Δύο απεργίες πείνας και μια επιλεκτικά σκληρή Δικαιοσύνη

Δύο διαφορετικού τύπου απεργίες πείνας είναι σε εξέλιξη. Οι απεργίες πείνας αφορούν δύο κρατούμενους που εντάσσονται σε αυτό που ονομάζουμε του «κοινού ποινικού δικαίου».

Η απόφασή τους είναι συμπτωματική, δεδομένου ότι ο καθένας από αυτούς θεωρεί ότι τιμωρείται με τον πλέον σκληρό τρόπο από μια ανελέητη Δικαιοσύνη.

Επειδή η απόφασή τους αυτή συμπίπτει εντελώς τυχαία, έχει νόημα να δούμε του καθενός τη διαφορετική ιστορία.

 

Σπύρος Ζολώτας

Ο Σπύρος Ζολώτας βαριά καταδικασμένος κρατούμενος είναι ο επονομαζόμενος «Ρομπέν των τραπεζών» που έκανε ληστείες μόνο σε τράπεζες, ενώ συμπεριφερόταν ευγενικά στους πελάτες και τους υπαλλήλους. Σε κάποιες από αυτές τις ληστείες είχε και συνεργούς, ωστόσο το όπλο που πάντα είχε στη ζώνη του δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ.

Μοναδική εξαίρεση στην πολύχρονη αναίμακτη δράση του ήταν το 2012, όταν στη διάρκεια μιας ληστείας είχε πυροβολήσει, με αποτέλεσμα μία υπάλληλος να τραυματιστεί στο χέρι.

Η αρχική κατηγορία με την οποία δικάστηκε τότε πρωτόδικα ήταν απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η κατηγορία αυτή κατέπεσε στο Εφετείο και μετατράπηκε σε βαριά σωματική βλάβη.

Ο Ζολώτας τον τελευταίο καιρό της δράσης του συνεργαζόταν με άλλους δύο ληστές τραπεζών.

Ο ίδιος εκμεταλλευόταν την ηλικία του και το παρουσιαστικό του -ήταν τότε 57 ετών-, φορούσε περούκες και έμπαινε στις τράπεζες ως ευγενικός πελάτης.

Η συνολική καταδίκη του ανερχόταν σε 32 χρόνια, ενώ μόλις λίγες ημέρες πριν, στη δίκη του σε δεύτερο βαθμό, η ποινή του μειώθηκε στα 26 χρόνια.

Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε η ειλικρινής μεταμέλεια, ενώ η πολύ σοβαρή κατάσταση της υγείας του δεν φάνηκε να συγκινεί το δικαστήριο, το οποίο δεν έκανε αποδεκτό το αίτημα για μειωμένο καταλογισμό. Είναι αναγκαίο εδώ να θυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος βρίσκεται στις φυλακές εδώ και πολλά έτη (η τελευταία καταδίκη ξεκινάει από το 2013) και, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, έχει πλέον συμπληρώσει κατά πολύ -μαζί με 515 ημέρες εργασίας- το προβλεπόμενο από τον νόμο διάστημα προκειμένου να μπορεί να θεμελιώσει δικαίωμα αποφυλάκισης με όρους, λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας του.

Σύμφωνα με γνωμάτευση της Δευτεροβάθμιας Υγειονομικής Επιτροπής Πιστοποίησης Αναπηρίας, είχε πιστοποιημένα 67% αναπηρία (ενώ βρισκόταν εκτός φυλακών), πάσχει από σάρκωμα Kapozi (μορφή καρκίνου του δέρματος αντιμετωπιζόμενη με χημειοθεραπείες), έχει σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη και διαταραχή προσωπικότητας με συναισθηματική αστάθεια.

Οι νεότερες ιατρικές γνωματεύσεις επιβεβαίωσαν την κατά 50% οργανική αναπηρία, ενώ επιβεβαιώθηκε και η αναπηρία του επίσης σε ποσοστό 50% λόγω ψυχικών διαταραχών.

