«Στο παρελθόν είχα υποστηρίξει ότι η όποια ρύθμιση του χρέους δεν θα είναι τελικά γενναία. Αυτό γιατί οι πιστωτές μας περιμένουν να δουν τι θα γίνει με την Ιταλία αλλά και γιατί βλέπουν ότι έχουμε ήδη υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, άρα προς το παρόν δεν υπάρχει λόγος γι’ αυτούς να κάνουν μια γενναία ρύθμιση.
Αυτό που έκαναν είναι να «κλωτσήσουν το τενεκεδάκι του χρέους» πιο πέρα. Δηλαδή να μας δώσουν μια 10ετή επιμήκυνση και μια 10ετή περίοδο χάριτος, χωρίς όμως να λύσουν το πρόβλημα.
Το χρέος θα επικρέμαται ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από κάθε επενδυτική προσπάθεια. Επιπλέον η χώρα αναγκάζεται να διαμορφώσει κεφαλαιακό μαξιλάρι στερώντας πολύτιμα κεφάλαια από την πραγματική οικονομία.
Γενικά τα όποια θετικά μέτρα της συμφωνίας στοχεύουν μόνο στον αριθμητή του λόγου χρέος προς ΑΕΠ, δηλαδή στην ονομαστική αξία του χρέους, όμως κάνουν ζημιά στον παρονομαστή. Ο παρονομαστής, δηλαδή ο ρυθμός ανάπτυξης, θα είναι μικρότερος από αυτόν που θα μπορούσε να είναι εάν εξέλειπαν οι πολιτικές λιτότητας (μέσω των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων) που συμφωνήθηκαν».