Άρθρο του Θεόφιλου Βανδώρου
146 Χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι εξεγερμένοι πολίτες του Παρισιού ,αρνούμενοι να δεχτούν τόσο την ήττα από το Πρωσικό στρατό (πόλεμος Γάλλο-Γερμανικός 1870) αλλά και την αποδόμηση όλων των ιδανικών της Επανάστασης του 1789, αποφάσισαν όχι μόνο να υπερασπισθούν τη πόλη τους αλλά και τα Ιδανικά της Ελευθερίας, της Αξιοπρέπειας και της Αλληλεγγύης, δημιουργώντας ένα παράδειγμα που εμπνέει διαχρονικά τους λαούς του πλανήτη.
Δέκα εβδομάδες νωρίτερα, στις 18 Μάρτη, οι Παριζιάνοι ταπεινωμένοι με την ήττα που υπέστη το Γαλλικό έθνος κατά το Γάλλο-Πρωσικό πόλεμο, εξεγέρθηκαν ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις. Ένας πόλεμος που η μεγαλομανία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη ( δικτάτορας και σφαγέας των επαναστάσεων του 1830 και 1848) οδήγησε στην οριστική συντριβή του καθεστώτος…
Ο Πρωθυπουργός Θιέρσος δραπέτευσε από το Παρίσι και ως γνήσιος εκφραστής των βδελυρών αφεντικών του, έτρεξε να κλείσει μια συμφωνία με τους Πρώσους Επικυρίαρχους… ( πρώτα φυσικά κρύφτηκε στις Βερσαλίες).
Αμέσως, με το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε, ένα κίνημα εξεγερτικό άρχισε να αυτοσχεδιάζει με αποτέλεσμα να αναλάβει την εξουσία στη πρωτεύουσα της Γαλλίας με μια οριζόντια οργάνωση και με το όνομα η Κομμούνα του Παρισιού.
Οι εκπρόσωποι εκλέγονταν από κάθε μία γειτονία ή διαμέρισμα της πόλης και σε συνέλευση στο λόφο της Μονμάρτης, αποφάσιζαν για όλα τα θέματα ( σίτισης, άμυνας, διαχείρισης κλπ).
Όμως, οι ηττημένοι εξουσιαστές που πρώτοι εγκατέλειψαν τη πόλη με πρώτο τον Θιέρσο, στις 10 Μαίου 1871 υπέγραψαν μια συνθήκη παράδοσης με τη Γερμανία ενώ ταυτόχρονα από κοινού με τους κατακτητές αποφάσισαν να απελευθερώσουν περίπου 60.000 αιχμαλώτους Γάλλους στρατιώτες.
Με επικεφαλής Πρώσους αξιωματικούς και με υποχρεωτική στράτευση αγροτών από Γαλλικές επαρχίες, σχηματίζουν ένα στρατό 130.000 ανδρών που αναλαμβάνει να καταστείλει τη Παριζιάνικη Κομμούνα.
Θα πρέπει να θυμίσουμε πως όλο το χειμώνα την επιβίωση των πολιτών την ανέλαβε και μάλιστα με τρόπο εξαιρετικά δίκαιο και ανθρωπιστικό η ίδια η Κομμούνα.
Ο κ. Αδόλφος Θιέρσος όμως για το μόνο που ενδιαφέρθηκε ( μαζί με τους υπόλοιπους), ήταν η εξασφάλιση της επιβολής της ολιγαρχίας πάνω στο Λαό… (Μοιάζει εξαιρετικά με τη λιποταξία του βασιλιά και των πολιτικών ηγετών το 1941).
Η Κομμούνα που απλά ονομάστηκε όπως είχε αντίστοιχα ιστορικά καταγραφεί και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1789, φρόντισε να στρατολογήσει τα παιδιά της, τους ένοπλους πολίτες της.
Απέναντι λοιπόν στο στράτευμα των 130.000 ανδρών υπό τον άμεσο Πρωσικό έλεγχο με οδοφράγματα, λίγα κανόνια, καριοφίλια και το θάρρος που κέρδισαν διαχειριζόμενοι τις ζωές τους για μήνες, οι Παριζιάνοι αντιτάχθηκαν σε ένα τακτικό στρατό που είχε όλα τα μέσα καταστολής και καταστροφής.
Η επίθεση ενάντια στη πόλη και τη Κομμούνα του Παρισιού ξεκίνησε στις
21 Μαΐου 1871 από το διαμέρισμα του Point du Jour στη Βουλώνη.
Οι Πρώσοι και Βερσαγιέζοι έχουν να αντιμετωπίσουν καμιά δεκαριά χιλιάδες κομμουνάρους αποφασισμένους να υπερασπισθούν την ελευθερία που είχαν δημιουργήσει.
Ο στρατός κατοχής ( θλιβερά απαρτισμένος από φαντάρους Γάλλους και Αξιωματικούς Πρώσσους) αναγκάστηκε να υπερκεράσει και να συντρίψει το ένα οδόφραγμα μετά το άλλο…
Οι οδομαχίες θα προκαλέσουν 4.000 νεκρούς κομμουνάρους και μόλις 877 από τη πλευρά του στρατού κατοχής…
Θα πρέπει να συμπεριληφθούν στο λογαριασμό και τα θύματα της καταστολής επειδή πίσω από το στρατό ακολουθούσαν “άτακτοι” που με έντολές άνωθεν συστηματικά εξόντωναν ” Υπόπτους” …
Καμιά εικοσαριά “έκτακτα δικαστήρια” καταδίκαζαν ακόμα και μετά θάνατον άνδρες και γυναίκες που είχαν πρωτοστατήσει στη Κομμούνα…
Οι Κομμουνάροι αντίστοιχα εκτελούν περίπου 80 ομήρους. Ακόμα ξεκινούν εμπρησμούς σε όλη τη πόλη. Εξ αιτίας αυτών των γεγονότων πολλά μνημεία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το παλάτι του Κεραμεικού, το Μέγαρο της Δικαιοσύνης, το Δημαρχείο, το Palais Royal και το Palais d’ Orsy.
O απολογισμός της ματωμένης βδομάδας είναι περίπου 20.000 θύματα χωρίς να υπολογίσουμε τις 38.000 συλλήψεις. Είναι περίπου ο ίδιος αριθμός θυμάτων που οδηγήθηκαν στη Γκιλοτίνα κατά την επανάσταση του 1789.
Θα πρέπει επίσης να συνυπολογίσουμε τους καταδικασμένους που οδηγήθηκαν στα δικαστήρια ως το 1877 και οι καταδίκες αντιστοιχούν σε 50.000…
Αποτέλεσμα είναι περίπου 10.000 εξόριστοι (μεταξύ των οποίων η Louise Michel) που οδηγήθηκαν στη Νέα Καληδονία.
Η αμνηστία τους δίνεται το 1879-80 …
Στη Κομμούνα συμμετείχαν κι εμπνεύστηκαν από τον ποιητή Αρθούρο Ρεμπώ μέχρι τον Κάρλ Μάρξ… αλλά ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος όσο τεράστια η παρακαταθήκη και η έμπνευση του θάρρους των ονείρων που μας άφησε κληρονομιά …
Στο ημερολόγιο του ένας νεαρός Πρώσος αξιωματικός, καταγράφει την έκπληξη του όταν καλούσαν του τελευταίους υπερασπιστές των οδοφραγμάτων στην οδό Fbg. Saint Denis, να παραδοθούν. Κι όμως εκείνοι αν και τους είχαν τελειώσει τα πολεμοφόδια, ορμούσαν με πέτρες η ακόμα και με τα γυμνά τους χέρια εναντίον των στρατιωτών… όταν ανέκρινε έναν βαριά τραυματισμένο του ζήτησε να του εξηγήσει γιατί δεν παραδόθηκε, η απάντηση ήταν πως “όταν έχεις ζήσει την ελευθερία δε μπορείς να γυρίσεις στη Σκλαβιά” …
Η Ματωμένη βδομάδα ολοκληρώθηκε στις 28 Μαίου 1871 … αφήνοντας μια μνήμη και μιά εμπνευση … για Ελευθερία …Αυτοδιαχείρηση … Ισότητα … Αυτοθυσία …
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