Τελικά, μετά την απόρριψη στο Εφετείο όλων των αιτημάτων για ελαφρυντικά και τον παραμερισμό των προβλημάτων υγείας του, ο Σπύρος Ζολώτας αποφάσισε να κάνει απεργία πείνας.

Ο ίδιος έστειλε ένα μικρό κείμενο στην «Εφ.Συν.» από το οποίο και αντιγράφουμε ένα κομμάτι:

«Η δοκιμασία μου από το 2015 δεν έχει όρια. Αυτή τη στιγμή είμαι στα όρια της παράνοιας, φοβάμαι ότι έχω και θα έχω άσχημο τέλος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα το αναβάλλω… θα γίνω αυτόχειρας, ώστε να μην επιτρέψω να αποφυλακιστώ έχοντας και άλλα κουσούρια υγείας […] Και τώρα με την απεργία πείνας που κάνω […] όσο ακόμα στέκομαι στα πόδια μου και μπορώ να μιλήσω λόγω της απαξίας που σίγουρα θα υπάρξει μέχρι τον θάνατό μου. Θέλω να τα σκεφτούν αυτά, να γραφτούν σε φύλλα εφημερίδων, να φτάσουν στο υπουργείο Δικαιοσύνης και μέχρι το Στρασβούργο. Θέλω να μιλήσω με ανακριτή για να καταγγείλω τα εις βάρος μου γενόμενα επί σειρά ετών και όλα αυτά με αδιάσειστες αποδείξεις και στοιχεία. Εχω ξανά πει, δεν είμαι εγκληματίας, είμαι παράνομος. Οι τράπεζες ληστεύουν τον λαό μας και εγώ απλώς τους το ανταποδίδω. Δεν είμαι τέρας, δεν έχω πειράξει ποτέ άνθρωπο στη ζωή μου, είμαι 30 χρόνια παράνομος όμως και έχω στοχοποιηθεί από τους δικαστικούς λειτουργούς».

 Ο δεύτερος κρατούμενος που επίσης προχωράει σε απεργία πείνας είναι ο Βασίλης Βαρελάς. Ο ίδιος αποφυλακίστηκε το 2016 ύστερα από 15 χρόνια εγκλεισμού.

 Βασίλης Βαρελά

«Μετά την αποφυλάκισή μου, μου επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός και επέστρεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Καλαμάτα, σε ένα μικρό αγρόκτημα μαζί με τη γυναίκα μου και τον 9χρονο γιο μου. Πριν από λίγες ημέρες συνέλαβαν τη γυναίκα μου μαζί με ένα άλλο άτομο για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών και ενώ το άλλο άτομο κατέθεσε ότι η γυναίκα μου δεν είχε καμία σχέση με τα ναρκωτικά, εν τούτοις την κατηγόρησαν και την προφυλάκισαν. Παράλληλα οργανώθηκε πρωτοφανής επιχείρηση από ΕΚΑΜ που εισέβαλαν στο σπίτι μου, σπάζοντας πόρτες και παράθυρα, ενώ οι ίδιοι οι αστυνομικοί του Α.Τ. Καλαμάτας μού φώναζαν από απόσταση “Παραδώσου, θα σε σκοτώσουν!”. Στην έρευνα στο σπίτι μου δεν βρέθηκε το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ και ενώ περίμενα να με αφήσουν για να ασχοληθώ με τη σύλληψη της γυναίκας μου, τελικά πληροφορούμαι έκπληκτος ότι μου ορίζεται εγγύηση 30.000 ευρώ (σ.σ.: ο ίδιος καταθέτει ότι φυσικά δεν τα έχει). Πληρώνω το γεγονός ότι με λένε Βαρελά Βασίλη και δεν συνεργάστηκα ποτέ με την αστυνομία».

Θα είναι ψέμα λοιπόν αν κάποιος ισχυριστεί ότι η επιείκεια της Δικαιοσύνης δεν είναι προνόμιο για… λίγους και συνήθως επώνυμους!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα