Ν. Ξυδάκης: Δεν κλωτσάει ολόκληρη η κοινωνία μας έναν ανήμπορο

«Στο Κόκκινο» με τους δημοσιογράφους Βαγγέλη Καραγεώργο και Δημήτρη Κουκλουμπέρη μίλησε ο βουλευτής Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης. Ρωτήθηκε για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Απάντησε:

Αν δεν υπήρχε το βίντεο της βάναυσης και μέχρι θανάτου επίθεσης που δέχτηκε το θύμα και παράλληλα η αντίδραση των πολιτών (και) από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν γνωστός, υπήρχε περίπτωση η δολοφονία να περάσει απαρατήρητη στις πέντε γραμμές ενός αστυνομικού δελτίου.

Για τα διαδικτυακά και τηλεοπτικά δημοψηφίσματα υπέρ ή κατά της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου ο Ν. Ξυδάκης είπε ότι δυστυχώς σε ένα τμήμα της μιντιακής σφαίρας όλα είναι θέαμα, όλα είναι τηλεπαιχνίδι και όλα είναι τζόγος, δεν υπάρχει δημοσιογραφική έρευνα, δεν υπάρχουν καν οι άγραφοι κανόνες ηθικής. Γίνονται γκάλοπ απανθρωπιάς. Αλλά ας μην γενικεύσουμε φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι όλη η κοινωνία είναι ζούγκλα ή αποτελείται ολόκληρη από τους ανθρώπους που κλωτσούν έναν ανήμπορο. Στο βίντεο φαίνεται και ο άλλος άνδρας, αυτός με την κοτσίδα, ο οποίος προσπαθεί να σταματήσει τους δράστες.

Νομίζω ότι και η Ένωση Συντακτών έχει ευθύνη, όταν έχει φθάσει σε τέτοια ανυποληψία το δημοσιογραφικό επάγγελμα και η λειτουργία της δημοσιότητας. Γιατί τότε μαζί καταρρέει ένας πυλώνας της Δημοκρατίας. Δεν είμαι απαραίτητα υπέρ των διοικητικών μέτρων, αλλά αν χρειαστεί κάποια στιγμή θα φτάσεις κι εκεί. Στο μεταξύ, ακόμα και η φραστική αποδοκιμασία έχει τη σημασία της.

Στην πρόσφατη έρευνα της «ΔιαΝΕΟσις» στο χαμηλότερο σκαλί της αξιοπιστίας βρίσκονται οι δημοσιογράφοι. Και αυτό είναι άδικο και εξοντωτικό, είναι όμως επίσης ένα καμπανάκι. Και στο βαθμό που έχει κάποια αξία αυτή η μέτρηση, πρέπει να τη λάβουμε υπόψη μας. Δεν μπορείς να παρουσιάζεις με υπερηφάνεια το «ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Η δημοσιότητα, ο διαρκής δημόσιος έλεγχος, η δημοσιογραφία και αρθρογραφία βρίσκονται στον πυρήνα της Δημοκρατίας

Για το αυτόφωρο σε δημοσιεύματα

Στη συνέχεια ο Ν. Ξυδάκης ρωτήθηκε αν είναι σε θετική κατεύθυνση η κατάργηση της διαδικασίας του αυτοφώρου. Απάντησε:

Απερίφραστα ναι. Δεν θα σταματήσει βέβαια η δικομανία, η βιομηχανία αγωγών, με απειλές για οικονομική καταστροφή των δημοσιογράφων, αλλά η διαδικασία με την οποία σύρεται στο τμήμα και τα δικαστήρια ένας δημοσιογράφος για τη γνώμη και την κρίση του. Η γνώμη μπορεί να είναι κακόβουλη, μπορεί να ελεγχθεί, αλλά να ελεγχθεί με πολιτικά μέσα. Και αν δεν συμμορφώνεται ο κακόβουλος, μπορείς να φτάσεις και στο δικαστήριο.

Οι επιθέσεις που εκμεταλλεύονται ένα προσωπικό χαρακτηριστικό, ένα γνώρισμα, προκαλούν εν πολλοίς το χάχανο, τη χαιρεκακία του αναγνώστη. Έχω δεχτεί επιθέσεις επί του προσωπικού χωρίς κανένα πολιτικό επιχείρημα. Τολμώ αντίθετα να υπερηφανευτώ ότι στα 30-35 χρόνια που δημοσιογραφώ δεν υπέπεσα στον πειρασμό ενός προσωπικού λιβελογραφήματος με πολιτικό ή άλλο επιχείρημα. Ως πολιτικός θα στενοχωρηθώ αν μου κάνουν κριτική για προσωπικά θέματα, για την εμφάνισή μου, θα εκφράσω μια πικρία αλλά δεν μπορώ να σύρω τον αρθρογράφο στα δικαστήρια.

Αλλά νομίζω ότι πιο ανυπεράσπιστος δεν είναι ο επώνυμος, ο πολιτικός, ο καλλιτέχνης, ο γνωστός επιχειρηματίας. Είναι ο απλός πολίτης, ο λεγόμενος «ανώνυμος», μια χαρά πρόσωπο και όνομα έχει. Και ξέρουμε από το παρελθόν όταν οι εφημερίδες ήταν παντοδύναμες, ότι από πρωτοσέλιδα και δημοσιεύματα οδηγήθηκαν άνθρωποι στην αυτοκτονία. Στην απελπισία, ανυπεράσπιστοι, δεν έκαναν καμία αγωγή, δεν προσέτρεξαν πουθενά, κατάπιαν την πίκρα τους και τον διασυρμό.

Τελικώς, η αθλιότητα των επιχειρημάτων, η αθλιότητα της απουσίας κριτικής χαρακτηρίζει τον ίδιο τον δημοσιογράφο. Η αθλιότητα των προσωπικών επιθέσεων χαρακτηρίζει τον γράφοντα και θα τον βυθίσει στην απαξίωση, έστω και αν εκείνη τη στιγμή νιώθει ισχυρός.

Ξυλοδαρμός Κωνσταντινέα

Τέλος, ο Ν. Ξυδάκης ρωτήθηκε αν προβληματίζεται από τις πρόσφατες επιθέσεις σε βουλευτές από ακροδεξιούς κύκλους. Απάντησε:

Φοβάμαι ότι έχουμε κάποια χαρακτηριστικά πολιτικής πόλωσης που εντέλει οδηγούν σε απολιτική οχλοκρατία. Αν ψάξουμε να δούμε τις γενεσιουργές αιτίες, κάποιες είναι γνωστές, από το 2005 και μετά. Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα ξεθάρρεμα εθνικιστικού παραληρήματος με αφορμή το Μακεδονικό, και το δεύτερο πράγμα που δεν γνωρίζει καλά η κοινή γνώμη είναι ότι έχει μπει στην τελική ευθεία η δίκη της Χρυσής Αυγής.

Σύμφωνα με όσα έχουν παρουσιαστεί στη δίκη με εξαιρετικά λεπτομερή και τεκμηριωμένο τρόπο, φαίνεται ότι το κατηγορητήριο δένεται, ότι τα τεκμήρια και οι μαρτυρίες είναι συντριπτικά για τη σύσταση της εγκληματικής οργάνωσης και το πλήθος των κακουργημάτων και αυτό προκαλεί πανικό στα τάγματα εφόδου, στους κρυπτόμενους ή δειλούς αρχηγούς. Κρέμεται η σπάθη της Δικαιοσύνης πάνω από το κεφάλι τους και αυτό υπογείως συντείνει σε μία ύστατη αποθράσυνση.

Υπάρχει όμως και το στοιχείο της πολιτικής βαναυσότητας, η οποία μπορεί να υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία, αλλά χαϊδεύεται και ενθαρρύνεται από πολιτικά πρόσωπα τα οποία έχουν θέση στον δημόσιο βίο. Με τα κηρύγματα μίσους, με τη χυδαιότητα του λόγου, με τα αποκρουστικά λόγια εναντίον θεσμικών προσώπων όπως του πρωθυπουργού και του προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι αποκρουστικά τα κηρύγματά τους, είναι τοξικά, σταλάζουν ένα δηλητήριο μίσους και βαναυσότητας στο σώμα της κοινωνίας, κυρίως σε ανθρώπους που είναι έτοιμοι να τα ακούσουν αυτά και να τα κάνουν πράξη.

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα