Το «Πλοίο της ειρήνης» είναι μια γιαπωνέζικη ΜΚΟ η οποία ξεκίνησε το 1983 από πρωτοβουλία φοιτητών που αποφάσισαν ότι ο ιαπωνικός λαός έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τους γειτονικούς λαούς για τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαπράξει σε βάρος τους κατά την διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου και εξελίχθηκε σε παγκόσμια οργάνωση ειρήνης με μόνιμη έδρα στον ΟΗΕ η οποία κάνοντας τον περίγυρο της γης δυο φορές το χρόνο προωθεί το διάλογο και την αλληλοκατανόηση σαν μέσο πρόληψης των πολέμων και την αποτροπή της πυρηνικής απειλής.
Στόχος του, αυτά τα 30 χρόνια, είναι η δημιουργία γέφυρας φιλίας ανάμεσα στους λαούς για την εδραίωση της ειρήνης, η ανάδειξη εξαιρετικών φυσικών τοποθεσιών και τόπων παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς και η ζωή στο πλοίο η οποία διαμορφώνει έναν υπέροχο μικρόκοσμο φιλίας και αλληλοκατανόησης.
Μεγάλη προβολή δινόταν στην ενημέρωση των λαών μέσω των αφηγήσεων των Χιμπακούσα (ανθρώπων που επιβίωσαν των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και προπαγανδίζουν την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων). Το ενδιαφέρον είναι ότι μέχρι το 2011 οι Χιμπακούσα πίστευαν ότι τα πυρηνικά εργοστάσια ήταν το καλό που προέκυψε από τη δική τους τραγωδία και μόνο μετά το δυστύχημα στη Φουκούσιμα ενεργοποιήθηκαν και κατά των πυρηνικών εργοστασίων των ορυχείων Ουρανίου και γενικότερα της πυρηνικής απειλής. Επίσης αναδεικνύουν τα προβλήματα των θυμάτων πολέμου και βίας από το Βιετνάμ και το Ελ σαλβατόρ μέχρι την Ταική και το Αουσβιτς, ενώ είχαν επισκεφθεί και το Μπλόκο της Κοκκινιάς.
Άλλα προγράμματα του Πλοίου ήταν η ανάδειξη των γυναικών που είχαν γίνει σκλάβες του σεξ από τον Ιαπωνικό στρατό στην Κορέα, η πραγματικότητα της μετά το Απαρχάιτ Ν. Αφρικής, τα παιδιά του Τσέρνομπιλ και της Φουκουσίμα, οι πληγές του πολέμου της Τέως Γιουγκοσλαβίας, η ειρήνη μέσω των σπορ, η κατάργηση των βομβών διασποράς στην Καμπότζη και Αφγανιστάν, οι μητέρες των εξαφανισμένων από τη δικτατορία της Playa de Mayo στην Αργεντινή, επισκέψεις σε παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων, προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ανάδειξη του πολιτισμικού θησαυρού των μειονοτήτων κάθε περιοχής από την Ταιτή μέχρι τον Καναδά. Στον τομέα της οικολογίας ανέδειξαν την ανάγκη προστασίας των Γκαλαπάγκος και του Ελ Σαλβατόρ, ενώ συμβάλουν στην ανακούφιση από καταστροφές φυσικές (πχ σεισμοί) ή μη. Υποστηρίζουν σε συνεργασία μα τον ΟΗΕ με το άρθρο 9 την κατάργηση του πολέμου, την δημιουργία ενός κόσμου ελεύθερου από πυρηνικά, ενώ στόχος για το 2015 είναι το τέλος της φτώχειας η οποία είναι αιτία πολέμων.
Είχα την τιμή να επιβιβαστώ ξανά στο Πλοίο το 2011 από Πειραιά μέχρις Αλεξάνδρεια (χρονιά της Φουκουσίμα και της «Αραβικής άνοιξης») στα πλαίσια της καμπάνιας Horizon 2012 για τη δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης Μ. Ανατολής, αλλά επειδή είμαστε διαρκώς απασχολημένοι με τις συσκέψεις ανάμεσα στους αντιπροσώπους από ΜΚΟ όλων των χωρών της περιοχής δεν είχα ζήσει τη ζωή στο Πλοίο.
Το Πλοίο επισκέπτεται τον Πειραιά δυο φορές το χρόνο και η Εταιρεία μας με το ΠΑΔΟΠ διοργανώνουμε τις εκδηλώσεις υποδοχής του. Φέτος τα Μάιο αντιπροσωπεία Hibakusha έγιναν δεκτοί από τον πρόεδρο της δημοκρατίας κ Προκόπη Παυλόπουλο και μίλησαν στην ολομέλεια της ελληνικής Βουλής προωθώντας την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων στον ΟΗΕ που να βασίζεται στο ανθρωπιστικό δίκαιο.
Στις 28 Σεπτεμβρίου επιβιβάστηκα στο πλοίο σαν Mizuan (τιμητικός τίτλος για εκπαιδευτή) για να ενημερώσω τους γιαπωνέζους επιβάτες για την Ελλάδα και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη ζωή των ελλήνων.
Ας σημειωθεί ότι οι επιβάτες είχαν ήδη ευαισθητοποιηθεί από την τεράστια προσφυγική ροή των προσφύγων στα νησιά μας και εν πλω από το Κουσάντασι στον Πειραιά συγκέντρωσαν 1 εκατομμύριο Γιεν (7.500 Ευρώ) τα οποία και παρέδωσαν στα γραφεία των «Γιατρών του κόσμου» στην Αθήνα για τους πρόσφυγες.
Το «Πλοίο της ειρήνης» είναι σα μεγάλο χωριό. Φιλοξενεί πάνω από 1.000 επιβάτες κάθε ηλικίας (η πλειοψηφία σε αυτό το ταξίδι ήταν ηλικιωμένοι) κάνει 2-3 ταξίδια το χρόνο με διαφορετικούς σταθμούς και το κάθε ταξίδι διαρκεί 3 μήνες. Το κόστος ξεκινά από 1 εκατομμύριο Yen (σκόπιμα το κρατούν φθηνό για να προσελκύουν νέους) και αν και υπάρχουν διαβαθμίσεις στις καμπίνες και τις παροχές (σάουνες μασάζ έξτρα, δωρεάν στα καταστρώματα τα 3 μεγάλα ζεστά ζαγκούζι και οι 3 πισίνες) οι χώροι του πλοίου είναι ανοικτοί και ελεύθεροι για όλους.
Η οργάνωση στηρίζεται οικονομικά στους γιαπωνέζους, που θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους, και ανάλογα με την εποχή και τους προορισμούς αποτελείται από οικογένειες με μικρά παιδιά ή συνταξιούχους που κάνουν απολογισμό ζωής, κάτι που ξεπερνά τη λογική των συνηθισμένων κρουαζιερόπλοιων. Υπάρχουν πάντα νέοι εθελοντές από όλο τον κόσμο, (συνήθως πολύγλωσσοι) οι οποίοι ανάλογα με τη δουλειά που προσφέρουν παίρνουν έκπτωση στο κόστος του ταξιδιού και οι καλύτεροι προσλαμβάνονται ενώ η οργάνωση συνεργάζεται με πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο τα οποία στέλνουν φοιτητές σαν χρόνο εκπαίδευσης σε ΜΚΟ. Γίνονται σε κάθε ταξίδι σεμινάρια, διαλέξεις, συζητήσεις και σε κάθε λιμάνι διοργανώνονται εκδηλώσεις ανάλογα με το πρόβλημα κάθε περιοχής.
