Η «Αγγελική» στο Indicator-Μια διαχρονική ιστορία προσφυγιάς στο Θέατρο Νέου Κόσμου

Συνέντευξη του Γιώργου Βαρδάκη

Ξεριζωμός, πόνος, δυστυχία, απώλεια. Λέξεις οι οποίες, δυστυχώς, είναι συνυφασμένες με την προσφυγιά. Με την προσφυγιά που μόνο ιστορίες πόνου έχει να μας διηγηθεί. Έτσι, και στην παράσταση «Αγγελική», μια παράσταση πιο επίκαιρη από ποτέ, παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου , η οποία το 1922 σε ηλικία 6 χρονών αιχμαλωτίζεται με την οικογένεια της από την τουρκική στρατοχωροφυλακή και οδηγείται ως πρόσφυγας προς τα ενδότερα της Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής θα βιώσει την σταδιακή απώλεια της οικογένειάς της, για να καταλήξει μετά από χρόνια στην Αθήνα και στο τέλος στο Ρέθυμνο. Η ομάδα Κilling the Fly μας παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο την αληθινή αυτή ιστορία, έχοντας ως θεατρικά τους ‘’όπλα’’ τη φωνή τους, τα σώματά τους αλλά και μια κούκλα, χαρίζοντας μας μια μοναδική εμπειρία σωματικού θεάτρου. Έτσι λοιπόν, οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης, η Κατερίνα Δαμβόγλου, ο Robin Beer και ο Γιάννης Κουκουράκης ενσαρκώνουν με τον καλύτερο τρόπο τους ρόλους τους, δίνοντας στον θεατή την αίσθηση ότι τα γεγονότα εξελίσσονται μπροστά του την ώρα της παράστασης τόσο ζωντανά, μα συνάμα τόσο μα τόσο επίκαιρα.

Αρχικά, θα ήθελα να αναφερθούμε στην ομάδα Killing the Fly.Ποιος/α είναι ο εμπνευστής της και ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία της;
Κατερίνα Δαμβόγλου: Πριν από πολλά χρόνια το ζητούσα από τον Robin, που είμαστε ζευγάρι και στη ζωή και γνωριστήκαμε στη σχολή θεάτρου που πηγαίναμε μαζί. Από την εποχή που ζούσαμε στο Λονδίνο, του έλεγα έλα να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα και μου έλεγε όχι.
Robin Beer: Έλεγα όχι γιατί σε εκείνο το περιβάλλον στο Λονδίνο δεν είχε νόημα. Είναι δύσκολη πόλη, εάν είσαι και εμείς ήμασταν άγνωστοι, για να ξεκινήσεις τη δική σου δουλειά. Δεν είναι μια επιλογή που αξίζει.
Κατερίνα Δαμβόγλου: Εγώ ακόμη διαφωνώ με αυτό. Όταν όμως ήρθε η ώρα και ο Robin μου είπε ότι δεν θέλει να μείνουμε άλλο στο Λονδίνο και θέλει να πάμε στην Ελλάδα, τότε του είπα, αν θέλεις να πάμε στην Ελλάδα θα φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα.
Robin Beer: Δεν έχουμε επιλογές να κάνουμε άλλα πράγματα εδώ, γιατί εγώ που είμαι Άγγλος δεν μπορώ να βρω πολύ εύκολα δουλειά, ως ηθοποιός. Επίσης ήμασταν στη Κρήτη που πρέπει να τα φτιάξεις όλα μόνος σου.
Κατερίνα Δαμβόγλου: Έτσι το κάναμε. Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε, είχαμε το χρόνο αλλά και μια φτηνή ζωή στα Χανιά, πριν από δυο χρόνια που κατεβήκαμε από την Αγγλία. Έχοντας δουλέψει για πολύ καιρό στο εξωτερικό, όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε άλλες χώρες και με μεγάλα ονόματα και με μικρότερα ονόματα είχαμε κάποια πολεμοφόδια τα οποία ξέραμε ότι μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στη Κρήτη που η ζωή είναι φθηνή και ο χρόνος άπλετος γιατί ξεκινήσαμε από το μηδέν. Το μοναδικό πράγμα που θέλαμε ήταν ένα χώρο, για να κάνουμε τις πρόβες, γιατί αυτό κάνουμε, στήνουμε μια παράσταση πάνω στις πρόβες, με ή χωρίς κείμενο. Η πρώτη παράσταση μάλιστα ήταν και χωρίς κείμενο. Η Αγγελική ξεκίνησε από το μηδέν αλλά το κείμενο υπήρχε με μικρές δικές μου προσθήκες.
Η παράσταση «Αγγελική» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το μείζον πρόβλημα του προσφυγικού ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έρχεται αντιμέτωπη με τις ιδρυτικές της αξίες και αρχές, αποτέλεσε την αφορμή για το ‘’ανέβασμά’’ της στο Θέατρο του Νέου Κόσμου;
Κ.Δ.: Όχι. Είναι μια περίεργη συγκυρία, δεν ξεκίνησε έτσι αλλά θα τολμήσω να πω ότι είμαι ευτυχής που είναι τόσο άμεση, γιατί το νόημα και το μάθημα της Αγγελικής, αλλά και ο λόγος που τη φτιάξαμε ήταν αυτός ακριβώς, απλά τώρα είναι ακόμα πιο έντονο, δεν μπορείς να το αποφύγεις.

Την Αγγελική την φτιάξαμε γιατί είμαι και εγώ Μικρασιατικής καταγωγής, γιατί η Αγγελική Ματθαίου ήταν η καλύτερη φίλη της γιαγιάς μου, της μητέρας του πατέρα μου. Επομένως, ο ίδιος τη γνώρισε πάρα πολύ καλά και ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος αποτύπωσε στο χαρτί αυτά που πέρασε, γιατί εμένα προσωπικά η οικογένεια μου, από αυτή τη μεριά, δεν είχε και πολλά να μου πει.

Είναι ευτυχής η συγκυρία που η Αγγελική είναι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Δεν ξεκίνησε γι’ αυτό το λόγο, ξεκίνησε για να μάθουμε καλύτερα την ιστορία μας, γιατί η Αγγελική έζησε κάτι το οποίο το γνωρίζουμε από τη γενοκτονία των Ποντίων, δεν έχει να κάνει με την ανταλλαγή, ούτε με το 1922 και όμως συνεχιζόταν σαν τακτική ενός στρατού, η εξαφάνιση πληθυσμού που χάνεται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και δεν φέρει κανείς την ευθύνη, απλά εξαφανίζεται.

Τώρα το ζούμε και είναι μια ιστορία από τις πολλές. Εμείς για την ανταλλαγή ξέραμε μια συγκεκριμένη ιστορία, η Αγγελική μας δείχνει κάτι καινούργιο, μας δείχνει και πολλά επεισόδια από τη ζωή της που κρατάνε χρόνια. Σήμερα τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα διαβάζουμε και αντί να πηγαίνει μόνο σαν ιστορικό δεδομένο, σε κάτι που αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι για μένα πλέον μήνυμα για το ζήτημα Ανατολή και Δύση, δεν είναι μόνο παράδειγμα Ελλάδα-Τουρκία.

Είναι για ένα πόλεμο ηθικής ο οποίος πλέον είναι παγκόσμιος και για τον οποίο δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν έχω όλα τα στοιχεία. Σίγουρα όμως, αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι το πολιτικό επίπεδο εκβιάζει ζωές και είναι πάρα πολύ δύσκολο να παραμένουμε άνθρωποι , να αγαπάμε αλλήλους , να συμπονάμε , να βλέπουμε ανθρώπους και να μην τους μεταμορφώνουμε σε εχθρούς, σε έθνη ,σε Ισλάμ, σε δολοφόνους, γιατί ένα ψήγμα βιώματος των άλλων, εμάς μας κάνει να μην θέλουμε να μάθουμε ιστορία, ανθρώπους, να μην θέλουμε να μάθουμε τίποτα, γιατί είναι προτιμότερο.

Αυτό θέλω να πει η Αγγελική, ότι σε ανθρώπινο επίπεδο ας παραμείνουμε άνθρωποι, ας βοηθήσουμε και ας δούμε αυτούς τους ανθρώπους σαν ψυχές που δεν θέλουν να επιβιώσουν, αλλά θέλουν να ζήσουν.

