλάδα και αλλού πήρε την κωδική ονομασία “μνημόνιο” αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί ένα νέο συνολικό μοντέλο επιβολής της εκμετάλλευσης, οργάνωσης της κρατικής καταπίεσης, συγκρότησης της κοινωνικής συναίνεσης με όρους κοινωνικού κανιβαλισμού, “επαναποικιοποίησης” ολόκληρων περιοχών του πλανήτη και τελικά αναπαραγωγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της ιμπεριαλιστικής Αυτοκρατορίας που τον συνέχει.

Η τρέχουσα ελληνική επικαιρότητα της “εξόδου από τα μνημόνια” σηματοδοτεί ακριβώς την “κανονικοποίηση” της έντασης της εκμετάλλευσης και ενός μοντέλου διαχείρισής της όπου οι διαφορές μεταξύ των επίδοξων διαχειριστών της καθίστανται ήσσονος σημασίας. Στο έδαφος της ήττας των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων της περιόδου ’10 -’15 αναδύεται έντονα ο κοινωνικός κανιβαλισμός και η εθνικιστική μπόχα που σπονσοράρεται και επισήμως από το πολιτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άλλωστε επενδύει πολιτικά στο ρόλο του θερμότερου υποστηρικτή των σχεδίων της αμερικανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και την ΝΑ Μεσόγειο και στη συμμαχία με το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ. Η κυβερνητική περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και το ιστορικό τέλος της μεταπολιτευτικής αριστεράς που περίμενε 45 χρόνια να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπας και γίνει το πρώτο βήμα του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Εννοείται ότι το παραμύθι του δημοκρατικού δρόμου το έχει φάει η μαρμάγκα, αλλά εντέχνως είχε αντικατασταθεί με ένα πιο έκτακτο δήθεν πρόγραμμα αποκατάστασης –«ταξικά μεροληπτικό»- των αδικιών της μνημονιακής περιόδου. Αλλά κι αυτό τελείωσε όταν ο πρωθυπουργός δήλωνε προσφάτως πανευτυχής για την επιτυχία του μνημονιακού προγράμματος στην αποκατάστασης όχι των κοινωνικών αδικιών αλλά της φερεγγυότητας και της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους, γεγονός το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει για την αναβάθμιση του γεωπολιτικού του ρόλου στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Ο λόγος πλέον του Σύριζα δεν είναι απολογητικός, προς το κίνημα, όπως ήταν το 2015. Δεν αναφέρεται στις πιέσεις και τους εκβιασμούς που δέχεται από τους δανειστές για να δικαιολογήσει τα κυβερνητικά του πεπραγμένα, διαλαλώντας ότι κερδίζει χρόνο για να επαναφέρει τις προεκλογικές υποσχέσεις στο τραπέζι. Τώρα πλέον αναφέρεται θετικά στο μνημόνιο, την δημοσιονομική πειθαρχία, περηφανεύεται για τα αιματηρά πλεονάσματα, και στο τέλος ιδεολογικοποιεί τη στάση του, μιλώντας με ενθουσιασμό για «τους φίλους μας τους αμερικάνους», για το Ισραήλ, για την επιστροφή του ελληνικού καπιταλισμού στα διεθνή σαλόνια, και κάθε τρεις και λίγο για τις αξίες του ευρωπαϊσμού(σιγά ρε τις αξίες).

Όμως δεν είναι μόνο ο Σύριζα. Κυρίως είναι το τέρμα της διαδρομής ενός πολιτικού σχεδίου που το μοιράστηκε σύσσωμη η αριστερά του «δημοκρατικού δρόμου», της «πραγματικής αλλαγής», «της διεύρυνσης των συνδικαλιστικών κεκτημένων», και γενικά της αριστεράς που ένιωθε ότι δεν πήρε αυτό που της άξιζε από την πτώση της χούντας και ως εκ τούτου «ο αγώνας του πολυτεχνείου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας συνεχίζεται». Αυτό το λάθος καθήκον -συνειδητό ή όχι δεν έχει και πολλή σημασία- εγκλώβισε την πνευματική σκέψη της αριστεράς σε μια εκκρεμότητα που αρχικά ο Καραμανλής και στη συνέχεια ο Αντρέας είχαν πάρει έπ’ ώμου αφήνοντας την αριστερά να κλαίγεται στη γωνία της που της πήραν για ακόμα μια φορά τη μπουκιά από το στόμα. Ακόμα και σήμερα παραμένει στα ίδια καθήκοντα και στις εκκρεμότητες του Νοέμβρη του 1973. Τα πάντα τα βλέπει μέσα από αυτό το πρίσμα. Το μνημόνιο δεν είναι η αστική αντεπανάσταση, αλλά «η απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας». Έτσι και η «χούντα δεν τελείωσε το 73», που φώναζαν οι αγανακτισμένοι μαζί με την αριστερά στην πλατεία Συντάγματος στο απόγειο του αντιμνημονιακού αγώνα.

Η γενιά του πολυτεχνείου έδωσε τον αγώνα, πολλές φορές μοιράζοντας τις πολιτικές της προσδοκίες σε πολιτικά σχέδια που πάντα έβρισκαν τον τρόπο να ενσωματωθούν στο τρέχων πλαίσιο αναπαραγωγής του αστικού συστήματος. Όσοι απέμεναν συνέχιζαν να περιφέρουν τον άταφο νεκρό του Πολυτεχνείου ως σύμβολο μιας μεγάλης πορείας προς το άγνωστο μιας και ο στόχος έχει πλέον ξεχαστεί. Αλλά και ως απόδειξη του επαναστατικού τους φρονήματος μιας και δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα που να το επικαιροποιεί. Αυτός είναι και ο λόγος που οι εναπομείναντες διεκδικούν ακόμα και μετά από μισό σχεδόν αιώνα την αποκλειστική κληρονομιά του πολυτεχνείου.

Η ΚΕΔ στέκεται μακριά από τη νοσταλγία του ηρωικού παρελθόντος και ακόμα μακρύτερα από κάθε φαντασίωση οποιασδήποτε συνέχειας του αγώνα που ξεκίνησε τότε και εμείς δήθεν τον συνεχίζουμε τώρα. Το Πολυτεχνείο ανήκει στην ιστορία, στα μνημεία της παγκόσμιας ταξικής κληρονομιάς. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να το τιμήσει κανείς όπως πραγματικά του αξίζει.

Τιμούμε τον Νοέμβρη προσπαθώντας όχι “να συνεχίσουμε τον αγώνα του” αλλά να προσανατολιστούμε στην δική μας εποχή, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα δικά μας “Βιετνάμ”, στις μάχες ενάντια στην ιμπεριαλιστική Αυτοκρατορία, τους εντεταλμένους στρατούς της και τα πολιτικά τσιράκια της, από την Βενεζουέλα μέχρι την Υεμένη, κι απ’ το Ντονμπάς μέχρι τη Συρία.

Τιμούμε τον Νοέμβρη παλεύοντας για τη διαμόρφωση

• μιας επαναστατικής Αριστεράς πέρα από τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης και του κοινωνικού συμβολαίου.
• μιας νέας κομμουνιστικής ταυτότητας, με ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία ικανά να αναμετρηθούν με τη βίαιη ανακατανομή υπέρ του κεφαλαίου, το κράτος έκτακτης ανάγκης και το καθεστώς εξαίρεσης, την κοινωνική συναίνεση δια μέσω του κοινωνικού κανιβαλισμού, την φασιστική αντίδραση, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της Αυτοκρατορίας και την απειλή του πολέμου.

Με το βλέμμα ανοιχτό στον επαναστατικό ορίζοντα, στο τσάκισμα του αστικού κράτους και την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας. Με το βλέμμα στραμμένο στις μάχες για τη συντριβή της Αυτοκρατορίας και τον ορίζοντα του πανανθρώπινου Κομμουνισμού.

• Όλοι στην πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία Σάββατο 17/11

• Προσυγκέντρωση της ΚΕΔ Πλ.Κλαυθμώνος, 3μμ

Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση ★ Avantgarde

Πορείες και στη Θεσσαλονίκη

Σε κλοιό πορειών και η Θεσσαλονίκη για τη 45η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Συγκεκριμένα, στις 17:00 έξω από το Πολυτεχνείο του ΑΠΘ θα συγκεντρωθούν μέλη του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ), ΠΑΜΕ ΚΝΕ και ΚΚΕ προκειμένου με το πέρας της συγκέντρωσης να ξεκινήσουν πορεία. Λίγο αργότερα στις 17.30 επίσης έξω από το Πολυτεχνείο θα συγκεντρωθούν φοιτητικοί σύλλογοι του ΑΠΘ και του ΠΑΜΑΚ καθώς και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και μέλη του αναρχικού χώρου και από εκεί θα ξεκινήσουν πορεία.