Στο δικό μας ταξίδι από τον Πειραιά επιβιβάστηκαν νέοι φοιτητές από την Παλαιστίνη, το Ιράν και τη Γερμανία, οι οποίοι εκπαιδεύονται εντατικά σε θέματα ειρήνης και θα αποβιβασθούν στη Βαρκελώνη γιατί συζητούν προβλήματα της Μεσογείου. Αυτές οι ομάδες και οι συζητήσεις εναλλάσσονται σε κάθε περιοχή ανάλογα με τα θέματα, που απασχολούν κάθε τόπο και οι εκπαιδευτές Mizuan είναι μη αμειβόμενοι, πιστοποιημένου κύρους και με μακρόχρονη εμπειρία και συνεργασία με την οργάνωση.
Είναι μια κοινωνία όπου η ελευθερία έκφρασης και η προσωπική επικοινωνία εξακολουθούν να θριαμβεύουν. Παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα ελπιδοφόρα διάλεξη του καθηγητή Andreas Hasenclever του γερμανικού πανεπιστημίουTubingen όπου έδειξε μελέτες με στατιστικές δράσεων 150 βίαιων και 150 μη βίαιων δράσεων από το 1945 μέχρι το 2006, οι οποίες αποδεικνύουν ότι η ΜΗ βίαιη μορφή πάλης είναι πιο αποτελεσματική αρκεί να έχει σαφή στόχο καλή οργάνωση και ευρύτατη κοινωνική αποδοχή, ώστε να επιτυγχάνει μεγάλες μη βίαιες κινητοποιήσεις.Καρδιά του πλοίου είναι τα γραφεία της οργάνωσης, όπου και συγκεντρώνονται οι πληροφορίες, ενώ καθημερινά εκδίδεται εφημερίδα με όλες τις πολλές δραστηριότητες της κάθε μέρας. Το τηλέφωνο γίνεται δορυφορικό (πανάκριβο) μόλις αποπλεύσει το πλοίο και το WiFi χρεώνεται.
Αν κοιτάξει κάποιος τις δραστηριότητες της ημέρας θα δει ότι περιλαμβάνουν γυμναστική κάθε είδους,ομαδική ή κατά μόνας από τάι τσι μέχρι πολεμικές τέχνες (δοκίμασα το Rakugo που είναι κάτι ανάμεσα σε γιόγκα και πιλάτες),μεγάλη γκάμα χορών από βαλς σε μπρεικντανς και από φλαμέγκο μέχρι σάλσα και ζούμπα,σε μαθήματα για αρχαρίους ή προχωρημένους και πρακτική εξάσκηση για διασκέδαση τη νύχτα στα μπαρ (με ζωντανή μουσική) του πλοίου, εξάσκηση σε μουσικά όργανα και συμμετοχή σε μπάντες η χορωδίες, φυσικά καραόκε,μαθήματα και ομάδες μαγειρικής και χειροτεχνίας κάθε είδους, μαθήματα αγγλικής και συμπεριφοράς στα κατοικίδια, σκάκι και διάφορα περίεργα επιτραπέζια, διαλογισμός και ψυχολογικά παιχνίδια, μορφωτικά σεμινάρια για κάθε θέμα (από συζήτηση πανεπιστημιακού επιπέδου μέχρι ενημέρωση για τα αντι ιικά προγράμματα των κομπιούτερ) και πληροφορίες βίντεο και ομιλίες για τις τοποθεσίες που το πλοίο επισκέπτεται.
Όλες αυτές οι δραστηριότητες μεταβάλλονται ανάλογα με τον τόπο και τους επιβάτες, αλλά τα πρόγραμμα είναι πάντα ασφυκτικά γεμάτο για κάθε γούστο, ενώ στις καμπίνες οι τηλεοράσεις προβάλλουν διαφορετικές ταινίες ποιοτικές (ο πιανίστας, ο έμπορος της Βενετίας, η Λίστα του Σίντλερ κλπ) σε αγγλόφωνο και ιαπωνικό κανάλι, ενώ υπάρχει και θέατρο σινεμά και δυο βιβλιοθήκες αγγλική και γιαπωνέζικη όπου εκτός από βιβλία υπάρχουν εφημερίδες και περιοδικά, ενώ οι ιαπωνικές ειδήσεις της τηλεόρασης προβάλλονται σε οθόνη συγκεκριμένη ώρα.
Στις 6 το πρωί ανοίγει ένα από τα εστιατόρια για τον πρώτο καφέ και ήδη αρκετοί ιάπωνες γυμνάζονται στο κατάστρωμα, τα γυμναστήρια ή γήπεδα, ενώ αρκετοί φωτογραφίζουν την ανατολή σε όλες της τις φάσεις. Από τις 7 προσφέρεται πρωινό ιαπωνικό ή ευρωπαϊκό. 11,30-13,30 γεύμα ιαπωνικό ή ευρωπαϊκό, 15-16 τσάι με βουτήματα και 18-20,30 δείπνο επίσημο ιαπωνικού στυλ με τήρηση κάθε πρωτοκόλλου, ενώ το κάθε μπαρ έχει διαφορετική HappyHour διαδοχικά (15.00-23.00) για όσους επιθυμούν ακόμη ένα ποτηράκι!!
Έχει ενδιαφέρον πόσο πολύ διεθνές προσωπικό απασχολείται στο πλοίο σε κάθε θέση. Σκόπιμα (αποδείχθηκε ότι τελικά μόνο θέσεις εργασίας στερεί) δεν λειτουργεί η νοοτροπία σελφ σερβις, ούτε στο μπουφέ.
Ο σερβιτόρος περνά και ξαναπερνά μαζεύοντας τα σερβίτσια ενώ στα επίσημα γεύματα περιμένουν σε ουρές για να τοποθετήσουν τους θαμώνες σε μεγάλα τραπέζια. Οι σερβιτόροι καθαρίζουν το χώρο μόλις βρουν εύκαιρο χρόνο, ενώ συνεχώς υπάλληλοι (από κάθε γωνιά της γης) βάφουν και καθαρίζουν σχολαστικά κάθε κηλίδα σε κάθε χώρο του πλοίου. Οι πλειοψηφία των υπαλλήλων επαναπροσλαμβάνεται, όταν το πλοίο αλλάξει και το πλοίο έχει ανανεωθεί πολλές φορές. (Το πρώτο ήταν ελληνικών συμφερόντων και φαίνεται ότι έφερε γούρι στην οργάνωση, το τωρινό με σημαία Παναμά ήταν στην προηγούμενη ζωή του πλωτό καζίνο!).
Παντού υπάρχουν συσκευές με απολυμαντικό για τα χέρια, σε κάθε τουαλέτα υγρό για γαργάρες του φάρυγγα, ενώ εκτός από το «νοσοκομείο» και στα γραφεία του Πλοίου της ειρήνης υπάρχει πιεσόμετρο και ζυγαριά σε πρώτη ζήτηση.
Υπάρχει προσπάθεια εξοικονόμησης του νερού και των απορριμμάτων γιαυτό και υπάρχουν παντού συσκευές παροχής καυτού και κρύου νερού και παγάκια, ενώ ανάμεσα στα αντικείμενα που πρέπει να φέρει στο πλοίο ο επιβάτης είναι και ένα δοχείο για το πόσιμο νερό του.
Παραδόξως τα ποτά και αναψυκτικά είναι φθηνότερα από την Ελλάδα και χρεώνονται ίδια σε κάθε χώρο του Πλοίου (συν τέλη σερβιρίσματος 15% όταν δεν τα αγοράσεις από τις αυτόματες μηχανές), από το κατάστρωμα και τις πισίνες μέχρι τα μπαρ και τα εστιατόρια (πχ μπύρα 250+ 37= 287 γιεν ήτοι σχεδόν 2 Ευρώ, αν την πιεις σε μπαρ ή εστιατόριο).