 ’’Για όλες τις Αγγελικές του Σήμερα’’. Η τελευταία φράση της παράστασης αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το νόημα του έργου και της ιστορίας της Αγγελικής, συνδέοντάς την με το σήμερα. Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται και ιδιαίτερα οι ιστορίες ζωής των προσφύγων στην σημερινή εποχή είναι το ίδιο πονεμένες όπως και τότε ;
Κ.Δ.: Δεν νομίζω ότι υπάρχει διαβάθμιση και δε νομίζω ότι υπάρχει σημερινό προσφυγικό, απλά έχει γίνει μια έκρηξη. Πρόσφυγες είμαστε πάντα και θα υπάρχουν παντού, σε διάφορα σημεία του κόσμου, όπως και υπάρχουν είτε είναι εγκλωβισμένοι, όπως είναι οι διάφορες φυλές της Δυτικής Σαχάρας μεταξύ δυο κρατών, δεν ανήκουν πουθενά, ζουν σε καταυλισμούς σαν πρόσφυγες σε ένα τόπο που τον πατάνε και υποτίθεται ότι είναι τα δικά τους τα χώματα αλλά δεν τους ανήκουν ιδεολογικά.

Πρόσφυγες είναι και οι Σύριοι που έρχονται εδώ, πρόσφυγες είμαστε και εμείς, πρόσφυγες είναι και οι μετανάστες από την Ελλάδα που πήγαν στη Γερμανία και στην Αμερική το 1918, το 1940, το 1950. Είμαστε ταξιδιώτες, η ανθρώπινη φυλή είναι μια ταξιδιωτική φυλή, ψάχνει πάντα να βρει ένα καλύτερο αύριο και πολύ δύσκολα ριζώνει, γι’ αυτό και είναι παράλογο να λες αυτός είναι ο τόπος μου άφησέ τον είναι δικός μου, είναι η πατρίδα μου, γιατί πατρίδα μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Η πατρίδα είναι ο πολιτισμός, είναι η οικογένεια, είναι η ιστορία, η προσωπική ιστορία σίγουρα όμως δεν μπορείς να την κλείσεις με όρους που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη θρησκεία, αποκλειστικά με τα γεωγραφικά σύνορα. Είναι ένα τελείως προσωπικό θέμα και καλό θα είναι να αφήσουμε ο καθένας μας τον χώρο στον εαυτό μας και στον άλλο να πιστέψει αυτά που θέλει.

Παράλληλα όμως, να κάνει και μια σωστή έρευνα ιστορίας για να ξέρει ότι δεν είναι ντροπή να με ορίζει κάτι το οποίο σε ένα βιβλίο ιστορίας μπορεί να είναι αντίθετο από εμένα. Αυτό έπαθε ο πατέρας μου ο οποίος σε ένα σημείο νομίζω, ότι είναι και υπερήφανος που είναι από τη Μ. Ασία και θυμώνει γιατί του πήραν το σπίτι του, ενώ δεν είχε ζήσει ποτέ εκεί, γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, αλλά παράλληλα έχει και αυτή την οργή του ανθρώπου που δέχτηκε τη μομφή των άλλων. Διαφορετικά, δεν θα είχε πρόβλημα να μου πει και 15.000 ιστορίες. Αυτό παθαίνεις, κολλάς σε ένα επίπεδο οργής και δεν θέλω να γίνει ποτέ αυτό.
Στην παράσταση χρησιμοποιείτε σε μεγάλο βαθμό τα σώματά σας, τις φωνές σας, αλλά και μια κούκλα κατά την διάρκεια της αφήγησης της ιστορίας της Αγγελικής. Κατά τη γνώμη σας, τι είναι αυτό που προσδίδει στην παράσταση η κουκλοπαιχτική, όπως και αυτή η έμφαση στις κινήσεις των σωμάτων σας;
R.Β.: Απόσταση είναι η λέξη, απόσταση. Εννοώ ότι σε μια δυνατή ιστορία δεν μπορείς να αναπνεύσεις, εάν δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ του ηθοποιού και του θέματος, του υλικού. Η κούκλα μας βοηθάει να δούμε την ιστορία αλλά και να έχουμε απόσταση από το θέμα.
Κ.Δ.: Το ίδιο συμβαίνει και με το σώμα. Σωματικό θέατρο δεν κάνουμε με την έννοια που υπάρχει στην Ελλάδα, γιατί θέλουμε να έχουμε απόσταση από τη θεματική. Ουσιαστικά κάνουμε θέατρο και χρησιμοποιήσαμε αυτά τα τεχνάσματα, όπως είναι η εικονοπλασία μέσα από τα σώματα μας.

