Η συνέντευξη
- Η αποχώρηση του κ. Καμμένου από την κυβέρνηση ήταν δική του απόφαση και επωμίζεται και την πολιτική ευθύνη. Πετάει διάφορα πράγματα στον αέρα και με δύο λόγια «έχει απασφαλίσει». Πλέον γεννάται ένα ερώτημα: Εάν όλα αυτά που λέει τώρα, τώρα τα ανακάλυψε; Και αν τα έχει ανακαλύψει τόσο καιρό γιατί σιωπούσε μέσα στα πλαίσια αυτής της συγκυβέρνησης. Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο απομειώνει το όποιο πολιτικό κύρος του έχει απομείνει. Ενώ το λογικό θα ήταν να περιμένει την ολοκλήρωση της συνταγματικής θητείας, λέω ότι, τελικά, καλύτερα να είχε αποχωρήσει τον προηγούμενο Αύγουστο όταν βγήκαμε από τα μνημόνια.
Εκείνο το οποίο επιβεβαιώνεται και προσωπικά το έχω πει πολλούς μήνες πριν την αποχώρησή του είναι ότι αυτή η συγκατοίκηση υπήρξε κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και δεν μπορούσε να έχει έναν μακρινό ορίζοντα γιατί δεν είχε μια προγραμματική συμφωνία πάνω σε στέρεη βάση. Αυτές οι συγκυβερνήσεις έχουν ένα συγκεκριμένο ορίζοντα λειτουργίας
Ο καθένας έχει το δικαίωμα του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού και οι όποιες πιρουέτες ( σ.σ. σύμπλευση με Μπαλτάκο) αγγίζουν τα όρια της πολιτικής ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης. Γιατί, όντως, αν αισθάνεσαι άνετα να συνομιλείς με τον κ. Μπαλτάκο, τελικά θα πρέπει να αποδοκιμάσεις όλη την προηγούμενη σύμπλευσή σου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του κ. Καμμένου, είναι ο δικός του εσωτερικός πολιτικός διχασμός που δεν αφορά εμάς. Αν ξαναγυρίζαμε στο 2015 θα σας έλεγα ότι την ίδια πολιτική επιλογή θα έπρεπε να κάνουμε, διευκρινίζοντας και τα όριά της. Επαναλαμβάνω ότι τα έχω πει όλα αυτά δημόσια, εδώ και πάνω από έναν χρόνο
- Οι διεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς έχουν αρχίσει πολλά χρόνια πριν, αλλά, η συμφωνία των Πρεσπών φέρνει στην επιφάνεια βαθύτερες, ουσιαστικές, διαιρετικές γραμμές εντός της κοινωνίας, μιας και συνδυάζεται με αντιλήψεις που έχουν να κάνουν με το πως αντιλαμβάνεται η κάθε πολιτική δύναμη τη θέση της χώρας στον διεθνή ορίζοντα και με τους γείτονες αλλά και με μια γενικότερη κοσμοθεωρία.
Ουσιαστικά λειτούργησε η συμφωνία ως επιταχυντής είτε ως καταλύτης, ώστε να βγούν στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος. Διότι δεν είναι μόνο η συμφωνία των Πρεσπών, θυμηθείτε όλη αυτή την ιστορία του κατακερματισμού της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια. Αλλά η συμφωνία και η έξοδος από τα μνημόνια, επιτάχυναν τις διαδικασίες και όλα αυτά τα αποδυναμωμένα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου βιώνουν μια κρίση ταυτότητας και στρατηγικής η οποία τα χαρακτήριζε όλα τα τελευταία χρόνια.
- Όλη αυτή η κρίση στρατηγικού προσδιορισμού του χώρου που προανέφερα μπορεί να δημιουργήσει και κάτι γόνιμο. Μπορεί να υπάρξει στην κεντρική πολιτική σκηνή μια συνειδητοποίηση από κάποια στελέχη ή από κάποια πολιτικά μορφώματα ότι υπάρχει η ανάγκη της ουσιαστικής οριοθέτησης απέναντι στη δεξιά παράταξη και τον νεοφιλελευθερισμό. Διότι αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Καθώς η έξοδος από το πρόγραμμα δημιουργεί πια ένα άλλο πεδίο αντιπαράθεσης, αναδεικνύει και διαμορφώνει πλέον έναν νέο πολιτικό, μεταμνημονιακό διπολισμό και πράγματι οι δυνάμεις του χώρου της Κεντροαριστεράς έχουν θέση -με όρους ισοτιμίας στις θέσεις του καθενός- σε έναν τέτοιο προοδευτικό αστερισμό και θα αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με τον συντηρητικό χώρο. Αυτή θα είναι η κεντρική αντιπαράθεση στη νέα εποχή.
Όλα αυτά τα χρόνια στο επίπεδο της κοινωνίας είχαμε μια μετατόπιση των ψηφοφόρων, κοινωνικών κατηγοριών από τον χώρο της κεντροαριστεράς προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε πολιτικό επίπεδο δεν υπήρξε έκφραση αυτής της κινητικότητας. Γι’ αυτό σήμερα η Κεντροαριστερά έχει αυτά τα σημάδια κρίσης. Αλλά μπορεί να βρεθεί χώρος για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις και προσωπικότητες στο νέο χώρο που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή.Είναι μια πολυεπίπεδη και πολύπλοκη διαδικασία.
- Κυβέρνηση
Η κυβέρνηση έχει ένα σχεδιασμό που τον έχει αναλύσει και τον έχει παρουσιάσει πάρα πολλές φορές και είναι η εξάντληση της 4ετίας. Αυτό κρίνουμε ότι είναι προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας.
Εξαρτάται μόνο από την κυβέρνηση αυτό; Μόνο σε ένα βαθμό, πάντα βέβαια,υπάρχουν διάφοροι παράγοντες. Αλλάη επιλογή μας παραμένει ίδια να πάμε μέχρι τέλους της 4 ετίας.