Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος: In Memoriam (Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε)

Στον γερμανικό Τύπο οι αναλύσεις διαδέχονται η μία την άλλη σχετικά με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών (CDU), των Φιλελευθέρων (FDP) και των Πρασίνων για το σχηματισμό κυβέρνησης «Τζαμάϊκα» με επίδικο το πρόσωπο που θα αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών. Η οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt» τιτλοφορεί μία από αυτές «Μάχη για την κληρονομιά του Σόϊμπλε» και περιγράφει την προσπάθεια των δύο μικρότερων κομμάτων να πετάξουν το ένα στο άλλο την ευθύνη ανάληψης του κρισιμότατου χαρτοφυλακίου.

Ουδείς, ωστόσο, διανοείται να διεισδύσει βαθύτερα σ’ αυτό που θα είναι τα θεσμικά και, κυρίως, τα άτυπα όργανα της ευρωζώνης (Eurogroup) χωρίς αυτό το εμβληματικό πρόσωπο που συνέδεσε το όνομά του με την εικόνα ολόκληρης της Ευρώπης στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Αγγίζει σχεδόν τα όρια της «μεταφυσικής» το ερώτημα «εάν υπάρχει ζωή μετά τον Σόϊμπλε» ή, ακριβέστερα εάν τα πράγματα θα είναι καλύτερα ή χειρότερα -διότι υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν το δεύτερο.
Πρόκειται, ωστόσο, για μία ακόμα στρεψοδικία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Διότι ναι μεν το ειδικό βάρος κάποιων προσώπων -και ο Σόϊμπλε ήταν ένα από αυτά- καθορίζουν τις πολιτικές σε ταραγμένες εποχές, όπως αυτές που ζούμε, εκείνο το οποίο, ωστόσο, αποδεικνύεται κρισιμότερο είναι εάν υπάρχει κεντρική πολιτική βούληση για υπέρβαση της διευθέτησης των πραγμάτων μέσα από προσωπικές επιλογές και σκοπιμότητες.
Ας μην γελιόμαστε. Όσο ο Σόϊμπλε έβαλε το χέρι του για τις βαθιές ανισότητες και την τιμωρητική πολιτική που χάραξαν την ευρωζώνη, άλλο τόσο η απουσία ηγετικών φυσιογνωμιών και εναλλακτικών πολιτικών επέτρεψαν στον άρτι αποχωρήσαντα Γερμανό υπουργό Οικονομικών να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε όσα συνέβησαν. Γι αυτό και το ζητούμενο δεν ήταν η αποστρατεία του Σόϊμπλε αλλά η άρνηση αναδοχής και της «κληρονομιάς» του.
Επ΄αυτού και σε πείσμα της ανακυκλούμενης εγχώριας πολιτικομιντιακής απαισιοδοξίας τα πράγματα ίσως εξελιχθούν αρκετά ικανοποιητικά για την Ελλάδα. Διότι η αποχώρηση Σόϊμπλε φαίνεται ότι αποσταθεροποιεί το ευρωπαϊκό «οικοσύστημα».
Η Κριστίν Λαγκάρντ, για παράδειγμα, δεν ήταν τόσο ένθερμη με τον Αλέξη Τσίπρα στη συνάντηση της Δευτέρας επειδή κατανόησε πως όντως δεν θα απαιτηθούν νέα μέτρα. Η απουσία του συμπληρωματικού πόλου (Σόϊμπλε) στο Βερολίνο με το γνωστό παιχνίδι του καλού και του κακού -εναλλάξ- αστυνόμου διαφοροποιεί τις ισορροπίες και ίσως καταστήσει ευκολότερα όσα έμοιαζαν μέχρι πρότινος αδύνατα. Αυτό εξηγεί, μαθαίνω, και τη «μουσική στα αυτιά» του πρωθυπουργού.

Πηγή: Νέα Σελίδα