Έτσι συχνά με σταματούσαν στους διαδρόμους ή όπου καθόμουν και μετά την αναγκαία υπόκλιση και την προσφώνηση “Μαρία σαν” μου πρόσφεραν μικρά αναμνηστικά, επειδή τους άρεσε η ομιλία μου και ζητούσαν περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή στην Ελλάδα. Αναγκαστικά οι σερβιτόροι σε οδηγούν και κάθεσαι να τρως δίπλα με άλλους ανθρώπους και έτσι δημιουργείς συντροφιές. Οι ελάχιστοι προνομιούχοι που μένουν σε καμπίνες με μπαλκόνια μπορούν να τρώνε και στη σουίτα τους, αλλά οι περισσότεροι απολαμβάνουν την επικοινωνία, ακόμη και όσοι μοιράζονται τετράκλινη εσωτερική καμπίνα με αγνώστους.
Η τελειομανία των γιαπωνέζων είναι χαρακτηριστική καθώς και η φυσιολογική για κείνους τήρηση των κανόνων υγιεινής και όχι μόνο. Για την ομιλία μου που είχα ήδη ετοιμάσει σε διαφάνειες χρειάστηκε να συνεργασθώ με την υπεύθυνη του προγράμματος και 3 μεταφραστές από τα αγγλικά στα γιαπωνέζικα για να είναι σίγουρο ότι κατανοούν τόσο το τι ακριβώς περιγράφω όσο και να συντονισθούν με το δικό μου τρόπο αφήγησης, έτσι ώστε στις ερωτήσεις και απαντήσεις που ακολούθησαν της εισήγησης να υπάρξει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Για τους γιαπωνέζους είναι αυτονόητο, όχι απλώς το να βάζουν το χέρι μπροστά στο στόμα όταν φταρνίζονται ή βήχουν, αλλά το να φορούν μάσκα όταν αισθάνονται αδιαθεσία. Σε κάθε δημόσια τουαλέτα όχι μόνο υπάρχουν πινακίδες «πλύντε τα χέρια σας» αλλά και ειδικές επιγραφές με το σωστό τρόπο πλυσίματος των χεριών καθώς και πινακίδα στην έξοδο να μην αγγίζετε το χερούλι της πόρτας με γυμνά χέρια.
Στις ιδιωτικές τουαλέτες έχουν εξελίξει ηλεκτρονικά το αυτονόητο για τους ανατολικούς πλύσιμο των ευαίσθητων περιοχών μετά από κάθε χρήση με ηλεκτρονικά συστήματα ειδικά για άνδρες και γυναίκες, ενώ στις ακριβότερες υπάρχουν και ηλεκτρονικά πλήκτρα ρύθμισης της θερμοκρασίας, κλίσης και ύψους της λεκάνης!!! Προφανώς για μας όλες οι επιγραφές προφύλαξης που υπάρχουν παντού “watch your step” φαίνονται υπερβολικές γελοίες, αλλά για κείνους είναι αυτονόητες.
Το τελευταίο βράδυ οι γιαπωνέζοι επιβάτες ετοίμασαν μια συνάντηση ιαπωνικής κουλτούρας, όπου 3 γυναίκες βοηθούσαν για να φορέσουμε τα αυθεντικά τους κιμονό, μάθαμε την τελετουργία του τσαγιού, την καλλιγραφία, την κατασκευή αντικειμένων από χαρτί, παίξαμε διάφορα παιχνίδια και χορέψαμε παραδοσιακούς τους χορούς.
Σε ανταπόδοση οι φοιτητές διοργάνωσαν πάρτι των λαών όπου έδειξαν τις συνήθειες και τις γεύσεις του τόπου τους.
Μου ζήτησαν να γράψω στην εφημερίδα τους ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Το εννοώ ότι «μα την καρδιά μου συνοδεύω ΟΛΑ τα ταξίδια του Πλοίου της ειρήνης».
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