Ο ρεαλισμός και ο νατουραλισμός ειδικά σε τέτοιες περιστάσεις, σε τέτοια κείμενα, μπορεί να δώσει κάτι που θα πλησιάσει την πραγματικότητα αλλά ίσως το κάνει μικρότερο. Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, τα σώματά μας και την εικόνα αφήνουμε νοήματα και το κοινό, όπως όταν αφηγείται ένας γονιός ή ένας παππούς στα εγγόνια του, να συμπληρώσει τα κενά.

Οι δυνατότητες, λοιπόν, είναι μεγαλύτερες όταν χρησιμοποιείς λιγότερα αντικείμενα και το σώμα σου. Αυτή η απόσταση είναι λίγο παραπλανητική, γιατί εμείς αποστασιοποιούμαστε από το θέμα και από την αναπαράσταση του κειμένου αλλά παράλληλα εσάς, σας φέρνουμε πιο κοντά σαν κοινό, για το λόγο ότι δεν αναγνωρίζεται ακριβώς αυτό που βλέπετε, το οποίο κάνει το κοινό να είναι, παραδόξως, λιγότερο καχύποπτο.
R.B: Και αυτό δεν μπορεί να είναι ακριβώς σαν αληθινό μωρό, είναι πιο μικρό, δεν έχει το ίδιο μέγεθος. Οι κούκλες λειτουργούν όταν είναι πιο μεγάλες ή πιο μικρές από τον άνθρωπο. Λέμε ότι είναι η ποιητική μεταφορά. Εάν η κούκλα έχει το ίδιο σχήμα και μέγεθος όπως ένας άνθρωπος, ποιο το νόημα να έχεις μια κούκλα, καλύτερα να έχεις έναν άνθρωπο.

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα συναισθήματα των θεατών της παράστασης. Θεωρείτε ότι το τέλος της παράστασης τους βρίσκει λυτρωμένους ή συναισθηματικά φορτισμένους ;
Κ.Δ. : Aυτή είναι και η δική μου ερώτηση γιατί δεν ξέρω εάν έχω κερδίσει το στοίχημα. Το δικό μου στοίχημα είναι να υπάρχει μια κάθαρση, μια λύση.

Πρώτον, γιατί θέλαμε, επειδή είναι πολύ δυνατή η ιστορία της Αγγελικής και γι’ αυτό δεν βάλαμε και πολλούς δικούς μας σχολιασμούς, το κοινό, όπως και συμβαίνει συνήθως, να πάρει την ιστορία της Αγγελικής και να περάσει το ταξίδι μαζί της.

Αυτό επιτυγχάνεται με όσα τεχνάσματα και τρόπους σας περιγράψαμε, με την απόσταση από τις εικόνες τις ιστορίας, γιατί βάζουμε τα σώματα μας και τις κούκλες και με το να βάζουμε διάφορα κωμικά στοιχεία, γιατί με αυτό τον τρόπο το κοινό χαλαρώνει και μετά το χαστούκι έρχεται πιο δυνατό.

Όλα αυτά θέλαμε και έπρεπε να οδηγήσουν σε μια λύση όπου το κοινό εκείνη την ώρα έχει ακριβώς την ίδια αίσθηση με την Αγγελική, ότι τα βρήκαμε, εδώ τουλάχιστον, και μετά να φύγει και να αρχίσουν οι εικόνες, οι απορίες, οι αναλύσεις και τι ακριβώς είναι εθνική ταυτότητα, ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός και πόσα ακριβώς μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος κ. ο. κ.

Θέλω να κλάψει το κοινό, γιατί το κλάμα είναι αποφόρτιση αλλά θέλω να κλάψει τη κατάλληλη στιγμή, δεν θέλω να κλαίει όλη την ώρα. Θέλω να τους πηγαίνω από κάτι ελαφρύ και ανώδυνο σε κάτι δραματικό. Έτσι, νομίζω ότι επιθυμώ την κάθαρση.

Στην παράσταση παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία της Αγγελικής ,η οποία το 1922 οδηγήθηκε ως πρόσφυγας προς τα ενδότερα της Τουρκίας, βιώνοντας βίαιες καταστάσεις αλλά και τον πόνο με τη σταδιακή απώλεια των μελών της οικογένειά της. Η αληθινή ιστορία της Αγγελικής, όπως και κάθε αληθινή ιστορία η οποία αφορά το προσφυγικό είναι, κατά τη γνώμη σας, ικανή για να μας αφυπνίσει; Επίσης, μπορεί να αποτελέσει τον οδηγό μας για το μέλλον, ώστε να μην χάσουμε την ελπίδα μας για ένα κόσμο χωρίς πολέμους, πόνο, δυστυχία, φτώχεια και ανισότητα;
Κ.Δ.: Θα ήθελα πάρα πολύ. Η Αγγελική είναι ένας άνθρωπος απλός ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει την αθωότητά του, αν και τα γεγονότα θα μπορούσαν να την σκληρύνουν.

Η Αγγελική τραγουδούσε πολύ συχνά. Αυτό λειτουργούσε ως άμυνα. Το ίδιο έκανε όταν έμαθε για την αδερφή της που έπεσε κάτω και είπε ένα τραγούδι, είναι το τελευταίο τραγούδι που λέμε στην παράσταση. Μετά έπεσε στην αγκαλιά του Μιχάλη και του είπε τώρα μόνο εσένα έχω. Αυτό έγινε έτσι ακριβώς.

Η Αγγελική ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος βρήκε ένα τρόπο να υπερπηδά το θυμό , τον πόνο αλλά και τη λύπη του. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να το κάνουμε και εμείς, είναι κάτι το οποίο υπάρχει στην παράδοσή μας .Η ελληνική παράδοση είναι από τις παραδόσεις που όταν κάποιος πεθαίνει περνάμε από την κηδεία στο μνημόσυνο νούμερο 1,2,3,4,5,6,7 και όσα και αν είναι αυτά είναι μια ευκαιρία για να βάλουμε σε μια φόρμα τον πόνο μας και να βρεθούμε με κόσμο, ειδικά τις πρώτες μέρες. Από μια κηδεία μέχρι τις 40 ημέρες είναι τα τριήμερα, τα εννιάμερα κ. ο. κ. για να βρεθείς με κόσμο και να μνημονεύσεις το νεκρό. Αυτές οι ιστορίες είτε είναι από συγγενείς, είτε είναι από φίλους συνοδεύονται πάντα με γέλιο.

Το γέλιο φέρνει πάντα τη χαρά και η χαρά τον πόνο. Έτσι νομίζω ότι πρώτον, η Αγγελική που περνά πολύ δύσκολες καταστάσεις σε κάνει σε ένα πρώτο επίπεδο να αισθάνεσαι άσχημα για τα παράπονα που έχεις εσύ από τη ζωή, αλλά από την άλλη δεν είναι μόνο η ζωή που πέρασε.

Είναι η συνειδητή της απόφαση να μη μείνει εκεί όσο και εάν πονούσε, γιατί πονούσε, και είπε και πράγματα με θυμό τα οποία δεν ήταν και αναγκαία. Γιατί τελικά η Αγγελική θέλει να σου πει ότι εγώ τα έζησα και ποιος θα με πιστέψει, αλλά δεν θέλω κανείς να τα περάσει. Ουσιαστικά σου λέει, για να μην τα περάσεις άλλαξε νου, άλλαξε οπτική γωνία, μάθε ν’ αγαπάς και να κάνεις πράγματα για τους άλλους. Είναι αλήθεια ότι δεν ήταν ένας θυμωμένος άνθρωπος. Ο παππούς μου, ο οποίος ήταν μηχανουργός και ζούσε απέναντι από την Αγγελική στο Ρέθυμνο ,επειδή ο πατέρας μου δούλευε σαν παιδί στο μηχανουργείο του πατέρα του όταν έκανε κάτι λάθος και ο παππούς μου έτρεχε να τον δείρει, ο πατέρας μου ήξερε ότι θα τρέξει έξω θα προλάβει, θα πάει στην Αγγελική και η Αγγελική θα τον πιάσει και θα κάνει στον παππού μου με μια κίνηση του χεριού της όχι, δεν τα δέρνουμε τα παιδιά, δεν θα το απλώσεις το χέρι σου.

Έτσι ήταν, γιατί ο θυμός είναι αντίδραση, ο θυμός δεν είμαστε εμείς. Δεν γνωρίζω πως τα κατάφερε και γιατί δεν είχε οργή μέσα της, αλλά επέμεινε πάρα πολύ σ’ αυτό . Γι’ αυτό το λόγο έκανε και τρία παιδιά τα οποία τα σπούδασε με το υστέρημα της. Έβγαλε τον εαυτό της απέξω, ζούσε για τους άλλους, δεν γνωρίζω πόσο ζούσε για τον εαυτό της, αλλά και αυτό ήταν συνειδητή απόφαση και την πήρε όταν έμαθε ότι έχασε και την αδερφή της. Τότε είπε ότι τώρα θα κάνω οικογένεια και θα ζω για την οικογένεια μου, αλλά θα ζήσω και θα ζήσουν μπροστά μας .Δεν είναι μάθημα για όλους αυτό;

Mετά τη συμμετοχή τους για πέμπτη φορά στην παράσταση «Μαγικός Αυλός» του Σάιμον Μακ Μπέρνυ, ιδρυτή της ομάδας Complicite, οι Κilling the fly(Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer) επιστρέφουν από το Λονδίνο στην Αθήνα με το έργο τους «Αγγελική», το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο Νέου Κόσμου(Δώμα), έπειτα από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε το περασμένο καλοκαίρι στην Κρήτη.

Η «Αγγελική» είναι ένα μελόδραμα για τρεις ηθοποιούς (illustrated monologue) που επιχειρούν με απλά μέσα – την κουκλοπαιχτική, τη μιμική και τα σώματά τους– να μεταφέρουν επί σκηνής το ταξίδι της ζωής της Αγγελικής Ματθαίου, ξεκινώντας από το σώμα και με απόλυτο σεβασμό στο ρυθμό και το χώρο.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ:Κερδίστε 2 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Αγγελική» στο θέατρο Νέου Κόσμου

Η παράσταση βασίζεται στην πραγματική ιστορία της ηρωίδας, μιας προσφυγοπούλας από τις Νέες Φώκαιες της Σμύρνης, όπως η ίδια την παρουσιάζει σε ένα γράμμα της που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες.

Οι Killing the fly στήνουν μια παράσταση σωματικού θεάτρου, βασιζόμενοι στις θεατρικές αρχές του Jacques Lecoq και μιλούν για το σημαντικότερο ζήτημα των καιρών μας, την προσφυγιά.

Υπόθεση:
Η Αγγελική Ματθαίου, όπως μας υπαγορεύει το κείμενο στην αρχή της παράστασης, είναι «…παιδί της Λωζάνης. Της συνθήκης της Λωζάνης». Η ιστορία της ξεκινά στα 1922 στο σπίτι της, όταν η ηρωίδα ήταν μόλις 6 χρονών. Με την Καταστροφή της Σμύρνης η οικογένειά της αιχμαλωτίζεται από την τουρκική στρατοχωροφυλακή (τσανταρμάδες). Κι έτσι ξεκινά ένα πολύχρονο οδοιπορικό προς τα ενδότερα της Τουρκίας στη διάρκεια του οποίου χάνει όλη της την οικογένεια. Έπειτα από χρόνια καταλήγει στην Αθήνα και τέλος στο Ρέθυμνο. Το μεταναστευτικό είναι ένα φλέγον ζήτημα που συνεχίζει να διχάζει την κοινή γνώμη σε όλη την Ευρώπη.

Μέσα από την προσωπική της ιστορία, η Αγγελική θέτει ξανά τα ερωτήματα «Τί εστί εθνική ταυτότητα;», «Τί εστί έθνος;».